Το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα σηματοδοτεί την πλήρη προσαρμογή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια του νέου επιθετικού του δόγματος, το δυνάμωμα της εξάρτησης και την υποθήκευση της ελληνικής οικονομίας και για τον επόμενο αιώνα. Βέβαια, σαν άλλοθι προβάλλεται η τουρκική προκλητικότητα και απειλή που επιβάλλει, όπως αναφέρεται, ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων. Πρόκειται, όμως, περισσότερο για υποκρισία. Η ίδια η φύση των νέων εξοπλισμών το μαρτυρεί, αφού πρόκειται για όπλα που ανταποκρίνεται απόλυτα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ περί μονάδων ταχείας επέμβασης στα πλαίσια της διεύρυνσης των ορίων του.

Η νέα δομή του ΝΑΤΟ, απαιτεί εκσυγχρονισμό του στρατού των κρατών - μελών του και ασφαλώς του οπλοστασίου τους. Οι σχετικές αποφάσεις του ΝΑΤΟ καταγράφονται σε αποφάσεις και δηλώσεις των τελευταίων χρόνων, ωστόσο η προσχώρηση της Ελλάδας σε αυτές και ο ανάλογος αναπροσανατολισμός των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων γίνεται συγκεκαλυμμένα και με διάφορες δικαιολογίες. Η απόφαση του ΚΥΣΕΑ του περασμένου Νοέμβρη για το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων έρχεται να βάλει τη σφραγίδα της πλήρους εναρμόνισής τους στα νέα ΝΑΤΟικά δεδομένα.

Οι κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ από τις αρχές αυτής της δεκαετίας, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την ανάγκη αναπροσαρμογής του επιθετικού του δόγματος, είναι σαφείς. Οι ανάγκες επιβολής της "νέας τάξης πραγμάτων" απαιτούν ένα ΝΑΤΟ με διευρυμένα όρια, σε ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα. Για το λόγο αυτό συγκροτούνται ευέλικτες δυνάμεις ταχείας επέμβασης σε όλες τις πτέρυγες της Συμμαχίας, που εφοδιάζονται και με το σχετικό οπλισμό. Οι μεγάλοι - μαζικοί στρατοί περνάνε σε δεύτερη μοίρα και δίνουν τη θέση τους στους "Ράμπο". Είναι χαρακτηριστικό ότι η μια μετά την άλλη οι ΝΑΤΟικές χώρες μειώνουν την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία - ορισμένες την καταργούν κιόλας - και διευρύνουν τα μισθοφορικά σώματα.

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα αναφέρονται στην απόφαση του ΚΥΣΕΑ που εκδόθηκε στις 13 Νοέμβρη 1996, όταν ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις για τα νέα όπλα, όπου ως βασική προτεραιότητα αναφέρεται ανοιχτά "η ενεργός συμμετοχή στις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού του ρόλου του ΝΑΤΟ".Πράγμα που έρχονται να εξειδικεύσουν οι στόχοι του νέου εξοπλιστικού προγράμματος, όπως αυτός περί ευέλικτων και ταχυκίνητων δυνάμεων με μεγάλη ισχύ πυρός. Οι επιλογές αυτές έρχονται σαφώς σε εφαρμογή των ΝΑΤΟικών κατευθύνσεων. Μάλιστα, περσινό τεύχος του ενημερωτικού δελτίου του ΝΑΤΟ αναφέρει: "Αμεση προτεραιότητα αποτελεί η υλοποίηση της έννοιας της συνδυασμένης μεικτής δύναμης επιχειρήσεων, η οποία θα επιτρέψει στη Συμμαχία την πραγματοποίηση νέων αποστολών (όπως ειρηνευτικές επιχειρήσεις). Οι νέες δομές θα είναι ικανές να λειτουργούν τόσο υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, όσο και υπό τον έλεγχο της ΔΕΕ και να επιτρέπουν τη συμμετοχή τρίτων χωρών".

