ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κλίμα αποπροσανατολισμού

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πολλά και διάφορα γράφονται και λέγονται τις μέρες αυτές, με αφορμή την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Κ. Παπούλια, για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Και δε μιλάμε, για το έντονα και πολύμορφα καλλιεργούμενο κλίμα συναίνεσης. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Υπάρχει, όμως και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, οι «ιδιαίτεροι» στόχοι και επιδιώξεις τους. Επιδιώξεις, οι οποίες είναι διαφορετικές έως και αντίθετες, αφού το καθένα τους θέλει να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, παρά τη συμφωνία και κοινή πορεία στον «ευρω-μονόδρομο», την από κοινού καλλιεργούμενη λαϊκή συναίνεση - υποταγή στη λογική αυτή. Βλέπετε, αφ' ενός, η πολιτική διαπάλη τους, για την κυβερνητική εξουσία συνεχίζεται αμείωτη και, αφ' ετέρου, πρέπει να παραμείνει καμουφλαρισμένη η γενικότερη σύμπλευσή τους. Ετσι, η ΝΔ εκμεταλλεύεται την υποψηφιότητα του Κ. Παπούλια, για να πλαγιοκοπήσει την εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ. Και το τελευταίο αμύνεται, προβάλλοντας ότι η συμφωνία του αφορά μόνο τον Πρόεδρο και, ταυτόχρονα, ισχυρίζεται πως η πρόταση του Κ. Καραμανλή αποτελούσε μια αναγκαστική κίνηση, προκειμένου να αποφύγει μια νέα εκλογική αναμέτρηση.

Και, βέβαια, όλ' αυτά γίνονται πρωτοσέλιδοι τίτλοι, γεμίζουν σελίδες επί σελίδων των εφημερίδων και κυριαρχούν στις συζητήσεις των τηλεοπτικών «παραθύρων». Λες και θα άλλαζε τίποτε ουσιαστικό στη ζωή των μεροκαματιάρηδων και των συνταξιούχων, είτε γίνονταν έτσι τα πράγματα, είτε αλλιώς...

Καιροσκοπισμός

Οπως όλοι γνωρίζουν ο Ν. Κωνσταντόπουλος, πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ πλέον, «καλόβλεπε» την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ, ο νυν πρόεδρος, Αλ. Αλαβάνος είχε ταχθεί -εμμέσως πλην σαφώς - κατά του ενδεχόμενου εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από το χώρο του κόμματός τους. Προχτές, στις πρώτες δηλώσεις του τελευταίου μετά την εκλογή του, εκτίμησε, ότι η υποψηφιότητα του Κ. Παπούλια βρίσκεται «στο πλαίσιο του στενού δικομματισμού και των πολιτικών σκοπιμοτήτων των δύο μεγάλων κομμάτων». Ερωτηθείς, μάλιστα, για το αν θα μπορούσε να υπάρξει Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την Αριστερά, απάντησε: «Θα συνεδριάσουν τα συλλογικά όργανα του κόμματος και θα διατυπώσουμε τις θέσεις μας»...

Η μέθοδος του «περιτυλίγματος»

«Αριστερή τομή μέσα στη συνέχεια του ΣΥΝ σηματοδοτεί η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην προεδρία του ΣΥΝ, αλλά και οι νέοι συσχετισμοί στην ΚΠΕ, όπου το "Αριστερό Ρεύμα" συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία», γράφει η χτεσινή «Αυγή», εκτιμώντας τα αποτελέσματα του πρόσφατου συνεδρίου του ΣΥΝ. Αν δεν κάνουμε λάθος, όμως, το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ δεν είχε ως θέμα του τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος. Αυτές έχουν καταληχθεί σε προηγούμενο συνέδριο και το τωρινό, απλώς, τις επιβεβαίωσε. Πώς γίνεται, λοιπόν, ένα κόμμα - που θέλει να λέγεται αριστερό - να πραγματοποιεί «αριστερή τομή», έστω και «μέσα στη συνέχεια», παρότι διατηρεί ίδιες και απαράλλαχτες τις προγραμματικές του θέσεις; Μόνο και μόνον επειδή άλλαξε το «περιτύλιγμά» τους; Και μεις πιστεύαμε ότι μόνο το ΠΑΣΟΚ μεταχειρίζεται τέτοιες μεθόδους...

