Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν οι οργανώσεις «Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης» και ο «Ομιλος Οικολόγων Θεσσαλονίκης - Νομικοί Περιβάλλοντος», όπου πέτυχαν την ακύρωση αποφάσεων της διοίκησης, που έδιναν δυνατότητα να οικοδομηθεί η συγκεκριμένη περιοχή.

Η πρώτη προσφυγή που έγινε αφορούσε την ακύρωση της υπ' αριθμόν 1390/22-7-1992 οικοδομικής άδειας της Διεύθυνσης Πολεοδομίας Θεσσαλονίκης.

Η Ολομέλεια του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου με μια ιστορική απόφασή της (2757/1994) ακύρωσε την άδεια οικοδομής της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι η πολιτεία με βάση τις συνταγματικές επιταγές, οφείλει να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ακόμη και όταν δεν υπάρχει προστατευτική νομοθετική διάταξη, «πηγάζει ευθεία υποχρέωση της διοίκησης να λαμβάνει υπόψη, κατά τη μόρφωση της κρίσης της για τη ρύθμιση θεμάτων που αφορούν ή έχουν επιπτώσεις στο περιβάλλον, την ανάγκη προστασίας του και να παίρνει κατάλληλα για το σκοπό αυτό μέτρα ή να απέχει από την έκδοση δυσμενών για το περιβάλλον πράξεων».

Με δεύτερη προσφυγή, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούσαν να ακυρωθεί η σιωπηρή άρνηση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ να ανακαλέσει τα Προεδρικά Διατάγματα από 26/8/1986 και από 15/4/1988, με τα οποία καθορίστηκε ως Ζώνη Ενεργού Πολεοδομίας (ΖΕΠ) η ορεινή δασική και αναδασωτέα και εκτός ρυμοτομικού σχεδίου περιοχή Ισενλί που υπάγεται στα διοικητικά όρια της κοινότητας Χορτιάτη Θεσσαλονίκης.

Το Ε' Τμήμα του ΣτΕ με την υπ' αριθμόν 3651/2000 απόφασή του καλεί τη διοίκηση με πράξη της να άρει το χαρακτηρισμό της επίμαχης έκτασης ως ΖΕΠ και έκρινε ότι τα δύο Προεδρικά Διατάγματα είναι παράνομα.

Στο μεταξύ, εκτός από τις δύο αποφάσεις του ΣτΕ, έχει εκδοθεί και η τελεσίδικη απόφαση 6/1995 της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής Δασικών Αμφισβητήσεων Θεσσαλονίκης, ύστερα από αντιρρήσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων της πόλης. Με την απόφαση αυτή κρίθηκε ότι η επίμαχη περιοχή είναι δασική - αναδασωτέα και προστατεύεται από τις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας.