Παπαγεωργίου Βασίλης

Τη μια ακριβαίνει το δολάριο, την άλλη ανεβαίνουν οι διεθνείς τιμές, το αποτέλεσμα για τους γιωταχήδες είναι το εξής ένα: να πληρώνουν τη βενζίνη για το αυτοκίνητό τους... χρυσή.

Οσο για την κυβέρνηση, αυτή απλώς νίπτει τας χείρας της, γιατί, λέει, είναι εξωτερικοί οι παράγοντες που διαμορφώνουν τις τιμές των καυσίμων. Ξεχνάει πάντα, βέβαια, τα «απελευθερωμένα», τεράστια και συνεχώς διογκούμενα κέρδη των εταιριών εμπορίας πετρελαιοειδών και των διυλιστηρίων...

O Θ. Πάγκαλος δήλωσε ότι φέρει «βαριά πολιτική ευθύνη», γιατί ως υπουργός Μεταφορών δεν έβαλε λουκέτο στην «Ολυμπιακή»! Αυτά τις προάλλες. Προχτές που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ρωτήθηκε για το θέμα, είπε ότι η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει θέμα κλεισίματος της «Ολυμπιακής». Το σημαντικό, όμως, δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι αμέσως μετά ο κ. Ρέππας άρχισε να εκθειάζει - για ένα τέταρτο της ώρας περίπου - το επίπεδο της συνεργασίας του πρωθυπουργού με τον υπουργό του, τον κ. Πάγκαλο. Ο νοών νοείτω...

Βήμα το βήμα καλλιεργούν και δυναμώνουν το κλίμα τεχνητής έντασης και διχασμού του λαού κυβέρνηση και Εκκλησία τον τελευταίο καιρό. Σα να το κάνουν επίτηδες (ή, μήπως, το κάνουν;). Κι όλ' αυτά, γιατί; Για το τριτεύον και επουσιώδες θέμα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος στις ταυτότητες; Οχι, βέβαια. Το θέμα αυτό αποτέλεσε την αφορμή και μόνο. Αλλωστε, το γεγονός αυτό, το παραδέχονται, εμμέσως πλην σαφώς, και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της διαμάχης. Θέμα αρχής πρόβαλε η κυβέρνηση, για να μη δεχτεί συνάντηση πρωθυπουργού και αντιπροσωπείας της Ιεράς Συνόδου, ενώ ταυτόχρονα διοχέτευε προς τα ΜΜΕ ότι «δεν πρόκειται να δεχτεί κανένα ιδιότυπο καθεστώς συγκυβέρνησης», κατηγορώντας, έτσι, την ηγεσία της Εκκλησίας ότι διεκδικεί έναν τέτοιο ρόλο. Η μη αναγραφή του θρησκεύματος αποτελεί την απαρχή και μόνο, ισχυρίζεται η ηγεσία της Εκκλησίας και θεωρεί πως τα επόμενα βήματα - μέχρι και ο πλήρης αποχωρισμός Εκκλησίας από το κράτος - είναι προ των πυλών. Ισχυρισμός, ο οποίος δε διαψεύδεται με σαφήνεια από την κυβέρνηση, παρ' ότι δεν έχει την παραμικρή πρόθεση, να προχωρήσει σε τέτοια μέτρα.

Γιατί, λοιπόν, προωθούν και καλλιεργούν την ένταση και τον αποπροσανατολισμό; Ποια άλλα σχέδια και επιδιώξεις κρύβουν και οι μεν και οι δε;

Κι επειδή, κάποιοι μπορούν να ισχυριστούν ότι βλέπουμε συνωμοσίες και μάγισσες, τους καλούμε να σκεφθούν και να απαντήσουν τα παρακάτω ερωτήματα:

Πρώτον: Για ποιο λόγο προέκυψε ξαφνικά θέμα αναγραφής ή μη του θρησκεύματος; Δε θα λυνόταν το ζήτημα αυτό, έτσι ή αλλιώς, με το νέου τύπου κοινοτικό δελτίο αναγνώρισης (με τον απαραίτητο και για το φακέλωμα ηλεκτρονικό κωδικό), που προβλέπει η Συνθήκη Σένγκεν και θα κυκλοφορήσει σε 2-3 χρόνια; Και μη μας πουν πως υπάρχει ο νόμος περί «προστασίας των προσωπικών δεδομένων», που έπρεπε άμεσα να εφαρμοστεί, γιατί υπάρχουν νόμοι και νόμοι, που δεν έχουν ακόμη βρει εφαρμογή στην πράξη, ακόμη κι αυτοί για την εκκλησιαστική περιουσία, του 1987 και 1988.

