Avaton

αντί για δέντρα άρχισαν να ξεφυτρώνουν βίλες

Η οικοδόμηση δασικής και αναδασωτέας έκτασης 2.038 στρεμμάτων στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης δρομολογείται από το ΥΠΕΧΩΔΕ, παρά τις αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (2757 και 2758/1994 της Ολομέλειας του ΣτΕ και η 3651/1999 του Ε' Τμήματος).

Η έκταση αυτή ανήκει πλέον κατά συγκυριότητα στην Ανώνυμη Τεχνική Εταιρεία «Κισσός» του οικοδομικού συνεταιρισμού των διπλωματούχων μηχανικών, μελών του Τμήματος Κεντρικής Μακεδονίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (960 στρέμματα) και στην κοινότητα Χορτιάτη (1078 στρέμματα).

Αν και το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο με τις τρεις αποφάσεις του έκρινε ότι η επίμαχη έκταση είναι δασική και αναδασωτέα, προστατευόμενη από το Σύνταγμα και επομένως δεν μπορεί να γίνουν οικοδομικές εργασίες από τον οικοδομικό συνεταιρισμό των μηχανικών και την κοινότητα Χορτιάτη, ωστόσο οι Πολεοδομικές υπηρεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν προχωρούν στην έκδοση διαπιστωτικής πράξης για την τυπική κατάργηση των δύο Προεδρικών Διαταγμάτων, με τα οποία καθορίζονταν οι Ζώνες Ενεργού Πολεοδομίας(ΖΕΠ) και η έγκριση πολεοδομικής μελέτης.

Η υπόθεση αποτελεί σκάνδαλο και εγείρεται εύλογα η υποψία ότι οι υπηρεσίες της Πολεοδομίας δεν υλοποιούν τις αποφάσεις του ΣτΕ, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συναδέλφους τους μηχανικούς του ΤΕΕ της Κεντρικής Μακεδονίας. Αρμόδιο όργανο για την έκδοση της καταργητικής πράξης των Προεδρικών Διαταγμάτων είναι η Διεύθυνση Οικιστικής Πολιτικής και Κατοικίας της οποίας προϊσταται ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ και πρώην διευθυντής της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Γκρίνπις» Ηλ. Ευθυμιόπουλος.

Εκείνο που προκαλεί μείζον ηθικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι στη δικαστική διαμάχη τα συμφέροντα της εταιρίας «Κισσός» εκπροσωπούσε το δίδυμο Ευάγγελος Βενιζέλος και Προκόπης Παυλόπουλος. Οι δύο αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ εκδόθηκαν το 1994 και δικηγόροι της εταιρίας «Κισσός» ήταν από κοινού οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος και της ΝΔ Π. Παυλόπουλος, ενώ στη δεύτερη δικαστική διαμάχη στο Ε` Τμήμα του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου (η απόφαση εκδόθηκε το 1999) την εταιρία «Κισσός» εκπροσωπούσε μόνο ο Π. Παυλόπουλος, καθώς ο Ε. Βενιζέλος ήταν πλέον υπουργός.

Ευθύνες στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ για τη μη συμμόρφωσή τους με τις αποφάσεις του ΣτΕ, οι οποίες σώζουν μια δασική έκταση πάνω από 2.000 στρέμματα, αποδίδουν εκπρόσωποι της οργάνωσης «Ομιλος Οικολόγων Θεσσαλονίκης - Νομικοί Περιβάλλοντος». Μάλιστα, επισημαίνουν ότι η ενέργεια αυτή δίνει την εντύπωση ότι γίνεται σκόπιμα από τις πολεοδομικές υπηρεσίες για «λόγους αλληλεγγύης» στους συναδέλφους τους μηχανικούς.

«Οι προϊστάμενοι των αρμοδίων πολεοδομικών υπηρεσιών, μας είπαν από την οικολογική οργάνωση, μόλις πληροφορήθηκαν το περιεχόμενο της απόφασης του ΣτΕ, όφειλαν να επιδείξουν άμεσο ενδιαφέρον, για να μη δημιουργήσουν την εντύπωση στις περιβαλλοντικές οργανώσεις ότι καθυστερούν τη διαταχθείσα από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο ενέργεια για λόγους αλληλεγγύης προς τους συναδέλφους τους μηχανικούς - μέλη του οικοδομικού συνεταιρισμού που συμμετέχουν στην εταιρία "Κισσός" (η οποία φέρεται ανάδοχος του έργου του οικισμού), με σκοπό να οικοδομήσουν τις εξοχικές τους κατοικίες στην παραπάνω δασική περιοχή».

Αρμόδιο όργανο για την έκδοση της καταργητικής πράξης είναι ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Η. Ευθυμιόπουλος, που έχει την ευθύνη των πράξεων της Διεύθυνσης Οικιστικής Πολιτικής και Κατοικίας. Είναι η υπηρεσία που είχε προτείνει την έκδοση των επίμαχων Προεδρικών Διαταγμάτων του 1986 και 1988, τα οποία προσβλήθηκαν στο ΣτΕ.

Για τον υφυπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ Η. Ευθυμιόπουλο, από τον «Ομιλο Οικολόγων Θεσσαλονίκης - Νομικοί Περιβάλλοντος», μας είπαν πως «πρέπει να αντιληφθεί ότι η υπόθεση έχει άμεση σχέση με τα θεσμικά του καθήκοντα και δεν πρέπει να γίνει παραβάτης συνταγματικής διάταξης και μάλιστα σε ένα μείζον οικολογικό ζήτημα που αφορά ένα εκατομμύριο κατοίκους της Θεσσαλονίκης και των γύρω οικισμών».

Ο «Ομιλος Οικολόγων Θεσσαλονίκης - Νομικοί Περιβάλλοντος» υπενθυμίζει ότι ο υφυπουργός προέρχεται από τον οικολογικό χώρο και ο ίδιος δήλωσε ότι επιθυμεί τη συνεργασία με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις. «Η συνεργασία, μας είπαν, προϋποθέτει την τήρηση των θεσμικών του υποχρεώσεων. Είναι διαφορετικό το ζήτημα αν για τη συγκεκριμένη υπόθεση η διοίκηση θα δώσει ή όχι λύση στο θέμα του αδιεξόδου που έχει δημιουργηθεί από τον παράνομο οικισμό "Κισσός". Προηγείται απόλυτα η υποχρέωσή της να συμμορφωθεί με τις δικαστικές αποφάσεις και μετά να ασχοληθεί με την περίπτωση της τυχόν δρομολόγησης λύσης».

Τέλος, οι εκπρόσωποι της οικολογικής οργάνωσης μάς είπαν ότι προφανής σκοπός της διοίκησης είναι να εξυπηρετήσει «τα συμφέροντα μιας ιδιωτικής ανώνυμης εταιρίας που επιδιώκει με κάθε κόστος να οικοδομήσει σε δασική - αναδασωτέα περιοχή».

Avaton

Τα συμφέροντα των εργολάβων πάνω από Σύνταγμα και νόμους

Η περίπτωση της δημόσιας ορεινής δασικής και αναδασωτέας έκτασης 2.038 στρεμμάτων στην κοινότητα Χορτιάτη Θεσσαλονίκης αποδεικνύει το μέγεθος της υποκρισίας κάποιων πολιτικών, οι οποίοι από τη μια παρουσιάζονται ως προστάτες των δασών, καθώς είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να καταθέσουν προτάσεις για τη διαφύλαξη και διάσωση των δασικών μας εκτάσεων ενόψει της αναθεώρησης του Συντάγματος και από την άλλη με την πρακτική τους, (με αυτά που πράττουν ή εκείνα που παραλείπουν να κάνουν), βοηθούν στο να περάσουν δασικές εκτάσεις στους ιδιώτες και στη συνέχεια να τσιμεντοποιηθούν.

Οι ευθύνες των κ.κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και Προκόπη Παυλόπουλου είναι τεράστιες. Ο πρώτος είναι ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ για την αναθεώρηση του Συντάγματος και ο δεύτερος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, αλλά παράλληλα σηκώνει και το κύριο βάρος του κόμματός του για την επικείμενη αναθεώρηση.

Οι δύο αυτοί άνδρες του Κοινοβουλίου παρουσιάζονται με το πρόσωπο του Ιανού και ως βουλευτές έχουν αγορεύσει κατ' επανάληψη στη Βουλή και αρθρογραφήσει για την ανάγκη της διαφύλαξης του δασικού μας πλούτου, ενώ ως ιδιώτες - δικηγόροι υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πελατών τους, προσφέροντας, με το αζημίωτο φυσικά, τις υπηρεσίες και τις γνώσεις τους, προκειμένου να καταπατηθούν δασικές εκτάσεις και στη συνέχεια να τσιμεντοποιηθούν.

Και βέβαια, το δίδυμο Βενιζέλου - Παυλόπουλου είχαν κάθε δικαίωμα να ασκούν το επάγγελμα του δικηγόρου και να υπερασπίζονται τους πελάτες τους.

Ωστόσο, υπάρχει ηθικό πρόβλημα που αγγίζει τα όρια του σκανδάλου, όταν οι δύο αυτοί άνδρες ως δικηγόροι χειρίζονται από κοινού δικαστική υπόθεση και προσφέρουν τα νομικά επιχειρήματα και τις γνώσεις τους για να οικοδομηθούν δασικές εκτάσεις, ενώ την ίδια στιγμή ως πολιτικοί, ασκώντας το θεσμικό τους ρόλο, εμφανίζονται να πρωτοστατούν στο να νομοθετήσει η Πολιτεία και να πάρει μέτρα προστασίας των δασικών εκτάσεων.

Εκ των πραγμάτων τίθεται θέμα για το αν Βενιζέλος και Παυλόπουλος μπορούν να έχουν τον ίδιο ρόλο στην αναθεώρηση του Συντάγματος και κυρίως σε ό,τι αφορά τα δάση.

