Γρηγοριάδης Κώστας

Δεδομένο δεύτερο: Ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος αυξάνεται συνεχώς. Το ίδιο και ακόμη περισσότερο διευρύνονται συνεχώς οι κοινωνικές ανισότητες. Αρκεί να σκεφθείτε ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία του 1998 (η κατάσταση σήμερα είναι ακόμη χειρότερη) το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού απολάμβανε το 26,3% του παραγόμενου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 10% μόνο το 2,2%. Ακόμη ότι το πλουσιότερο 30% του πληθυσμού απολάμβανε το 54,3% και το υπόλοιπο 70% μόνο το 45,5%. Η κοινωνία του ενός τρίτου είναι ήδη παρούσα...

Δεδομένο τρίτο: Τα όποια οικονομικά προβλήματα του σημερινού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και, ιδιαίτερα του ΙΚΑ, οφείλονται στην πολύμορφη καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων από τις κυβερνήσεις και τη μεγαλοεργοδοσία, στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, όπως και την ευνοούμενη από την πολιτεία εισφοροδιαφυγή και εισφοροαπαλλαγή. Για παράδειγμα, στο αστρονομικό ύψος των 20 και πλέον τρισ. δραχμών υπολογίζεται το ποσό της καταλήστευσης στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ το ΙΚΑ χάνει και σήμερα περισσότερα από 600 δισ. δραχμές ετησίως από την ανασφάλιστη εργασία.

Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, τα παραπάνω δεδομένα;

Οχι, κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει τα προαναφερόμενα δεδομένα. Ούτε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ούτε καν η κυβέρνηση και προσωπικά ο υπουργός Εργασίας. Απολύτως κανένας. Αλλωστε, οι εκτιμήσεις και τα σχετικά στοιχεία έχουν ληφθεί από σχετικές μελέτες της ΓΣΕΕ και δημόσιων οργανισμών. Δικά τους είναι και όχι δικά μας.

Και, όμως, ο «διάλογος», που έκανε προχτές πρεμιέρα, δεν έχει αντικείμενο την όποια - ελάχιστη έστω - βελτίωση της θέσης των ασφαλισμένων και των εργαζομένων γενικότερα, αλλά το πόσα ακόμη θα χάσουν. Αυτό ξεκίνησαν να συζητούν και, κυρίως, το πώς θα παρουσιάσουν το όποιο αντεργατικό αποτέλεσμα, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί το όποιο πολιτικό κόστος, να ελαχιστοποιηθούν οι απολύτως δικαιολογημένες αντιδράσεις των εργαζομένων. Αυτό είναι το πραγματικό αντικείμενο του «διαλόγου». Κι αυτό δεδομένο είναι. Κι ας ήταν το «ούτε βήμα πίσω» το βασικό σύνθημα των περσινών, μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων, κάνοντας περισσότερο και από σαφή την εντολή και τη θέληση των εργαζομένων, προς τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Υπάρχει, μήπως, καμιά αμφιβολία και γι' αυτά;

«Διαπλεκόμενα και διαπλοκή πάντα υπάρχει στις αστικές δημοκρατίες» είπε τις προάλλες ο Γερ. Αρσένης, συμπληρώνοντας πως τα όποια μέτρα, θεσμικά ή άλλα, μπορούν να περιορίσουν το φαινόμενο, αλλά όχι και να το εξαφανίσουν. Το σημειώνουμε, πρώτον, γιατί συμφωνούμε με την εκτίμησή του. Στις αστικές δημοκρατίες, όπου κυρίαρχες δυνάμεις είναι το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, η λεγόμενη διαπλοκή είναι αναπόσπαστο στοιχείο του συστήματος και της λειτουργίας του. Και, δεύτερον, γιατί θέλουμε να συμπληρώσουμε, πως το φαινόμενο συνεχώς θα εντείνεται στα πλαίσια του σύγχρονου καπιταλισμού - παρά τα όποια και όσα μέτρα παρθούν. Και τούτο, γιατί σ' αυτή την κατεύθυνση οδηγούν η όλο και περισσότερο έντονη φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων - είτε αυτές είναι «γαλάζιες», είτε «πράσινες», είτε κεντροδεξιές είτε κεντροαριστερές - οι κάθε λογής «απελευθερώσεις» και διαρθρωτικές αλλαγές, ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός και το εντεινόμενο κυνηγητό του κέρδους.

