Οι διεθνείς επιθέσεις και επικρίσεις δημιούργησαν το κατάλληλο έδαφος για το ξέσπασμα αντιπαράθεσης και στην εσωτερική πολιτική ζωή της Γαλλίας, η οποία έφερε στο φως τις στενές διασυνδέσεις των γαλλικών πετρελαϊκών εταιριών, όπως η "Elf", τόσο με τα απολυταρχικά καθεστώτα της αφρικανικής ηπείρου όσο και με τα ταμεία των γαλλικών κομμάτων.

Οι διεθνείς κριτικές εναρμονίστηκαν με τις εσωτερικές επικριτικές φωνές για ακινησία και έλλειψη διαφάνειας στη στρατιωτική και διπλωματική συνεργασία των γαλλικών ηγετικών κύκλων με τα αφρικανικά καθεστώτα.Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από τη θέση της αντιπολίτευσης στις αρχές του 1997, κάνει λόγο για "εκλογίκευση της γαλλικής στρατιωτικής παρουσίας" στις αφρικανικές χώρες μέσα από τη συγκέντρωσή τους σε 3 μόνο πρώην αποικίες, το Τζιμπουτί, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τη Σενεγάλη, ενώ προτείνει τη "συμπίεση" των γαλλικών πολιτικών βάσεων στην Γκαμπόν και την Ακτή του Ελεφαντοστού.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ως κυβέρνηση πλέον, έθεσε σε εφαρμογή το πακέτο προτάσεων του Γκι Λαμπερτί, που είχε εγκριθεί από την αρμόδια επιτροπή του κόμματος στα τέλη του Απρίλη, το οποίο, εκτός από την αναδιάρθρωση των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στο αφρικανικό έδαφος, προβλέπει και τον επαναπροσδιορισμό των υπαρχουσών συμφωνιών άμυνας και τεχνικής υποστήριξης με τρόπο τέτοιο ώστε η Γαλλία να απεγκλωβιστεί από την υποστήριξη των εκάστοτε αφρικανικών ηγετικών κύκλων και καθεστώτων, τακτική που πλήρωσε ακριβά. Οπως τονίζει ο Λαμπερτί, "στόχος στο εξής θα πρέπει να είναι η πολυμέρεια της στρατιωτικής συνεργασίας με τις αφρικανικές χώρες, έτσι ώστε το Παρίσι να μη δεσμεύεται να υποστηρίξει κάποιο καθεστώς, αλλά να προσφέρει τη συνεργασία του στη βάση λίγων και συγκεκριμένων αξόνων, όπως είναι π. χ. το λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών".

Επιπλέον, η νέα κυβέρνηση επιδιώκει την κατάργηση του υπουργείου Γαλλοαφρικανικής Συνεργασίας και την ίδρυση ενός νέου θεσμού, που θα λειτουργεί περισσότερο ως επιτροπή και θα του αποδίδεται ο τίτλος της Ανάπτυξης και της Διεθνούς Αλληλεγγύης.

Πολλοί έσπευσαν να εκτιμήσουν ότι η θέση της νέας κυβέρνησης έρχεται σε αντίθεση με τις απόψεις του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ και κατά συνέπεια η γαλλική "συγκατοίκηση" αντιμετωπίζει την πρώτη της μεγάλη αντιπαράθεση. Η εκτίμηση αυτή δεν ανταποκρίνεται, τουλάχιστον εξ ολοκλήρου, στην πραγματικότητα,καθώς ο στενός συνεργάτης και ομοϊδεάτης του Ζακ Σιράκ, πρώην πρωθυπουργός Αλέν Ζιπέ, ήταν ο άνθρωπος που έθεσε στην πράξη τις πρώτες αλλαγές της γαλλικής διπλωματίας. Ο Ζιπέ είχε προτείνει την κατάργηση του υπουργείου Συνεργασίας, ήδη από το 1995, ενώ, σε απόλυτη συμφωνία με τον Ζακ Σιράκ, αποφάσισε και τη μετατροπή του γαλλικού στρατού σε επαγγελματικό. Η επαγγελματοποίηση του γαλλικού στρατού μειώνει τον αριθμό των ανδρών του κατά 1/3, ενώ παράλληλα αυξάνει τις υποχρεώσεις της γαλλικής κυβέρνησης απέναντι στους μισθοφόρους της, με αποτέλεσμα να επηρεάζει αποφασιστικά την παρουσία των γαλλικών δυνάμεων και στην Αφρική.Επίσης, επί διακυβέρνησης του Αλέν Ζιπέ διακόπηκε η παροχή ειδικής εκπαίδευσης και προετοιμασίας σε όλους τους Γάλλους διπλωμάτες που προορίζονταν για αφρικανικές χώρες.