Το τρίτο πρόσωπο είναι ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Ηλίας Ευθυμιόπουλος, ένας άνθρωπος με πλούσιο παρελθόν στην Οικολογία, καθώς διατέλεσε διευθυντής της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Γκρινπίς». Ο τελευταίος δε συμμορφώνεται με την απόφαση του ΣτΕ να εκδώσει διαπιστωτική πράξη για την άμεση κατάργηση των πολεοδομικών διαταγμάτων από 26/8/1986 για το χαρακτηρισμό ως Ζώνης Ενεργού Πολεοδομίας της αναδασωτέας ορεινής περιοχής Ισενλί του Χορτιάτη Θεσσαλονίκης (ΦΕΚ Δ-721) και της από 15/4/1988 για την έγκριση Πολεοδομικής μελέτης της ίδιας περιοχής (ΦΕΚ Δ-383).

Το 1973 με απόφαση του νομάρχη Θεσσαλονίκης κηρύχτηκαν αναδασωτέες όλες οι δημόσιες και ιδιωτικές εκτάσεις συνολικής επιφάνειας 211.576 στρεμμάτων που βρίσκονται στη μείζονα περιοχή της Θεσσαλονίκης επί της οροσειράς Λανάρι, Χορτιάτη, Ασβεστοχωρίου, Μελισσοχωρίου και Μεσαίου. «Η αναδάσωση κηρύχτηκε με σκοπό την προστασία της πόλης της Θεσσαλονίκης και των κατοίκων της, και ειδικότερα τη δημιουργία ικανής έκτασης προστατευτικού και αισθητικού δάσους για την προστασία του εδάφους, τον εξωραϊσμό του τοπίου και την εξυγίανση του φυσικού περιβάλλοντος».

Στις παραπάνω εκτάσεις περιλαμβάνονται και 12.300 στρέμματα (πρώην ανταλλάξιμο κτήμα Ισενλή) που υπάγεται στην κοινότητα Χορτιάτη. Η έκταση αυτή είχε διατεθεί από το ελληνικό δημόσιο στην κοινότητα Χορτιάτη ως βοσκοτόπια με σχετικές αποφάσεις το 1930 και 1936 της Επιτροπής Απαλλοτριώσεων Θεσσαλονίκης, ενώ παραδόθηκαν οριστικά με το από 31-3-1975 πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής.

Λίγο αργότερα στο πρώην ανταλλάξιμο κτήμα Ισενλή και σε μια έκταση 2.038 στρεμμάτων «έβαλε χέρι» η «Ανώνυμη Τεχνική Εταιρία Κισσός», στην οποία συμμετέχουν ως μέτοχοι η Κοινότητα Χορτιάτη με το 51% των μετοχών και ο Συνεταιρισμός Διπλωματούχων Μηχανικών του Τμήματος Κεντρικής Μακεδονίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας με το 49% των μετοχών. Τα 2.038 στρέμματα ανήκουν κατά συγκυριότητα στην κοινότητα Χορτιάτη (1.078 στρέμματα) και στους μηχανικούς του ΤΕΕ (960 στρέμματα).

Οι πρώτες ενέργειες της εταιρίας Κισσός είναι να «αξιοποιήσουν» την έκταση του κτήματος Ισενλή και πέτυχαν με δικαστικές αποφάσεις (την 99/1986 του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης και την 858/1986 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης) να ανατρέψουν το χαρακτήρα του κτήματος Ισενλή και έτσι η παραπάνω έκταση των 2.000 περίπου στρεμμάτων χαρακτηρίστηκε χορτολιβαδική και μη δασική έκταση, η οποία δεν υπάγεται στις διατάξεις του νόμου 998/1979.

Σ' αυτό συνέβαλε και ο δασάρχης, ο οποίος μετά από αίτηση της εταιρίας «Κισσός» εξέδωσε βεβαίωση «περί του χορτολιβαδικού και μη δασικού χαρακτήρος της εν λόγω εκτάσεως».

Το 1986 και μετά από ενέργειες της παρεμβαίνουσας εταιρίας «Κισσός» εκδόθηκε το από 26/8/1986 προεδρικό διάταγμα του ΥΠΕΧΩΔΕ, όπου καθορίζεται Ζώνη Ενεργού Πολεοδομίας (ΖΕΠ) στην περιοχή Ισενλή, ενώ με άλλο Προεδρικό Διάταγμα του ΥΠΕΧΩΔΕ, το 1988 εγκρίθηκε η πολεοδομική μελέτη.

Στη συνέχεια οικολογικές οργανώσεις του νομού Θεσσαλονίκης προσέφυγαν στα δικαστήρια όπου και δικαιώθηκαν.

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν οι οργανώσεις «Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης» και ο «Ομιλος Οικολόγων Θεσσαλονίκης - Νομικοί Περιβάλλοντος», όπου πέτυχαν την ακύρωση αποφάσεων της διοίκησης, που έδιναν δυνατότητα να οικοδομηθεί η συγκεκριμένη περιοχή.

Η πρώτη προσφυγή που έγινε αφορούσε την ακύρωση της υπ' αριθμόν 1390/22-7-1992 οικοδομικής άδειας της Διεύθυνσης Πολεοδομίας Θεσσαλονίκης.

Η Ολομέλεια του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου με μια ιστορική απόφασή της (2757/1994) ακύρωσε την άδεια οικοδομής της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι η πολιτεία με βάση τις συνταγματικές επιταγές, οφείλει να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ακόμη και όταν δεν υπάρχει προστατευτική νομοθετική διάταξη, «πηγάζει ευθεία υποχρέωση της διοίκησης να λαμβάνει υπόψη, κατά τη μόρφωση της κρίσης της για τη ρύθμιση θεμάτων που αφορούν ή έχουν επιπτώσεις στο περιβάλλον, την ανάγκη προστασίας του και να παίρνει κατάλληλα για το σκοπό αυτό μέτρα ή να απέχει από την έκδοση δυσμενών για το περιβάλλον πράξεων».

Με δεύτερη προσφυγή, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούσαν να ακυρωθεί η σιωπηρή άρνηση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ να ανακαλέσει τα Προεδρικά Διατάγματα από 26/8/1986 και από 15/4/1988, με τα οποία καθορίστηκε ως Ζώνη Ενεργού Πολεοδομίας (ΖΕΠ) η ορεινή δασική και αναδασωτέα και εκτός ρυμοτομικού σχεδίου περιοχή Ισενλί που υπάγεται στα διοικητικά όρια της κοινότητας Χορτιάτη Θεσσαλονίκης.

Το Ε' Τμήμα του ΣτΕ με την υπ' αριθμόν 3651/2000 απόφασή του καλεί τη διοίκηση με πράξη της να άρει το χαρακτηρισμό της επίμαχης έκτασης ως ΖΕΠ και έκρινε ότι τα δύο Προεδρικά Διατάγματα είναι παράνομα.

Στο μεταξύ, εκτός από τις δύο αποφάσεις του ΣτΕ, έχει εκδοθεί και η τελεσίδικη απόφαση 6/1995 της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής Δασικών Αμφισβητήσεων Θεσσαλονίκης, ύστερα από αντιρρήσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων της πόλης. Με την απόφαση αυτή κρίθηκε ότι η επίμαχη περιοχή είναι δασική - αναδασωτέα και προστατεύεται από τις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας.

Οπως τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, στην ομιλία της στη Βουλή, την προηγούμενη Τετάρτη, στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών, «το Σύνταγμα με την προτεινόμενη αναθεώρηση γίνεται πιο αντιδραστικό και απειλητικό για τα λαϊκά συμφέροντα και γι' αυτό το ΚΚΕ θα καταψηφίσει τα αντιδραστικά άρθρα της προτεινόμενης αναθεώρησης».

Η αναθεώρηση, που συζητείται και συγκεντρώνει την εντυπωσιακή συναίνεση των κομμάτων του δικομματισμού (κυβέρνηση και ΝΔ συμφωνούν στις 84 από τις 90 υπό αναθεώρηση διατάξεις), σε καμία περίπτωση δε θίγει τα κακώς κείμενα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Αντίθετα νομιμοποιεί τα χειρότερα που έχουν συντελεστεί και προσφέρει νομιμότητα στους σχεδιασμούς που υπάρχουν για να μη μείνει τίποτα όρθιο και να χτυπηθούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αμέτρητες θυσίες.

Ολα τα παραπάνω όμως γίνεται προσπάθεια να κρυφτούν, αφού αν διαβάσει κανείς τις αναθεωρητέες διατάξεις, χωρίς να ψάξει την ουσία που κρύβεται πίσω από τις γραμμές, είναι ίσως δύσκολο να βγάλει το συμπέρασμα ότι το περιεχόμενό τους είναι ιδιαίτερα αντιδραστικό.

Ετσι είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί κατοχύρωσης των λαϊκών δικαιωμάτων, περιέχονται άρθρα που ανοιχτά βάζουν νέους περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση των δημοσίων υπαλλήλων, με το πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας. Επίσης η πολυδιαφημισμένη αποκέντρωση και ανεξαρτησία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποκέντρωση της αντιλαϊκής πολιτικής και η μετατροπή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε μηχανισμό προώθησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Με αφορμή την αναθεώρηση του Συντάγματος όμως υπάρχει και μία άλλη πλευρά, την οποία έθιξε στην ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα και αφορά το σεβασμό που έδειξαν μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ακόμα και στο υπάρχον Σύνταγμα. Τόνισε συγκεκριμένα:

«Υπάρχει και μία άλλη πλευρά του προβλήματος, η απάντηση στο ερώτημα αν η κρατική πολιτική εξουσία, αλλά και όλα τα όργανα εξουσίας που υπάρχουν σεβάστηκαν το Σύνταγμα.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι και το παρόν Σύνταγμα παραβιάστηκε και τυπικά στην περίπτωση της συμμετοχής της χώρας μας στον εγκληματικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, με την παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων, με την έξοδο Ελλήνων φαντάρων εκτός συνόρων και μάλιστα σε γειτονική χώρα, με προφανή σκοπό να συνδράμουν ως στρατός κατοχής.

