Παπαγεωργίου Βασίλης

Ετσι αρχίζει το χτεσινό ρεπορτάζ η «Αυγή» για το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος της κυβέρνησης που ιδιωτικοποιεί την απεξάρτηση, έχοντας, μάλιστα, τίτλο «Και ο ιδιωτικός τομέας στη θεραπεία των χρηστών των ναρκωτικών».

Οταν λοιπόν ένα σχέδιο που «κάνει κρα» για την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου, αντιμετωπίζεται απλώς ως αμφιλεγόμενο, ε τότε και η επιχειρηματική δραστηριότητα αντιμετωπίζεται ως θεραπεία απ' την «Αυγή». Το πολύ - πολύ, αν στο κυνηγητό της κερδοφορίας παραβιαστούν οι «θεσπισμένοι κανόνες και προδιαγραφές» από κάποιους κεφαλαιοκράτες, να τους τραβήξει και μια «αριστερή» κριτική με σύνθημα «Η θεραπεία πάνω από τα κέρδη» και να ξεμπερδέψει.

Η απεξάρτηση - και δη η ιδεολογική - απ' το συμβιβασμό με τις ουσίες είναι όντως δύσκολη υπόθεση και χρειάζεται μεγάλη θέληση να το πετύχει κανείς.

Να δουλεύουμε περισσότερο και να ζητάμε λιγότερα, «συμβούλευσε» προχτές ο Κ. Μητσοτάκης, στη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης. Και πρέπει να ομολογήσουμε, ότι συμπύκνωσε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια την ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται χρόνια τώρα, με τη μια ή την άλλη μορφή, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Και, βέβαια, δεν είπε ο άνθρωπος τι θα γίνεται ο συνεχώς και μεγαλύτερος πλούτος που θα παράγεται από την περισσότερη δουλιά των εργαζομένων και τις ακόμη λιγότερες απολαβές τους, αλλά θα το θεώρησε μάλλον αυτονόητο. Προφανώς, θα πηγαίνει για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Οπως γίνονταν και μέχρι σήμερα. Δηλαδή, για την πολύ μεγαλύτερη αύξηση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλωστε, αυτή είναι η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Μοιάζει όλο και περισσότερο με το Μεσαίωνα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, για ένα κομμάτι ψωμί και οι κεφαλαιοκράτες, να μετράνε τα κέρδη τους...

Αράδιαζε προχτές τα στοιχεία ο υπουργός Απασχόλησης, Π. Παναγιωτόπουλος, λες και... ανακάλυψε την Αμερική. Το επίσημο ποσοστό της φτώχειας στη χώρα μας, για το 2003, ανέρχεται στο 21%. Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση για τους ηλικιωμένους, για τους οποίους το ποσοστό ανεβαίνει στο 28,1%, ενώ για τους ανέργους η κατάσταση γίνεται δραματική, αφού ένας στους τρεις (32,7%) ζει μέσα στη φτώχεια. Τα ίδια στοιχεία μαρτυρούν το μαρασμό της υπαίθρου. Ετσι στις αγροτικές περιοχές το ποσοστό της φτώχειας εκτινάσσεται στο 42,1%! Στις μονογονεϊκές οικογένειες η φτώχεια ανέρχεται στο 34,5% και στις πολύτεκνες οικογένειες το 31,5%. Αυτά είπε ο κ. υπουργός.

Και, λοιπόν, γνωστά είναι όλ' αυτά και χιλιοδημοσιευμένα. Οπως είναι γνωστό ότι η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι, αφού παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια κι έχουν κάνει σύντροφό τους το «κάθε φέτος και χειρότερα».

Και ο συνολικά παραγόμενος πλούτος, που αυξάνεται τόσα χρόνια τώρα και, μάλιστα, με αξιοσημείωτους ρυθμούς, πού έχει πάει, κ. υπουργέ; Πάντως, αποκλείεται να εξαερώθηκε ή να εξαφανίστηκε. Αφού, αυξάνεται η φτώχεια των λαϊκών στρωμάτων - όπως λένε ακόμη και τα επίσημα στοιχεία - τότε κάποιοι άλλοι συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη. Ετσι δεν είναι;

Βέβαια, ο υπουργός Απασχόλησης δεν ασχολείται με τέτοια ερωτήματα. Ούτε με το ερώτημα, ποια πολιτική, τόσα χρόνια τώρα, κάνει τους πολλούς φτωχούς ακόμη περισσότερους και φτωχότερους και τους λίγους πλούσιους ακόμη πλουσιότερους. Κι όπως καταλαβαίνετε, αυτό δε γίνεται τυχαία.

Ετσι, προχτές, αφού αράδιασε τα στοιχεία της φτώχειας, υποσχέθηκε την καταπολέμησή της, με τη συνέχιση και κλιμάκωση της ίδιας πολιτικής, που ευθύνεται για όλα όσα προαναφέρθηκαν. Βασικός άξονας «η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ελληνικής οικονομίας», όπως είπε ο κ. υπουργός. Με άλλα λόγια, η πολύ μεγαλύτερη ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, η συνεχής αύξηση των κερδών του, η συνεχής συμπίεση των μεροκάματων, των μισθών και των συντάξεων, το βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και η εντεινόμενη καταλήστευσή τους (ακρίβεια, εμπορευματοποίηση Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, κλπ.).

Δε λέμε. Τα στοιχεία της φτώχειας προκαλούν ανατριχίλα. Στο κάτω κάτω, πρόκειται για εκατομμύρια ανθρώπους, που ζουν καθημερινά μέσα σε ανείπωτες στερήσεις και δυσκολίες. Ακόμα πιο ανατριχιαστικό, όμως, είναι το γεγονός, ότι η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης θα φέρει ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Και αποτελεί, βέβαια, μέγιστη υποκρισία, διγλωσσία και πολιτική απατεωνιά, να τα κάνει όλ' αυτά στο όνομα της καταπολέμησης της φτώχειας.

«ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ του χρόνου εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης» είναι ο νέος τίτλος διαλόγου που προωθεί το υπουργείο Εργασίας και φυσικά πρέπει να είναι ανόητος κανείς για να μην κατανοεί πού αποσκοπεί.

Αλλωστε, σε αυτήν τη χώρα τα πάντα επιλύονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις «ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης», πόσο δε μάλλον οι εργασιακές σχέσεις. Ούτε, φυσικά, είναι τυχαίο ότι όλα αυτά ξεκινούν καλοκαιριάτικα.

Είναι πασιφανές ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις και κυρίως ο ΣΕΒ έχουν κάθε λόγο να τρίβουν τα χέρια τους με τέτοιες εξελίξεις και όχι μόνο γιατί σκέφτονται να νομιμοποιήσουν πρακτικές που ήδη εφαρμόζουν.

Είναι γνωστό ότι «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» και έτσι οι διαθέσεις των εργοδοτών συνεχώς μεγαλώνουν και οι ανάγκες τους ολοένα διευρύνονται. Μην απορήσετε, αν οι απαιτήσεις τους, εκτός από απαράδεκτες και αντεργατικές, γίνουν πλέον και εξοργιστικές, ακόμη και για την απλή λογική.

ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΑ κρατητήρια εντός πλοίων που πλέουν σε διεθνή ύδατα στον Ινδικό Ωκεανό διαθέτουν οι ΗΠΑ για τον «αντιτρομοκρατικό» τους αγώνα, σύμφωνα με καταγγελίες που έγιναν στον ΟΗΕ. Φυσικά, αυτό δεν εκπλήσσει κανέναν.

Αλλωστε, το «κόλπο» είναι παλιότερο και το χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια ασιατικές κλωστοϋφαντουργικές εταιρίες (με άλλα λόγια, πολυεθνικές που έχουν κάνει επενδύσεις σε ασιατικές χώρες), διαθέτοντας πλωτά εργοστάσια όπου δουλεύουν παιδιά και ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί.

Οταν, βέβαια, ο ΟΗΕ δεν μπορεί να συγκεντρώσει στοιχεία για τους κρατούμενους που υπάρχουν στο Γκουαντάναμο, καταλαβαίνετε τι καθεστώς ισχύει για τις πλωτές φυλακές, όπου οι τρόφιμοι θα θεωρούνται προφανώς ...εξαφανισμένοι.

Ισως ακούγεται κάπως σαν σενάριο νοσηρής φαντασίας όλο αυτό, όμως στους καιρούς μας είναι γνωστό ότι η (σκληρή) πραγματικότητα έχει ξεπεράσει την ανθρώπινη φαντασία. Δυστυχώς προς το χειρότερο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Βέβαια, οι αξιόλογες (για τους μεγαλομετόχους του) επιδόσεις στην κερδοφορία του Ιατρικού Κέντρου Αθήνας, δε συμβαίνουν τυχαία. Πρώτα και κύρια, οφείλονται στην εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών. Πρόκειται για το σύνολο των πολιτικών ενίσχυσης του βαθμού εμπορευματοποίησης της δημόσιας Υγείας που θέσπισαν και εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις τους ΠΑΣΟΚ. Και όπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνο διατήρησε άθικτο αυτό το καθεστώς στο 16μηνο διακυβέρνησης που πέρασε από τις 7 Μάρτη 2004, αλλά ετοιμάζεται να το εμπλουτίσει με νέες ρυθμίσεις. Στόχος, εννοείται, η παραπέρα διεύρυνση της κερδοφορίας των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων και άλλων ομογενών επιχειρήσεων που επιδίδονται στο εμπόριο Υγείας, με την παραπέρα υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας και την ακόμη μεγαλύτερη καταλήστευση των λαϊκών στρωμάτων.

Είπε κανείς ότι το εμπόριο Υγείας δεν είναι κερδοφόρο;

Οξύνονται οι εσωκομματικές κόντρες στην οργάνωση Λάρισας του ΠΑΣΟΚ και ο απόηχος των τσακωμών φτάνει, καθημερινά, μέχρι και τα ΜΜΕ. Δημόσιες είναι, πλέον, οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη συντονίστρια της Νομαρχιακής Οργάνωσης, Αγγέλα Βαγενά, και στη συντονίστρια της Δημοτικής Οργάνωσης, Σταυρούλα Γκούμα, «στα μαχαίρια» βρίσκεται ο πρώην δήμαρχος Χρ. Καφφές με τον πρώην νομάρχη Γ. Φλώρο κι αλληλοκατηγορίες εκτοξεύουν κι άλλα στελέχη.

Οι αντιπαραθέσεις έχουν, περισσότερο, προσωπικό χαρακτήρα, καθώς, μετά την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας και την ανάληψη της ηγεσίας του Κινήματος από τον Γ. Παπανδρέου, γίνεται ανακατανομή των κομματικών αξιωμάτων και τα στελέχη διαγκωνίζονται για να πάρουν κάποιο πόστο στον κομματικό μηχανισμό ή για να προωθηθούν σε θέσεις και κυρίως στην Αυτοδιοίκηση.

Η «μεγάλη γκρίνια», όμως, δεν οφείλεται μόνο στις προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών, αλλά και στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν πάει καλά» στην περιοχή. Το Κίνημα δε βρίσκει αποδοχή και δεν έχει επιρροή στα λαϊκά στρώματα, που θυμούνται πώς κυβέρνησε κι αντιλαμβάνονται ότι ως αντιπολίτευση βοηθάει την κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική και να προχωρήσει στη σφοδρή επίθεση κατά των λαϊκών δικαιωμάτων.

Για άλλη μια χρονιά μειώθηκε ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας και, μάλιστα, παρά την ενίσχυσή του από παιδιά μεταναστών, που ζουν στη χώρα μας, ανακοίνωσε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Κι αμέσως, ορισμένοι... πονηροί έσπευσαν να βρουν την αιτία: Συνεχίζεται και, ίσως, ενισχύεται η υπογεννητικότητα λένε. Κι από κοντά, έρχονται οι γνωστές σκέψεις και εκτιμήσεις: Θα έχουμε προοπτικά παραπέρα μείωση του εργατικού δυναμικού και, επομένως, των ασφαλισμένων, ενώ, την ίδια στιγμή, θα συνεχίσει να μεγαλώνει το όριο ζωής και θα έχουμε αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων. Αρα, χρειάζονται ακόμη τολμηρότερα και γενικότερα μέτρα για το ασφαλιστικό, κλπ., κλπ.

Οχι, οι... πονηροί δεν ασχολούνται με τις αιτίες της υπογεννητικότητας. Ούτε κάνουν τον κόπο, να ρωτήσουν ένα νέο λαϊκό ζευγάρι, αν θέλει να κάνει παιδιά και ποιοι παράγοντες το αποτρέπουν. Δεν ασχολούνται, επίσης, με τη γενικότερη εικόνα. Για παράδειγμα, με το γεγονός, ότι ο παραγόμενος συνολικά πλούτος είναι πολύ περισσότερος από ποτέ άλλοτε. Για τους... πονηρούς, είναι δοσμένη η μοιρασιά αυτού του πλούτου. Πρέπει να μεγαλώνει συνεχώς το μερίδιο των λίγων κεφαλαιοκρατών και να μικραίνει το μερίδιο των πολλών, των εργαζομένων και του λαού. Αυτά τα πράγματα δεν τα βάζουν ποτέ σε συζήτηση. Αλλωστε, κάτι τέτοιο, θα βρίσκονταν σε πλήρη και ριζική αντίθεση με την προωθούμενη ανταγωνιστικότητα.

Το Ιράν είναι η δεύτερη παραγωγός χώρα πετρελαίου μεταξύ αυτών του ΟΠΕΚ και η οικονομία παρουσίασε πέρυσι ανάπτυξη κατά 6,7% περίπου. Παρ' όλ' αυτά, όμως, οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία είναι σχετικά υψηλή, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους ανθρώπους. Γεγονός, το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία σε μια χώρα, όπου το 70% του πληθυσμού είναι κάτω από 30 χρόνων. Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το πλουσιότερο 20% των Ιρανών απολαμβάνει το 50% των συνολικών εισοδημάτων, ενώ το φτωχότερο 20% εισπράττει μόνο το 5,8%.

Σημειώνουμε τα στοιχεία αυτά, γιατί, μάλλον, έπαιξαν έναν σοβαρό - στον έναν ή άλλο βαθμό - ρόλο στην πρόσφατη εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, στη θέση του Προέδρου της χώρας, παρότι σχεδόν όλοι πρόβλεπαν τη νίκη του «μεταρρυθμιστή» Ραφσαντζανί. Σε συνδυασμό, βέβαια, με το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Αχμαντινεζάντ, που υποσχόταν την ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχών. Τώρα, αρκετοί αναρωτιούνται εάν θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Πέρα απ' αρκετά άλλα - θα λέγαμε εμείς - ο καπιταλισμός κρατεί καλά στο θεοκρατικό Ιράν και, βέβαια, δεν ανατρέπεται με... προεκλογικές υποσχέσεις.