Το ΝΑΤΟ λοιπόν θέτει τις προδιαγραφές και η Ελλάδα εκτελεί. Παράλληλα, οι νέοι εξοπλισμοί δεν είναι άσχετοι και με την εξυπηρέτηση της διεύρυνσης των ορίων των ΝΑΤΟ προς την Ανατ. Μεσόγειο και τον αντίστοιχο ρόλο που διεκδικεί η κυβέρνηση για την Ελλάδα.Μια άλλη πλευρά του ΝΑΤΟικού εκσυγχρονισμού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι αυτή της επαγγελματοποίησης του Ελληνικού Στρατού. "Οι Ενοπλες Δυνάμεις - αναφέρεται στη "Λευκή Βίβλο" (έκδοση του ελληνικού υπουργείου Αμυνας) - θα πρέπει να στελεχώνονται από αξιωματικούς και οπλίτες άρτιας εκπαίδευσης και υψηλής τεχνολογικής κατάρτισης, προκειμένου να είναι σε θέση να χειρίζονται αποτελεσματικά τα οπλικά και πληροφορικά συστήματα που θα έχουν στη διάθεσή τους".

Κείμενα: Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Οι νέοι εξοπλισμοί των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελούνται από δύο βασικές κατηγορίες.Η μία είναι τα οπλικά συστήματα - άρματα μάχης, πλοία, αεροσκάφη και διάφορα όπλα και μέσα υποστήριξης - που αγοράζονται καινούρια από τις πολεμικές βιομηχανίες του εξωτερικού και η άλλη κατηγορία είναι οι διάφορες "δωρεές" που έγιναν στη χώρα, ιδίως στις αρχές της δεκαετίας αυτής, στα πλαίσια της συνθήκης για τη μείωση των συμβατικών εξοπλισμών.

Οσον αφορά την πρώτη κατηγορία, των αγορών νέων όπλων, τα πράγματα είναι πιο σαφή και κατά καιρούς έχουν γίνει σχετικές συζητήσεις, όπως με το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα και παλαιότερα με την "αγορά του αιώνα". Εκεί που επικρατεί σύγχυση είναι οι λεγόμενες δωρεές. Με την εφαρμογή της συνθήκης μείωσης των συμβατικών εξοπλισμών καθορίστηκε ένα ανώτατο επίπεδο ανά κατηγορία όπλων. Ετσι, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ υπήρχε ένα πλεόνασμα στη Βόρεια Ευρώπη που μεταφέρθηκε, για να μην οδηγηθεί σε απόσυρση και καταστροφή, στη Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Οι πλεονάζοντες εξοπλισμοί, που περιλαμβάνουν άρματα μάχης, πλοία και αεροσκάφη παλαιότερων κλάσεων,προήλθαν από ΗΠΑ, Γερμανία και Ολλανδία.Δόθηκαν μεν δωρεάν, αλλά κόστισαν ακριβά και θα συνεχίσουν να κοστίζουν. Της παράδοσης προηγήθηκε υποχρεωτικός εκσυγχρονισμός με ιδιαίτερα υψηλό κόστος, ενώ με την παραλαβή τους δημιουργήθηκε και η ανάγκη για τη συντήρησή τους.Μάλιστα, όταν μιλάμε για εκσυγχρονισμό και συντήρηση οπλικών συστημάτων θα πρέπει να είναι σαφές ότι τα ποσά που απαιτούνται είναι τόσο υψηλά, που το κόστος είναι ανάλογο με το κόστος αγοράς.Πολύ περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη και τον παράγοντα της παλαιότητας που κανένας εκσυγχρονισμός δεν μπορεί να τον αντιστρέψει,αλλά και τη μικρότερη προσδοκώμενη διάρκεια ζωής.Στην ουσία, το ΝΑΤΟ εξασφάλισε έτσι εκσυγχρονισμό μέρους του οπλοστασίου του, μεταφέροντάς το σε Ελλάδα και Τουρκία, που ανέλαβαν ως αντίτιμο της "δωρεάς" το κόστος αυτού ακριβώς του εκσυγχρονισμού, αλλά και της συντήρησης.