Δεύτερον: Γιατί η κυβέρνηση προχώρησε σε μια σειρά χειρισμούς, που «έσπρωχναν» στην ένταση; Και μιλάμε, για σειρά ενεργειών, από τη διαβεβαίωση διαλόγου, που έδωσε ο υπουργός Παιδείας στον κ. Χριστόδουλο και ακυρώθηκε στην πράξη λίγες μέρες μετά από τον Κ. Σημίτη, μέχρι την προχτεσινή, πρωθυπουργική άρνηση της γνωστής συνάντησης.

Τρίτον: Γιατί η ηγεσία της εκκλησίας «άρπαξε» το θέμα της αναγραφής και προχώρησε κι αυτή - μία σου μία μου, με την κυβέρνηση - στη δημιουργία κλίματος όξυνσης και έντασης; Μήπως δεν ξέρει ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πρόθεση (δυστυχώς!) να προχωρήσει σε μέτρα αποχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος; Μήπως δε βλέπει ότι είναι επουσιώδες και αμελητέο το θέμα της αναγραφής; `Η, μήπως, διαφωνεί με το ενιαίου τύπου δελτίο αναγνώρισης, που θα κυκλοφορήσει η ΕΕ;

Το θέμα της διαμάχης κυβέρνησης και Εκκλησίας βρισκόταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα των χτεσινών εφημερίδων. Κι, αν αφαιρέσουμε το «Ρ», το σύνολο σχεδόν των άλλων παίρνουν το μέρος του ενός ή του άλλου.

Να υποθέσουμε πως κανένας συνάδελφος δε βλέπει πόσο πλαστή και τεχνητή είναι η καλλιεργούμενη ένταση; Να υποθέσουμε πως κανένας δεν μπορεί να δει την εξόφθαλμη υποκρισία και της μιας και της άλλης πλευράς;

Λίγο δύσκολο μάς είναι...

ΩΡΑΙΟΤΑΤΟΚΑΛΟΚΑΙΡΙ θα περάσουμε φέτος, με τον Παπαντωνίου σε ...φούριες! Εξήγγειλε πρόγραμμα ξεπουλήματος ο άνθρωπος και πρέπει να το τηρήσει απαρέγκλιτα, όπως και κάθε τι που έχει σχέση με την ΟΝΕ, βέβαια.

Κατ' αρχήν, λοιπόν, η ΕΑΒ και η ΕΛΒΟ πάνε για μετοχοποίηση, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, ύστερα η ΚΟΣΜΟΤΕ, μετά ο ΟΠΑΠ, στη συνέχεια το λιμάνι του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, η Αγροτική Τράπεζα και έπεται η ΔΕΗ!

Εν ολίγοις, φανταστείτε κάτι σε ...χορό του Ζαλλόγου για όλες τις επιχειρήσεις του δημοσίου, που απλά ο Γιάννος κανόνισε ...ποιος τον σέρνει. Μια φορά, όλες στον γκρεμό θα καταλήξουνε.

Φανταστείτε, φυσικά, και το ανάλογο σκηνικό, με τη Νέα Δημοκρατία να συμφωνεί σε κάθε μετοχοποίηση και, ταυτόχρονα, να εξαγγέλλει κάθε φορά και μια υποψία σκανδάλου, έτσι για να γίνεται κουβέντα, ενώ μονίμως θα γκρινιάζει ότι πολύ αργά προχωρά η υπόθεση...

ΣΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ, ΒΕΒΑΙΑ, βάλανε και την «Ολυμπιακή Αεροπορία», της οποίας πάνε για πώληση το 51% και πάνω. Σας βεβαιώνουμε ότι στόχος τους δεν είναι να φύγουν οι τύψεις του Πάγκαλου -σύμφωνα με τις δηλώσεις του - που την άφησε να επιβιώσει όταν ήταν υπουργός Μεταφορών.