Αυξάνονται οι πεινασμένοι

Μπορεί στον πλανήτη μας να παράγονται επαρκέστατες ποσότητες τροφίμων, για τη διατροφή των 6,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά ο αριθμός των ατόμων που υποφέρουν από υποσιτισμό συνεχίζει την αυξητική του πορεία. Αυτό σημειώνει η τελευταία έκθεση της Οργάνωσης του ΟΗΕ για τη Γεωργία και τη Διατροφή (FAO). Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, 852.000.000 άτομα υποσιτίζονταν στον κόσμο την περίοδο 2000 - 2002, εκ των οποίων τα 815 εκατομμύρια στις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ ο υποσιτισμός ευθύνεται άμεσα, για το ήμισυ των 10 εκατομμυρίων θανάτων, που καταγράφονται ετησίως στον κόσμο μεταξύ παιδιών κάτω των πέντε χρονών.

Και για να συμπληρώσετε την εικόνα, σας δίνουμε ορισμένα ακόμη στοιχεία:

Η πείνα σκοτώνει κάθε χρόνο περισσότερους ανθρώπους, απ' ό,τι το AIDS, η ελονοσία και η φυματίωση μαζί.

Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο κατέχουν περισσότερο πλούτο από το ετήσιο συνολικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) των 48 φτωχότερων χωρών του πλανήτη, όπου ζει το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού.

Για στρατιωτικές δαπάνες ξοδεύονται διεθνώς περισσότερα από 800 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, αλλά για τη βασική εκπαίδευση των κατοίκων του πλανήτη δαπανώνται μόνον 6 δισ. δολάρια και για υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης - για όσους ανθρώπους στην υφήλιο έχουν τέτοιες «πολυτέλειες» - μόνον 9 δισ. δολάρια...

Τα συνεννοημένα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ! Διευκρινίσεις έδωσε χτες ο Γιώργος Παπανδρέου, δηλώνοντας πως η επιλογή του Κ. Παπούλια δε σημαίνει και «λευκή επιταγή» του ΠΑΣΟΚ προς τη Νέα Δημοκρατία. Αντιθέτως, θα ασκηθεί σκληρή αντιπολίτευση!

Αν δεν ξέραμε περί τίνος πρόκειται, θα περιμέναμε να δούμε από αύριο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να διαδηλώνει ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τη λιτότητα. Ομως, δυστυχώς, θα το χάσουμε το θέαμα αυτό. Βλέπετε, δε γίνεται να διαμαρτύρεσαι για όσα περιέχονται και στις δικές σου θέσεις.

Πολύ περισσότερο - εδώ που τα λέμε - δε γίνεται να διαμαρτύρεσαι, για όσα έκανε και το δικό σου κόμμα, τόσα χρόνια τώρα, που ήταν στην κυβέρνηση...

Σε κάθε περίπτωση, όμως, χαιρόμαστε ιδιαιτέρως από τις διαβεβαιώσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Οι πρώτοι δηλώνουν ότι θα κυβερνήσουν και οι δεύτεροι ότι θα αντιπολιτευθούν. Μεγαλεία..!

«ΘΕΜΑ του πρωθυπουργού», ο ανασχηματισμός δήλωσε τις προάλλες ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, διαψεύδει κάθε σχετικό σενάριο χτες ο Ευάγγελος Αντώναρος. Τελικά, απ' ό,τι φαίνεται, δεν μπορούμε, αν δεν έχουμε κάτι να πλανάται «στον αέρα» (μετά την προεδρολογία)!

