Πρόσφατη είναι και η λίστα των Ελβετικών Τραπεζών με ονόματα Εβραίων που έχουν παγωμένες καταθέσεις από την εποχή του Β Παγκόσμιου Πολέμου. Σχετικά, λοιπόν, με το θέμα των αποζημιώσεων για θύματα των ναζί, που εργάστηκαν καταναγκαστικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο γερμανικό έδαφος, στα τέλη Ιούνη υπήρξε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη: Μετά από προσφυγή μιας Εβραίας από το Λοτζ της Πολωνίας το Κοινωνικό Δικαστήριο του Αμβούργου εξέδωσε την παρακάτω απόφαση που αναγνωρίζει:

Η καταναγκαστική εργασία στο γκέτο αποτελεί "σχέση απασχόλησης υποχρεωτικής για κοινωνική ασφάλιση" και ότι αυτό αιτιολογεί αίτηση της Πολωνοεβραίας για σύνταξη. Η Απόφαση αυτή επικυρώθηκε από το Ομοσπονδιακό Κοινωνικό Δικαστήριο στα τέλη Ιούνη και, έτσι, άνοιξε το δρόμο και στους Πολωνοεβραίους του Λοτζ να υποβάλουν αιτήσεις για σύνταξη. Παρόμοια απόφαση για εργάτες από την Ουκρανία έχει εκδώσει το Κοινωνικό Δικαστήριο του Αμβούργου και, ίσως σύντομα, εκδοθεί αντίστοιχη επικύρωση από το Ομοσπονδιακό Κοινωνικό Δικαστήριο, οπότε και οι Ουκρανοί εργάτες σε γερμανικά στρατόπεδα και εργοστάσια θα δικαιούνται να υποβάλουν αιτήσεις για συνταξιοδότηση - άσχετα πόσο θα είναι το ποσόν και πότε θα εκδοθεί η απόφαση των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Εχει αξία να υπογραμμιστεί η λεπτομέρεια πως: Οι παραπάνω αποφάσεις αφορούν Εβραίους και, μάλιστα, Εβραίους από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας τελευταία υπάρχουν στην Αν. Ευρώπη ακόμα 13.000 Εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος και γύρω στα δύο με τρία εκατομμύρια πρώην "καταναγκαστικοί" εργάτες που, ως τώρα, δεν έχουν πάρει σχεδόν καμία αποζημίωση. Οι κυβερνήσεις των χωρών της Ανατολικής, Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης και οι οργανώσεις Εθνικής Αντίστασης και οι Εβραϊκές οργανώσεις στις χώρες αυτές εγείρουν η μια μετά την άλλη απαιτήσεις αποζημίωσης και επανορθώσεων. Χαρακτηριστικά στο πρόσφατο τεύχος του "Σπίγκελ" αναφέρεται ότι μόνον η Αλβανία από χρόνια έχει εγείρει αξιώσεις δύο δισεκατομμυρίων μάρκων.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες η κυβέρνηση Κολ θα επιθυμούσε να αντιμετωπίσει "το κύμα αξιώσεων από τις ανατολικές χώρες", με αναγραφή στους προϋπολογισμούς του 1998 - 2000 ενός ποσού 80 εκατομμυρίων μάρκων "ως ανθρωπιστική βοήθεια σε βαριές περιπτώσεις" στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αν έτσι θα γίνει, τελικά, εξαρτάται τόσο από την πίεση των ενδιαφερομένων χωρών και οργανώσεων όσο και από τη γερμανική αντιπολίτευση. Και το αν οι αποφάσεις του Κοινωνικού Δικαστηρίου που προαναφέρονται μπορεί να δημιουργήσουν προηγούμενο και για τους Ελληνες "αναγκαστικούς" εργάτες στη Γερμανία είναι αυτή τη στιγμή άγνωστο. Πάντως, υπήρχαν από διάφορες χώρες σχεδόν 9 εκατομμύρια τέτοιοι εργάτες στη ναζιστική Γερμανία. Και, είναι γεγονός ότι στη φασιστική Γερμανία, αρκετές επιχειρήσεις αποκόμισαν τεράστια κέρδη από την απάνθρωπη εκμετάλλευση των ξένων εργατών, αλλά μέχρι της στιγμής αυτής ή κατέβαλαν ψιχία ή απολύτως τίποτε. Και έχουν περάσει δέκα και πάνω χρόνια από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (16 Γενάρη 1986) για "την ηθική και νομική υποχρέωση" αποζημίωσης από τις εταιρίες, αλλά αυτές κωφεύουν...

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό, όταν αυτά συμβαίνουν, πόσο μακριά βρισκόμαστε σχετικά με την απόδοση αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προξένησαν τα κατοχικά στρατεύματα στη χώρα μας και για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που πήραν. Κι αυτό πολύ περισσότερο που η ελληνική κυβέρνηση του Κ. Σημίτη αποφεύγει να το διεκδικήσει - παρότι το έθεσε στη γερμανική κυβέρνηση - για να μη χαλάσει το... καλό κλίμα! Οφείλει, λοιπόν, ο ίδιος ο ελληνικός λαός, οι αντιστασιακές οργανώσεις της χώρας και οι μαζικοί φορείς του λαού να απαιτήσουν αγωνιστικά από την κυβέρνηση να επιμείνει και να διεκδικήσει με κάθε μέσον την επιστροφή στη χώρα του κατοχικού δανείου που πήρε η ναζιστική Γερμανία, αλλά και τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προξένησαν τα κατοχικά στρατεύματα.

Θ. Β.