Από το Ηράκλειο της Κρήτης, όπου περιόδευε, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, αναφερόμενη στην 8η Μάρτη, Μέρα της Γυναίκας, σημείωσε:

«Είναι ίσως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, όπου η 8 Μάρτη, Ημέρα της Γυναίκας, βρίσκει τις εργαζόμενες γυναίκες να δέχονται μια ολομέτωπη επίθεση, με βάση το σχέδιο δράσης για το Ασφαλιστικό, που έχει καταθέσει η κυβέρνηση. Οχι πως και στα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχαν και γενικά αντιλαϊκά μέτρα, που ήταν και σε βάρος των γυναικών. Αλλά, είναι ίσως η πρώτη φορά που στις 8 Μάρτη υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική σε βάρος των γυναικών. Αναφερόμαστε στην αντιλαϊκότητα, την αντιδραστικότητα του γενικού σχεδίου, που προβάλλει η κυβέρνηση για την Κοινωνική Ασφάλιση. Προσθέτουμε εμείς και τα σχέδια που έχει εκπονήσει και μας έχει βάλει η κυβέρνηση και για θέματα Υγείας και Πρόνοιας.

Σε αυτό όμως το σχέδιο δράσης υπάρχουν νέες επιλογές κατά των γυναικών, γενικότερα κατά των λαϊκών στρωμάτων, κατά της λαϊκής οικογένειας. Να αναφέρουμε δύο συγκεκριμένα παραδείγματα: Το όριο συνταξιοδότησης για τις γυναίκες αυξάνεται. Αλλωστε, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια κατά 5 έτη. Για μας αυτό δεν αποτελεί μέτρο ισότητας και ισοτιμίας των γυναικών, δεδομένου ότι ιδιαίτερα η γυναίκα που ανήκει στην εργατική και λαϊκή οικογένεια ζει κάτω από ένα δυσβάστακτο καθεστώς διπλής εκμετάλλευσης και καταπίεσης και επομένως το να βγαίνει η γυναίκα νωρίτερα στη σύνταξη, στα 55 λέμε εμείς, είναι ένα μέτρο άμβλυνσης και ανακούφισης για τα διπλά βάρη που έχει συναντήσει στη ζωή της.

Ενα δεύτερο ζήτημα είναι η κοροϊδία που γίνεται απέναντι στις εργαζόμενες γυναίκες, ιδιαίτερα τις μητέρες, επομένως στην εργατική και λαϊκή οικογένεια. Γιατί δεν υπάρχει μητρότητα από μόνη της, είναι απόλυτα ενταγμένη στη λαϊκή οικογένεια. Δίνονται, λέει, στη γυναίκα δύο πλασματικά χρόνια τα οποία θα λειτουργήσουν υπέρ της συνταξιοδότησής της, προκειμένου να αμβλυνθεί η 5ετής αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Δύο χρόνια μπορεί να κάθεται η γυναίκα, να μη δουλεύει, να παίρνει κάποιο επίδομα και να απολαμβάνει και το ασφαλιστικό δικαίωμα.

Εμείς λέμε ότι είναι κοροϊδία, γιατί το βλέπουμε πώς θα λειτουργήσει μέσα στο γενικότερο σύστημα πολιτικής, που ακολουθείται. Κατ' αρχήν, έχουμε γενικευμένη μείωση των κοινωνικών παροχών. Γενικευμένη μείωση των υπηρεσιών προς τη λαϊκή οικογένεια και προς τη μητρότητα. Εχουμε, επίσης, μια αυξημένη ανεργία στις γυναίκες. Δεν ξέρω ποια γυναίκα, που έχει μια κουτσοδουλιά, θα προτιμήσει να κάτσει δύο χρόνια στο σπίτι της και να πάρει ένα επίδομα ακόμα κατώτερο από τον κατώτερο μισθό. Και μετά τα δύο χρόνια όταν τελειώσουν, ποιος θα την ξαναπάρει στη δουλιά; Εδώ η ανεργία πλήττει τις γυναίκες, μια γυναίκα που έχει δουλιά, θα κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος; Εμείς λέμε, πως δε θα μπορέσει να το κάνει. Επομένως, είναι ένα δικαίωμα που δε θα μπορέσει να το αξιοποιήσει. Και ένα δεύτερο ζήτημα, ποιος θα πληρώσει αυτή την αποζημίωση της μητρότητας; Μήπως το μεγάλο κεφάλαιο, μήπως η εργοδοσία; Μήπως αναλαμβάνει το κράτος να εγγράψει αυτό το κονδύλι στον Κρατικό Προϋπολογισμό; Οχι, βέβαια, μέσα από φόρους που θα πάρει και πάλι από τα λαϊκά στρώματα. Εμείς πιστεύουμε, ότι τα κονδύλια που θα διατεθούν θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, η λαϊκή οικογένεια, επομένως και η γυναίκα από την άλλη της τσέπη.

Πρέπει να αισθανθούμε αγανάκτηση γυναίκες και άνδρες, εμείς δεν ξεχωρίζουμε τη γυναίκα από τον άνδρα, γιατί αποτελούν τη βάση της λαϊκής οικογένειας. Ποιος δεν αγανακτεί, όταν κάθε 8 Μάρτη ακούει τα μεγάλα λόγια υπέρ των γυναικών και όταν μάλιστα κάποιες γυναίκες καλοβολεμένες με υψηλά εισοδήματα, οι οποίες δεν έσπασαν τα μούτρα τους στη ζωή τους, όπως τα σπάει η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών, όταν, λοιπόν, αυτές οι γυναίκες απευθύνονται στις υπόλοιπες και τους λένε, ότι το μαγικό κλειδί που θα τους λύσει τα προβλήματά τους, είναι η συμμετοχή στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων. Δηλαδή, περισσότερες γυναίκες στο Κοινοβούλιο. Ναι, και εμείς το υποστηρίζουμε, αλλά όταν θα έρθει η ώρα της ψήφου, π.χ. για τα κοινωνικά μέτρα, τι ψηφίζουν; Μήπως ψηφίζουν με κριτήριο τα συμφέροντα των γυναικών, ή με κριτήριο τα συμφέροντα των κομμάτων που ανήκουν, και τα συμφέροντα που στηρίζουν τα κόμματά τους;

Εμείς, βεβαίως, ενδιαφερόμαστε για τη μαζική ανάδειξη των γυναικών παντού. Και πάνω απ' όλα μας ενδιαφέρει να ανεβεί η συμμετοχή των γυναικών στα εργατικά σωματεία, στους μαζικούς φορείς, εκεί, δηλαδή, που διεξάγεται ο αγώνας της αντίστασης και της αντεπίθεσης. Και αυτός θα είναι ένας δρόμος, που θα βοηθήσει αγωνίστριες γυναίκες να τολμήσουν και σε παραπάνω όργανα και αξιώματα, όχι για να διακοσμήσουν τη σημερινή πολιτική, αλλά για να αυξήσουν τη μαζικότητα των αγώνων και της πολιτικής αντίστασης».