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, συμφωνούμε πως είναι δουλιά του Κ. Καραμανλή το αν θα ...παίξει ή όχι με τους υπουργούς. Δε θα ήταν ...ευγενικό, όμως, να μην τους αφήσει να βγάλουν τη χρονιά στον υπουργικό θώκο και να τους αιφνιδιάσει μέσα στις γιορτές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΚΛΕΙΣΤΕΣ και κρυφές διαδικασίες μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, στη βάση σκοπιμοτήτων για την αποφυγή των πρόωρων εκλογών, κατάγγειλε χτες ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνος.

Δεν ξέρουμε πού οφείλεται η συγκεκριμένη κριτική, πάντως είναι σίγουρο ότι η πολιτική συναίνεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για τις βασικές επιλογές τους, κάθε άλλο παρά ...κρυφή και κλειστή διαδικασία είναι. Αντιθέτως, πρόκειται για εμφανέστατη κατάσταση, αρκεί να θέλει κανείς να τη δει.

Εκτός πια κι αν πρόκειται για ...παράπονα, επειδή ο ΣΥΝ έμεινε «έξω» από τη συνεννόηση.

«Προοδευτικό» φάρμακο!

Δυο φορές το χρόνο, το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) οργανώνει την αποφοίτηση των απεξαρτημένων. Τα παιδιά παραλαμβάνουν το «πιστοποιητικό» εξόδου απ' το «λούκι των ναρκωτικών»: Ενα μενταγιόν με την ημερομηνία ένταξης σε μια απ' τις θεραπευτικές κοινότητες - τότε που, τυπικά, σταμάτησαν τη χρήση.

Η απόσταση απ' αυτήν την ημερομηνία μέχρι τη στιγμή που ο νέος - ή νέα - θ' αναφωνήσει «Είναι ωραίο να ζεις ελεύθερος από ουσίες» έχει τη σφραγίδα της προσωπικής απόφασης και αντοχής, της μάχης των θεραπευτών και της οικογένειας του χρήστη.

Το περασμένο Σάββατο, το ΚΕΘΕΑ είχε τη δεύτερη αποφοίτηση στο 2004. «Ιθάκη», «Εξοδος», «Στροφή», «Παρέμβαση», «Διάβαση», «Νόστος», «Αριάδνη» και «Πλεύση» «έδωσαν» 63 παιδιά «καθαρά» - μαζί με άλλα 91 το καλοκαίρι.

Πίσω απ' τους αριθμούς βρίσκεται το νήμα σύνδεσης με την τιτάνια προσπάθεια, που ξεκίνησε το 1983 με την «Ιθάκη» χωρίς - τότε - «αποδείξεις και εγγυήσεις». Και σήμερα - πάντα με την οικονομική θηλιά των κυβερνήσεων - το ΚΕΘΕΑ έχει ένα ευρύ δίχτυ κοινοτήτων και δομών με «πιστοποιημένη» την αποτελεσματικότητα: Μένουν «καθαροί» οχτώ στους δέκα από όσους τελειώνουν τα προγράμματα. Αλλά και αρκετοί που δεν τα τελειώνουν, τελικά τα καταφέρνουν.

Στις αποφοιτήσεις τα λόγια αποδεικνύονται πολύ φτωχά. Περισσεύουν η κατάθεση καρδιάς και των συναισθημάτων. Ξεχειλίζουν η ευγνωμοσύνη, η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα.

Καμιά φορά και αυτά τα ευγενή αισθήματα εκφράζονται με λόγια θυμωμένα, πέρα για πέρα όμως δικαιολογημένα. Οπως ήταν τα λόγια του υπεύθυνου του «Νόστου», που, λίγο πριν βγουν στη σκηνή 13 παιδιά, είπε: «Σκέφτομαι τα παιδιά που είναι στη χρήση και έρχονται στο κέντρο ενημέρωσης. Συζητάμε για το λάθος δρόμο. Κάποιος ξεκινά τη χρήση για να βρει διέξοδο, αλλά φτάνει σε αδιέξοδο. Σκέφτομαι τα παιδιά στο κέντρο της Αθήνας, τους αντιμετωπίζουν σαν ένα νούμερο σε μια λίστα και θέλουν να τους κρύψουν "κάτω απ' το χαλί". Σκέφτομαι και κείνους που πιάνουν τις τηλεοράσεις και λένε πως η χρήση είναι μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος - σαν το διαβήτη - και ότι ο χρήστης έχει - κι αυτό το λένε "προοδευτικό" - το "δικαίωμα" στο φάρμακο. Οχι! Ο χρήστης έχει το δικαίωμα στη ζωή. Αυτό πρέπει να διασφαλίσει η κοινωνία, το κράτος, η πολιτεία».

