Πέρα απ' όλ' αυτά, όμως, υπάρχουν και οι πιεστικές και επιτακτικές ανάγκες των εργαζομένων του Μοσχάτου και του Ρέντη, που κοντεύουν να μετατραπούν σε... αμφίβιο είδος ανθρώπου. Η ουσιαστική αποζημίωση των οικογενειών αυτών, η άμεση, αποτελεσματική και πολύμορφη βοήθειά τους, ώστε να αμβλυνθούν οι συνέπειες των αλλεπάλληλων πλημμυρών, είναι ένα το κρατούμενο, στο οποίο πρέπει αμέσως να ανταποκριθεί η κυβέρνηση. Το άλλο, είναι η ριζική και αποφασιστική αντιμετώπιση του οποιουδήποτε νέου ενδεχόμενου πλημμύρας στην περιοχή. Ειδικοί δεν είμαστε, αλλά δε νομίζουμε, πως δεν μπορεί να βρεθεί η αναγκαία και αποτελεσματική λύση - έστω και προσωρινή, μπροστά στον επελαύνοντα χειμώνα. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, οι περιοχές αυτές δεν πρέπει να ξαναπλημμυρίσουν. Οι κυβερνώντες ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Οταν το κόστος της δήθεν δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης συνεχώς μεγαλώνει, όταν πολλά πανεπιστήμια και κυρίως ΤΕΙ δεν μπορούν καν να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες λόγω υποχρηματοδότησης, ποιος θα περίμενε ότι θα υπήρχαν φοιτητές που θα επικροτούσαν τη λειτουργία ιδιωτικών φροντιστηρίων για φοιτητές;
Κι όμως, οι φοιτητές της ΔΑΠ στο ΤΕΙ της Αθήνας μοίραζαν τις προάλλες στο ίδρυμα διαφημιστικά φυλλάδια ενός ιδιωτικού φροντιστηρίου που αυτοπροβάλλεται ως «εξειδικευμένο» για σπουδαστές ΤΕΙ, σαν να ήταν προκηρύξεις της παράταξής τους. Δε γνωρίζουμε τη «σχέση» της ΔΑΠ με το συγκεκριμένο φροντιστήριο, αλλά τα μέλη της δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα.
Και την ίδια στιγμή που διαφημίζουν αυτούς τους εμπόρους της παραπαιδείας, απέχουν πλήρως από τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών για την κάλυψη των τεράστιων ελλείψεων σε αίθουσες, εργαστήρια, καθηγητές και βιβλία. Απέχουν από τους αγώνες των σπουδαστών για όσα τους ανήκουν και κάνουν «σημαία» την αντίληψη ότι «σπουδάζει όποιος έχει λεφτά». Οσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των σπουδαστών στα υποβαθμισμένα ΤΕΙ, αυτοί που στήριξαν την κοροϊδία της κυβέρνησης για τη δήθεν ανωτατοποίηση, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα!
Με το νόμο 2889/2001 - με τον οποίο θεσμοθετήθηκε η ψευδεπίγραφη μεταρρύθμιση στο ΕΣΥ - καταργήθηκε η νομική υπόσταση των νοσοκομείων ως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) και τα νοσοκομεία λειτούργησαν ως αποκεντρωμένες μονάδες των αντίστοιχων Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠεΣΥ).
Απ' τη ρύθμιση αυτή εξαιρέθηκαν ως κληροδοτήματα 12 νοσοκομεία και το Ινστιτούτο Νοσημάτων Θώρακα, Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΙΕΝΘΥΑΕ). Κι έτσι αυτά τα νοσοκομεία βρέθηκαν και με Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) - σύμφωνα με το παλιό σύστημα - και με διοικητή - σύμφωνα με το καινούριο - που είναι και πρόεδρος του ΔΣ. Επιπλέον, όσα απ' αυτά έχουν πάνω από 400 κλίνες απόκτησαν και αναπληρωτή διοικητή. Και τώρα που ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί ο νέος τρόπος διοίκησης στην πράξη, προκύπτει πρόβλημα με τους ρόλους του ΔΣ, του διοικητή και του αναπληρωτή διοικητή.
Η διατήρηση των κληροδοτημάτων σύρθηκε ως τις μέρες μας απ' την εποχή της δημοσιοποίησης των νοσοκομείων. Και σ' αυτή την κατάσταση ήρθε να προστεθεί ο νέος τρόπος διοίκησης με περισσότερα περιοριστικά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να προστίθενται νέα προβλήματα στα ήδη κακοδιοικούμενα νοσοκομεία και να παρουσιάζονται πιο έντονα τα στοιχεία της παραλυσίας.