Παίρνοντας καθένα από τα συστήματα αυτά, που μας προσφέρουν υποτίθεται δωρεάν, ανοίγει και μια νέα "φάμπρικα".Για να εκσυγχρονιστούν, π. χ., τα εκατοντάδες άρματα μάχης τύπου Μ - 60 που δόθηκαν στην Ελλάδα, τα οποία προορίζονταν για παλιοσίδερα, όχι μόνο απαιτήθηκαν πολλά δισεκατομμύρια, αλλά και η χώρα έγινε πελάτης και άλλων πολεμικών βιομηχανιών, χωρίς να υπάρξει θεαματική βελτίωση σε σχέση με τα Μ - 47 που αντικατέστησαν και τα οποία αποσύρθηκαν. Επίσης οι ΗΠΑ, στα πλαίσια αυτά, παρέδωσαν στην Ελλάδα, υποτίθεται πάλι δωρεάν, φρεγάτες τύπου "Λοξ" και αντιτορπιλικά τύπου"Ανταμς".Τα πλοία αυτά τα διέθετε το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ με προορισμό την πραγματοποίηση ανθυποβρυχιακών επιχειρήσεων σε ανοιχτές θάλασσες.Αφού, λοιπόν, διατέθηκαν στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες αρκετά δισεκατομμύρια για τον εκσυγχρονισμό τους, όπως επίσης για την εκπαίδευση των πληρωμάτων τους, διαπιστώνεται ότι τα πλοία αυτά δεν προσφέρονται για τα επιχειρησιακά δεδομένα του Αιγαίου.Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τα αεροσκάφη Α7 Ε ("Κορσέρ").

Ο φαύλος κύκλος, όμως, δεν κλείνει εδώ. Από την άλλη πλευρά, ένα τεράστιοχρέος ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων δραχμών διαρκώς συσσωρεύεται και καλούνται να το ξεχρεώσουν όχι μόνο η σημερινή, αλλά και οι μελλοντικές γενιές. Τα τοκοχρεολύσια για την αποπληρωμή μόνο ενός τμήματος του χρέους αυτού, όπως είναι η λεγόμενη "αμερικανική βοήθεια",το 1996 ξεπέρασαν τα 500 εκατομ. δολάρια (περίπου 120 δισ. δραχμές), ενώ για το 1997 προβλέπεται να ξεπεράσουν τα 600 εκατομ. δολάρια (περίπου 150 δισ. δραχμές). Η "βοήθεια" αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά δάνειο με υψηλό επιτόκιο. Ενδεικτικό του πόσο τραγελαφική είναι η κατάσταση είναι ότι η "βοήθεια" συνεχίζεται. Ετσι, και το 1996 η Ελλάδα υποχρεώθηκε (!) να δεχτεί "βοήθεια" ύψους 250 εκατομ. δολαρίων, η οποία έμεινε στα αμερικανικά ταμεία, αφού αντιστοιχούσε στο μισό της ετήσιας δόσης που έπρεπε να καταβληθεί για τοκοχρεολύσια. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν υποχρεωμένη να κάνει αγορές στρατιωτικού υλικού, από αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, ίσης αξίας με την ετήσια "βοήθεια". Το αποτέλεσμα είναι, το χρέος να μεγαλώνει όλο και περισσότερο και στις αποθήκες των Ενόπλων Δυνάμεων να συσσωρεύονται και άλλα άχρηστα υλικά.

Τον πλήρη εναρμονισμό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ, το δυνάμωμα της εξάρτησης και την υποθήκευση της ελληνικής οικονομίας και για τον επόμενο αιώνα, σηματοδοτεί το νέο πενταετές (1996 - 2000) εξοπλιστικό πρόγραμμα, το οποίο ενέκρινε στις 13 Νοέμβρη 1996 το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας (ΚΥΣΕΑ).

Πρόκειται για γιγαντιαίο πρόγραμμα, που η εξόφλησή του ξεπερνάει τη δεκαετία, δηλαδή πέρα από το 2007,και αντιστοιχεί σε πολλές "αγορές του αιώνα" και με αυτό δένεται πισθάγκωνα η Ελλάδα και για τον 21ο αιώνα. Το συνολικό κόστος του "Ενιαίου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων" (ΕΜΠΑΕ), όπως αποκαλείται, συμπεριλαμβανομένων και των ποσών που πρέπει να διατεθούν για την υλοποίηση των προγραμμάτων μετά το 2000 ανέρχεται σε τρέχουσες τιμές σε 4 τρισ. δραχμές.

Το συνολικό κόστος των προγραμμάτων μέχρι το 2000 ανέρχεται σε 1,95 τρισ. δραχμές. Το ήμισυ, δηλαδή, του συνολικού κόστους θα δαπανηθεί την τρέχουσα τετραετία. Επιπλέον, την ίδια περίοδο (1996 - 2000) θα διατεθεί ποσό1,2 τρισ. δραχμών για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους του υπουργείου Αμυνας, καθώς και 800 δισ. δραχμές για την εξόφληση των εξοπλισμών που ήδη προβλέπονται από το προηγούμενο ΕΜΠΑΕ. Δηλαδή, μόνο για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα διατεθούν για εξοπλισμούς, παλιούς και νέους, περισσότερα από 4 τρισ. δραχμές.

