Η συζήτηση με τον Δ. Μάλλιο έχει τελειώσει και αποφασίζουμε να πάμε στο μεζεδοπωλείο, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, για να «πιούμε κανένα κρασάκι». Εκεί συζητάμε με τους κατοίκους. Μια συζήτηση ζεστή, φιλική και με πολύ ενδιαφέρον.

Λίγο αργότερα, συναντάμε τον δήμαρχο της Ρεντίνας Κώστα Κούτρα. Κάθισε μαζί μας αρκετή ώρα και μας είπε: «Η Ρεντίνα είναι ένας ιστορικός τόπος, που, όμως, δεν έχει την απαιτούμενη βοήθεια - με βάση τις σύγχρονες ανάγκες - από την πολιτεία. Είναι μια από τις κοιτίδες της Εθνικής Αντίστασης».

«Η Ρεντίνα, συνέχισε, αντιμετωπίζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα, από τη στιγμή που οι μόνιμα διαμένοντες κάτοικοι το χειμώνα είναι πάνω - κάτω 400. Η πλειοψηφία των διαμενόντων είναι συνταξιούχοι. Το καλοκαίρι, ο πληθυσμός φτάνει τους 2.000 κατοίκους».

«Τα υπέροχα δάση, που περιβάλλουν τη Ρεντίνα, υπέστησαν τρομερές ζημιές με τις πυρκαγιές του περασμένου @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@χειμώνα. Συγκεκριμένα, από τα 57.000 στρέμματα δάσους και γεωργικών εκτάσεων που περιβάλλουν το χωριό, τα 10.000 κάηκαν».

«Να ξεχωρίσουμε, καταλήγει ο δήμαρχος, το σημαντικότερο: Είμαστε απομονωμένοι. Η Ρεντίνα βρίσκεται στα όρια των Νομών Καρδίτσας, Φθιώτιδας, Ευρυτανίας. Είμαστε στο υπογάστριο του θεσσαλικού χώρου, χωρίς να έχουμε διέξοδο προς τη Φθιώτιδα. Εχουμε μεγάλη ανάγκη βοήθειας από την πολιτεία. Ούτε για τα προβλήματά μας ενδιαφέρονται οι αρμόδιοι, ούτε βοήθεια μάς έδωσαν για το μουσείο». Και επέμενε, λέγοντας: «Να τα γράψετε αυτά. Να τα μάθει ο κόσμος».

Ενας παππούς από το διπλανό τραπέζι, μόλις ακούει τη λέξη απομόνωση, μας λέει: «Πριν από μια βδομάδα, έπαθα έμφραγμα. Παραλίγο να πεθάνω. Εκανα οχτώ ώρες μέχρι να πάω στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αφού το Κέντρο Υγείας λειτουργεί περισσότερο ως κέντρο προμήθειας φαρμάκων. Και να φανταστείτε ότι οι περισσότεροι εδώ είμαστε γέροι κι έχουμε άμεση ανάγκη για ιατρική βοήθεια»...