Ο νέος τρόπος διοίκησης των νοσοκομείων προβλέπει διοικητή - και αναπληρωτή διοικητή για νοσοκομεία με 400 και πάνω κλίνες. Στο νέο νόμο, μάλιστα, περιγράφονται εκτενώς οι αρμοδιότητες του διοικητή, ενώ για τον αναπληρωτή διοικητή αναφέρει ότι «ασκεί τα καθήκοντα που του ανατίθενται με απόφαση του διοικητή».
Οπως πληροφορείται η στήλη, λοιπόν, σε πολλά νοσοκομεία γίνεται μπάχαλο τόσο πριν όσο και μετά την ανάθεση καθηκόντων, μεταξύ διοικητή και αναπληρωτή.
Τέτοιου είδους διοικητικά αδιέξοδα στα νοσοκομεία αποτελούν συμπτώματα μιας μεταρρύθμισης που δεν έχει καμιά σχέση με τη βελτίωση των παροχών υγείας προς τα λαϊκά στρώματα, αλλά με το πώς θα εξυπηρετήσουν την πολιτική της κυβέρνησης για τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αντε και την ικανοποίηση των ρουσφετολογικών απαιτήσεων των κρατούντων...
Δώστου δηλώσεις επί δηλώσεων ο Πρωτόπαππας, λάβρος ο Σκανδαλίδης. Τέτοια ...κόντρα κράτους και εργολάβων δεν πρέπει να συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Θα τους ...εξαφανίσουν ως είδος.
Βέβαια, σκεπτόμενος κανείς λίγο πιο ψύχραιμα, αναρωτιέται: Ποιος έκανε τις αναθέσεις; Πώς γίνονται οι αναθέσεις έργων σ' αυτήν τη χώρα; Ποιος φροντίζει σε κάθε δημόσιο έργο να υπάρχουν πανωπροίκια και υπερβάσεις και να πληρώνονται από τον Ελληνα φορολογούμενο;
Επίσης μπορεί να διερωτηθεί κανείς και τα εξής: Ποιος ελέγχει την πορεία των έργων; Ποιος ελέγχει την ποιότητα των κατασκευών; Ποιος επιστατεί, ώστε να μην κερδοσκοπούν οι εργολάβοι, μειώνοντας το πραγματικό κόστος τους κι ακόμη περισσότερο την όποια ποιότητά τους;
Και τέλος πάντων, έχουμε πείρα σ' αυτήν τη χώρα από μεγάλα έργα. Ξέρουμε τι διαπλοκές και σχέσεις δημιουργούνται. Γνωρίζουμε για τον προϋπολογισμό του Μετρό, γνωρίζουμε για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στα Ολυμπιακά εργοτάξια. Γιατί να έγινε κάτι διαφορετικό στα έργα του Κηφισού;
Σίγουρα, λοιπόν, οι χτεσινοί «σύμμαχοι» στον αγώνα για το ξεκοκάλισμα των ευρω-κονδυλίων και των πόρων του κράτους δεν μπορεί ξαφνικά να έγιναν ορκισμένοι εχθροί. Κάτι άλλο συμβαίνει...
Κι αυτό που, απλούστατα, συμβαίνει είναι πως σε τέτοιου είδους «λυκοφιλίες», όταν τα πράγματα ζορίσουν πολύ (κι είναι μεγάλο ζόρι τέσσερις απανωτές πλημμύρες), τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω και κανείς δεν ξέρει τίποτε «για το φόνο»!
Ας μας επιτρέψει ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος - γι' αυτόν πρόκειται - να διαφωνήσουμε κατηγορηματικά με τις απόψεις του. Αλίμονο στη σύγχρονη Αριστερά εάν εξαντλεί τη στρατηγική και τις σχέσεις της με τα κοινωνικά κινήματα στα προαναφερόμενα αιτήματα ή τα όποια παρόμοια. Αλίμονό της, εάν καλλιεργεί και διαχέει στους εργαζόμενους αυταπάτες του τύπου, ότι, ακόμη και εάν ήταν δυνατή η υλοποίηση των παραπάνω, στα πλαίσια του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, αυτό θα σημάνει την «αλλαγή του κόσμου». Εκτός και ο όρος «αλλαγή» έχει και γι' αυτήν το ίδιο ακριβώς νόημα, που είχε και για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όταν τη χρησιμοποιούσε για να ξεγελάσει τους εργαζόμενους.