Ειδικότερα οι νέες αγορές περιλαμβάνουν:

1. Αερομεταφερόμενο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης, δηλαδή εναέριο Ραντάρ,όπως είναι τα ΝΑΤΟικά ΑΒΑΚΣ.

2. Απόκτηση 60 νέων μαχητικών αεροσκαφών τρίτης γενιάς, όπως π.χ. τα "F - 16" και τα "Μιράζ - 2000". Αυτά θα προστεθούν στα 80 της "αγοράς του αιώνα" και στα 40 ακόμα που ακολούθησαν.

3. Εκσυγχρονισμός αεροσκαφών F - 4 (Φάντομ), που ο αριθμός τους ξεπερνά τα 50.

4. Απόκτηση νέων αρμάτων και εκσυγχρονισμός των παλαιών.

5. Απόκτηση μεταφορικών ελικοπτέρων.

6. Προμήθεια σύγχρονων πυρομαχικών

7. Απόκτηση νέων υποβρυχίων.

8. Ναυπήγηση 3 Τορπιλακάτων, 2 Κορβετών και 4 Κανονιοφόρων.

9. Προμήθεια ταχυπλόων σκαφών.

10. Εκσυγχρονισμός υπαρχόντων πλοίων.

11. Απόκτηση μέσων αεράμυνας (αντικατάσταση συστήματος "ΝΙΚΗ". Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι έχει γίνει λόγος ακόμα και για την προμήθεια συστημάτων "Πάτριοτ".

12. Απόκτηση νέων αντιαεροπορικών συστημάτων (SHORAD).

13. Απόκτηση μεταφορικών αεροσκαφών μέσης μεταφορικής ικανότητας.

14. Απόκτηση εκπαιδευτικών αεροσκαφών.

Πολλά είναι τα ερωτήματα που αφορούν το όλο θέμα του κυνηγητού των εξοπλισμών μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, με αφορμή και την τελευταία απόφαση του ΚΥΣΕΑ, για το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ύψους 4 τρισ. δραχμών. Η κούρσα αυτή, πού μπορεί να οδηγήσει; Απαντάει πραγματικά στο υπαρκτό πρόβλημα των τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας; Οι εξοπλισμοί αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αμερικανικής προέλευσης, πόσο αποτελεσματικοί θα είναι την κρίσιμη ώρα;

Από τους απολογητές αυτής της πολιτικής προβάλλεται το επιχείρημα ότι, άσχετα από το αν εντάσσεται ή όχι το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, τα όπλα αυτά στην πραγματικότητα θα είναι στην υπηρεσία της άμυνας της Ελλάδας απέναντι στους τουρκικούς κινδύνους. Επιχείρημα, όμως, το οποίο κυριολεκτικά βρίσκεται στον αέρα.

Πρώτον,γιατί η γενικότερη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης έχει εναποθέσει την κρίσιμη υπόθεση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας στους... φιλόξενους ώμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Γεγονός που αποκαλύπτει τον - τουλάχιστον - υποκριτικό χαρακτήρα του κυβερνητικού επιχειρήματος.

Δεύτερον,γιατί η αντίληψη της εναπόθεσης εκφράζεται συγκεκριμένα και άκρως επικίνδυνα και στους νέους εξοπλισμούς. Για παράδειγμα, το αερομεταφερόμενο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης (εναέριο ραντάρ τύπου ΑΒΑΚΣ), για να λειτουργήσει θα προϋποθέτει ΝΑΤΟική υποστήριξη. Η υποστήριξη αυτή ασφαλώς και δε θα υπάρχει, όταν η Ελλάδα θελήσει να χρησιμοποιήσει το σύστημα για μη ΝΑΤΟικούς σκοπούς, π. χ., για τη συλλογή πληροφοριών που θα αφορούν την Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας, που αποτελούν την αιχμή του νέου προγράμματος.