Κι όμως, μερικοί απ' τους τελάληδες της «χρόνιας νόσου» βρίσκονται σε επιτελικές κρατικές θέσεις για τα ναρκωτικά. Ισως γι' αυτό άλλος υπεύθυνος θεραπευτικής κοινότητας ζήτησε στήριξη απ' τον παριστάμενο υπουργό Υγείας Ν. Κακλαμάνη. «Η στήριξη, είπε, δεν είναι πάντα οικονομική. Σ' αυτή τη δουλιά δε μας κρατάνε μόνο τα λεφτά. Αυτός ο φορέας έχει χειροπιαστά αποτελέσματα».

Αποτελέσματα με απίστευτες πλευρές. «Είναι διπλή η χαρά», είπε ο Παναγιώτης απ' το «Νόστο» στον Πειραιά, που αποφοίτησε με τον αδερφό του Μανόλη απ' την «Εξοδο» στη Λάρισα.

Απίστευτη και η άλλη εμπειρία: «Είναι η δεύτερη φορά, είπε μια κυρία, που σε 14 χρόνια παίρνω μέρος σε αποφοίτηση. Στην πρώτη για το παιδί μου και σε τούτη για το εγγόνι μου. Βλέπω νέους γονείς. Να 'χουν κουράγιο για τον αγώνα που τους περιμένει».

Το κουράγιο είναι συστατικό στοιχείο στο διαρκή αγώνα κατά των ναρκωτικών - το αδιέξοδο που φορτώνει το σύστημα γενεές επί γενεών.

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ

Ολα για το κέρδος

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ονομάστηκε το θαυματουργό φάρμακο του 20^ού αιώνα & η πορεία του συνεχίζεται στον 21^ο...» έλεγε, πριν ένα μήνα, το σλόγκαν της γνωστής πολυεθνικής των φαρμάκων, Bayer, για την ασπιρίνη, που συμπλήρωσε έναν αιώνα κυκλοφορίας και είναι φάρμακο εγνωσμένης αποτελεσματικότητας. Πάνω από 2.500 δισκία ασπιρίνης καταναλώνονται στον κόσμο κάθε δευτερόλεπτο. Η παγκόσμια ετήσια κατανάλωση ανέρχεται σε 100 δισεκατομμύρια δισκία.

Κι όμως, όπως έγινε γνωστό, χτες, η ελληνική θυγατρική της Bayer μελετά το ενδεχόμενο να αποσύρει την ασπιρίνη από την αγορά της Ελλάδας, λόγω της χαμηλής τιμής με την οποία κυκλοφορεί το φάρμακο. Κι αυτό, παρότι η ασπιρίνη αποτελεί το 3% του τζίρου της, που κυμαίνεται περίπου στα 150 εκατ. ευρώ.

Σημειώστε, ότι η χονδρική τιμή στην Ελλάδα είναι 0,35 ευρώ και η λιανική τιμή 0,50 ευρώ. Η αμέσως ακριβότερη χονδρική τιμή στην Ευρώπη των 25 είναι σε Εσθονία, Λιθουανία, και Λετονία στα 1,15 ευρώ (χονδρική), ενώ στην Ουγγαρία είναι στα 1,55 ευρώ. Ενόψει λοιπόν της νέας φαρμακευτικής πολιτικής, η πολυεθνική πιέζει για αυξήσεις που θα της εξασφαλίσουν τα επιθυμητά κέρδη στη χώρα μας. Και μπροστά στο κέρδος δε διστάζει να θυσιάσει ακόμα και το «παιδί» της, όπως είναι η ασπιρίνη για την Bayer.

