Παπαγεωργίου Βασίλης

Παραθέτουμε το απόσπασμα στο οποίο αναφέρεται: «Το εύρος και η αντοχή της εκλογικής δύναμης του Κόμματος καθορίζεται από το επίπεδο της ταξικής πάλης και αποτελεί δείκτη της. Το επίπεδο της ταξικής πάλης προκύπτει από την αλληλεπίδραση της δράσης του υποκειμενικού παράγοντα με τους αντικειμενικούς, καθοριστικούς παράγοντες που είναι οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, στην ταξική διάρθρωση κ.α.».

Κατανοούμε ότι η αυτογνωσία είναι σπάνια αρετή. Και δεν τον κατηγορούμε που δεν τη διαθέτει. Επειδή στο άρθρο του επικαλείται τον συμπαθή βοσκό Τραμπάκουλα, θα του συστήναμε να μην... ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη και να μη βαφτίζει τοποθετήσεις του ΚΚΕ που ο ίδιος αδυνατεί να καταλάβει σαν «αφόρητα και για τους πολλούς ακατανόητα κλισέ»... Να μη γενικεύει δηλαδή τη δική του αδυναμία, ενοχοποιώντας άλλους γι' αυτήν.

Εν πάση περιπτώσει το ΚΚΕ δεν περίμενε από τον κ. Λιάκο και άλλους σαν αυτόν, να κατανοήσουν την Απόφαση, ούτε πολύ περισσότερο αν την κατανοήσουν να την παρουσιάσουν αντικειμενικά. Ορισμένοι όμως εξ αυτών εκθέτουν τον εαυτό τους στην προσπάθειά τους να αποδείξουν πόσο πολύ αντιΚΚΕ είναι. Και μάλιστα εκτίθενται σ' αυτούς στους οποίους δίνουν τις εξετάσεις τους. Γιατί αυτοί καταλαβαίνουν ότι κάτι γραπτά σαν το χτεσινό του Λιάκου προκαλούν μάλλον γέλιο και θλίψη για τον αρθρογράφο και όχι αρνητικούς συνειρμούς για το ΚΚΕ.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ασχοληθεί ο αστικός Τύπος με το αντιιμπεριαλιστικό διήμερο που πραγματοποίησε η ΚΝΕ στον Γράμμο. Ο Ηλ. Μαγκλίνης της «Καθημερινής» ανέλαβε αυτή τη φορά το καθήκον και μάλιστα σύνθετο, αφού εκτός απ' το Γράμμο και το διήμερο της ΚΝΕ, καταπιάνεται με τα συμπεράσματα της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εκλογές και με τη στρατηγική του Κόμματος συνολικά. Μ' ένα σμπάρο θέλει πολλά τρυγόνια.

Γράφει χτες, κατ' αρχήν για τον Γράμμο: «...Πάρτε για παράδειγμα τον Γράμμο. Μετά βαΐων και κλάδων η ΚΝΕ οργανώνει εκεί τις κατασκηνώσεις της (...) Εννοείται πως αν απόγονοι οπλιτών ή αξιωματικών και υπαξιωματικών του Εθνικού Στρατού τελούσαν κάποιο μνημόσυνο ή κατασκήνωναν κάπου στον Γράμμο και στο Βίτσι, στον Κλέφτη, στο Τσάρνο και στον Σμόλικα, είναι πολύ πιθανόν το κόμμα του Περισσού, και ενδεχομένως και άλλα κόμματα και κομματίδια της ελληνικής Αριστεράς, να τα βάπτιζαν "γιορτές μίσους" (...) Φυσικά και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να κατασκηνώνουν και να γιορτάζουν στους τόπους όπου, από στρατιωτικής πλευράς, συνετρίβησαν το 1949 (...) Ισως βρουν την ευκαιρία οι νεολαίοι του κόμματος να προβούν και αυτοί στην απαραίτητη κριτική για την πρόσφατη συντριβή του κόμματος στις διπλές εθνικές εκλογές».

«Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» λέει μια λαϊκή παροιμία και ο συντάκτης της «Καθημερινής» πασχίζει να το επιβεβαιώσει. Γι' αυτό όσο και αν είναι ατυχής η ταύτιση του αγώνα του ΔΣΕ για τη λαϊκή εξουσία, με τις εκλογές για αστική κυβέρνηση, ξέρει πως το ΚΚΕ δρα με τη στρατηγική του και το εννοεί. Και ξέρει πως ο καπιταλισμός περνά βαθιά κρίση και το φοβάται. Ξέρει πως το αστικό πολιτικό σύστημα έχει αστάθεια γιατί τσακίζει το λαό και το βάθεμα της κρίσης μπορεί να βγάλει λαϊκές δυνάμεις στο προσκήνιο του αγώνα. Και εδώ το ΚΚΕ με τη στρατηγική του φοβούνται γι' αυτό λοιδορούν όπως ο συγκεκριμένος το ΚΚΕ. Ας βρουν τρόπο να ικανοποιήσουν τις λαϊκές ανάγκες. Δεν μπορούν. Αυτό τους βγάζει τη σαπίλα τους και στα γραφτά τους με γελοία δημοσιογραφική γραφή.