Επίσης η ύπαρξη πυρηνικών όπλων στη χώρα μας, η χρήση τους και μάλιστα η δήλωση άγνοιας αν υπάρχουν, πόσο εναρμονίζονται με το ισχύον Σύνταγμα; Με την αναθεώρηση η κυβέρνηση ξεμπερδεύει, αφού θέτει πάνω από όλα το διεθνές δίκαιο των ιμπεριαλιστών».

Επί της ουσίας παραβίαση του υπάρχοντος Συντάγματος έχουμε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην παιδεία, την υγεία, την εργασία. Οι προβλέψεις του Συντάγματος για δωρεάν δημόσια παιδεία, δημόσια υγεία ή το δικαίωμα στην εργασία παραβιάζονται με τις πρακτικές των κυβερνήσεων, αφού διευκολύνεται ο ιδιωτικός τομέας να εισχωρεί τόσο στην παιδεία όσο και την υγεία, ενώ το ποσοστό ρεκόρ της ανεργίας χλευάζει κάθε πρόβλεψη για το δικαίωμα όλων στην εργασία.

Ξεχωριστή σημασία στην αναθεώρηση έχει η νομιμοποίηση της υπερίσχυσης του διεθνούς δικαίου με το άρθρο 28, δηλαδή ουσιαστικά η υπερίσχυση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας με όλες τις μορφές που αυτή εμφανίζεται, όπως οι «ειρηνικές» πολεμικές επιχειρήσεις ή οι οικονομικές πολιτικές. Στο συγκεκριμένο άρθρο για τη διεθνή έννομη τάξη προτάθηκε από την κυβέρνηση ερμηνευτική δήλωση ότι το άρθρο 28 «αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Πρόκειται για μία σοβαρή ρύθμιση, που και αντιδημοκρατική είναι και ενάντια στη λαϊκή κυριαρχία στρέφεται, αφού δεσμεύει συνταγματικά την οποιαδήποτε μελλοντική ελληνική κυβέρνηση να μετέχει στις διαδικασίες της ΕΕ.

Η Αλ. Παπαρήγα παρατήρησε στην ομιλία της ότι «αν οι λαοί αποφάσιζαν ελεύθεροι για το παρόν και το μέλλον τους, είναι βέβαιο ότι θα οικοδομούσαν στενές και σταθερές σχέσεις διεθνούς συνεργασίας. Θα εμφανίζονταν ανώτερες μορφές συνεργασίας, διεθνούς οργάνωσης. Κανένας λαός, κανένας προοδευτικός άνθρωπος δε διαλέγει την εθνική απομόνωση. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα πρέπει να εκχωρεί δικαιώματά του στην ολιγαρχία της χώρας του και στις διακρατικές ενώσεις που συγκροτούν οι ολιγαρχίες των καπιταλιστικών χωρών».

Υποκρισία χαρακτηρίζει και τις κυβερνητικές προτάσεις για την προστασία των ατομικών και προσωπικών δικαιωμάτων του πολίτη, αφού οι όποιες προβλέψεις προστασίας υπονομεύονται από την πρακτική της κυβέρνησης ή των κομμάτων που συμφωνούν μαζί της. Ετσι για παράδειγμα κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί τις όποιες διακηρύξεις προστασίας από αυτούς που με τη συμφωνία τους με τη Συνθήκη Σένγκεν θεσμοθέτησαν το ηλεκτρονικό φακέλωμα και κατέστησαν όλους τους πολίτες εν δυνάμει ύποπτους.

Αρκετή συζήτηση έχει γίνει για το δασοκτόνο άρθρο 24, με το οποίο επιδιώκεται να περιοριστεί κάθε δυνατότητα προστασίας των δασών και κάτω από την παρέμβαση και των οικολογικών οργανώσεων τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση προχώρησαν σε ορισμένους ελιγμούς, που όμως δεν αλλάζουν τη δασοκτόνο ουσία της προωθούμενης ρύθμισης.

Ατελέσφορες και υποκριτικές είναι και οι προτάσεις για δήθεν έλεγχο των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, που είναι ταυτόχρονα και εργολάβοι του δημοσίου, ενώ ενδεικτικό των κυβερνητικών επιδιώξεων είναι και η προσπάθεια ελέγχου του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου με το νέο τρόπο ανάδειξης της σύνθεσής του.

Επικίνδυνες είναι οι διατάξεις για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων από εισαγγελείς. Αναφερόμενη σε αυτές η Αλ. Παπαρήγα τόνισε:

«Ορισμένοι εκπλήσσονται γιατί εμείς επιμένουμε ότι ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων από εισαγγελείς και γενικότερα από μία ελεγκτική αρχή θίγει την ίδια τη δημοκρατία. Μας κατηγορούν ότι διακατεχόμαστε από συμπλέγματα του παρελθόντος ή από αδικαιολόγητη φοβία και απαισιοδοξία για τις εξελίξεις. Εμείς το λέμε καθαρά, δεν εμπιστευόμαστε αυτή τη δημοκρατία, γιατί λειτουργεί μόνο σε βάρος του λαού, αλλά και γιατί χρόνο με το χρόνο αυξάνει η κρατική καταστολή και η βία, γιατί υπάρχει ο τρομονόμος, γιατί υπάρχει η υλική βάση για την κατάργηση και τυπικών δημοκρατικών ελευθεριών».

Συμπερασματικά η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε ότι «εμείς έχουμε καταλήξει ότι το νέο Σύνταγμα αναθεωρείται επί το αντιδραστικότερο και γι' αυτό για μας το μικρότερο κακό θα ήταν να μείνει ως έχει».

Η συζήτηση με τον Δ. Μάλλιο έχει τελειώσει και αποφασίζουμε να πάμε στο μεζεδοπωλείο, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, για να «πιούμε κανένα κρασάκι». Εκεί συζητάμε με τους κατοίκους. Μια συζήτηση ζεστή, φιλική και με πολύ ενδιαφέρον.

Λίγο αργότερα, συναντάμε τον δήμαρχο της Ρεντίνας Κώστα Κούτρα. Κάθισε μαζί μας αρκετή ώρα και μας είπε: «Η Ρεντίνα είναι ένας ιστορικός τόπος, που, όμως, δεν έχει την απαιτούμενη βοήθεια - με βάση τις σύγχρονες ανάγκες - από την πολιτεία. Είναι μια από τις κοιτίδες της Εθνικής Αντίστασης».

«Η Ρεντίνα, συνέχισε, αντιμετωπίζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα, από τη στιγμή που οι μόνιμα διαμένοντες κάτοικοι το χειμώνα είναι πάνω - κάτω 400. Η πλειοψηφία των διαμενόντων είναι συνταξιούχοι. Το καλοκαίρι, ο πληθυσμός φτάνει τους 2.000 κατοίκους».

«Τα υπέροχα δάση, που περιβάλλουν τη Ρεντίνα, υπέστησαν τρομερές ζημιές με τις πυρκαγιές του περασμένου @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@χειμώνα. Συγκεκριμένα, από τα 57.000 στρέμματα δάσους και γεωργικών εκτάσεων που περιβάλλουν το χωριό, τα 10.000 κάηκαν».

«Να ξεχωρίσουμε, καταλήγει ο δήμαρχος, το σημαντικότερο: Είμαστε απομονωμένοι. Η Ρεντίνα βρίσκεται στα όρια των Νομών Καρδίτσας, Φθιώτιδας, Ευρυτανίας. Είμαστε στο υπογάστριο του θεσσαλικού χώρου, χωρίς να έχουμε διέξοδο προς τη Φθιώτιδα. Εχουμε μεγάλη ανάγκη βοήθειας από την πολιτεία. Ούτε για τα προβλήματά μας ενδιαφέρονται οι αρμόδιοι, ούτε βοήθεια μάς έδωσαν για το μουσείο». Και επέμενε, λέγοντας: «Να τα γράψετε αυτά. Να τα μάθει ο κόσμος».

Ενας παππούς από το διπλανό τραπέζι, μόλις ακούει τη λέξη απομόνωση, μας λέει: «Πριν από μια βδομάδα, έπαθα έμφραγμα. Παραλίγο να πεθάνω. Εκανα οχτώ ώρες μέχρι να πάω στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αφού το Κέντρο Υγείας λειτουργεί περισσότερο ως κέντρο προμήθειας φαρμάκων. Και να φανταστείτε ότι οι περισσότεροι εδώ είμαστε γέροι κι έχουμε άμεση ανάγκη για ιατρική βοήθεια»...

Το Βελούχι δεσπόζει σ' όλη την περιοχή. Κάτω του το Μαυρίλο

Η ευκαιρία γι' αυτή την αποστολή μας δόθηκε με το γιορτασμό (την Κυριακή 3.12.2000) της 58ης επετείου από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Ξεκινήσαμε την παραμονή το πρωί (Σάββατο 2.12.2000) και τραβήξαμε για τα Αγραφα και το Βελούχι. Μαζί μας ήταν από τη διεύθυνση της εφημερίδας ο Γιώργης Μωραΐτης, αντάρτης του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Στόχος μας το χωριό Ρεντίνα, όπου ήταν στη διάρκεια της Κατοχής η έδρα της Σχολής Αξιωματικών του ΕΛΑΣ και σήμερα βρίσκεται εκεί το μουσείο της. Με μια ανάσα, διασχίσαμε Αττικοβοιωτία και Φθιώτιδα και στον κάμπο της Ξυνιάδας στρίβουμε αριστερά. Στάση και προσκύνημα στο μνημείο στο Κούρνοβο.