Αυτό που θέλουν είναι, βέβαια, να ...το διαλύσουν το μαγαζί, γιατί λίγα, φαίνεται, κερδίζουν οι ξένες αεροπορικές εταιρίες στην Ελλάδα και θέλουν να πάρουν κάτι παραπάνω για τις ...υπηρεσίες που μας προσφέρουν.

ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ των τιμών των καυσίμων, πανηγυρίζει περιχαρής η κυβέρνηση και ιδίως, βέβαια, το οικονομικό της επιτελείο. Σε τι συνίσταται αυτή η ...σταθεροποίηση; Στο ότι η βενζίνη ανεβαίνει μόνο ...2 δραχμές!

Ε, με το δίκιο τους σκέφτονται έτσι οι άνθρωποι. Σταθεροποιείται η αύξηση, σου λέει. Δε θα έχουμε πότε 7 δραχμές επάνω και πότε 12! Ξέρουμε πια πού βαδίζουμε!

Είναι ότι όλες τους οι ενέργειες δείχνουν πως ακόμα δε «χόρτασαν» και θα συνεχίσουν με κάθε μέσο να εγκληματούν-παρεμβαίνουν, αφού αυτό τους υπαγορεύει η ιμπεριαλιστική τους φύση. Δεν τους φτάνουν τα πονηρά «Σύμφωνα Σταθερότητας», οι χρηματοδοτήσεις και το ρεκλαμάρισμα της λεγόμενης αντιπολίτευσης της Σερβίας, οι εκβιασμοί μέσω Διεθνούς Δικαστηρίου, το εμπάργκο, η σκόπιμη αστάθεια στο Κοσσυφοπέδιο και τόσα άλλα ύπουλα πασίγνωστα μέσα. Εδώ και αρκετό καιρό έβαλαν σε εφαρμογή και τις πολιτικές δολοφονίες.

Μόνο που τα Βαλκάνια δεν είναι «αλάνα» του ιμπεριαλισμού και εκείνος που λαχανιάζει για να του τραβάει την προσοχή, ή να του κάνει τα χατίρια γίνεται αυτόματα συνένοχός του. Είναι σίγουρο και αποδείχτηκε και στην πρόσφατη εμπειρία πως ο ελληνικός λαός ούτε συνηγορεί, ούτε ουδετεροποιείται, ούτε παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει, αλλά αντιδρά και ανατρέπει...

Γρηγοριάδης Κώστας

Το φορτηγό πλοίο «Σαν Μάρκος», λέει ένα από τα στοιχεία αυτά, πήρε πιστοποιητικά αξιοπλοΐας από τον «Ελληνικό Νηογνώμονα» το Σεπτέμβρη του 1993. Το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, το πλοίο φτάνει στο λιμάνι του Κέιπ Τάουν και όπως βεβαιώνει το υπουργείο Μεταφορών της Ν. Αφρικής είχε «δύο τρύπες στο περίβλημα του Νο 1 αμπαριού. Οι τρύπες, μήκους 10 μέτρων και βάθους 6 μέτρων, ήταν η μία απέναντι στην άλλη».

Και, όμως, ο Κλάδος Ελέγχου Εμπορικών Πλοίων (ΚΕΕΠ) του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας βεβαιώνει εγγράφως: «Ωστόσο, από τους ελέγχους που έχουν σήμερα διενεργηθεί στον "Ελληνικό Νηογνώμονα", δεν έχουν προκύψει στοιχεία τέτοια και τόσα, που να δικαιολογούν την εκ μέρους μας, κίνηση της διαδικασίας επιβολής κυρώσεων ή και άρσεως της εξουσιοδοτήσεως που του έχει χορηγηθεί»!

Δηλαδή, πόσοι ναυτεργάτες πρέπει να πνιγούν, για να συγκινηθούν στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας;..