Με αφορμή το τελευταίο, πάντως, να συμπληρώσουμε και το εξής: Αρκετές από τις θέσεις, που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη Φλωρεντία, αποτελούν και σήμερα θέσεις των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης, αλλά την πρακτική αξία τους τη γνωρίζουν οι πάντες πολύ καλά, αφού τα περισσότερα βρίσκονταν ή εξακολουθούν να βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία των χωρών τους. Αλλες θέσεις ή και ακόμη περισσότερο «ριζοσπαστικές», τις είχαν παλιότερα τα ίδια κόμματα, αλλά το πραγματικό νόημα, που έδιναν σ' αυτές έγινε καθαρό στους εργαζόμενους, όταν κατέλαβαν τις κυβερνητικές καρέκλες.
Τα φαινόμενα αυτά, βέβαια, δεν είναι τυχαία. Αλλωστε, ποτέ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν είχαν ουσιαστικό μέτωπο απέναντι στις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ποτέ δεν αμφισβήτησαν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Ποτέ δεν είπαν στους εργαζόμενους των χωρών τους, ότι η όποια ουσιαστική και ριζική αλλαγή -και όχι η ...αλλαγή του ΠΑΣΟΚ- προϋποθέτει την αφαίρεση της εξουσίας από το μεγάλο κεφάλαιο και το πέρασμά της στα χέρια του λαού. Οπως και όλων των απαραίτητων μοχλών για την ουσιαστική και αποτελεσματική άσκησή της.
Και δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι ούτε ο Ν. Κωνσταντόπουλος και ο ΣΥΝ μιλούν για τα κρίσιμα αυτά θέματα.
Μια νέα απειλή προβάλλει για τους άνεργους και τους εργαζόμενους της Ελλάδας και όλης της ΕΕ. Η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα νέο όρο που ταυτίζεται αβίαστα με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να επενδυθεί με χαρακτηριστικά «κοινωνικής» αποστολής.
Το γενικό πλαίσιο, που έθεσαν χτες κυβερνητικά στελέχη φαντάζει «αθώο». Ανεργοι και εργαζόμενοι στην περιφέρεια, σε ακριτικές περιοχές, αλλά και σε αστικές, όπου υπάρχει κίνδυνος περιθωριοποίησης, θα ήταν καλό να ενωθούν, συστήνοντας επιχειρηματικούς φορείς με σκοπό όχι το κέρδος, αλλά την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών «κοινωνικού» χαρακτήρα.
Τα πράγματα, όμως, σοβάρεψαν όταν άρχισαν οι αναφορές σε κάποιες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, ο εθελοντισμός και η «ευέλικτη» εργασία -με τη... «θετική έννοια»- αποτελούν, κατά την κυβέρνηση και ξένους ειδικούς, συστατικό στοιχείο της λειτουργίας των φορέων της «κοινωνικής οικονομίας»! Ακόμη περισσότερο, οι φορείς αυτοί μπορούν να δραστηριοποιηθούν εκεί που το κράτος δεν το κάνει και τους ιδιώτες δεν τους συμφέρει. Μπορούν ακόμη να σημάνουν μετάθεση αρμοδιοτήτων και ευθυνών από το κεντρικό κράτος στην ...Τοπική Αυτοδιοίκηση!
Από όσα έχουν λεχθεί, αλλά και όσα έχουν αποκρυφτεί, το σίγουρο είναι πως τα προσδοκώμενα οφέλη από αυτή τη νέα «οικονομία» είναι πολύμορφα και πολυεπίπεδα για το κεφάλαιο. Και η εργατική τάξη έχει να αντιμετωπίσει μια νέα επίθεση. Πάντα για το... καλό της, βέβαια.
Πλημμυρίσανε τετράκις
ο Γιωργής,
κι ο Μιχαλάκης
και κινδύνεψε η Αλίκη
να πνιγεί
σαν το ποντίκι.
* * *
Ολα αυτά γίναν εσχάτως
κι ασφαλώς φταίει
το κράτος
που δε νοιάζεται καρφάκι
για την τύχη
του κοσμάκη.
* * *
Μα ρωτάω τους παθόντες
φταίνε μόνο
οι κυβερνώντες
και δε φταίν'
λίγο κι εκείνοι
που ψηφίζουν τέτοια κτήνη;
* * *
Α, τα σύκα λέω σύκα
και συγγνώμη
αν σας «μπήκα»
αλλά πάψτε πια, νισάφι,
πάψτε πια αυτά
τα λάθη!