Προχωράμε προς τον κάμπο της Καρδίτσας. Στο χωριό Λεοντάρι, μας περιμένουν οι αντιστασιακοί Γιώργος Ευθυμίου και Δημήτρης Μάλλιος, που θα έρθουν μαζί μας. Μέσα από ένα πυκνόφυτο καταπράσινο φαράγγι, από τα Λουτρά του Σμόκοβου, τραβάμε για τη Ρεντίνα.

Το σχολειό που έγινε σχολή αξιωματικών του ΕΛΑΣ

Στην κεντρική πλατεία και σε υψόμετρο 850 μέτρων, βρίσκεται το πιο ιστορικό κτίριο. Ενα διώροφο πετρόκτιστο σχολείο, το δημοτικό σχολείο της Ρεντίνας. Σήμερα, εκεί υπάρχουν ένας δάσκαλος και έξι παιδιά, που αποτελούν και τη «νεολαία» του χωριού.

Στο υπόγειο του κτιρίου λειτουργεί το «Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης». Σε ένα δωμάτιο το πολύ 40 τετραγωνικών μέτρων κρύβεται η ιστορία μιας ένδοξης πάλης του ελληνικού λαού. Της πάλης για την ελευθερία, για την πραγματική ανεξαρτησία. Της πάλης που μπορεί να μην είχε τα αποτελέσματα που θα έπρεπε, αλλά δείχνει το δρόμο και αποτελεί «φάρο» αγώνα για τις επόμενες γενιές.

Οι σημαίες των τριών συμμάχων μαζί με την ελληνική είναι αυτές που αντικρίζουμε πρώτα μπαίνοντας στο μουσείο. Αριστερά και δεξιά από αυτές δεσπόζουν οι μορφές του Αρη και του Σαράφη. Μια κάπα και ένα μάλλινο παντελόνι βρίσκονται κρεμασμένα σε μια γωνιά του μουσείου. Ακριβώς δίπλα βλέπουμε τρία τουφέκια. Τα τουφέκια που «είναι συνέχεια του χεριού τους», όπως θα γράψει και ο Γ. Ρίτσος.

Στην ίδια γωνία βρίσκεται και ένας από τους ιστορικούς πολυγράφους της εποχής εκείνης. Από αυτούς που τυπώνονταν οι ανακοινώσεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και ενημέρωναν καθημερινά τους πολίτες της ελεύθερης Ελλάδας, της Ελλάδας των βουνών, αλλά και την υπόλοιπη χώρα.

«Το γεγονός ότι χτίστηκε εδώ το μουσείο δεν είναι τυχαίο» μας λέει ο Δημ. Μάλλιος, αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου. «Εδώ λειτουργούσε η περίφημη σχολή Αξιωματικών του ΕΛΑΣ».

Κοντεύει μεσάνυχτα όταν αφήνουμε πίσω μας τη Ρεντίνα. Εχουμε ήδη μιλήσει με τον πρόεδρο του χωριού, μας έχουν φιλέψει στο καφενείο κι έχουμε ήδη δεσμευτεί να γράψουμε όχι μόνο για το ένδοξο παρελθόν αλλά και για το «δύσμοιρο» παρόν. «Δύσμοιρο» σε εισαγωγικά, ακριβώς γιατί δεν είναι η κακιά η μοίρα που φταίει, αλλά όπως και σ' όλη την ελληνική επαρχία μια συγκεκριμένη πολιτική αυτή που την ερημώνει.

Διασχίζουμε τη χιονισμένη κορυφογραμμή, καταλήγουμε νύχτα στο χωριό Μαυρίλο. Διανυκτερεύουμε σ' ένα γνωστό μας φιλόξενο σπίτι. Και το πρωί της Κυριακής κατηφορίζουμε για τον Γοργοπόταμο, όπου και θα παρακολουθήσουμε τη μεγάλη και πρωτοφανή σε όγκο εκδήλωση για την οποία ήδη έχουν γράψει σε προηγούμενο φύλλο το σχετικό το ρεπορτάζ.

Αφήνουμε πίσω τα βουνά με συναισθήματα ανάμεικτα. Για τους παλιότερους συντρόφους τέτοιες αποστολές μπορεί να είναι αφορμή για να ξυπνά η μνήμη, ή και χρέος... Για μας, τη νεότερη γενιά των συντακτών του «Ρ», αυτές οι αποστολές είναι κύρια ένα σχολείο. Και αφορμή για να κατανοήσουμε πως έχουμε ακόμα δρόμο πολύ μέχρι να πιάσουμε το νήμα...

Επιστροφή αξιωματικών του ΕΛΑΣ στη Ρεντίνα μετά από άσκηση στα βουνά

Ο Δ. Μάλλιος μάς εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο επιλέγονταν οι υποψήφιοι. Οσοι διακρίνονταν για τη μαχητικότητα, την αυτοθυσία στη διάρκεια των μαχών, την παλικαριά τους. Αλλά κυρίως έπρεπε να έχουν συνείδηση γι' αυτό που κάνουν, να ξέρουν για ποιο λόγο το κάνουν. Τέλος, σημαντικό ήταν να αποκτήσουν και τις σχετικές γνώσεις. Η θεωρία γινόταν μέσα στο διώροφο πετρόχτιστο, ενώ η πράξη γινόταν στα γύρω βουνά. Οι άνδρες της σχολής πραγματοποιούσαν ασκήσεις. Ταυτόχρονα, όμως, έπαιρναν μέρος σε μάχες, όπου και έδειχναν όλα όσα είχαν μάθει στη θεωρία.

Τη διεύθυνση της σχολής ανέλαβαν διαδοχικά οι παρακάτω αξιωματικοί του τακτικού στρατού: ο ταγματάρχης Αρέθας, οι συνταγματάρχες Καραγιάννης και Παπαθανασίου και ο υποστράτηγος Ματσούκας. Εκπαιδευτής από τον Αύγουστο του 1943 μέχρι και τα τέλη του 1944 ήταν ο υπολοχαγός Αλέκος Παπαγεωργίου.

Φεύγοντας, στο βιβλίο του μουσείου γράφουμε τις εντυπώσεις μας. Το μουσείο κάθε χρόνο δέχεται χιλιάδες επισκέπτες. Ερχονται νέοι και αντιστασιακοί. Οι πρώτοι μαθαίνουν και οι δεύτεροι θυμούνται τα ηρωικά εκείνα χρόνια. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει τρεις πανελλήνιες εκδηλώσεις: Η πρώτη ήταν τον Αύγουστο του 1990, όταν και άρχισε η λειτουργία του μουσείου. Η δεύτερη ήταν το 1994, όταν απονεμήθηκαν 1.262 μετάλλια στους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ που αποφοίτησαν από τη σχολή, και η τρίτη το 1995 οπότε ήρθαν εδώ ο Σπ. Μελετζής - ο φωτογράφος της Εθνικής Αντίστασης - και ο Ν. Καραντηνός, πρόεδρος του Συνδέσμου Αντιστασιακών Δημοσιογράφων.

Η αίθουσα του μουσείου με τις μορφές του Αρη και του Σαράφη να δεσπόζουν

Με λιανοντούφεκα έφεραν βόλτα τη σιδερόφραχτη «Βέρμαχτ»...

Το μνημείο για τους «άγιους 106»

Στο μνημείο διαβάζουμε τα ονόματα των εκτελεσθέντων και έναν επιτύμβιο γραμμένο από τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο:

«Οχι κραυγές και κλάματα / ιερή σιγή να φέξει / το χώρο ετούτο που έπεσαν / οι Αγιοι 106 / γερόντοι και ανταρτόπουλα / παιδιά της Ρωμιοσύνης / κάθε όνομα και ένα σπαθί / κ' ένα άστρο αδελφοσύνης / ωσότου να 'ρθει η Λευτεριά / στάρι κι ανθό να σπείρει / και το θλιμμένο Κούρνοβο / να στήσει πανηγύρι / κ' οι 106 αδούλωτοι για πάντα αναστημένοι / φρουροί του δίκιου να ορθώσουν / μέσα στην οικουμένη».

και η γαλαρία του Κούρνοβου, ανακαινισμένη πια

«Ντρέπεσαι για το αριστερό παρελθόν σου», ρωτάει χαριτωμένα και δήθεν αθώα, ο καθηγητής - παρουσιαστής.

«Οχι, καθόλου! Η Αριστερά πρέπει να ντρέπεται», απαντάει κάνοντας πνεύμα ο καλεσμένος σκηνοθέτης (εννοώντας, φυσικά, ότι η Αριστερά πρέπει να ντρέπεται για την «κατάντια» της, σύμφωνα με την εκτίμησή του - και όχι, βέβαια, γιατί τον είχε στους κόλπους της)!

«Εγώ ντρέπομαι για την Αριστερά, παρότι δεν υπήρξα ποτέ αριστερός», δήλωσε περισπούδαστα η μικρή «πορδή»!

Ούτε ο καθηγητής, ούτε, δυστυχώς και ο σκηνοθέτης, νιώσανε, έστω και μετά τη χυδαία παρέμβαση του νεαρού, κάποια ενοχή για τη συμπεριφορά τους. Να πούνε, «ως εδώ, κοίτα που οδηγήσαμε το παιδί». Αντίθετα, κάνανε πως δεν κατάλαβαν ότι ο νεαρός μίλησε με το στόμα τους. Ενήργησε με την άδειά τους. Αποθρασύνθηκε με το δικό τους «χαβαλέ» και μέσα στον ενθουσιασμό του, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, πέρασε το επιτρεπτό - για νέο άνθρωπο - όριο.

