Πολλά είναι τα ερωτήματα που αφορούν το όλο θέμα του κυνηγητού των εξοπλισμών μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, με αφορμή και την τελευταία απόφαση του ΚΥΣΕΑ, για το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ύψους 4 τρισ. δραχμών. Η κούρσα αυτή, πού μπορεί να οδηγήσει; Απαντάει πραγματικά στο υπαρκτό πρόβλημα των τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας; Οι εξοπλισμοί αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αμερικανικής προέλευσης, πόσο αποτελεσματικοί θα είναι την κρίσιμη ώρα;

Από τους απολογητές αυτής της πολιτικής προβάλλεται το επιχείρημα ότι, άσχετα από το αν εντάσσεται ή όχι το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, τα όπλα αυτά στην πραγματικότητα θα είναι στην υπηρεσία της άμυνας της Ελλάδας απέναντι στους τουρκικούς κινδύνους. Επιχείρημα, όμως, το οποίο κυριολεκτικά βρίσκεται στον αέρα.

Πρώτον,γιατί η γενικότερη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης έχει εναποθέσει την κρίσιμη υπόθεση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας στους... φιλόξενους ώμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Γεγονός που αποκαλύπτει τον - τουλάχιστον - υποκριτικό χαρακτήρα του κυβερνητικού επιχειρήματος.

Δεύτερον,γιατί η αντίληψη της εναπόθεσης εκφράζεται συγκεκριμένα και άκρως επικίνδυνα και στους νέους εξοπλισμούς. Για παράδειγμα, το αερομεταφερόμενο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης (εναέριο ραντάρ τύπου ΑΒΑΚΣ), για να λειτουργήσει θα προϋποθέτει ΝΑΤΟική υποστήριξη. Η υποστήριξη αυτή ασφαλώς και δε θα υπάρχει, όταν η Ελλάδα θελήσει να χρησιμοποιήσει το σύστημα για μη ΝΑΤΟικούς σκοπούς, π. χ., για τη συλλογή πληροφοριών που θα αφορούν την Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας, που αποτελούν την αιχμή του νέου προγράμματος.

Το σκηνοθετημένο παιχνίδι του ανταγωνισμού των εξοπλισμών με την Τουρκία παγιδεύει την εθνική άμυνα στη ΝΑΤΟική μέγκενη, αλλά και το μέλλον της χώρας υποθηκεύει με τον εξωτερικό δανεισμό δεκάδων δισεκατομμυρίων, που θα πληρώνουν και οι επόμενες γενιές. Ουσιαστικά και χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής, η κυβέρνηση με το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα προχωρά στο εγκληματικό και πισθάγκωνα δέσιμο της χώρας στις πολυεθνικές των όπλων, ενισχύει παραπέρα την εξάρτηση των Ενόπλων Δυνάμεων και υπονομεύει - αντί να ενισχύει - την αμυντική ικανότητα της χώρας.