Δεδομένο πρώτο: Οι παροχές του σημερινού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι απαράδεκτα χαμηλές και εξευτελιστικές για τη συντριπτικά μεγάλη - τουλάχιστον - πλειοψηφία των εργαζομένων και συνταξιούχων. Βρίσκονται πολύ μακριά από τις στοιχειώδεις, σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις.

Δεδομένο δεύτερο: Ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος αυξάνεται συνεχώς. Το ίδιο και ακόμη περισσότερο διευρύνονται συνεχώς οι κοινωνικές ανισότητες. Αρκεί να σκεφθείτε ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία του 1998 (η κατάσταση σήμερα είναι ακόμη χειρότερη) το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού απολάμβανε το 26,3% του παραγόμενου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 10% μόνο το 2,2%. Ακόμη ότι το πλουσιότερο 30% του πληθυσμού απολάμβανε το 54,3% και το υπόλοιπο 70% μόνο το 45,5%. Η κοινωνία του ενός τρίτου είναι ήδη παρούσα...

Δεδομένο τρίτο: Τα όποια οικονομικά προβλήματα του σημερινού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και, ιδιαίτερα του ΙΚΑ, οφείλονται στην πολύμορφη καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων από τις κυβερνήσεις και τη μεγαλοεργοδοσία, στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, όπως και την ευνοούμενη από την πολιτεία εισφοροδιαφυγή και εισφοροαπαλλαγή. Για παράδειγμα, στο αστρονομικό ύψος των 20 και πλέον τρισ. δραχμών υπολογίζεται το ποσό της καταλήστευσης στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ το ΙΚΑ χάνει και σήμερα περισσότερα από 600 δισ. δραχμές ετησίως από την ανασφάλιστη εργασία.

Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, τα παραπάνω δεδομένα;