Κακά παραδείγματα οι μεγάλοι. Κάκιστη μίμηση ο μικρός. Προσπάθησαν και οι τρεις τους και από κοντά και μια νεαρή, το τέταρτο πρόσωπο της υπόθεσης, συνεργάτης και αυτή του καθηγητή, να κάνουν πλάκα με πράγματα, που δε βγάζουν γέλιο. Σαν τις σουπιές, και οι τέσσερις, άφησαν συνειδητά ή ασυνείδητα το σκούρο μελάνι τους...

... Και πάλι θα έδειχνα μεγαλοκαρδία! (Ελάττωμα και αυτό των αριστερών). Θα έλεγα νύχτα είναι και θα περάσει. (Εχω και προσωπική γνωριμία με τον Κούνδουρο). Ομως, τους καταγγέλλω, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που η εκπομπή έκανε φάλτσα! Σχεδόν κάθε φορά που βγαίνει στον αέρα, νιώθει την ανάγκη να μολύνει την ατμόσφαιρα με τον απροκάλυπτο και χυδαίο αντικομμουνισμό της. Ο καθηγητής - παρουσιαστής, θέλοντας, προφανώς, να κρύψει τις ενοχές του (ή λέτε να έχει πάρει τέτοιες εντολές;), σηκώνει τα αεροπλάνα και πετάει τις μολυσμένες βόμβες του. Και από κοντά του τρέχουν - για συμπαράσταση - και τα ευζωνάκια του.

Να πούμε, παριστάνοντας τους βλάκες, ότι όλα ετούτα είναι αθώα. Οτι ο καθηγητής δεν ξοφλάει κανένα γραμμάτιο σε κανέναν. Ομως, για να πειστούμε, πρέπει να κάνει «πλάκα» και με τους άλλους. Να καλέσει τον Βαρδινογιάννη, για παράδειγμα, και να «αστειευτεί» μαζί του, όπως αστειεύτηκε με τον Κούνδουρο. Να φωνάξει τον Λάτση και να τον ρωτήσει αν ντρέπεται για το δεξιό παρελθόν του. (Είμαι περίεργος να ακούσω τι θα πει, τότε, ο πιτσιρικάς. Τι τον έχει δασκαλέψει ο καθηγητής να πει)!

Τώρα, εγώ, τι να σας συστήσω; Να λάβετε σοβαρά υπόψη την αποστολή σας, όπως λέμε; Μα πρέπει, πρώτα, να καταλήξουμε ποια είναι αποστολή σας. Και να εννοούμε, βέβαια, και οι δυο το ίδιο. Γιατί διαφορετικά μπορεί εσείς να έχετε πάρει - και να εκτελείτε - ήδη σοβαρά την αποστολή σας. Οπως εσείς, φυσικά, την εννοείτε!

Και τότε εγώ, απλώς φωνάζω: Extra, prima, good, κύριε καθηγητά! Συνεχίστε!

Οι συνθήκες εργασίας των δημοσιογράφων που δουλεύουν με άτυπες μορφές απασχόλησης ήταν το θέμα διημερίδας, που οργανώθηκε πρόσφατα για πρώτη φορά - από την Ενωση Περιοδικού Τύπου. Πέρα από το ειδικό ενδιαφέρον που είχε η συγκεκριμένη ημερίδα, τέθηκαν θέματα «καυτά», που αφορούν και άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Γιατί δεν είναι μόνο στον Περιοδικό Τύπο - που η πλειονότητα των εργαζομένων είναι γυναίκες. Η άτυπη μορφή απασχόλησης που προωθείται από την ΕΕ και την κυβέρνηση αφορά πολλούς κλάδους, π.χ. εκπαιδευτικούς που προσλαμβάνονται και απολύονται με τη λήξη του σχολικού χρόνου, δικηγόρους κ.ά.

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων γίνεται με τρόπο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης σε κάθε μεμονωμένο εργαζόμενο, γι' αυτό πρέπει να διδασκόμαστε από την πείρα των άλλων. Μ' αυτήν την έννοια, η διημερίδα που έθεσε για πρώτη φορά το θέμα επί τάπητος ήταν χρήσιμη και για άλλους κλάδους εργαζομένων, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, που επείγει να δράσουν συλλογικά, πριν να είναι πια αργά...

Δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες...

«Οι δημοσιογράφοι που εργάζονται με άτυπες μορφές εργασίας (δελτίο παροχής υπηρεσιών), ουσιαστικά, δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες», υποστήριξε ο Δημήτρης Καλτσώνης, εκπρόσωπος του ΚΚΕ στη διημερίδα.

«Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει διαδοθεί πολύ η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων - δημοσιογράφοι που ήταν πριν μισθωτοί, απολύονται και εξαναγκάζονται να κάνουν την ίδια δουλιά με δελτίο παροχής υπηρεσιών για να μη μείνουν άνεργοι. Αυτού του είδους οι εργασιακές σχέσεις είναι πηγή εκμετάλλευσης και εξάρτησης των εργαζομένων, γι' αυτό εμείς ζητάμε να αμείβονται με κανονικό μισθό και να έχουν όλες τις παροχές που έχει ο εργαζόμενος με πλήρη απασχόληση. Προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να συνεργαστούν οι δημοσιογραφικές ενώσεις».

Κάτι που θα γίνει πιο εύκολο, όταν ενοποιηθούν σ' έναν ενιαίο συνδικαλιστικό φορέα. Εν τω μεταξύ, όμως, θα πρέπει να αγωνιστούν συγχρόνως για μια στοιχειώδη κατοχύρωση. Οι δημοσιογράφοι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου ο θεσμός των αυτοαπασχολούμενων δημοσιογράφων έχει πιο μακρόχρονη ιστορία, προσπαθούν να συντονιστούν και σε συνεργασία με τις δημοσιογραφικές ενώσεις τους να προωθήσουν τα αιτήματά τους. Αλλωστε, όσο περνάει ο καιρός, μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι δημοσιογράφοι αποδεικνύεται ότι έχουν αλληλένδετα συμφέροντα, αφού οι εργοδότες από το χώρο των μισθωτών αντλούν συνεχώς νέους «φρι-λάνσερς» (αυτοαπασχολούμενους) που τους κοστίζουν λιγότερο... Ηδη, στην πρόσφατη μεγάλη απεργία των Ιταλών δημοσιογράφων, ένα από τα κύρια αιτήματα ήταν η κατοχύρωση των δημοσιογράφων που εργάζονται με άτυπες μορφές εργασίας.

Σύμφωνα με έρευνα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, που έγινε σε συνεργασία με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, σε 29 ευρωπαϊκές χώρες - ανάμεσά τους και η Ρωσία - ο συνολικός αριθμός των δημοσιογράφων είναι 470.461 και από αυτούς οι 106.275 είναι αυτοαπασχολούμενοι (ποσοστό 22,58%) - ένας αριθμός που αυξάνεται συνεχώς. Οι περισσότεροι είναι νέοι.

Στην Ελλάδα, οι αυτοαπασχολούμενοι δημοσιογράφοι σε έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ και ηλεκτρονικές εκδόσεις υπολογίζονται σε 7.000, που θεωρούνται «ελεύθεροι επαγγελματίες» - συνήθως με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αυξάνονται ραγδαία από το 1987 και ιδιαίτερα στο χώρο του Περιοδικού Τύπου, όπου αποτελούν περισσότερο από το 60% του συντακτικού προσωπικού - κυρίως γυναίκες! Δυσοίωνες οι προοπτικές για τους δημοσιογράφους, αλλά και τους φωτορεπόρτερ που δουλεύουν με άτυπη σχέση απασχόλησης. Μέχρι πρόσφατα, δεν μπορούσαν να ασφαλιστούν, παρά μόνο στο Ταμείο Εμποροβιοτεχνών (ΤΕΒΕ). Πολύ χαμηλές αποδοχές, ανασφάλεια, ερωτηματικά για το μέλλον της σύνταξής τους, αθέμιτος ανταγωνισμός, συνθήκες που ευνοούν τη διαφθορά και κυρίως δημιουργία εργαζομένων δυο ταχυτήτων: Ο Περιοδικός Τύπος είναι ο ...παράδεισος των εργοδοτών! Οι εργαζόμενοι δουλεύουν, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας να επικρέμαται, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και χωρίς υποχρεώσεις από την πλευρά του εργοδότη, ούτε καν για μια στοιχειώδη αύξηση.

Αποκαλυπτικές ήταν οι μαρτυρίες των γυναικών εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων για τα προβλήματα των συμπατριωτών τους. Χρησιμοποιούν, είπαν, τους «φρι-λάνσερς» σαν φτηνή εργατική δύναμη για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις του εργοδότη. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν για μια συγκεκριμένη εκδοτική εταιρία και όχι για πολλούς πελάτες, χωρίς καθόλου κοινωνική ασφάλιση. Οπως επισήμανε η Σιμόνα Φοσάτι, από την Ενωση Συντακτών Ιταλίας, σήμερα η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική σε σύγκριση με το παρελθόν: Παλιότερα οι - λίγοι - αυτοαπασχολούμενοι δημοσιογράφοι είχαν υψηλή διαπραγματευτική ικανότητα, εξαιτίας της έλλειψης ανταγωνισμού. Σήμερα, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και μόλις το 1997 οι ενδιαφερόμενοι άρχισαν να οργανώνονται, ώστε να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Στόχος είναι η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, που θα καλύπτουν όλους τους δημοσιογράφους. Στις σχετικές διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες, οι μισθωτοί δημοσιογράφοι τάχθηκαν υπέρ των αυτοαπασχολούμενων και των αγώνων τους και ένας από του στόχους της απεργίας ήταν η ικανοποίηση των αιτημάτων αυτής της κατηγορίας.

Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι εργοδότες απολύουν και μετά προσλαμβάνουν τους ίδιους εργαζόμενους με συμβόλαιο ορισμένου χρόνου. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι θα προτιμούσαν να εργάζονται με όρους πλήρους απασχόλησης, αλλά αναγκάζονται να δεχτούν τους όρους των εργοδοτών για να μη μείνουν άνεργοι.