Οσοι νομίσατε προς στιγμήν ότι έτσι απλά χάνει δίκες ο Γιαννόπουλος, γελαστήκατε. Διότι μπορεί η υπόθεση Γιαννόπουλου - Τριανταφυλλόπουλου να έκλεισε για το δικαστήριο, αλλά «όχι για το λαό», βεβαιώνει ο Ευάγγελος σε τρισέλιδη(!) «κριτική επί της αποφάσεως» και αποφαίνεται ότι η δίκη συνεχίζεται σε διάφορα άλλα στάδια, εκ των οποίων το πρώτο είναι το λαϊκό δικαστήριο...

Οσοι σπεύσατε, πάντως, να σχολιάσετε ότι ο Ευάγγελος θυμήθηκε τον παλιό... αντιστασιακό εαυτό του, πάλι γελαστήκατε. Απλώς τον «αυριανικό» εαυτό του στο κανάλι «29» θυμήθηκε, αφού -όπως εξηγεί- το λαϊκό δικαστήριο θα γίνει με την παρουσίαση των τηλεοπτικών κασετών της τετραήμερης διαδικασίας...

Πρόκειται, άραγε, για τις κασέτες που «κατάσχεσε» -όπως τον είδαμε στις οθόνες μας να κραυγάζει- κατά τη διάρκεια της επεισοδιακής δίκης; Πάντως, τον πληροφορούμε, αν δεν το ξέρει, ότι ανάλογη «λαϊκή δίκη» με την προβολή κασετών από την ίδια δίκη, κάνει και ο αντίδικος.

Επομένως, το ορθόν, είναι ότι θα έχουμε να κάνουμε ξανά, με μια ιστορική... αντιδίκη.

Η προπαγάνδιση της άκριτης και μαζικής εισαγωγής της πληροφορικής στα σχολεία από το δημοτικό σε όλα τα μαθήματα, χωρίς καμία ουσιαστική μελέτη σχετικά με την ψυχοσωματική και κοινωνική σύνθεση και τις ανάγκες της κάθε ηλικίας, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της διημερίδας που διοργάνωσε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Υπουργείου Παιδείας, το περασμένο Σαββατοκύριακο, με θέμα: «Οι νέες τεχνολογίες στην κοινωνία και στον πολιτισμό».

Με την επίφαση της ανάγκης εισαγωγής των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση, η διημερίδα εξελίχθηκε σε προβολή της θεωρίας της παγκοσμιοποίησης και της «κοινωνίας της πληροφορίας» σύμφωνα με τις ανάγκες των πολυεθνικών. Δεν έλειψαν και τα ιδεολογήματα περί ανταγωνιστικότητας, ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της ανάγκης «προσαρμογής» του συνδικαλιστικού κινήματος στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Η εισαγωγή της πληροφορικής από το δημοτικό σε όλα τα μαθήματα, ακόμα και τα θρησκευτικά, προβάλλεται ως απαίτηση της εποχής!

Μέσα από αυτό το εγχείρημα προωθείται η απαξίωση του ρόλου του παιδαγωγού, ενώ ταυτόχρονα οι μεγάλες πολυεθνικές που ελέγχουν την πληροφορική θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη από τα πακέτα λογισμικών προγραμμάτων για δεκάδες αντικείμενα, που θα προορίζονται για να... μορφώσουν τους νέους όπως οι ίδιες επιθυμούν και τα συμφέροντά τους προτάσσουν. (Βλέπε, εκπαιδεύσιμοι, καταρτίσιμοι, απασχολήσιμοι).

Μήπως γνωρίζετε εσείς κάποιο παράδειγμα, απροσχημάτιστης πολεμικής επίθεσης και εισβολής του ΝΑΤΟ ενάντια σε ανεξάρτητη χώρα; Αν ξέρετε, πληροφορήστε τον κ. Χ. Σολάνα, πρώην γγ του ΝΑΤΟ, γιατί αυτός δεν ξέρει τίποτε για το φόνο... Βέβαια, σε σχετική Ερώτηση της Λ. Κανέλλη, που μετέχει στις εργασίες της Κοινοβουλευτικής Ενωσης της ΔΕΕ, ο κ. Σολάνα, όχι μόνο σήκωσε τους ώμους του, γεμάτος απορία, αλλά και παρακάλεσε να του πει κάποιος ένα σχετικό παράδειγμα.

