Γυάλινη η αθλητική βιτρίνα | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γυάλινη η αθλητική βιτρίνα

του Παύλου ΑΛΕΠΗ

Οποιος αναζητήσει όχι στα χαρτιά, άλλα στην πραγματικότητα τους χώρους όπου "καλλιεργείται" ο κλασικός αθλητισμός στην Ελλάδα, αλλά λίγο πολύ και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, θα έχει την αίσθηση ότι τα αθλήματα αυτά λειτουργούν μάλλον στην "παρανομία". Τα ψάχνεις και δεν τα βρίσκεις. Η συνηθισμένη εικόνα των ως επί το πλείστον εγκαταλειμμένων στίβων της χώρας, όπου υπάρχουν, είναι μάλλον η ερημιά σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Το πολύπολύ να συναντήσει ο "ερευνητής", κάποιους ηλικιωμένους που κάνουν τζόκινγκ, κάποιες ερασιτεχνικές ομάδες μπάσκετ, ποδοσφαίρου ή βόλεϊ την περίοδο της προετοιμασίας στο τέλος του καλοκαιριού, κάποια παιδιά με ιδιωτικούς προπονητές - φροντιστές που προετοιμάζονται για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία ή τις πρωινές ώρες τους μαθητές κάποιου ιδιωτικού σχολείου το οποίο, έχοντας νοικιάσει κάποιες μέρες της βδομάδας το χώρο, δικαιολογεί τις σχετικές παραγράφους και εντυπωσιακές φωτογραφίες των διαφημιστικών του φυλλαδίων... Ανάμεσα σε αυτούς κάποιο παιδί, συνήθως στην απόλυτη κοινωνική μοναξιά του και όχι στη "Μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων" του γνωστού αγγλικού μυθιστορήματος, προσπαθεί να κάνει κάποιο άθλημα του στίβου... και όσο αντέξει. Οι περισσότεροι σύλλογοι συνήθως υπάρχουν για να εξασφαλίζουν οι τοπικοί επιτήδειοι τα έτσι και αλλιώς ελάχιστα ποσά των επιδοτήσεων και να στρώνουν το δρόμο της προσωπικής προβολής, που συνήθως οδηγεί σε κάποια θέση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή ακόμα παραπάνω στα χοντρά παιχνίδια του παραγοντισμού και της συναλλαγής.

*****

Η εικόνα αυτή είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής των κυβερνήσεων που δεν τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού και έχουν... άλλα στο μυαλό τους. Για παράδειγμα, ξέρουν πολύ καλά ότι οι επιδοτήσεις είναι πολύ χαμηλές και οδηγούν στο τίποτα, όμως όχι μόνο βολεύονται με την κατάσταση, αλλά και την επιδιώκουν.

Στη διάρκεια του χρόνου σπάνια πλέον γίνονται μικρές ημερίδες, συναντήσεις, τοπικά πρωταθλήματα που να δίνουν κίνητρα δοκιμής, άσκησης και βελτίωσης στους αθλούμενους, έτσι που μακρόχρονα και σταδιακά να προοδεύουν και να αφομοιώνουν έναν ανώτερο τρόπο ζωής. Μόνο κάποιες μεγάλες ημερίδες και πρωταθλήματα γίνονται, όπου μετέχουν οι γνωστοί επώνυμοι πρωταθλητές, αφού οι επιδόσεις τους θα χρησιμεύσουν συνήθως σαν πρόκριμα για τους μεγάλους διεθνείς αγώνες και στη συνέχεια θα ανοίξουν οι πόρτες για τα "Γκραν Πρι" και τα "μίτινγκ" με τα μεγάλα χρηματικά έπαθλα και τους πιθανούς χορηγούς.

*****

Με αυτή τη δεδομένη διαδρομή - προοπτική το όνειρο κάθε νεαρού αθλούμενου έχει εκτραπεί από πολύ νωρίς, πριν καν αρχίσει. Καναλιζάρεται έγκαιρα στο "μέγιστο στόχο" της επιτυχίας, που θα τον βάλει στο χώρο των πολλών χρημάτων. Αντί ο αθλητισμός να χρησιμεύει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας που έχει υιοθετήσει έναν τρόπο ζωής, που μεθοδικά καθημερινά υπερνικά με την άσκηση τις αδυναμίες περιμένοντας με το χρόνο τα έτσι και αλλιώς καλά αποτελέσματα, αλλά στη διαδρομή χαίρεται το "ωραίο ταξίδι", τώρα το αποτέλεσμα πρέπει να είναι άμεσο και μοναδικός στόχος.

Ετσι οδηγούμαστε στην απάνθρωπη ειδίκευση που πολλές φορές καταργεί τον αθλητισμό στο όνομα του πρωταθλητισμού. Στο όνομα της επίδοσης ή του ρεκόρ συμπυκνώνεται ο χρόνος προετοιμασίας και η κανονικά ανώτερη απασχόληση της προσωπικότητας μετατρέπεται σε "σκληρή δουλιά" που στόχο έχει την ανάπτυξη των πολύ ειδικών μυώνων, με πολύ ειδικές μεθόδους και μηχανήματα. Η υγιεινή απασχόληση γίνεται ανθυγιεινή εργασία, αν προσθέσει κανείς τις τρομακτικές ψυχολογικές και κοινωνικές πιέσεις που δέχονται και τις άμεσες επεμβάσεις στην προσωπική τους ζωή από αναρμόδιους - αρμόδιους.