Πώς αλλάζουν τα πράγματα, έλεγε χτες ένας φίλος της στήλης. Κάποτε, όχι και πολύ παλιά, πριν δυο - τρεις μόνο δεκαετίες, όσες χώρες διέθεταν πλούσιο υπέδαφος (πετρέλαιο, χρυσός, διαμάντια, ορυκτά στρατηγικής σημασίας κλπ.), θεωρούνταν προνομιακές. Τώρα, μάλλον, συμβαίνει το αντίθετο. Οποια χώρα, για παράδειγμα, διαθέτει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου ή γειτονεύει με τέτοια, κινδυνεύει να μετατραπεί σε στόχο της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας του Μπους. Μετά το Αφγανιστάν, έγιναν στόχοι το Ιράκ, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα και τώρα η Γεωργία, χώρια σε πόσες άλλες εγκαταστάθηκαν, ήδη, αμερικανικές δυνάμεις κι αυτές που έχουν μετατραπεί σε ΝΑΤΟικά προτεκτοράτα. Κι ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή. Βγαίνει η αμερικανική ηγεσία και λέει πως «μετακόμισε» εκεί ο μπιν Λάντεν και αυτό ήταν...

Δεν έχει κι άδικο. Και μπορεί το γεγονός να εξηγείται από τη δυσμενή αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, με την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης, αλλά αναδείχνει και τη μεγάλη, επιτακτική ανάγκη, να ορθώσουν οι λαοί το αντίπαλο δέος της συντονισμένης αντιπολεμικής και αντιιμπεριαλιστικής τους πάλης.

«Για την τιμή των όπλων» και μόνο, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να στηρίξει τυπικά την κινητοποίηση της Τετάρτης η πλειοψηφία της ηγεσίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών-Βιοτεχνών-Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ). Αυτό μαθαίνουμε πως αφέθηκε να εννοηθεί - αν δεν ειπώθηκε κιόλας - στη συνάντηση που είχε χτες το προεδρείο της ΓΣΕΒΕΕ με τον υπουργό Οικονομίας, ενώ ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), Χρ. Φώλιας, δήλωσε βοηθός της κυβέρνησης στο στόχο της να μαζέψει χρήματα.

Αυτοί είναι οι επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος των ΕΒΕ. Δεν έμαθαν, όμως, ότι οι φύλακες έχουν γνώση και ότι θα τους βρίσκουν μπροστά τους; Περίπου όπως τους βρήκαν όλο το τελευταίο διάστημα, που αυτοί οι κύριοι και οι πλειοψηφίες τους ίδρωναν προσπαθώντας να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των ΕΒΕ, αλλά οι μεθοδεύσεις τους δεν πέρασαν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και εις ανώτερα! Στο μέλλον μπορεί να δούμε για παράδειγμα σχολεία που να συνεργάζονται με πιτσαρίες για να δίνουν σε κάθε οικογένεια στις τρεις πίτσες τη μια δώρο! Ως πού θα φτάσει το ξεπούλημα κι η κατρακύλα της δημόσιας εκπαίδευσης;

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

- Αυτό, πιστεύω, θα ήταν υπερβολικό.

- Πυρηνική βόμβα. Σε ενοχλεί κάτι τέτοιο;

- Απλώς, θέλω να σκέπτεστε μακροπρόθεσμα».

Σίγουρα, κάτι θ' ακούσατε για τον παραπάνω διάλογο, που βρήκε τις μέρες αυτές μεγάλη δημοσιότητα. Εάν δεν έχετε ακούσει, πάντως, σας πληροφορούμε ότι πραγματοποιήθηκε στις 25 Απρίλη 1972, ανάμεσα στον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον και τον Χένρι Κίσινγκερ, τότε σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας. Η συζήτηση καταγράφηκε σε κασέτες, οι οποίες πρόσφατα δόθηκαν στη δημοσιότητα από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ και αφορά στις προτάσεις του δεύτερου, για επέκταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Βιετνάμ, με μαζικούς βομβαρδισμούς σταθμών παραγωγής ενέργειας και λιμανιών του Βορείου Βιετνάμ. Αντ' αυτών, ο Ρ. Νίξον προτιμά τη χρήση της πυρηνικής βόμβας, αλλά, τελικά, μεταπείθεται και σύμφωνα με τις προτάσεις του Κίσινγκερ...

Αναφέρουμε το διάλογο, γιατί είναι ενδεικτικός του πόσο κοντά ήρθε ο πλανήτης σ' έναν πυρηνικό πόλεμο και τον κίνδυνο ενός ολοκαυτώματος. Και, μάλιστα, σε μια εποχή, όπου οι διεθνείς συσχετισμοί ήταν σαφώς καλύτεροι για τις δυνάμεις της ειρήνης και της ύφεσης.