Οπως παρατήρησε η Αντουανέτα Γκρέιβ, από τη Μ. Βρετανία, οι δημοσιογράφοι που οργανώνουν ραδιοφωνικές και ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές δουλεύουν με σύμβαση έργου και νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια.

Εχουν πολύ περιορισμένη κοινωνική ασφάλιση, π.χ., όταν αρρωσταίνουν και δεν εργάζονται δεν έχουν χρήματα, ενώ μερικοί αναγκάζονται να πληρώνουν φόρο πάνω στα έξοδα που κάνουν για την ίδια τους τη δουλιά. Πρέπει να διαθέτουν πολύ χρόνο για ενημέρωση, εξειδίκευση και διαπραγματεύσεις, αλλά οι αμοιβές που παίρνουν δεν είναι ανάλογες με τις υπηρεσίες που προσφέρουν και ορισμένες εταιρίες κηρύσσουν δόλια πτώχευση, για να μην εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους τα έξοδα κινήσεως, συχνά δε γνωρίζουν ποια είναι τα δικαιώματά τους και δε θέλουν να δημιουργήσουν προβλήματα με διεκδικήσεις για να μην χάσουν στο μέλλον τη δουλιά τους. Ετσι εργάζονται πολλές ώρες την ημέρα για πολλές εβδομάδες.

Οταν μένουν άνεργοι, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας τούς συστήνουν να δείξουν «ευελιξία» και ενδεχομένως να αλλάξουν ...επάγγελμα! Ο αυτοαπασχολούμενος αναγκάζεται να δουλεύει τις ώρες που επιβάλλει η εταιρία που τον προσλαμβάνει και συχνά απαιτούν να κάνει και δουλιές άλλων ειδικοτήτων για οικονομία. Οσο για τα έξοδα ασφάλισης και περίθαλψης, οι αποδοχές που έχουν δεν τους φτάνουν για να τα πληρώσουν.

Ακόμα πιο μελανή εικόνα έδωσε η Ντόρις, δημοσιογράφος στο Ραδιοτηλεοπτικό Οργανισμό Αυστρίας και πρόεδρος του Σωματείου Δημοσιογράφων της περιοχής όπου εργάζεται. Με τους αγώνες τους, η κοινωνική ασφάλιση έγινε υποχρεωτική για τους αυτοαπασχολούμενους υπογράφτηκαν συλλογικές συμβάσεις, όμως πολλοί εκδότες έφυγαν από την Ενωση Εκδοτών για να μην είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν.

Σήμερα ένα μέρος των αυτοαπασχολούμενων έχει κοινωνική ασφάλιση, αλλά οι αμοιβές που παίρνουν είναι μικρότερες. Οσοι δουλεύουν για τον κρατικό Ραδιοτηλεοπτικό Οργανισμό, έχουν τα ίδια καθήκοντα με τους μισθωτούς, κάθονται στο ίδιο τραπέζι, έχουν το ίδιο πρόγραμμα εργασίας, αλλά αμείβονται με λιγότερα χρήματα, χωρίς να καλύπτονται από κοινωνική ασφάλιση και παλεύουν για να καλυφθούν από την ίδια συλλογική σύμβαση εργασίας που ισχύει για τους υπαλλήλους. Συμμετέχουν στις εκλογές για εκλογή εργασιακών συμβουλίων, ώστε να εκπροσωπούνται τα συμφέροντά τους.

Η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας είναι μια εκκρεμότητα και για τους Ελληνες δημοσιογράφους του Περιοδικού Τύπου και, όπως τονίστηκε στη διάρκεια της διημερίδας, αυτή είναι εφικτή... Ομως χρειάζεται αγώνας και συμμετοχή των εργαζομένων, όπως και αλληλεγγύη από τους συναδέλφους...

Η

Αυτές οι αντιθέσεις εκδηλώθηκαν κυρίως μέσα στο τελευταίο τρίμηνο του 2000, ύστερα από το ναυάγιο του ΣΑΜΙΝΑ και τον κίνδυνο που αναδείχτηκε, να κατηγορηθούν σαν υπαίτιοι ακόμα και υπουργοί, για μορφές συμμετοχής στα αδικήματα της παρακρατικής λειτουργίας τυπικά νόμιμων θεσμών και υπηρεσιών. Κίνδυνο που έγινε πολύ ενοχλητικός για την κυβέρνηση, όταν υποβλήθηκαν αναφορές εισαγγελέων στη Βουλή, για να αποφανθεί αυτή, σύμφωνα με τη δικαιοδοσία της, αν συντρέχει περίπτωση τέτοιων διώξεων.

Αλλά την αντίδραση των στελεχών και των οργανώσεων της Δικαιοσύνης προκάλεσε και η αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγματος, όπως έχουν προταθεί στη Βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία της Επιτροπής, εκείνων που αφορούν τη Δικαιοσύνη. Ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, με την εισήγησή του στην Ολομέλεια αυτού του δικαστηρίου, που συγκάλεσε στις 23/11, υποστήριξε ότι «θα έχουν διαλυτικές για τη Δικαιοσύνη συνέπειες», ότι «σε ένα πολίτευμα που έχει γίνει τόσο συγκεντρωτικό, μόνο αντίβαρο στην παντοδυναμία της εκτελεστικής εξουσίας είναι μια Δικαιοσύνη ανεξάρτητη» και ότι «υπάρχει θεσμικό έλλειμμα ανεξαρτησίας στο οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η υστέρηση της δικαιοσύνης στη χώρα μας ». Και τέλος, ότι «μια Δικαιοσύνη κηδεμονευόμενη αποδεικνύεται ενίοτε παράλληλη, παραπαίει μεταξύ σκοπιμοτήτων, υπολογισμών και φιλοδοξιών» (Η υπογράμμιση δική μας).

Στην ομιλία του σε γενική συνέλευση της Ενωσης Εισαγγελέων (3/12), ο Πρόεδρος του ΑΠ επανέλαβε τις θέσεις του αυτές. Η απουσία του, καθώς και του Εισαγγελέα του ΑΠ από τη γενική συνέλευση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που ακολούθησε (9/12), δεν υποδηλώνει ιδιαίτερη εγκαρδιότητα με τη διοίκηση αυτού του μαζικότερου δικαστικού σωματείου. Από το άλλο μέρος είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός της Δικαιοσύνης που παραβρέθηκε στις δύο αυτές συνελεύσεις, στις ομιλίες του περιορίστηκε να εξαγγείλει διευθετήσεις και μεταβολές για πιο γρήγορους ρυθμούς περάτωσης των δικών, για πρόσληψη υπαλλήλων στη γραμματεία των δικαστηρίων και... ικανοποίηση συνταξιουχικού οικονομικού αιτήματος των δικαστών. Ομως, ταυτόχρονα «πέρασε» και την κυβερνητική θέση ότι «απαιτείται διαφάνεια, ενημέρωση και αμοιβαίες υποχωρήσεις», εννοώντας προφανώς υποχωρήσεις από την πλευρά της Δικαιοσύνης και, παραπέρα, επιχείρησε μια, το ίδιο ωμά, εκβιαστική αντιπαραβολή «πιέσεων» που ασκούνται στη Δικαιοσύνη «από μέσα» για να δικαιολογήσει τις «απ' έξω» της κυβερνητικής εξουσίας και άλλων παραγόντων.

Η κυβέρνηση, με την αναθεώρηση του Συντάγματος και με κοινούς νόμους, προωθεί στο χώρο της Δικαιοσύνης όχι μόνο την εξουσία της να διορίζει αυτή τους ανώτατους λειτουργούς της, αλλά και άλλες παρεμβάσεις. Ετσι, καθιερώνει τη θητεία τεσσάρων ετών για τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, αντί για τη μέχρι τώρα απεριόριστη παραμονή τους, ώσπου να συμπληρώσουν το όριο υποχρεωτικής εξόδου (67ο έτος). Ασχετα από το ότι κάτω από ομαλές πολιτικές συνθήκες η ρύθμιση αυτή μπορεί να ήταν χρήσιμη για διάφορους λόγους, στα χέρια αυτής της αυταρχικής εξουσίας η μετατροπή επιβάλλεται, για να αποκτήσει αυτή μια ακόμη ευκολία να απαλλάσσεται από όποιον τέτοιο παράγοντα αντιδράσει σ' αυτή την πορεία της. Επίσης καταργεί το θεσμό των ενόρκων στα δικαστήρια. Η προπαγάνδα σε βάρος του θεσμού για «ακατάρτιστους» κλπ. λαϊκούς δικαστές είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος της εντελώς αβάσιμη. Είναι προτιμότερη η διατήρηση αυτού του δημοκρατικού θεσμού ακόμη και με μικρά προβλήματα που εμφανίζονται και που συνολικά όχι μόνο καθόλου δεν επηρεάζουν την ορθή απονομή της δικαιοσύνης, αλλά και αποτελούν μια εγγύηση απέναντι στην αναγκαία κοινωνική προσαρμοστικότητά της και τη βελτίωση της δυσκαμψίας των επαγγελματικών δικαστηρίων λόγω της φύσης τους ως συμμετόχων της ίδιας, με την κυβερνητική, εξουσίας.

