Στις 8 Μάρτη 1857 η κινητοποίηση των εργατριών στα ραφτάδικα και εργοστάσια υφαντουργίας της Νέας Υόρκης, που διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς, πνιγόταν στο αίμα. Εναν και πλέον αιώνα μετά, ποιος θέλει να θυμάται η σημερινή γυναίκα γιατί γιορτάζει τέτοια μέρα, μια εξ ορισμού ημέρα τιμής για την αγωνιζόμενη γυναίκα; Σίγουρα όχι όσοι θέλουν να θάψουν οποιοδήποτε μήνυμα αντίστασης υπάρχει σήμερα στην κοινωνία. Και το σύστημα είναι «μανούλα» σε κάτι τέτοια.

Γιατί αν θέλει να μιλήσει κάποιος πραγματικά για το μήνυμα της χτεσινής ημέρας, δε θα το βρει στις γυναικοπαρέες που εξόρμησαν στα μπαράκια, στα κατασκευασμένα στερεότυπα που βγαίνουν στα κανάλια για να μιλήσουν για τη θέση της γυναίκας σήμερα, στις «κούφιες» δηλώσεις για την «ισότητα ευκαιριών». Θα πρέπει να πει περισσότερα. Να ξεκινήσει από τις αγωνίστριες στη Νέα Υόρκη και να διανύσει μία απόσταση 145 χρόνων για να φτάσει στο σήμερα. Στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που, παρά την «πρόοδο», βρίσκονται αντιμέτωπες με τα προβλήματα που δημιουργούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Στις εργαζόμενες, άνεργες, μετανάστριες, φοιτήτριες που βιώνουν την αύξηση της διπλής καταπίεσης της γυναίκας, κοινωνικής και ταξικής.

Να μιλήσει με στοιχεία: Να πει για την αύξηση των ανισοτήτων, της φτώχειας, των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, της ανεργίας που στην Ελλάδα φέρνει τις γυναίκες στο 61,4% των ανέργων, της μερικής απασχόλησης στην οποία οι γυναίκες έχουν το μερίδιο του 62,8%. Να δει τι επιφυλάσσει η άρχουσα τάξη και οι συνομιλητές της μέσω του «κοινωνικού διαλόγου» που στήνουν για το Ασφαλιστικό για τις γυναίκες εργάτριες. Να φτάσει στη ρίζα και να πει ότι η σημερινή κατάσταση της γυναίκας πηγάζει από το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, από την ταξική του βάση.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα, δεν αφήνει ούτε στις γυναίκες ούτε και στον υπόλοιπο λαό περιθώρια για «επετειοποίηση» των δικαιωμάτων τους. Οι κορόνες περί «ισοτιμίας» και «ίσων ευκαιριών», που επικαλούνται κάποιοι και με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας, δεν αρκούν για να κρύψουν ούτε τη σημερινή πραγματικότητα ούτε τους στόχους για το αύριο. Κυρίως όταν προέρχονται από εκείνους που προχωρούν στην περικοπή ακόμα περισσότερο των δικαιωμάτων στη μόρφωση, στη δουλιά, στην αξιοπρεπή ζωή, που σήμερα θέλουν να βάλουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Σήμερα ειδικότερα δίνεται η αφορμή για να αποτελέσει η Μέρα της Γυναίκας αφετηρία αποφασιστικών αγώνων με αιχμή το Ασφαλιστικό. Σε μία περίοδο ανάπτυξης αγώνων να πάρει η γυναίκα πιο ενεργά τη θέση της στο μέτωπο που αντιπαλεύει την πολιτική υπονόμευσης της ίδιας, της ζωής της ίδιας.