Μ' αυτόν τον τρόπο, αντί για προσωπικότητες σκληροτράχηλες στις σωματικές και ψυχικές δοκιμασίες μετατρέπονται σε ανασφαλή άτομα που γυμνάζονται, αναπνέουν, εξαρτώνται από το αποτέλεσμα. Από τις μεθόδους της ειδικής προετοιμασίας γίνονται ιδιαίτερα ευαίσθητοι στους τραυματισμούς ακόμα και με... τη σκέψη, όπως σωστά υπονόησε ο Βρετανός τριπλουνίστας Εντουαρντς στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Δέσμιοι στο κυνηγητό της νίκης ή της "καλής εμφάνισης" γίνονται επιρρεπείς στο να αναζητήσουν τη "βοήθεια" του χημικού ντοπαρίσματος ή ακόμα και του ψυχικού - πνευματικού, με διάφορες μεταφυσικές πατερίτσες. Ετσι οι άνθρωποι που από την καθημερινή πράξη θα έπρεπε να έχουν διδαχτεί να στηρίζονται στην εργασία, τη σκέψη και την υπομονή, που φέρνει πάντα σίγουρα αποτελέσματα, το νοσηρό σύστημα που επιβάλουν οι κυβερνήσεις, τους οδηγεί συχνά στις ενέσεις, τα νόμιμα ή παράνομα φάρμακα και επίσης τους βλέπουμε πολλές φορές να εκδηλώνουν θρησκοληψίες, να εξαρτώνται από διάφορα "γούρια", να αναζητούν μυστήριες συνταγές...

*****

Δεν ισχυρίζεται φυσικά κανένας λογικός άνθρωπος πως δε χρειάζεται ο πρωταθλητισμός. Ισα ίσα είναι φυσική συνέπεια του υγιούς μαζικού αθλητισμού, της ακατάπαυστης μαζικής δοκιμασίας από το χαμηλότερο στο ψηλότερο επίπεδο και του ατομικού στόχου της συνεχούς υπέρβασης των γνωστών ορίων. Για παράδειγμα, οι πρωταθλητές της Κούβας, που δεν είναι "αλογάκια τσίρκου", κάθε τόσο με την εμφάνισή τους κατορθώνουν να σπάνε τις γυάλινες βιτρίνες του καπιταλιστικού κόσμου.

Οι βιτρίνες διατηρούνται από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις στα "θερμοκήπια της προετοιμασίας" και κάθε φορά που το επιθυμούν οι διάφορες πολυεθνικές, εργολάβοι, σπόνσορες, διαφημιστές κ.ά. καλούνται να δώσουν "παράσταση", αφού δεν έχουν άλλη επιλογή ύπαρξης ως αθλητές. "Παράσταση" όμως δε δίνουν μόνο οι αθλητές που σε τελευταία ανάλυση, έστω και έτσι προσπαθούν πραγματικά σκληρά και επιδιώκουν το καλύτερο, αλλά ο σκληρότερος διαγωνισμός γίνεται στους μεγάλους αγώνες μεταξύ των κυβερνήσεων και των άλλων "αρμόδιων" παραγόντων, υπαλλήλων των πολυεθνικών. Αυτός ο ανταγωνισμός είναι και ο σκληρότερος και δε γίνεται στα θέματα οργάνωσης, διάδοσης των αθλημάτων κλπ, αλλά στο ποιος είναι ο καλύτερος πωλητής ή ποιος προετοιμάζει τις καλύτερες συνθήκες αγοράς των προϊόντων. Αυτά γεννούν το κυνηγητό του ευνοϊκού συσχετισμού δύναμης, όπου συνήθως ανακατεύονται πολιτικαντισμοί, λαϊκισμοί, "εχθροί της χώρας", "εθνικοί σκοποί" κ.ά. Βέβαια, η συνείδηση της αρπαχτής μπορεί σε κάποια άλλη φάση να φέρνει τους αντιπάλους "μονιασμένους" και να αλληλομοιράζονται δημόσια παράσημα και εύκολες μεγαλοστομίες, όπως για παράδειγμα έγινε πρόσφατα με τις σχέσεις των Ελλήνων αρμοδίων με το "νονό" του διεθνούς κλασικού αθλητισμού Π. Νεμπιόλο. Σε αυτές τις ασχημονίες επιχειρούν να κάνουν πάντα συνένοχη την κοινή γνώμη και ανάλογα τις προσβάσεις και τις διευκολύνσεις στα ΜΜΕ, που πάλι εξαρτώνται από τη μοιρασιά της πίτας, ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν οι τόνοι των εύκολων μεγάλων λόγων και δηλώσεων.

***

Τίποτα από αυτό το νοσηρό περιβάλλον δεν έχει σχέση με την αναβαθμισμένη προσωπικότητα που κτίζει η καθημερινή αθλητική ζωή και προσπάθεια, στην οποία πρέπει να έχουν δικαίωμα και γνώση όλοι οι Ελληνες. Η διεκδίκησή της είναι πολύ δύσκολη. Απαιτεί μαζική πάλη και σύγκρουση με τη συνολική πολιτική που επιβάλει η κυριαρχία του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ομως και εδώ τα αληθινά κέρδη έρχονται μόνο με το διαρκή καθημερινό αγώνα, ούτε με το ντοπάρισμα ούτε με τις ψευδαισθήσεις...