Σημειώνουμε, όμως, το διάλογο και για έναν ακόμη λόγο: Εάν το 1972 ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ σκέπτονταν και ήθελε να χρησιμοποιήσει την πυρηνική βόμβα, χωρίς να λογαριάζει τις ανυπολόγιστες συνέπειες, τότε τι σκέπτεται η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ, ενώ η «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» της βρίσκεται στο φόρτε της;

Το ερώτημα δεν είναι τυχαίο, ούτε αβάσιμο, όπως ο καθένας καταλαβαίνει. Αλλωστε, σ' αυτό ακριβώς οδηγεί και η εμμονή της σημερινής ηγεσίας των ΗΠΑ, να προχωρήσει στο πρόγραμμα της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας». Το πρόγραμμα, δηλαδή, που θα δώσει τη δυνατότητα στις ΗΠΑ, να χρησιμοποιήσουν τα πυρηνικά τους όπλα, χωρίς το φόβο ανάλογων αντιποίνων από τις χώρες - θύματα. Στο ίδιο ερώτημα οδηγεί, επίσης, η τελευταία αποκάλυψη της «Ουάσιγκτον Ποστ» και άλλων αμερικανικών εντύπων. Μιλάμε, για την ύπαρξη μιας ολόκληρης «εφεδρικής» αμερικανικής κυβέρνησης, που βρίσκεται μονίμως, κρυμμένη στα έγκατα της γης - σε υπόγεια χαλύβδινα οχυρά, κάπου στα Απαλάχια όρη - και η οποία θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, εάν χτυπηθεί η Ουάσιγκτον από την τρομοκρατία...

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε, ότι τα μέτρα αυτά παραπέμπουν ευθέως στον κίνδυνο ολοκληρωτικού πυρηνικού πολέμου..;

«Το FBI γνωρίζει ποιος ακριβώς είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω απ' τις επιθέσεις με άνθρακα, αλλά κωλυσιεργεί τις έρευνες και δεν τον συλλαμβάνει, φοβούμενο πως η απαγγελία κατηγοριών σε βάρος του θα μπορούσε να αποκαλύψει σκοτεινές μυστικές δραστηριότητες της αμερικανικής κυβέρνησης».

Η σοβαρότατη καταγγελία δεν έγινε απ' οποιονδήποτε, ούτε από κάποιον, που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να κατηγορηθεί για τυφλό αντιαμερικανισμό. Την έκανε πρόσφατα, μιλώντας στη Σχολή Δημόσιων και Διεθνών Υποθέσεων «Γούντροου Γουίλσον» του Πανεπιστημίου του Πρίνσετον, η Μπάρμπαρα Ρόζενμπεργκ, ειδική εμπειρογνώμονας στα βιολογικά όπλα και υπεύθυνη ομάδας ειδικών της Ομοσπονδίας Αμερικανών Επιστημόνων στις ΗΠΑ.

Και για να μη σας μείνει η παραμικρή αμφιβολία, σχετικά με το περιεχόμενο και τους στόχους της επιχείρησης «ανθρακο-τρομοφοβίας», που «τρομοκρατούσε» πρόσφατα όλο τον πλανήτη, η Μπ. Ρόζενμπεργκ συμπλήρωσε: «Κυβερνητικοί και άλλοι αξιωματούχοι επιχειρούν να πετύχουν κάποιου είδους συμφωνία με τον δράστη, ώστε να εξαφανιστεί από προσώπου Γης και να μην αποκαλυφθούν περαιτέρω στοιχεία γι' αυτήν την υπόθεση». Να σημειώσουμε ακόμη το εξής: Παρότι η καταγγελία έγινε δημόσια, εδώ και αρκετές μέρες, οι αμερικανικές αρχές έκαναν πώς δεν την άκουσαν...

Με την ευκαιρία, πάντως, της προαναφερόμενης καταγγελίας θεωρούμε σκόπιμο να επανέλθουμε για πολλοστή φορά και σ' ένα άλλο σχετικό και κρίσιμο ζήτημα. Σε δυο βδομάδες περίπου κλείνουν έξι ολόκληροι μήνες από το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη και οι αμερικανικές αρχές δεν έχουν ανακοινώσει το παραμικρό, σχετικά με τις έρευνες που διεξάγουν οι εξοπλισμένες, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, μυστικές και φανερές υπηρεσίες τους. Κανένα ουσιαστικό στοιχείο δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, σχετικά με την ταυτότητα των εμπνευστών της εγκληματικής αυτής ενέργειας, τους γενικότερους στόχους και επιδιώξεις τους. Δεν έχει δοθεί η παραμικρή ουσιαστική απάντηση σε μια σειρά κρίσιμα ερωτήματα και, ιδιαίτερα, για το πώς έγινε δυνατό ένα τόσο σύνθετο και δύσκολο εγχείρημα, μέσα στην καρδιά της «υπερδύναμης» και κάτω από τη μύτη τόσων και τόσων πάνοπλων υπηρεσιών. Δεν έχει δοθεί ο παραμικρός απολογισμός από τις ανακρίσεις των χιλίων και πλέον συλληφθέντων, μετά τις 11 Σεπτέμβρη.

Αραγε, δεν έχουν βρει τίποτε οι αμερικανικές υπηρεσίες; `Η, μήπως, τα όσα έχουν βρει δεν είναι ανακοινώσιμα; Τι απ' όλα ισχύει;