Μα, θα πείτε, τότε, τι έγινε πέρυσι στη Γιουγκοσλαβία; Πώς καταλαβαίνει, δηλαδή, τα γεγονότα αυτά ο κ. Σολάνα; Τρεις υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε: Πρώτον, να θεωρεί ότι δεν έγινε απολύτως τίποτε και όλα είναι της φαντασίας μας. Δεύτερον, να θεωρεί μεν τη Γιουγκοσλαβία ανεξάρτητη χώρα, αλλά να μη θεωρεί τους ανελέητους βομβαρδισμούς και τη μετέπειτα εισβολή και κατοχή του Κοσσυφοπεδίου, ως πολεμική ενέργεια. Τρίτον, να μη θεωρεί τη Γιουγκοσλαβία, ως ανεξάρτητη χώρα.

Οποιο κι από τα τρία, πάντως, και αν ισχύει - όπως και ο οποιοσδήποτε συνδυασμός τους - φανερώνει πόσο επικίνδυνος και χωρίς την παραμικρή αναστολή είναι ο άνθρωπος αυτός. Και να σκεφθείτε ότι σήμερα κατέχει τη θέση του κοινοτικού επιτρόπου της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑΑ). Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Για τα συμφέροντα της «νέας τάξης», βέβαια...

Αυτό το χρονικό διάστημα, οι εργαζόμενοι ενωμένοι, αντιμετωπίζουν με αποφασιστικότητα τη διεύθυνση της επιχείρησης, συνεπείς με το ταξικό τους συμφέρον, αγωνιστές και υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους. Η διεύθυνση της εταιρίας απειλεί με απολύσεις, προσπαθεί να κάμψει τους εργαζόμενους συλλογικά και ατομικά, συγκαλεί συνελεύσεις προσωπικού, στήνει κάλπες, πιέζει το σωματείο. Τίποτα όμως δεν καταφέρνει. Οι αξιώσεις της είναι προκλητικές, απαράδεκτες, υπερβολικές. Θέτει υπό καθημερινή διαπραγμάτευση το μεροκάματο.

Κάθε πλέον μας

στοιχείο

στων κομπιούτερ

το αρχείο,

τόσο ύψος,

έχει ο δείνα,

τόσα παίρνει

κάθε μήνα

και «τα έχει»,

με μια Ντίνα!

*

Κάθε πλέον

δεδομένο

θα το έχουνε

γραμμένο,

τούτος είναι

από την Κρήτη,

μια ελιά φέρει

στη μύτη

και μικρός είχε

κοκίτη!

*

Καθετί

θα 'χουν στο χέρι

και θ' ανοίγουν

το «δεφτέρι»,

χμ! αυτός όλο

φωνάζει

κι επιπλέον

Μαρξ διαβάζει,

πιάστον, ύποπτος

μας μοιάζει!

Η ανταρτομάνα Μπλαζάκαινα: «Δε δουλώνω!... Δεν απογράφω!...»

Κάρφος στο μάτι της διοίκησης, π' αγωνιζόταν με κάθε τρόπο να τους αρπάξει τη δήλωση μετανοίας. Την αποκήρυξη του «ληστοσυμμορίτη» γιου... Χωρίς να τα καταφέρνει! Απροσκύνητες μέναν οι ανταρτομάνες!

Στο κάτεργο που οι δήμιοι της Μακρόνησος και «βιαστές της συνείδησης» «σταύρωσαν τη Δημοκρατία», εκεί κι η Κρητικιά ανταρτομάνα Μπλαζάκαινα λάξεψε κείνην την άγρια νύχτα του Γενάρη του 1950 - ημερόνυχτο του βασανισμού των εξόριστων γυναικών - το νικητήριο ψήφισμά της, στη λευτεριά και τη Δημοκρατία: «Δε δουλώνω!.. Δεν απογράφω!..». «Ντα, τσε Τούρκους δεν εδούλωσα, σε σας θα δουλώσω;».