Το «συμβόλαιο με το λαό»...

Θυμάστε το διαβόητο «Συμβόλαιο με το λαό»; Ναι, το σύνθημα και προεκλογικό πρόγραμμα του μακαρίτη πλέον Ανδρέα Παπανδρέου και της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, πριν από τις εκλογές του 1981. Το «συμβόλαιο» εκείνο συμπεριλάμβανε την απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων και την κατάργηση των πολιτικοστρατιωτικών σχέσεων εξάρτησης της χώρας (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ), την ουσιαστική αναβάθμιση των λαϊκών δικαιωμάτων και το χτύπημα των μεγάλων συμφερόντων («Ο λαός στην εξουσία - Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση»), κλπ., κλπ. Στην επόμενη οκταετία, βέβαια, και αφού πάρθηκαν ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα στην αρχή της, ώστε να ριχθεί στάχτη στα μάτια και να εκτονωθεί η δυναμική του λαϊκού κινήματος, το «Συμβόλαιο με το λαό» κατέληξε στα αζήτητα.

Εμφανίστηκε και πάλι, το 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ διεκδικούσε ξανά την κυβερνητική εξουσία. Τούτη τη φορά, το περιεχόμενό του - σαφώς υποβαθμισμένο - συμπεριλάμβανε στόχους, όπως η ανάδειξη της Ελλάδας στις πρώτες θέσεις της ΕΕ, η αντιμετώπιση των προβλημάτων της αγροτιάς και των μικρομεσαίων (...της ραχοκοκαλιάς του ΠΑΣΟΚ), η κατάργηση των αντιλαϊκών και αντιασφαλιστικών μέτρων της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη κλπ. Τίποτε απ' όλ' αυτά, όμως, δεν έγινε στα επόμενα χρόνια, τόσο με τον Α. Παπανδρέου, όσο και με τον Κ. Σημίτη. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αυτής της περιόδου συνέχισαν και επέκτειναν την πολιτική και τα μέτρα, που εφάρμοσε η κυβέρνηση της ΝΔ (αποκρατικοποιήσεις, λιτότητα, «απελευθερώσεις», νέος αντιασφαλιστικός νόμος, κλπ., κλπ.).

... και η σύγχρονη εκδοχή του

Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται και πάλι στην αντιπολίτευση. Και, προκειμένου να ξαναεγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα, ξεσκονίζει και πάλι τα δοκιμασμένα συνθήματα. Μιλώντας στο προχτεσινό συνέδριο της ΠΑΣΚΕ, ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε μια «εθνική κοινωνική συμφωνία, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο». Και μπορεί το ακριβές περιεχόμενο και τα επιμέρους συνθήματα του «νέου συμβολαίου» να μην έχουν διασαφηνιστεί ακόμη, αλλά η στάση και η πολιτική της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ φτάνει και περισσεύει, για να βγάλει ο κάθε εργαζόμενος τα συμπεράσματά του. Οχι, δεν εννοούμε μόνον, ή, κυρίως, την ψεύτικη αυτοκριτική για τα πεπραγμένα της τελευταίας 11ετούς κυβερνητικής τους πρακτικής (1993 - 2004). Ούτε την επιδερμική και άσφαιρη αντιπολίτευση, που ασκούν σήμερα στην κυβέρνηση της ΝΔ, καθώς η τελευταία συνεχίζει στην ίδια με το ΠΑΣΟΚ πορεία. Πρώτα και κύρια, εννοούμε την αδιαμφισβήτητη εμμονή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική του λεγόμενου «ευρωμονόδρομου» και της «νέας τάξης πραγμάτων», των κάθε λογής αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών, «απελευθερώσεων» και των «νόμων της αγοράς». Με άλλα λόγια, στην αδιαμφισβήτητη εμμονή της σε μια πολιτική, που αποδεδειγμένα κάνει τους λίγους πλούσιους, ακόμη πλουσιότερους και τους πολλούς φτωχούς, ακόμη περισσότερους και φτωχότερους. Οπως και το θράσος της, να θέλει όλ' αυτά να πάρουν τη μορφή «κοινωνικού συμβολαίου», όπου οι πολλοί αποδέχονται και υπογράφουν την υποταγή τους στους λίγους.