Η "έλλειψη ειδίκευσης" του διπλωματικού προσωπικού, καθώς και η μείωση των μονάδων του γαλλικού στρατού, που πλέον δε θα είναι σταθερές σε διάφορα σημεία, αλλά θα μετακινούνται από χώρα σε χώρα οδηγεί στην απώλεια του μεγαλύτερου προνομίου που κατείχαν σε αποκλειστικότητα μέχρι σήμερα οι γαλλικές δυνάμεις: τη μοναδική γνώση του εδάφους, των φυλών και των πολιτισμικών διαφορών.

Η πίεση των γεγονότων αναγκάζει τη νέα κυβέρνηση να προχωρήσει σε δραστικές αλλαγές. Οπως, μάλιστα, τονίζει χαρακτηριστικά ο Ζαν Κριστόφ Ρουφέν, σύμβουλος του νέου υπουργού Αμυνας και διευθυντής έρευνας του Ινστιτούτου Διεθνών και Στρατηγικών Σχέσεων, "η αποκάλυψη των "βρώμικων" διασυνδέσεων των γαλλικών πετρελαϊκών εταιριών με τα απολυταρχικά καθεστώτα της Αφρικής και η διεθνής κατακραυγή για τη μη εξισορροπητική πολιτική της Γαλλίας στην Αφρική πιέζει για άμεσες αποφάσεις εκ μέρους της κυβέρνησης, οι οποίες δεν είναι απαραίτητα αντίθετες με τις επιδιώξεις της γαλλικής προεδρίας".

Κατά συνέπεια, ουδεμία έκπληξη προκάλεσε στο Παρίσι η τριήμερη περιοδεία του νέου υπουργού Αμυνας, Φρανσουά Λεοτάρ, στην Γκαμπόν, το Τσαντ και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στα τέλη Ιουλίου, κατά την οποία ανακοινώθηκε και επισήμως το οριστικό κλείσιμο, κατ' αρχάς, της στρατιωτικής βάσης του Μπουάρ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ενώ οριστικοποιήθηκε και η αριθμητική μείωση των ανδρών του γαλλικού στρατού στις διάφορες αφρικανικές χώρες.Ετσι, ο συνολικός αριθμός των Γάλλων στρατιωτών που στρατοπεδεύουν στην Αφρική θα μειωθεί, αρχικά, σε 5.200 από 8.400 που είναι σήμερα, ενώ ειδικότερα προβλέπεται, σε ένα πρώτο στάδιο, στο Τσαντ να μείνουν 550 άνδρες, αντί 840 που είναι σήμερα, στο Τζιμπουτί 2.800 αντί 3.250, στην Γκαμπόν 550 αντί 600 και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία 100 αντί 1.400. Μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται να ανακοινωθεί η μόνιμη απομάκρυνση και άλλων στρατιωτικών βάσεων, αλλά και η αναπροσαρμογή των συμφωνιών άμυνας και τεχνικής υποστήριξης με αποδεσμευτικό τρόπο για τη Γαλλία. Οσο για τις αντιρρήσεις πολλών αφρικανικών ηγεσιών, το Παρίσι εξετάζει το ενδεχόμενο να τις κάμψει, προτείνοντας την παραγραφή μεγάλου μέρους των χρεών των χωρών αυτών προς τη Γαλλία.

Η διάρρηξη των στενών δεσμών Γαλλίας και μαύρης ηπείρου είναι, πλέον, γεγονός και σηματοδοτεί το τέλος μιας μεγάλης χρονικής περιόδου που χαρακτηρίστηκε από τη γαλλική κυριαρχία είτε με τη μορφή της γνωστής αποικιοκρατίας είτε με τη μορφή της άσκησης πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου σε μεγάλο αριθμό αφρικανικών χωρών. Η ιστορική στροφή της γαλλικής διπλωματίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης εκ μέρους των γαλλικών ηγετικών κύκλων ότι το Παρίσι δεν είναι πλέον παρά μία "μέτρια δύναμη" στην παγκόσμια κλίμακα ισχύος, που είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχει τη δυνατότητα να ελέγξει, να προβλέψει και να καταστείλει κατά τα συμφέροντά του τις αλυσιδωτές εκρήξεις που ζει και φαίνεται ότι θα ζήσει για αρκετό καιρό ακόμα η Αφρική. "Η αφρικανική ήπειρος, σχολίαζε η "Μοντ Ντιπλοματίκ", ήταν η τελευταία πηγή τροφοδοσίας της ψευδαίσθησης ότι η Γαλλία παραμένει υπερδύναμη. Το ύστατο προπύργιο, όμως, έπεσε οριστικά και η Γαλλία δεν μπορεί πια να έχει καμία ψευδαίσθηση".