Την είχαν αρπάξει από τη σκηνή της, ανάμεσα από τις άλλες σαράντα βασανιζόμενες συνεξόριστές της, δυο θεριακωμένοι αλφαμίτες από τα δυο μπράτσα της και τη σέρνανε τρέχοντας προς το Α2 να υπογράψει δήλωση μετάνοιας και την αποκήρυξη του «ληστοσυμμορίτη» γιου. Μα, η Κρητικιά τουρκομάχα ανταρτομάνα Μπλαζάκαινα (μάνα του αντάρτη Γιώργη Μπλαζάκη, που 'μενε 30 χρόνια απροσκύνητος πάνω στα κρητικά βουνά, μ' έναν άλλο σύντροφό του και κατεβήκανε, σαν τους δόθηκε αμνηστία από την κυβέρνηση της μεταπολίτευσης) έδειξε κι η μάνα, την κρίσιμη στιγμή, πως είναι πλασμένη από το ίδιο μέταλλο με τον απροσκύνητο γιο της! Μπήγει τα πόδια της στο παγωμένο χοντροχάλικο του κολαστηρίου, τινάζει τα μπράτσα της με δύναμη τιτανική, λευτερώνεται από τις σιδερένιες αρπάγες του δημίου της. Ορθώνει το ανάστημά της ίσαμε κει απάνω και λαξεύει το ψήφισμά της στη λευτεριά και τη Δημοκρατία.

Είναι, βέβαια, δύσκολο ν' αποδοθεί στον περιορισμένο χωροχρόνο το δραματικό μεγαλείο των ανταρτομανάδων, που με διακατέχει αμείωτο πάνω από μισόν αιώνα... Με δυο με τρεις λεβέντες της νεκρούς η καθεμιά και μένουν με την ψυχή στητή κι ολόρθη, όπως την απαιτεί ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στην «Ελληνίδα μητέρα». Αυτές οι καημένες έξω από δυο τρία τετράστιχα του Εθνικού Υμνου, δεν ήξεραν τίποτ' άλλο, από την ποίηση του Σολωμού. Μόνο, να, «είχαν μεθύσει κι αυτές από τ' αθάνατο κρασί του '21», που συνιστούσε ο Παλαμάς και τους είχαν μεταδώσει εμπνευσμένα οι αγωνιστές γιοι τους, καθώς τις μυούσαν στα ιδανικά του ΚΚΕ - ΕΑΜ.Στο δίκιο της λευτεριάς και της επανάστασης! Στην προσμονή της «άσπρης μέρας», τη λαοκρατία!

Κι είχανε δώσει φτερά στην τυραγνισμένη ψυχή τους. Σ' όλες! Αμέτρητες, βέβαια! Εμείς αναφερόμαστε ενδεικτικά σε λιγοστές απ' όσες έτυχε να γνωρίσουμε και να δεθούμε ψυχικά μαζί τους κείνα τα «πέτρινα» χρόνια. Οπως η θεία - παπαδιά Δάλλα από τη Λάρισα, πάντα ατσαλάκωτη, νοικοκυρεμένη και σιωπηλή με κρυφό και εφτασφράγιστον τον καημό της. Καθώς την είχανε διδάξει τα παλικάρια της, κινώντας με την αδελφή τους τη Νίκη, για το ΔΣΕ.

«"Ο κούκος φέτο δε λαλεί ούτε και θα λαλήσει

παρά η τρυγόνα η χλιβερή το λέει το μοιρολόι.

Φέτο μας ήρθε αραπιά και κόβει και σκλαβώνει.

Εσκλάβωσε μικρά παιδιά, γυναίκες με τους άντρες

κι εσκότωσε λεβεντουργιά και καπεταναρέους».

Η Κυριακή Τζαγκαράκη από την Κρήτη. Στα Λευκά Ορη σκοτώθηκε ο λεβέντης της Δημήτρης. Μαζί με τη Βαγγέλα Κλάδου κι αποκεφαλίστηκαν. Κι η μάνα στέριωσε δικό της τραγούδι να τον θρηνήσει: «... Ψηλά 'χω το κεφάλι μου για σένανε παιδί μου/ πως τιμημένος έπεσες σε λευτεριάς αγώνα!».