Το σκηνοθετημένο παιχνίδι του ανταγωνισμού των εξοπλισμών με την Τουρκία παγιδεύει την εθνική άμυνα στη ΝΑΤΟική μέγκενη, αλλά και το μέλλον της χώρας υποθηκεύει με τον εξωτερικό δανεισμό δεκάδων δισεκατομμυρίων, που θα πληρώνουν και οι επόμενες γενιές. Ουσιαστικά και χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής, η κυβέρνηση με το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα προχωρά στο εγκληματικό και πισθάγκωνα δέσιμο της χώρας στις πολυεθνικές των όπλων, ενισχύει παραπέρα την εξάρτηση των Ενόπλων Δυνάμεων και υπονομεύει - αντί να ενισχύει - την αμυντική ικανότητα της χώρας.

Η κούρσα των εξοπλισμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σπάει παγκόσμιο ρεκόρ. Οι δύο χώρες τα τελευταία χρόνια κατέχουν τις πρώτες θέσεις στις εισαγωγές όπλων, μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου. Στο στοιχείο αυτό πρέπει να προσθέσουμε και αυτό που είναι εδώ και χρόνια γνωστό, ότι η Ελλάδα σε σταθερή βάση είναι η πρώτη μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία έκθεσης που δόθηκε στη δημοσιότητα για τη διακίνηση των όπλων διεθνώς κατά το 1994. Οι τάσεις και τα επόμενα χρόνια έμειναν στα ίδια επίπεδα και αναμένεται να ενισχυθούν με την υλοποίηση των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων που έχουν ανακοινωθεί και από τις δύο χώρες. Η έκθεση, βέβαια, δεν καταγράφει - και ήταν αδύνατο να το κάνει - τον οπλισμό που διακινείται μέσω του λαθρεμπορίου, και που είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Την έκθεση συνέθεσαν από κοινού το Ιδρυμα Διεθνών Σπουδών του Μοντερέι της Καλιφόρνια και το Ιδρυμα Ερευνών για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης. Τα δύο ιδρύματα βασίστηκαν στα επίσημα στοιχεία για την υπογραφή 214 συμφωνιών πώλησης όπλων, που αφορούσαν ποσότητα 8.000 περίπου κομματιών οπλισμού. Στην έκθεσή τους δεν παρατίθεται, όμως, η συνολική αξία του υλικού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, σχεδόν η μισή από την ποσότητα αυτή διατέθηκε στην Ευρώπη. Και τούτο εξαιτίας της μεγάλης εισροής οπλισμού που πραγματοποιούν η Τουρκία και η Ελλάδα, οι οποίες άλλωστε αποτελούν και τους δύο μεγαλύτερους εισαγωγείς όπλων παγκοσμίως.

Το υπόλοιπο 1/4, σχεδόν, δηλαδή ποσοστό 26% εισήγαγαν οι χώρες της Μέσης Ανατολής και το 13% από αυτά πήγαν στη Σαουδική Αραβία, που είναι η τρίτη κατά σειρά μεγαλύτερη εισαγωγέας όπλων στον κόσμο μετά την Ελλάδα και την Τουρκία.

Ο μεγάλος εξαγωγέας ήταν φυσικά οι ΗΠΑ, που εξήγαγαν το 40% του οπλισμού, ο οποίος διακινήθηκε σε νόμιμους δρόμους το 1994 παγκοσμίως, πραγματοποιώντας βέβαια υπέρογκα κέρδη.

Τα στοιχεία δεν εκπλήττουν, αλλά επιβεβαιώνουν με τον πιο σαφή τρόπο το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί και τις δύο χώρες το, κατευθυνόμενο από αυτούς που υποδαυλίζουν την ένταση μεταξύ των δύο χωρών για να πουλάνε όπλα, κυνήγι των εξοπλισμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ κατέχουν την πρώτη θέση στις εξαγωγές των προϊόντων καταστροφής.

Επιβεβαίωση της θέσης ότι το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων έρχεται σε εφαρμογή των ΝΑΤΟικών κατευθύνσεων και δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας, αποτελεί η ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ για την αμυντική κατάσταση στην Ελλάδα,που είδε το φως της δημοσιότητας στον Τύπο τις μέρες που ανακοινώθηκε το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Στην εν λόγω έκθεση οι ΝΑΤΟικοί εκφράζουν την ικανοποίησή τους για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που παρά τα όσα υποκριτικά λέγονται από την κυβέρνηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρόγραμμα πλήρους εναρμονισμού των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις νέες κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το τμήμα της έκθεσης στο οποίο γίνεται αποτίμηση της κατάστασης ανά κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεων. Σημείο προς σημείο το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα περιλαμβάνεται στη ΝΑΤΟική έκθεση με τη μορφή κατευθύνσεων της Συμμαχίας.