Και καταλήγει με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Ενδεχομένως όλα τα παραπάνω να σημαίνουν κάτι για την πλέον μακροχρόνια γενική γραμματέα του ΚΚΕ, την κ. Αλέκα Παπαρήγα. Εξυπακούεται ότι τα πρόσωπα φεύγουν, το Κόμμα όμως μένει. Μπορεί μέχρι "να ωριμάσουν οι συνθήκες" για την επανάσταση να υπάρχει χρόνος περίπου ανάλογος με εκείνον της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά δεν είναι δυνατόν, υπό συνθήκες οξύτατης κρίσης, ένα τέτοιο κόμμα να ακολουθεί μια τόσο ελιτίστικη στρατηγική. Οσο κι αν ήθελε να προφυλάξει την επιχείρηση του Περισσού απέχοντας από τυχόν διολισθήσεις σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η συντριβή ήταν θέμα χρόνου. Δεν πειράζει, όμως. Υπάρχει πάντα η ανυπέρβλητη ομορφιά του Γράμμου...».

Να λοιπόν τι πασχίζουν να πουν. Στο Γράμμο χάσατε. Στις εκλογές χάσατε. 'Η το γυρίζετε στη διαχείριση ή θα χάνετε. Για το λαό το λέει, και όχι για το ΚΚΕ. Ξέρει πως δε μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Ξέροντας επίσης πως αυτός είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος. Και πίστεψαν ότι μπορούν να τον τσακίσουν. Διαφορετικά δεν εξηγείται γιατί τόση σπατάλη φαιάς ουσίας για ένα κόμμα που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι «συνετρίβη». Από χαιρεκακία; Από διάθεση να το «διορθώσουν» για να κερδίζει; Οχι βέβαια. Η αστική τάξη, όπου αναφέρονται η «Καθημερινή» και οι αρθρογράφοι της, γνωρίζει καλά ότι η έκβαση μιας μάχης δεν κρίνει την έκβαση του πολέμου. Ξέρει ποιος είναι ο αντίπαλος, την ανησυχεί που ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να ξεμπερδέψει με το ΚΚΕ, ούτε να το αναγκάσει να βάλει νερό στο κρασί του. Δεν φοβάται τις συνθήκες από μόνες τους, τις φοβάται σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός ΚΚΕ με στρατηγική ανατροπής της εξουσίας της. Απεχθάνεται το Γράμμο, τρέμει τα διδάγματά του. Πράγματι κ. Μαγκλίνη υπάρχει πάντα η ανυπέρβλητη ομορφιά του Γράμμου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί όμως έχουν την ανάγκη να το δηλώνουν τόσο... ωμά, κυνικά και ξεκάθαρα; Οχι πως λένε ψέματα, απλά δημιουργούν απορίες.

Στο εβδομαδιαίο δελτίο της (για παράδειγμα) η Alpha Bank πλέκει το εγκώμιο του υπουργού Οικονομίας, λέγοντας πως «από τα τάρταρα της γενικής απαξίας, προσπαθεί να αποκαταστήσει το κύρος της χώρας».

Κατανοούμε απόλυτα το γιατί τέτοιοι... ύμνοι από τους τραπεζίτες, όταν πρόκειται να λάβουν και άλλες ενισχύσεις μετά τα 150 και βάλε δισεκατομμύρια που έχουν ήδη πάρει, όμως είναι προκλητικοί.

Το μόνο που είναι πραγματικά στα... τάρταρα σήμερα, είναι το επίπεδο ζωής των μισθωτών και των συνταξιούχων. Μάλιστα επιδεινώνεται πολύ περισσότερο από τις τράπεζες που πνίγουν καθημερινά όσους από ανάγκη έχουν πέσει στα «νύχια τους».

ΝΑ... ΠΑΡΗΓΟΡΗΣΕΙ ΤΟΥΣ Ισπανούς για τα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας που εξήγγειλε αποφάσισε ο πρωθυπουργός τους Μ. Ραχόι. Τους είπε ότι ευτυχώς για το 2012 η ύφεση θα κινηθεί κοντά στο 0%. Εδώ θα μπορούσε και να γελάσει κανείς...

Μήπως να θυμηθούμε πόσες φορές μας έχουν δώσει νούμερα προβλέψεων για την ύφεση στην Ελλάδα και πόσες φορές διαψεύστηκαν; Προφανώς τα ίδια κάνουν και στην Ισπανία μιας και η πολιτική τους δεν έχει καμία διαφορά σε όλη την Ευρώπη.