Η Μαρία Πολυκράτη, η μάνα του ήρωα της Χαλανδρίτσας, Νικήτα. Στο Μακρονήσι τη γνωρίσανε κάτι Πατρινοί αλφαμίτες και τη χτυπήσανε πολύ άσχημα. Σε λίγο καταφθάνουν κοντά της τρεις νεαροί αξιωματικοί. «Είσαι η μητέρα του Νικήτα; Εμείς είμαστε φίλοι του κι ό,τι θέλεις να μας το λες να σ' εξυπηρετούμε».

«Από τέτοιους φίλους δε δέχομαι προστασία», απάντησε περήφανα και κίνησε να φύγει για τη σκηνή της η μάνα του Νικήτα.

Η Ελένη Ντόβα, η μάνα του Μένιου, πρωτοπόρου αγωνιστή της Αντίστασης και του ΔΣΕ στο Ν. Πήλιο.

Η Γιαννούλα Σακελλίων από τον Πλάτανο Μαγνησίας. Στάθηκε μάνα οδηγήτρα, μάνα δρυς! Κάτω από τους κλώνους της, αντρωθήκαν τα παιδιά της και τα εγγόνια της και πήρανε τ' άρματά τους, έξι αγωνιστές. Τη Δημητρούλα της θρηνούσε. Για να σιγουρέψει τον ασύρματό της, καθυστέρησε κι έπεσε στα χέρια τους ζωντανή. Τη συλλάβανε, πέρασε στρατοδικείο, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Μεζούρλο.

Κι η μάνα της την τραγούδησε με το δημοτικό τραγούδι:

«Εγώ για το χατίρι σου, τρεις βάρδιες είχα βάλει.

Είχα τον ήλιο στα βουνά και τον αϊτό στα δάση

και το βοριά το δροσερό τον είχα στα καράβια.

Μα ο ήλιος εβασίλεψε κι αϊτός αποκοιμήθη.

Και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.

Κι έτσι του δόθηκε καιρός του χάρου και σε πήρε!..».

Η Μαργιώ Κουταντέλιαινα από την Αργαλαστή Βόλου. Στο βασανισμό του ελληνικού Νταχάου - Μακρονήσι - αποδείχτηκε ατρόμητη! Συγκλονισμένη από βούρδουλα που άργαζε τα νεανικά κορμιά των κοριτσιών, μάλωσε αυστηρά τους αλφαμίτες: «Πώς κάνουτ' έτσι μωρέ; Τι τις χτυπάτε τις αδελφές σας; Τι τις μισερεύετε; Σεις είσαστε χειρότεροι από τους Καλαμπαλίκηδες! Αυτές αύριο θα παιδώσουν ν' αβγατίσουνε την πατρίδα που τη ρημάξατε... Αμ, αν είχαταν φιλότιμο, θα 'σασταν κει που 'ναι τα παλικάρια, δε θα βαρήγαταν τις αδελφές σας!».

«Θα τη σκοτώσουνε, είπαμε με το νου μας...». Μα όχι. Σα ντροπιασμένοι της είπανε, μαλακωμένοι: «Αϊντε τώρα, πάμε να κάνεις μια δήλωση και να πας στο σπίτι σου».

«Δήλωση δεν κάνω! Το γαϊδούρι μου, μου τ' αρπάξατε. Τη γίδα μου την κλέψατε. Τα παιδιά μου τα κυνηγήσατε. Εμένα μ' εξορίσατε. Δήλωση δεν κάνω!».

Εκείνοι πεταχτήκανε για λίγο όξω από τη σκηνή. Βρήκε την ευκαιρία η θεία Μαργιώ κι έκρυψε κάτω από τη σουρωτή φούστα της τη φοιτήτρια πατριώτισσά της, Μίνα Δικήτου. Αυτό το πρωτότυπο και ανύποπτο κρησφύγετο ανακάλυψε η μητρική στοργή των ανταρτομανάδων μας, για να διαφυλάξει όσες μπορούσε νέες μας που κινδύνευαν.