Στη λογική της αναδιάρθρωσης του Ελληνικού Στρατού με στόχο τη συγκρότηση των δυνάμεων ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ είναι τα όσα αναφέρονται για τοΣτρατό Ξηράς: "Τα παρόντα σχέδια, τονίζεται στην έκθεση, αντανακλούν την ολοκλήρωση της αναδιοργάνωσης του Στρατού Ξηράς και συνεχίζουν ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού που εστιάστηκε σε επιθετικά ελικόπτερα, πυροβολικό, αντιαεροπορική άμυνα, πυρομαχικά, αντιαρματικά συστήματα και τεθωρακισμένα".

Στα πλαίσια της διεύρυνσης των ορίων του ΝΑΤΟ προς την Ανατ. Μεσόγειο είναι τα όσα αναφέρονται για το Πολεμικό Ναυτικό."Τα σχέδια για το Ναυτικό, αναφέρεται, θα ανταποκριθούν σε μεγάλο βαθμό στις συνεισφορές που προβλέπονται από τους στόχους δύναμης, περιλαμβανομένων και των στρατηγικών θαλάσσιων μεταφορών, των πολυεθνικών αμφιβίων δυνάμεων MCM για τη νότια περιοχή. Θα συνεχίσουν να πραγματοποιούν πρόοδο προς μια διευρυμένη ικανότητα και θα προσφέρουν μια πολύτιμη συμβολή στη συμμαχική δομή δυνάμεων".

Εξίσου αποκαλυπτικά και επικίνδυνα τα όσα αναφέρονται στη ΝΑΤΟική έκθεση και για τις παραγγελίες της Πολεμικής Αεροπορίας."Τα σχέδια της Αεροπορίας θα ανταποκριθούν στη συμβολή προς την ομάδα αεροπορικής μεταφοράς". Να σημειώσουμε ότι στο νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα περιλαμβάνεται και η αγορά μεταφορικών αεροσκαφών.

Ακρως ανησυχητικά είναι τα όσα αναφέρονται στη ΝΑΤΟική έκθεση σε σχέση με την πυρηνική ετοιμότητα μονάδων της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και την εμπλοκή της Ελλάδας στα πυρηνικά σχέδια των Αμερικανών. Οπως αποκαλύπτεται, 12 από τα 40 καινούρια μαχητικά τύπου F-16 της νέας αγοράς θα απαρτίσουν, μέσα στο 1997, τη Μοίρα των πυρηνικών βομβαρδιστικών,που εκκρεμεί εδώ και καιρό. Το επιτελείο του ΝΑΤΟ, όπως σημειώνεται, "αποδίδει υψηλή προτεραιότητα στην επίλυση αυτού του προβλήματος, με στόχο να μειώσει το κενό στις υποστρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις που καλύπτουν τη νότια περιοχή". Στις δυνάμεις αυτές ανήκουν τα τακτικά πυρηνικά όπλα, που είναι αποθηκευμένα από τους Αμερικανούς στον Αραξο.

Η Ελλάδα, με τη διαρκή συσσώρευση εξοπλισμών που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες, έχει μετατραπεί σεαπέραντη αποθήκη κάθε είδους όπλων και πολεμικού υλικού.Μια χώρα με υποθηκευμένο το μέλλον της στα ταμεία των πολεμικών βιομηχανιών. Κάθε είδους πολεμικό υλικό, σχετικό, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις άσχετο με τις ανάγκες της εθνικής άμυνας και ξεπερασμένης τεχνολογίας, εισάγεται και συσσωρεύεται στις αποθήκες των Ενόπλων Δυνάμεων, σε βαθμό που να αντιμετωπίζεται πρόβλημα αξιοποίησής του.Ο διαρκής ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς με τη "σύμμαχη" στο ΝΑΤΟ Τουρκία,και οι σχέσεις εξάρτησης, που αυτός συνεπάγεται από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδίως τις ΗΠΑ, έχουν ανοίξει ένα φαύλο κύκλο, που είναι άγνωστο πού θα οδηγήσει. Δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τα όρια αυτού του ανταγωνισμού και το μόνο σίγουρο είναι πως το παιχνίδι κάθε φορά παίζεται όλο και σε πιο υψηλά επίπεδα. Η λεγόμενη, δηλαδή, ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών συντελείται όλο και σε υψηλότερη οροφή.