Παραπέρα, στο πλαίσιο της ενσωμάτωσης και της δικής μας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η κυβέρνηση, όπως και εκείνες των άλλων χωρών - μελών της, συναντούν μεγάλα εμπόδια στη συγκρότηση της απαραίτητης αυταρχικής εσωτερικής κρατικής δομής. Ετσι, διστάζουν να την προβάλουν εξ αρχής σαν ένα ολοκληρωμένο μοντέλο πολιτικής συγκρότησης γιατί φοβούνται την έκρηξη της αντίστασης των λαών, που θα προκαλέσει. Γι' αυτό φαίνεται να διαλέγουν το δρόμο της βαθμιαίας συγκρότησης, οργανώνοντας τα επιμέρους στοιχεία αυτής της μεσαιωνικής αυτοκρατορίας, ώστε με την ανάλογη παραπλανητική προπαγάνδα οι λαοί να βρεθούν αναπόδραστα, όπως υπολογίζουν, αλυσοδεμένοι σ' αυτή. Λοιπόν, σ' αυτή την πορεία κατεδάφισης των δημοκρατικών δομών επιχειρούν και την κατεδάφιση της δομής της Δικαιοσύνης της χώρας.

Παράλληλα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε με το «Πρωτόκολλο αστυνομικής συνεργασίας» με τις ΗΠΑ, έτσι που να νομιμοποιείται η ελεύθερη εγκατάσταση και δράση στη χώρα, πρακτόρων ξένων αστυνομικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών με υποχρέωση «συνεργασίας», δηλαδή συμμόρφωσης όλου του αντίστοιχου συστήματος της χώρας. Ακόμη, με τη σύμβαση με τις ΗΠΑ για δικαστική συνδρομή, εξαφανίζεται ο βασικός όρος σε παρόμοιες συμβάσεις για δικαστικί έλεγχο της έκδοσης κλπ. Τέλος, με την προετοιμαζόμενη «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, που με το πρόσχημα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας» θα αποτελέσει, όπως και στις προηγούμενες παρόμοιες περιπτώσεις («ιδιώνυμο» του Βενιζέλου, δικτατορία Μεταξά, από το 1945 ως και τη δικτατορία του 1967), τη βάση για την ανάπτυξη της «νόμιμης» κρατικής και της παρακρατικής πολιτικής τρομοκρατίας, η Δικαιοσύνη μετατρέπεται ακόμη παραπέρα σε άμεση και βίαιη θεραπαινίδα της κυρίαρχης πολιτικά οικονομικής εξουσίας.

Οι ως τώρα, τουλάχιστον, αντιδράσεις των δικαστών και όλου του νομικού κόσμου της χώρας, που αναφέρονται παραπάνω, δεν καλύπτουν αυτή την κυρίαρχη διάσταση της κυβερνητικής και γενικότερα της πολιτικής της ΕΕ, μιας πολιτικής για την αποδιάρθρωση του ως τώρα γνωστού τύπου Δικαιοσύνης του αστικού κράτους. Αποτελούν μεν θαρρετές διαμαρτυρίες και αντιγνωμίες, δε δείχνουν όμως συγκροτημένη και αποφασιστική επιδίωξη υλοποίησης των διαμαρτυριών. Ισα- ίσα που, ατυχώς, κάποια από τα μέτρα αυτά και ρητά τα εγκρίνουν, όπως εκείνο της κατάργησης του θεσμού των ενόρκων, ενώ άλλα δείχνουν με σιωπηρή ικανοποίηση ότι τα αποδέχονται, όπως τα περί οικοδόμησης της «Ευρώπης» κλπ. Σημαντική πράξη αντίδρασης αποτελεί η παραίτηση τεσσάρων μελών της επιτροπής για την τροποποίηση διατάξεων του Ποινικού Δικαίου (τριών καθηγητών πανεπιστημίου και ενός δικηγόρου), που είχε συγκροτήσει ο Υπουργός της Δικαιοσύνης και τους είχε διορίσει. Οι τροποποιήσεις που τους ανέθεσε αποτελούν περιορισμούς και κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και μέρος του «τρομονόμου».

Ο

Αξιώνει όμως από αυτούς να ξεπεράσουν μια κάποια φάση απλής έκρηξης έντιμων ανθρώπων και να «συναντηθούν» για συγκεκριμένες δραστηριότητες σταθερής και επίμονης αντίδρασης. Με σκοπό να καθυστερήσουν, τουλάχιστον στην αρχή, την κατεδάφιση όλου αυτού του δικαιικού οικοδομήματος. Να εμποδίσουν τη μετατροπή του θεσμού της Δικαιοσύνης σε έναν ακόμα κρίκο ωμά κατασταλτικής λειτουργίας των κοινωνικών αγώνων, και της πραγματικής, για το συμφέρον των πολιτών, προόδου της χώρας. Και να επιδιώξουν τη ματαίωση μιας τέτοιας «διαρθρωτικής αλλαγής», που, στην πραγματικότητα, είναι μια αληθινή γενετική μετάλλαξή της.

Ο κόσμος που απειλείται από την ανεργία, τη φτώχεια, τον αποκλεισμό των παιδιών του από την εκπαίδευση, που παρακολουθεί με απόγνωση την εμπορευματοποίηση ως και της κοινωνικής πρόνοιας για την αρρώστια και τα γηρατειά του, αξιώνει να πειστεί ότι ο κόσμος της Δικαιοσύνης εξεγείρεται όχι μόνο για τα λειτουργικά προβλήματα του επαγγελματικού του χώρου, τις αμοιβές και τις μεταξύ τους συμπεριφορές του προσωπικού των διαφόρων κλάδων του και, κυρίως, όχι απλά για να εξασφαλίσει ικανό ποσοστό δικαιοδοσίας σε μια εξουσία, όποια και αν είναι αυτή, ακόμα και σ' αυτή του ιστορικά πρωτοεμφανιζόμενου φαινομένου του ωμού ενδοευρωπαϊκού αποικισμού, στη διαδικασία του οποίου έχουν εισαγάγει και τη χώρα μας, έστω κι αν αυτή τη μεταλλαγμένη Δικαιοσύνη την προορίζουν για θεραπαινίδα ξενικού καθεστώτος «διομολογήσεων».

Πριν λίγο έφυγε από την πίσω πόρτα της χιλιετίας ένας χρόνος κακός για την ανθρωπότητα. Καταληστευμένος κι αυτός από τη χυδαία «οικονομία της αγοράς», που τον απέσπασε από την ουρά της χιλιετίας του και τον «τσόνταρε» παράταιρα στην άλλη, για να κερδοσκοπήσει ακόμη και με ένα ψεύτικο millennium. Για τον τομέα που εξετάζουμε εδώ, στον κόσμο της δικαιοσύνης, ο χρόνος που έφυγε αδικημένος και καθημαγμένος ο ίδιος, άφησε στον κόσμο που θέλει να υπηρετεί τη δικαιοσύνη την ευθύνη να βοηθήσει τον Ερχόμενο για το καλό των πολλών.

Αυτός ο κόσμος ας δείξει το είδος της ακοής και της ευθύνης που αναλαμβάνει.

Από κινητοποίηση έξω από το Μέγαρο Λαμπράκη ενάντια στην τσιμεντοποίηση

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, η διεκδίκηση των ελεύθερων χώρων, αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα της ουσιαστικής πολιτικής δουλιάς που έχει πραγματοποιήσει η «Συμπαράταξη» τα δύο αυτά χρόνια τόσο εντός, όσο και εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου.

Η «Συμπαράταξη για την Αθήνα» κατήγγειλε ευθύς εξαρχής τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς κατά της Γιουγκοσλαβίας, παίρνοντας ταυτόχρονα μέρος σε όλες τις μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις της περιόδου. Είχε ζητήσει από το Δημοτικό Συμβούλιο να εκδώσει ψήφισμα καταδίκης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη γειτονική χώρα. Τέλος, σε πρόσφατο ΔΣ, η «Συμπαράταξη» ζήτησε να εκδοθεί ψήφισμα από το Δημοτικό Συμβούλιο, καταδικάζοντας τη χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου με τις θανατηφόρες συνέπειες για τους κατοίκους της Γιουγκοσλαβίας, ακόμα και μετά τους βομβαρδισμούς, κάτι που η δημοτική αρχή αρνήθηκε σε δύο συνεχόμενα Δημοτικά Συμβούλια να εγκρίνει με τη γνωστή λογική της... «έλλειψης χρόνου».

Αντιτάχτηκε από την αρχή στην επίσκεψη του αρχιδολοφόνου Προέδρου των ΗΠΑ Μπ. Κλίντον, αποστέλλοντας επιστολή στο δήμαρχο της Αθήνας και μετέχοντας στη μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας προς την αμερικάνικη πρεσβεία.

Προειδοποίησε τη δημοτική αρχή για τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 τόσο για τους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους στην τσιμεντένια Αθήνα όσο και για τις δραματικές αλλαγές που θα υποστεί το Ρυθμιστικό Σχέδιο της πόλης.

Πάλεψε και παλεύει καθημερινά για τη διατήρηση του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων στην πόλη της Αθήνας. Βρίσκεται καθημερινά με όλες τις δυνάμεις της δίπλα στους αγώνες των κατοίκων και των συλλόγων που θέλουν μια ανθρώπινη πόλη. Τάχθηκε από την αρχή ενάντια σε κάθε τροποποίηση του άρθρου 24, συμμετέχοντας ενεργά στο περιβαλλοντικό κίνημα που έχει ήδη δημιουργηθεί. Ζήτησε ουσιαστική αναβάθμιση της πρωτεύουσας και στέκεται δυναμικά απέναντι σε όλες τις δυνάμεις που υποστηρίζουν τη «φωταδίστικη» ανάπλαση του Αβραμόπουλου. Συμπαραστάθηκε στους διωκόμενους επαγγελματοβιοτέχνες του Ψυρρή και του Μοναστηρακίου, τους οποίους εκδίωξε με τον χειρότερο τρόπο ο Αβραμόπουλος και η «παρέα» του.