Ευαγγελία Βασιλείου, από την Αθήνα: Ακούραστη, δραστήρια αλληλεγγύτισσα, φλογισμένη με τα ιδανικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, μάχονταν κι η Ευαγγελία τους φασίστες κατακτητές. Τρεις οι νεκροί αγωνιστές γιοι της. Ο Γιώργος σκοτώθηκε στο καράβι που μετάφερνε τραυματίες του αλβανικού στη Μέση Ανατολή, όταν το βομβάρδισαν οι Γερμανοί. Ο Θανάσης σκοτώθηκε στη μάχη στα Κούκουρα του Ελικώνα, ΕΛΑΣίτης, πολεμώντας το φασισμό. Το Μάρτη του '44.

Ο Βασίλης, ο αντάρτης του ΔΣΕ, βαριά τραυματισμένος νοσηλευόταν σ ' ένα νοσοκομείο κάπου στο Καρπενήσι. Το νοσοκομείο κυκλώθηκε από το στρατό. Ο Βασίλης πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε θανάσιμα. Ενας στρατιώτης τον εκτέλεσε επί τόπου και καυχήθηκε πως σκότωσε τον Καπετάν Μπότσαρη! Η μάνα, η Σπαρτιάτισσα, ψύχραιμη και συγκρατημένη δίδασκε: Μια αγωνίστρια μάνα δεν πρέπει να παραδίνεται στον πόνο της, παρά να μένει αλύγιστη στο πόστο της και να μάχεται τον εχθρό! Αμετάθετη στο Μακρονήσι. Κι αυτή κι η κόρη της Μαρουσώ. Οταν γύρισε κάποτε στο σπίτι της, θλιβόταν γιατί δεν ήξερε πού ν αποθέσει τα δάκρυά της: στεριάς ή του πελάγου;

Η Αγλαΐα χαροπάλευε. Σε κείνη τη στιγμή μπήκε ο Κάτσιας -χειρούργος - και της διάβασε αργά ένα γράμμα, προερχόμενο από τα παιδιά της διά μέσου Καναδά, αναγγέλλοντάς της πως όλοι τους είναι καλά και θα σμίξουνε γρήγορα.

Επιασε η μάνα μες στο χαροπάλεμά της το μήνυμα των παιδιών της. Συσπάστηκε. Αντριεύτηκε. Και σε μια ύστατη αναλαμπή, απάντησε αχνά με τούτο το κλέφτικο τραγούδι:

«Κάτου στον κάμπο τον πλατύ

κει πουν' οι κλέφτες οι πολλοί

όλοι ντυμένοι στο φλουρί

κάθονται και τρω...»...

...και πάνω στο τρω.. ξεψύχησε! Χιμήξανε αμέσως μέσα τα δυο χαροπούλια ο Μιλτιάδης και ο Γιώργος και την αρπάξανε! «Τα δαχτυλίδια της! Τα δαχτυλίδια της!», φώναξε η Ευαγγελία. «Ποια δαχτυλίδια; Βλέπεις τίποτα δαχτυλίδια;». Την αγριοκοιτάξανε και σηκώνοντας ψηλά το χέρι της νεκρής, έδειχναν κιόλας τα γυμνά δάχτυλά της. Σαν αστραπή, μπροστά στα μάτια πέντε γυναικών, την είχανε γδύσει! Εκεί στην «Αβυσσο, αριθμός Μηδέν»!

Υ.Γ.

Δεν πρέπει να παραλείψω την πιο τραγική μορφή ανταρτομάνα: Αυτήν, που τα παιδιά της, τα δυο αδέλφια μάχονταν από δυο αντίπαλα μέτωπα ο καθένας. Φοβούμενοι και την αλληλοεξόντωσή τους!

Μια τέτοια μάνα αναφέρει ο συγγραφέας Παπακωνσταντίνου ή Μπελάς στο βιβλίο του: «Η Νεκρή Μεραρχία». Τη ρώτησε: «Θεία Αγγέλω, ποιος θέλεις να νικήσει;». Κι εκείνη: «Αχ! παιδάκι μου, όποιος να νικήσει, εγώ θα κλάψω! Ο Κώστας μας, αξιωματικός της χωροφυλακής, ο Γιάννης μου, καπετάνιος του ΔΣΕ...».