Αγώνας για όσα τους ανήκουν

Καθώς η συμφωνία των δύο κομμάτων της πλουτοκρατίας στο θέμα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας «έκλεισε», αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η πολιτική τους είναι ταυτόσημη, η κυβέρνηση μπορεί πλέον, με την ουσιαστική στήριξη του ΠΑΣΟΚ, απερίσπαστη να συνεχίσει και να βαθύνει το αντιλαϊκό της έργο. Η αντεργατική πολιτική δείχνει τα δόντια της. Ο νέος προϋπολογισμός, τα άλλα νομοσχέδια που εξασφαλίζουν καινούρια προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο, η αντιασφαλιστική επίθεση στο χώρο των τραπεζών, προδικάζουν νέα δεινά για τους εργαζόμενους.

Και ενώ οι απολύσεις δε φεύγουν από την ημερήσια διάταξη, η ακρίβεια συνεχίζει να τσακίζει τα εργατικά εισοδήματα, η λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις σταθεροποιείται, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - παρά τους θεατρινίστικους λεονταρισμούς της - εξακολουθεί να βάζει πλάτες στη στρατηγική της Λισαβόνας, να υμνεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου.

Μπροστά σ' αυτήν την πραγματικότητα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται να ορθώσει το ανάστημά του. Να δείξει τη δύναμή του. Καθοριστική προϋπόθεση, απαράβατος όρος, για να μπορέσει το εργατικό κίνημα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι η ενίσχυση του ταξικού του προσανατολισμού. Είναι η ανάπτυξη και η κλιμάκωση αγώνων, με διεκδικήσεις που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Είναι αγώνες, που θα αμφισβητούν το «ιερό» δικαίωμα της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Που δε θα υποτάσσουν τις διεκδικήσεις τους στο όραμα της «ανάπτυξης» και της «σύγκλισης».

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα θα ενισχύεται μόνο στο βαθμό, που απογαλακτίζεται από τις ύποπτες θεωρίες, ότι, δήθεν, για να έχουν δουλιά οι εργάτες πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, ότι πρέπει να συμβάλουν και αυτοί στη μείωση του «εργατικού κόστους», ότι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους στο Ασφαλιστικό, κάνοντας εκπτώσεις από τις απαιτήσεις τους ή, πιο σωστά, υποκλινόμενοι σ' αυτά που το κεφάλαιο απαιτεί.

Ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού σημαίνει ανειρήνευτος πόλεμος με τα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκφραστές. Αλλά και σταθερό μέτωπο μέσα στα συνδικάτα με τους εκπροσώπους του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Με τις θεωρίες περί «κοινωνικού εταιρισμού», που οδηγούν, τελικά, το εργατικό κίνημα στην υποταγή και τον αφοπλισμό του. Και, αναμφίβολα, η ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του, σημαίνει ενίσχυση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Του ταξικού πόλου μέσα στο εργατικό κίνημα.

Οσο περισσότερα συνδικάτα, περισσότεροι εργαζόμενοι συμπαρατάσσονται με τις γνήσιες ταξικές δυνάμεις, όσο τους αγώνες τους τους διαποτίζουν η «λογική» και οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ, τόσο θα ανεβαίνει η δράση όλου του εργατικού κινήματος. Οι αγώνες των εργαζομένων θα γίνονται πιο αποτελεσματικοί, όταν - όπως δείχνει το ΠΑΜΕ - συγκρούονται με το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, όταν «βλέπουν» με καθαρό μάτι τον αντίπαλο. Και όταν με σταθερότητα και επιμονή η πάλη αυτή συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις, κτίζει την κοινωνική συμμαχία με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης. Τη συμμαχία, που θα γίνεται ικανή να αντιπαλεύει την πολιτική του κεφαλαίου μέχρι την ανατροπή της.