Υποστήριξε τους μετανάστες, ζητώντας δημιουργία «Σπιτιών των Μεταναστών», όπου και θα προσαρμόζονταν πλήρως στη νέα τους πατρίδα. Στάθηκε δίπλα στους Κούρδους και Τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες, πετυχαίνοντας να τους παραχωρηθεί για ένα ορισμένο διάστημα η πλατεία Κλαυθμώνος για να αναδείξουν τα προβλήματά τους στους κατοίκους της Αθήνας. Ενδιαφέρθηκε, τόσο με τις επιστολές του Λεων. Αυδή στο δήμαρχο όσο και με τις ανακοινώσεις της στο λαό της πρωτεύουσας, για την υγιεινή των προσφύγων που είχαν στοιβαχτεί στην πλατεία Κουμουνδούρου, απαιτώντας άμεση λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

Απαίτησε από το δήμο προϋπολογισμό που να στηρίζει τις λαϊκές ανάγκες και αντιτάχτηκε στη φοροεισπρακτική λογική της δημοτικής αρχής. Ταυτόχρονα, διεκδικεί τους παρακρατημένους πόρους του δήμου και της ΤΑ γενικότερα από την κεντρική διοίκηση. Ζητάει την αύξηση της κρατικής επιχορήγησης και αντιπαρατίθεται στη λογική του «μάνατζμεντ», στην οποία επιχειρεί να εντάξει η κυβέρνηση την ΤΑ.

Από την εκδήλωση της Συμπαράταξης για τις πολεοδομικές παρεμβάσεις

Ως προς το πρόγραμμα για την επόμενη περίοδο, στην αυριανή Ολομέλεια θα τεθούν για συζήτηση οι βασικοί άξονες δράσης της «Συμπαράταξης», όπως αυτοί προσδιορίστηκαν στη διάρκεια της Γραμματείας την περασμένη Δευτέρα. Δύο πρώτες εκδηλώσεις προετοιμάζονται ήδη και θα είναι ημερίδες αφιερωμένες στην «Αισθητική της πόλης» και την «Πολιτική κήδευση», θέματα για τα οποία υπάρχουν ήδη επεξεργασμένες θέσεις.

Για την καλύτερη λειτουργία της Κίνησης, η Γραμματεία της Συμπαράταξης επισημαίνει την ανάγκη παραπέρα ανάπτυξης δράσης των Διαμερισματικών Επιτροπών προκειμένου να αντιμετωπιστούν με ακόμη πιο αποτελεσματικό τρόπο τα τοπικά προβλήματα, σε σύνδεση με την κεντρική πολιτική της «Συμπαράταξης».

Στην κατεύθυνση αυτή προσδιορίζονται άξονες δράσης:

• Η ανάδειξη τού συνόλου των προβλημάτων που σχετίζονται με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
• Η ανάπτυξη πρωτοβουλιών κόντρα στη συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος και τη συνεχή καταπάτηση των εναπομεινάντων ελεύθερων χώρων της τσιμεντοποιημένης Αθήνας. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η αρνητική απόφαση της πλειοψηφίας του 5ου Δημοτικού Διαμερίσματος, που δέχτηκε οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι του Προμπονά να θυσιαστούν στο όνομα της...«Ολυμπιακής ιδέας», δηλαδή της αδηφαγίας των εργολάβων.
• Υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, καθώς εκτιμάται ότι με πρόσχημα την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων κυοφορείται μια συνεχής τρομοκράτηση του πληθυσμού. Η σύλληψη και δίκη των έξι πολιτών που αντιτάχθηκαν δυναμικά στην ανάληψη της Ολυμπιάδας από την Αθήνα, είναι χαρακτηριστικό των κυβερνητικών επιλογών. Οπως και το γεγονός ότι η δημοτική αρχή αρνήθηκε να εκδώσει ψήφισμα συμπαράστασης προς τους κατηγορούμενους συμπολίτες, με πρόσχημα ότι το ψήφισμα θα επηρέαζε τη Δικαιοσύνη!
• Ο πολιτισμός θα αποτελέσει και αυτή τη χρονιά έναν από τους κύριους άξονες δράσης. Σε αντίθεση με τον «πολιτισμό» που εκφράζει το δέντρο του Αβραμόπουλου. Στην κατεύθυνση ανάπτυξης της πολιτιστικής ζωής στα διαμερίσματα και τις γειτονιές. Για την ενίσχυση της ερασιτεχνικής δημιουργίας. Τη στέγαση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Την αισθητική αναβάθμιση του δημόσιου χώρου. Αυτά, δηλαδή, που η δημοτική αρχή απαξίωσε όλα αυτά τα χρόνια και τα οποία είναι βασικά για την αναβάθμιση της καθημερινής ζωής του δημότη.
• Ενταση της δράσης για τα δικαιώματα των αλλοδαπών εργατών και μεταναστών, ενόψει μάλιστα και της ψήφισης του αντιδραστικού νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση, αποτελεί έναν ακόμη βασικό στόχο της «Συμπαράταξης». Ταυτόχρονα, θα προωθήσει την ιδέα για τη δημιουργία «Σπιτιών των Μεταναστών», όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στο πρόγραμμα της «Συμπαράταξης», πριν από δύο χρόνια.

Από τις μέχρι τώρα συζητήσεις στη Γραμματεία θετικό κρίνεται το έργο της «Συμπαράταξης» στη διάρκεια του περασμένου χρόνου, με σημαντική μάλιστα παρουσία και συμβολή στο Δημοτικό Συμβούλιο. Καταγράφεται ήδη ως η μοναδική παράταξη που δρα συγκροτημένα μέσα στο συμβούλιο με όλους τους συμβούλους να έχουν λόγο, γεγονός που έχει κατοχυρώσει και ανάμεσα στους συμβούλους των άλλων παρατάξεων το κύρος της «Συμπαράταξης». Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα είναι η επανεκλογή στη Δημαρχιακή Επιτροπή του Στ. Λάμπρου.

Εκτιμάται ότι οι δραστηριότητες της «Συμπαράταξης» αγγίζουν ήδη ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης, παρά το γεγονός ότι η δράση της αποσιωπάται συστηματικά από την πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σε σχέση μ' αυτό, καταγράφεται η προκλητική προβολή του κενού λόγου του Δ. Αβραμόπουλο, ενώ ταυτόχρονα σιωπή επιβάλλεται για τα ουσιαστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αθηναίοι και τα οποία καθημερινά αναδεικνύει η «Συμπαράταξη».

Στο διάστημα που πέρασε η Συμπαράταξη κάνοντας πράξη τη θέση της ότι η ΤΑ πρέπει να έχει λόγο σε όλα τα ζητήματα, πραγματοποίησε μια σειρά από εκδηλώσεις, με σημαντικότερη τη διοργάνωση της ημερίδας «Πολεοδομικές παρεμβάσεις στην Αθήνα». Οχι μόνο γιατί ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Λεων. Αυδή, αλλά κυρίως γιατί είχε επιστημονική επάρκεια και μεγάλη συμμετοχή ευρύτερου κόσμου της πολιτικής και επιστημονικής κοινότητας.

Σημαντικές είναι και οι παρεμβάσεις της «Συμπαράταξης» σε ζητήματα που αφορούν την καθημερινή ζωή του Αθηναίου πολίτη. Ζητήματα ρατσιστικών διακρίσεων σε βάρος αλλοδαπών, φέρνοντας παρόμοια θέματα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Συμμετείχε με όλες τις δυνάμεις της στις κινητοποιήσεις για τη σωτηρία των ελεύθερων χώρων, όπως στο Πεδίον του Αρεως, στο Θων, στο ΚΑΠΑΨ και στα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στο συντονιστικό κατά της αναθεώρησης του άρθρου 24. Στο συνέδριο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων, καθώς και στο συνέδριο γυναικών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Πάτρα.

Η δράση της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» αναπτύχθηκε σε άμεση σχέση με την πάλη για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής που εφαρμόζεται όλα αυτά τα χρόνια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οπως χαρακτηριστικά επισημάνθηκε και στη Γραμματεία, η Συμπαράταξη καταγράφηκε ως ο αντίπαλος πόλος σ' αυτήν την πολιτική, γεγονός που τη χρεώνει με το βάρος να αναπτύξει παραπέρα τη δράση της, έτσι που να εξασφαλίζει και τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση αυτής της πολιτικής. Μια συσπείρωση, η ανάγκη της οποίας καθίσταται, πλέον, ακόμα πιο επιτακτική με βασικό στόχο την ισχυροποίηση της πάλης ενάντια σε μια πολιτική που θέλει τον πολίτη της πρωτεύουσας να αισθάνεται ξένος στην ίδια του την πόλη.

Μια πολιτική που εκτός των άλλων χρησιμοποιεί με το χείριστο τρόπο το Δήμο της Αθήνας και ως προγεφύρωμα και μέσο για την ανάδειξη πολιτικών πρωτοβουλιών που λειτουργούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ως δεκανίκι του συστήματος, απορροφώντας τους κραδασμούς της λαϊκής δυσαρέσκειας. Η αξιοποίηση Αβραμόπουλου σ' αυτή την κατεύθυνση είναι χαρακτηριστική. Και υπό αυτό το πρίσμα, η παραπέρα συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τη «Συμπαράταξη», κάτω και από τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται με τις αποχωρήσεις από τα δημοτικά πράγματα των Δ. Αβραμόπουλου και Μ. Δαμανάκη, αναδεικνύεται σε άμεση ανάγκη.

Κι αυτό όχι μόνο γιατί σε κάθε Δημοτικό Συμβούλιο εμφανίζεται με προτάσεις, θέσεις και σκέψεις. Αλλά κυρίως, γιατί παρουσιάζει σημαντικές πρωτοβουλίες και δράση έξω από αυτό, συνεργαζόμενη με τους κατοίκους, τους συλλόγους και τους φορείς κάθε γειτονιάς και συνοικίας της Αθήνας, πρακτική ανύπαρκτη για όλες τις άλλες παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου.