ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για τέταρτη φορά πλημμύρισαν, προχτές, οι παρακηφίσιες περιοχές του Μοσχάτου και του Ρέντη, μέσα στους τέσσερις τελευταίους μήνες και ακόμα, ο χειμώνας βρίσκεται μπροστά μας. Και δε θα σταματήσουμε στιγμή, βέβαια, να τονίζουμε τις μεγάλες και εγκληματικές ευθύνες των αρμοδίων, πρώτα και κύρια της κυβέρνησης, όπως και αυτές των μεγαλοεργολάβων και των κατασκευαστικών εταιριών. Ούτε θα σταματήσουμε, να σημειώνουμε, πως οι πλημμύρες αυτές αποτελούν ένα χαρακτηριστικό και δραματικό συνάμα παράδειγμα των απάνθρωπων συνθηκών, που έχουν διαμορφωθεί στην πρωτεύουσα της χώρας, ως συνέπεια των συσσωρευόμενων συνεχώς προβλημάτων από τις πολιτικές όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων.

Πέρα απ' όλ' αυτά, όμως, υπάρχουν και οι πιεστικές και επιτακτικές ανάγκες των εργαζομένων του Μοσχάτου και του Ρέντη, που κοντεύουν να μετατραπούν σε... αμφίβιο είδος ανθρώπου. Η ουσιαστική αποζημίωση των οικογενειών αυτών, η άμεση, αποτελεσματική και πολύμορφη βοήθειά τους, ώστε να αμβλυνθούν οι συνέπειες των αλλεπάλληλων πλημμυρών, είναι ένα το κρατούμενο, στο οποίο πρέπει αμέσως να ανταποκριθεί η κυβέρνηση. Το άλλο, είναι η ριζική και αποφασιστική αντιμετώπιση του οποιουδήποτε νέου ενδεχόμενου πλημμύρας στην περιοχή. Ειδικοί δεν είμαστε, αλλά δε νομίζουμε, πως δεν μπορεί να βρεθεί η αναγκαία και αποτελεσματική λύση - έστω και προσωρινή, μπροστά στον επελαύνοντα χειμώνα. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, οι περιοχές αυτές δεν πρέπει να ξαναπλημμυρίσουν. Οι κυβερνώντες ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Διαφημίζει φροντιστήρια η ΔΑΠ

Οταν το κόστος της δήθεν δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης συνεχώς μεγαλώνει, όταν πολλά πανεπιστήμια και κυρίως ΤΕΙ δεν μπορούν καν να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες λόγω υποχρηματοδότησης, ποιος θα περίμενε ότι θα υπήρχαν φοιτητές που θα επικροτούσαν τη λειτουργία ιδιωτικών φροντιστηρίων για φοιτητές;

Κι όμως, οι φοιτητές της ΔΑΠ στο ΤΕΙ της Αθήνας μοίραζαν τις προάλλες στο ίδρυμα διαφημιστικά φυλλάδια ενός ιδιωτικού φροντιστηρίου που αυτοπροβάλλεται ως «εξειδικευμένο» για σπουδαστές ΤΕΙ, σαν να ήταν προκηρύξεις της παράταξής τους. Δε γνωρίζουμε τη «σχέση» της ΔΑΠ με το συγκεκριμένο φροντιστήριο, αλλά τα μέλη της δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα.

Και την ίδια στιγμή που διαφημίζουν αυτούς τους εμπόρους της παραπαιδείας, απέχουν πλήρως από τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών για την κάλυψη των τεράστιων ελλείψεων σε αίθουσες, εργαστήρια, καθηγητές και βιβλία. Απέχουν από τους αγώνες των σπουδαστών για όσα τους ανήκουν και κάνουν «σημαία» την αντίληψη ότι «σπουδάζει όποιος έχει λεφτά». Οσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των σπουδαστών στα υποβαθμισμένα ΤΕΙ, αυτοί που στήριξαν την κοροϊδία της κυβέρνησης για τη δήθεν ανωτατοποίηση, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα!

Χωρίς διακριτούς ρόλους... .

Με το νόμο 2889/2001 - με τον οποίο θεσμοθετήθηκε η ψευδεπίγραφη μεταρρύθμιση στο ΕΣΥ - καταργήθηκε η νομική υπόσταση των νοσοκομείων ως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) και τα νοσοκομεία λειτούργησαν ως αποκεντρωμένες μονάδες των αντίστοιχων Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠεΣΥ).

Απ' τη ρύθμιση αυτή εξαιρέθηκαν ως κληροδοτήματα 12 νοσοκομεία και το Ινστιτούτο Νοσημάτων Θώρακα, Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΙΕΝΘΥΑΕ). Κι έτσι αυτά τα νοσοκομεία βρέθηκαν και με Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) - σύμφωνα με το παλιό σύστημα - και με διοικητή - σύμφωνα με το καινούριο - που είναι και πρόεδρος του ΔΣ. Επιπλέον, όσα απ' αυτά έχουν πάνω από 400 κλίνες απόκτησαν και αναπληρωτή διοικητή. Και τώρα που ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί ο νέος τρόπος διοίκησης στην πράξη, προκύπτει πρόβλημα με τους ρόλους του ΔΣ, του διοικητή και του αναπληρωτή διοικητή.

Η διατήρηση των κληροδοτημάτων σύρθηκε ως τις μέρες μας απ' την εποχή της δημοσιοποίησης των νοσοκομείων. Και σ' αυτή την κατάσταση ήρθε να προστεθεί ο νέος τρόπος διοίκησης με περισσότερα περιοριστικά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να προστίθενται νέα προβλήματα στα ήδη κακοδιοικούμενα νοσοκομεία και να παρουσιάζονται πιο έντονα τα στοιχεία της παραλυσίας.

... και μπάχαλο με τα καθήκοντα

Ο νέος τρόπος διοίκησης των νοσοκομείων προβλέπει διοικητή - και αναπληρωτή διοικητή για νοσοκομεία με 400 και πάνω κλίνες. Στο νέο νόμο, μάλιστα, περιγράφονται εκτενώς οι αρμοδιότητες του διοικητή, ενώ για τον αναπληρωτή διοικητή αναφέρει ότι «ασκεί τα καθήκοντα που του ανατίθενται με απόφαση του διοικητή».

Οπως πληροφορείται η στήλη, λοιπόν, σε πολλά νοσοκομεία γίνεται μπάχαλο τόσο πριν όσο και μετά την ανάθεση καθηκόντων, μεταξύ διοικητή και αναπληρωτή.

Τέτοιου είδους διοικητικά αδιέξοδα στα νοσοκομεία αποτελούν συμπτώματα μιας μεταρρύθμισης που δεν έχει καμιά σχέση με τη βελτίωση των παροχών υγείας προς τα λαϊκά στρώματα, αλλά με το πώς θα εξυπηρετήσουν την πολιτική της κυβέρνησης για τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αντε και την ικανοποίηση των ρουσφετολογικών απαιτήσεων των κρατούντων...

Οι κόντρες...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΩΡΑ; Μετά τα τελευταία γεγονότα του Κηφισού, ολάκερη η κυβέρνηση αποφάσισε να πέσει πάνω στους εργολάβους και να πάρει εκδίκηση για τα πλημμυρισμένα σπίτια και γενικώς τις καταστροφές;

Δώστου δηλώσεις επί δηλώσεων ο Πρωτόπαππας, λάβρος ο Σκανδαλίδης. Τέτοια ...κόντρα κράτους και εργολάβων δεν πρέπει να συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Θα τους ...εξαφανίσουν ως είδος.

Βέβαια, σκεπτόμενος κανείς λίγο πιο ψύχραιμα, αναρωτιέται: Ποιος έκανε τις αναθέσεις; Πώς γίνονται οι αναθέσεις έργων σ' αυτήν τη χώρα; Ποιος φροντίζει σε κάθε δημόσιο έργο να υπάρχουν πανωπροίκια και υπερβάσεις και να πληρώνονται από τον Ελληνα φορολογούμενο;

Επίσης μπορεί να διερωτηθεί κανείς και τα εξής: Ποιος ελέγχει την πορεία των έργων; Ποιος ελέγχει την ποιότητα των κατασκευών; Ποιος επιστατεί, ώστε να μην κερδοσκοπούν οι εργολάβοι, μειώνοντας το πραγματικό κόστος τους κι ακόμη περισσότερο την όποια ποιότητά τους;

Και τέλος πάντων, έχουμε πείρα σ' αυτήν τη χώρα από μεγάλα έργα. Ξέρουμε τι διαπλοκές και σχέσεις δημιουργούνται. Γνωρίζουμε για τον προϋπολογισμό του Μετρό, γνωρίζουμε για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στα Ολυμπιακά εργοτάξια. Γιατί να έγινε κάτι διαφορετικό στα έργα του Κηφισού;

Σίγουρα, λοιπόν, οι χτεσινοί «σύμμαχοι» στον αγώνα για το ξεκοκάλισμα των ευρω-κονδυλίων και των πόρων του κράτους δεν μπορεί ξαφνικά να έγιναν ορκισμένοι εχθροί. Κάτι άλλο συμβαίνει...

Κι αυτό που, απλούστατα, συμβαίνει είναι πως σε τέτοιου είδους «λυκοφιλίες», όταν τα πράγματα ζορίσουν πολύ (κι είναι μεγάλο ζόρι τέσσερις απανωτές πλημμύρες), τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω και κανείς δεν ξέρει τίποτε «για το φόνο»!

Γρηγοριάδης Κώστας

Στη σύγκρουση με τη «νέα τάξη»

Η συζήτηση στους κόλπους του κινήματος, που, δόκιμα ή μη, ονομάστηκε «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης», άρχισε σχεδόν με την πρώτη του εμφάνιση, το Δεκέμβρη του 1999, στο Σιάτλ. Η συζήτηση για τον προσανατολισμό, τους στόχους, τα αιτήματα του κινήματος πήρε τη μορφή σκληρής διαπάλης. Σ' αυτήν την τρίχρονη πορεία αποκτήθηκε μια πολύτιμη εμπειρία και το σημαντικότερο στοιχείο της είναι ότι στη συνείδηση πλατύτατων λαϊκών στρωμάτων κερδίζει έδαφος η πεποίθηση ότι η σημερινή τάξη πραγμάτων δεν αποτελεί «μονόδρομο», όπως υποστηριζόταν εξίσου από σοσιαλδημοκράτες και «φιλελεύθερους». Στα κέρδη αυτών των κινητοποιήσεων, μπορεί κανείς να περιλάβει τη διάψευση της άποψης περί του «τέλους της ιστορίας», της οριστικής και αμετάκλητης νίκης του καπιταλισμού. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι η κοινωνική βάση στήριξης του καπιταλισμού αντικειμενικά στενεύει.

Οι κινητοποιήσεις κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, ή «παγκοσμιοποίησης», όπως αποκαλείται συνήθως, αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα, αναπτύσσονται κάποιες προσπάθειες ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης αυτού του κινήματος. Προσπάθειες, που χαρακτηρίζονται από το σύνδρομο του «ιδιοκτήτη» αυτού του κινήματος. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση χειραγώγησης αφορά στο δίκτυο οργανώσεων ATTAC, το οποίο σπονσονάρεται από τη γαλλική εφημερίδα «Monde Diplomatique», στεγάζει ένα σημαντικό αριθμό στελεχών του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος και επιχειρεί το μετασχηματισμό του σε ένα πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα ενσωμάτωσης. Η αμφισβήτηση της αξίας της ταξικής πάλης, η προσπάθεια αντικατάστασης της ιδέας των τάξεων και του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης ως υποκειμένου της κοινωνικής εξέλιξης με την ιδέα της «κοινωνίας των πολιτών» είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της ταυτότητας της ΑΤΤΑC και άλλων δυνάμεων που προσπαθούν να περιχαρακώσουν και να χειραγωγήσουν το κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης», στη διατύπωση «εναλλακτικών λύσεων», στα πλαίσια, όμως, του συστήματος.

Για το ΚΚΕ δύο είναι τα βασικά ζητήματα, από την έκβαση των οποίων θα κριθεί το μέλλον και η προοπτική αυτού του κινήματος. Το πρώτο αφορά στην ενδυνάμωση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ως βασικής συνιστώσας του κινήματος κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Το δεύτερο αφορά στη σχέση του εθνικού με το διεθνικό. Μόνον η ύπαρξη σε εθνικό επίπεδο ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό μπορεί να δώσει αποτελεσματικότητα στη διεθνοποιημένη πάλη, όπως αυτή εκφράζεται, για παράδειγμα, στη Φλωρεντία με τη διαδήλωση κατά των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδίων εναντίον του Ιράκ.

Η διαπάλη στο εσωτερικό του κινήματος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο αναπτύσσεται το κίνημα. Οι απαντήσεις θα δίνονται στο δρόμο της διαδήλωσης, στο πεδίο της σύγκρουσης με τις επιλογές της Νέας Τάξης, της ρήξης με τις απόψεις του συμβιβασμού. Εκεί θα μετράει ο καθένας και τους φίλους του και τους αντιπάλους του. Ετσι είναι μάλλον δύσκολο να ακούσει αυτές τις απαντήσεις ο αρθρογράφος της «Αυγής», που αναρωτιέται για το χαρακτήρα της συμμετοχής του ΚΚΕ στην κινητοποίηση της Φλωρεντίας.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Η σύγχρονη Αριστερά...

Γρηγοριάδης Κώστας

Τις προάλλες έκανε προτάσεις συνεργασίας της Αριστεράς και, μάλιστα, εξέφραζε την απορία του, γιατί να μην συμπράξουν ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ στη συγκρότηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Και προχτές - σύμφωνα με τη χτεσινή «Αυγή» - μιλώντας στις εργασίες του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στη Φλωρεντία και βάζοντας τα πλαίσια «της νέας σχέσης της σύγχρονης Αριστεράς με τα νέα κοινωνικά κινήματα», παρέθεσε μια σειρά γενικόλογα συνθήματα, ανάμεσα στα οποία, τα πλέον... ριζοσπαστικά, φτάνουν μέχρι τη «ρύθμιση του χρέους των φτωχών χωρών», τον «έλεγχο των χρηματαγορών» και τη «διαφάνεια στις αποφάσεις των διεθνών οργανισμών».

Ας μας επιτρέψει ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος - γι' αυτόν πρόκειται - να διαφωνήσουμε κατηγορηματικά με τις απόψεις του. Αλίμονο στη σύγχρονη Αριστερά εάν εξαντλεί τη στρατηγική και τις σχέσεις της με τα κοινωνικά κινήματα στα προαναφερόμενα αιτήματα ή τα όποια παρόμοια. Αλίμονό της, εάν καλλιεργεί και διαχέει στους εργαζόμενους αυταπάτες του τύπου, ότι, ακόμη και εάν ήταν δυνατή η υλοποίηση των παραπάνω, στα πλαίσια του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, αυτό θα σημάνει την «αλλαγή του κόσμου». Εκτός και ο όρος «αλλαγή» έχει και γι' αυτήν το ίδιο ακριβώς νόημα, που είχε και για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όταν τη χρησιμοποιούσε για να ξεγελάσει τους εργαζόμενους.

... και τα κρίσιμα ζητήματα

Με αφορμή το τελευταίο, πάντως, να συμπληρώσουμε και το εξής: Αρκετές από τις θέσεις, που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη Φλωρεντία, αποτελούν και σήμερα θέσεις των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης, αλλά την πρακτική αξία τους τη γνωρίζουν οι πάντες πολύ καλά, αφού τα περισσότερα βρίσκονταν ή εξακολουθούν να βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία των χωρών τους. Αλλες θέσεις ή και ακόμη περισσότερο «ριζοσπαστικές», τις είχαν παλιότερα τα ίδια κόμματα, αλλά το πραγματικό νόημα, που έδιναν σ' αυτές έγινε καθαρό στους εργαζόμενους, όταν κατέλαβαν τις κυβερνητικές καρέκλες.

Τα φαινόμενα αυτά, βέβαια, δεν είναι τυχαία. Αλλωστε, ποτέ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν είχαν ουσιαστικό μέτωπο απέναντι στις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ποτέ δεν αμφισβήτησαν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Ποτέ δεν είπαν στους εργαζόμενους των χωρών τους, ότι η όποια ουσιαστική και ριζική αλλαγή -και όχι η ...αλλαγή του ΠΑΣΟΚ- προϋποθέτει την αφαίρεση της εξουσίας από το μεγάλο κεφάλαιο και το πέρασμά της στα χέρια του λαού. Οπως και όλων των απαραίτητων μοχλών για την ουσιαστική και αποτελεσματική άσκησή της.

Και δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι ούτε ο Ν. Κωνσταντόπουλος και ο ΣΥΝ μιλούν για τα κρίσιμα αυτά θέματα.

Η «κοινωνική οικονομία»

Μια νέα απειλή προβάλλει για τους άνεργους και τους εργαζόμενους της Ελλάδας και όλης της ΕΕ. Η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα νέο όρο που ταυτίζεται αβίαστα με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να επενδυθεί με χαρακτηριστικά «κοινωνικής» αποστολής.

Το γενικό πλαίσιο, που έθεσαν χτες κυβερνητικά στελέχη φαντάζει «αθώο». Ανεργοι και εργαζόμενοι στην περιφέρεια, σε ακριτικές περιοχές, αλλά και σε αστικές, όπου υπάρχει κίνδυνος περιθωριοποίησης, θα ήταν καλό να ενωθούν, συστήνοντας επιχειρηματικούς φορείς με σκοπό όχι το κέρδος, αλλά την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών «κοινωνικού» χαρακτήρα.

Τα πράγματα, όμως, σοβάρεψαν όταν άρχισαν οι αναφορές σε κάποιες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, ο εθελοντισμός και η «ευέλικτη» εργασία -με τη... «θετική έννοια»- αποτελούν, κατά την κυβέρνηση και ξένους ειδικούς, συστατικό στοιχείο της λειτουργίας των φορέων της «κοινωνικής οικονομίας»! Ακόμη περισσότερο, οι φορείς αυτοί μπορούν να δραστηριοποιηθούν εκεί που το κράτος δεν το κάνει και τους ιδιώτες δεν τους συμφέρει. Μπορούν ακόμη να σημάνουν μετάθεση αρμοδιοτήτων και ευθυνών από το κεντρικό κράτος στην ...Τοπική Αυτοδιοίκηση!

Από όσα έχουν λεχθεί, αλλά και όσα έχουν αποκρυφτεί, το σίγουρο είναι πως τα προσδοκώμενα οφέλη από αυτή τη νέα «οικονομία» είναι πολύμορφα και πολυεπίπεδα για το κεφάλαιο. Και η εργατική τάξη έχει να αντιμετωπίσει μια νέα επίθεση. Πάντα για το... καλό της, βέβαια.

Οργή που ξεχειλίζει

Εφτασε, λοιπόν, και πάλι μια ολιγόωρη νεροποντή για να μετατρέψει τη ζωή στην πρωτεύουσα - τέταρτη φορά σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών - σε κόλαση. Χιλιάδες άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν και κινδύνεψαν, εκατοντάδες είδαν τις περιουσίες τους να πλημμυρίζουν και να καταστρέφονται. Η απόλυτα δικαιολογημένη οργή τους ξεχείλισε, αφού, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είδαν και την κυβέρνηση να τους κοροϊδεύει ασύστολα: «Δεν αποφύγαμε τα προβλήματα, παρότι είχαν ληφθεί πολλά και σοβαρά μέτρα», άκουσαν να τους λέει χτες, χωρίς αιδώ, ο υπουργός Τύπου Χρ. Πρωτόπαππας. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, δηλαδή, «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε»!..

Μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών και με αφορμή τις τέσσερις πλημμύρες, έχουμε την εκδήλωση των ίδιων «ακραίων φαινομένων» κυβερνητικής υποκρισίας και αδιαφορίας για τα λαϊκά στρώματα. Ετσι, την πρώτη φορά έφταιγε ο καιρός, τη δεύτερη η ΕΜΥ που δεν προειδοποίησε έγκαιρα, την τρίτη ο τέως γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας που απομακρύνθηκε και τώρα κάποιος εργολάβος και μερικοί εποπτεύοντες μηχανικοί που δεν έκαναν καλά τη δουλιά τους...

Αθώα», λοιπόν, η κυβέρνηση, «αθώα» και η αξιωματική αντιπολίτευση που περιορίζεται να την επικρίνει για έλλειψη ευθιξίας και ...φιλότιμου να παραιτηθεί. «Αθώοι» και οι δύο κι ας ομολογούν πως οι πλημμύρες οφείλονται σε προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί για δεκαετίες, δηλαδή σε λάθη και παραλείψεις που έγιναν επί δικών τους κυβερνήσεων, αλλά κυρίως για την υποταγή τους στην εξυπηρέτηση του κέρδους των κεφαλαιοκρατών. Μιλούν για τα 550 χιλιόμετρα των ρεμάτων της Αττικής που έχουν μπαζωθεί, για την άναρχη δόμηση που έχει αναπτυχθεί, για τις καταπατήσεις που έχουν συντελεστεί, για τις τεράστιες δασικές εκτάσεις που έχουν πυρποληθεί, για την αθρόα τσιμεντοποίηση. Δε λένε, όμως, ότι όλα αυτά έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται κάτω από τη δική τους προστασία, καθοδήγηση, ανοχή ή συνενοχή και με την ψήφιση ακόμη και σκανδαλωδών νόμων που τα νομιμοποιούν, προκειμένου να αναπτύσσεται η κερδοσκοπία.

Είναι οι ίδιες κυβερνήσεις, που, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άφησαν αθωράκιστο το Λεκανοπέδιο από υποδομές αντιπλημμυρικής προστασίας και που, ακόμη και όταν κατασκευάζουν κάποια τέτοια έργα, το κάνουν με γνώμονα τα συμφέροντα των εργολάβων και όχι τις ανάγκες του λαού. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί πλέον το αίσχος του Κηφισού. Ενα έργο, που, όπως ομολογείται, σχεδιάστηκε και κατασκευάζεται λάθος και μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε μόλις χτες, με υδρολογικές μελέτες που βασίζονται σε στοιχεία του 1970! Ενα έργο, δηλαδή, που ακόμη και με όποιο τρόπο πλέον ολοκληρωθεί, θα γίνεται αφορμή για εκτεταμένες πλημμύρες και καταστροφές εσαεί...

Θα το πούμε, για άλλη μια φορά. Οι πλημμύρες στην Αττική δεν αποτελούν, ούτε θεομηνία, ούτε μοιραίο γεγονός. Συνιστούν, απλούστατα, μια προμελετημένη και κατά συρροήν εγκληματική ενέργεια, που έχει τη βάση της στην εγκληματική πολιτική που ακολουθείται από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού εδώ και δεκαετίες. Αν η οργή των πλημμυροπαθών δε μετουσιωθεί σε μαχητικότητα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, τότε η Αθήνα θα στενάζει διαρκώς στο έλεος της βροχής και των κροκοδείλιων δακρύων των κυβερνώντων...

Πλημμύρες

Πλημμυρίσανε τετράκις

ο Γιωργής,

κι ο Μιχαλάκης

και κινδύνεψε η Αλίκη

να πνιγεί

σαν το ποντίκι.

* * *

Ολα αυτά γίναν εσχάτως

κι ασφαλώς φταίει

το κράτος

που δε νοιάζεται καρφάκι