Με μνημόνια ή χωρίς, με χρέος ή χωρίς, με έλλειμμα ή χωρίς, είναι ενιαία η επιλογή για τεράστια πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης. Μόνο έτσι θα ξεπεράσουν οι πολυεθνικές την κρίση που προκάλεσαν τα υπερκέρδη τους.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καμία έκπληξη δεν προκαλούν οι κοινότοπες και κούφιες διαπιστώσεις στην ανακοίνωση που εξέδωσε η ΓΣΕΕ με αφορμή την δημοσίευση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για αύξηση της ανεργίας στο 22,5% τον Απρίλη. Οι γενικολογίες του τύπου «η λήψη εδώ και τώρα μέτρων για την αντιμετώπιση του εφιαλτικού προβλήματος της ανεργίας δεν αποτελεί απλά απαίτηση αλλά επιτακτική ανάγκη», αποτελούν «φύλο συκής» για να κρυφτεί η γύμνια των εργατοπατέρων για τη συναίνεσή τους στην πολιτική και τις βαθύτερες αιτίες που γεννούν το πρόβλημα. Γεγονός που ομολογείται καθαρά στη διέξοδο που προτείνουν: «Δεν υπάρχει άλλη λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας από την αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής με την εφαρμογή μέτρων που θα ενισχύουν την ανάπτυξη και την πραγματική οικονομία, αλλά και μέτρα για την ανακούφιση των ανέργων», είναι το «δια ταύτα» της ανακοίνωσης. Σκόπιμα όμως δεν προσδιορίζεται ούτε το περιεχόμενο της ανάπτυξης ούτε τα μέτρα μέσω των οποίων θα επιτευχθεί. Τυχαίο; Καθόλου, ακριβώς γιατί οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ όταν μιλάνε για ανάπτυξη, εννοούν την καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή την ανάπτυξη που στηρίζεται στην πάση θυσία ενίσχυση των επιχειρηματιών, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη θωράκιση της κερδοφορίας τους. Μιλάνε δηλαδή για την ανάπτυξη, που στηρίζεται σε μισθούς πείνας, σε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, κ.ο.κ. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι έχουν βάλει γερές πλάτες μέχρι τώρα ακριβώς για να περάσουν τέτοια αντεργατικά μέτρα. Εχουν στηρίξει τα προηγούμενα χρόνια συμβάσεις μερικής απασχόλησης, εκ περιτροπής εργασίας, επιχειρησιακές συμβάσεις, μείωση των μισθών, κ.ο.κ. Και μάλιστα, όλα στο όνομα της μη αύξησης της ανεργίας! Παρ' όλα αυτά, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ επιμένουν να προβάλουν πολιτική που οδηγεί σε νέες θυσίες τους εργαζόμενους. Στο όνομα να διασωθούν τάχα θέσεις εργασίας, ουσιαστικά συμπαρατάσσονται με την εργοδοσία και το κεφάλαιο.

Μόνιμη επωδός των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επισήμανση ότι η πρότασή του αποτελεί τη μόνη σήμερα ρεαλιστική για έξοδο απ' την κρίση «με την κοινωνία όρθια». Και πιο συγκεκριμένα, η πρόταση για «μια νέα εθνική στρατηγική με άξονες την προστασία των δημόσιων αγαθών, την ενίσχυση της εργασίας και της ανάπτυξης, το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, τη θέσπιση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος για την αναδιανομή του πλούτου»...

Σε ποιο πλανήτη θα τα εφαρμόσει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί προφανώς δεν αναφέρεται σε τούτο εδώ και στη χώρα μας. Η στρατηγική δεν μπορεί να είναι γενικώς «εθνική», αφού σαν έθνος λογίζονται εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Αλλη είναι η στρατηγική προς όφελος των αστών και άλλη, διαμετρικά αντίθετη, προς όφελος του λαού. Περισσότερες πιθανότητες έχει να ανατείλει ο ήλιος απ' τη Δύση παρά να εφαρμοστεί μια πολιτική που θα ικανοποιεί τους πάντες. Και τα μονοπώλια που θέλουν να βγάλουν κι απ' τη μύγα ξίγκι και την ΕΕ η στρατηγική της οποίας υπηρετεί τα συμφέροντά τους και που ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει κορόνα στο κεφάλι του και το λαό που έχει δικαίωμα να ζει μια ζωή με αξιοπρέπεια, να μπορεί να καλύπτει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με το ρεαλισμό. Περιγράφει μια ουτοπία, αποπροσανατολίζει το λαό, υπονομεύει τους αγώνες του ενάντια στα μονοπώλια, μονόδρομος για να μπει φρένο στην πολιτική που του κάνει τη ζωή κόλαση, να έχει και κάποιες κατακτήσεις.