Σε μια σειρά χώρες της ΕΕ και όχι μόνο, οργανώνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια σ' αυτή την πολιτική.

Το κύμα καταλήψεων δημοσίων κτιρίων, διαδηλώσεων και συγκρούσεων με την αστυνομία των Γάλλων ανέργων δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία". Είναι συνέχεια των κινητοποιήσεων περασμένων ετών και της συσσωρευμένης αγανάκτησης λόγω και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων της κυβέρνησης για λήψη μέτρων υπέρ των ανέργων.

Οι άνεργοι στη Γαλλία φθάνουν τα 3.000.000 και σ' αυτό υπολογίζονται μόνο οι μακροχρόνιοι άνεργοι. Στις νεαρές ηλικίες 16 - 24 χρόνων εργάζεται μόνο το 32%, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό είναι ημιάνεργοι μια και υποαπασχολείται. Ενα άλλο στοιχείο είναι ότι τα τελευταία 4-5 χρόνια ο αριθμός των αστέγων έχει διπλασιαστεί και μόνο ο αριθμός αυτών που ζουν από Κοινωφελή Ιδρύματα ανέρχονταν πριν δύο χρόνια στις 520.000. Υπολογίζεται ότι το 50% των ατόμων που ζουν κυριολεκτικά στους δρόμους είναι νέοι, μικρότεροι των 25 ετών. ("Ρ" 6/10/96).

Αυτό που περισσότερο ανησυχεί σήμερα, όχι μόνο τη γαλλική κυβέρνηση, αλλά και τις κυβερνήσεις των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ είναι ότι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπόρεσαν να καθυποτάξουν το κίνημα των ανέργων που παρουσιάζεται με άρτια οργάνωση μέσα από επιτροπές εκπροσώπησης των ανέργων με συμπαγή ενότητα, με συγκροτημένα, συγκεκριμένα και σαφή αιτήματα, όπως:

- Καταβολή έκτακτου βοηθήματος στο τέλος κάθε χρόνου.

- Αύξηση του μηνιαίου επιδόματος ανεργίας.

- Επίτευξη συμφωνίας με τις κρατικές εταιρίες ηλεκτρισμού και γκαζιού, για να μην σταματούν τις παροχές τους όταν οι άνεργοι δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.

- Η ψήφιση νομοθετικής ρύθμισης που θα απαγορεύει στους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων να διώχνουν ανέργους ενοικιαστές.

- Η θεσμοθέτηση ενός συστήματος δωρεάν νομικής βοήθειας για τους ανέργους.

Επίσης, ζητάνε από τη γαλλική κυβέρνηση να δεσμευτεί να θέσει σε εφαρμογή ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο καταπολέμησης της μάστιγας. ("Ρ" 18/1/98).

Ομως, η ανεργία είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα, άρα δεν μπορεί να εξαλειφθεί μέσα σ' αυτό και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης του δεν μπορούν να παρθούν παρά ελάχιστα έως μηδαμινά μέτρα για την ανακούφιση των ανέργων. Αυτή ήταν και η ταξική τοποθέτηση του Γάλλου πρωθυπουργού. "Η κυβέρνηση μπορεί να δώσει μόνο μία μικρή αύξηση στα βοηθήματα". Διαφορετικά θα παρεκκλίνει του προϋπολογισμού της για ικανοποίηση των κριτηρίων ένταξής της στην ΟΝΕ.

Στην Ιταλία η ανεργία φθάνει στο 12,5%.

Στο Νότο ξεπερνά το 23%. Επίσης το 50% των νέων και το 30% των γυναικών του Νότο είναι χωρίς δουλιά.

Στην Ιταλία οι φτωχοί ανέρχονται στα 7.000.000 ("Ρ" 6/10/96). Η ιταλική κυβέρνηση στην προσπάθειά της κι αυτή για ένταξη στην ΟΝΕ, συνεχίζει τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, παραγνωρίζοντας τη δραματική κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η ΕΤ της χώρας της.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η ισπανική κυβέρνηση με την προώθηση μέτρων για μείωση των δημοσίων εξόδων στην υγεία (συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα), στην εκπαίδευση (μείωση χρηματοδότησης στα δημόσια Πανεπιστήμια), στην κοινωνική ασφάλιση (αύξηση του χρόνου καταβολής εισφορών από τους εργαζόμενους και αλλαγής μηχανισμών για τον υπολογισμό των συντάξεων). Επίσης, προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και το κλείσιμο αυτών που δεν είναι κερδοφόρες. Παίρνει μέτρα στην κατεύθυνση κατάργησης της μόνιμης εργασίας και αύξηση της πρόσκαιρης απασχόλησης. ("Ρ" 6/10/96).

Είναι γνωστό ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας έχει ψηφίσει νόμο που προβλέπει περικοπές στον τομέα της υγείας και ιδιαίτερα στα επιδόματα ασθενείας (μείωση κατά 20% του μισθού κατά τη διάρκεια της ασθένειας τους πρώτους έξι μήνες και κατά 10% στη συνέχεια). Να υπενθυμίσουμε ότι οι Γερμανοί εργαζόμενοι είχαν κατακτήσει, ύστερα από τη γενική απεργία τους το 1957, την καταβολή του 100% του μισθού τους κατά τη διάρκεια της ασθενείας τους.

Επίσης, με βάση το νόμο καταργείται η συμμετοχή των ταμείων υγείας στα γυαλιά και τις τεχνητές οδοντοστοιχίες των ασφαλισμένων, ενώ κατά τη διάρκεια ασθενείας διπλασιάζεται η οικονομική συμμετοχή των πασχόντων.

Στα πλαίσια της αντεργατικής πολιτικής της γερμανικής κυβέρνησης εντάσσεται το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για δύο χρόνια (αρχής γενομένης από πέρυσι), η χαλάρωση των νόμων προστασίας των εργαζομένων από απολύσεις, η δραστική μείωση των επιδομάτων ανεργίας, η αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 60 στα 63 χρόνια, η περικοπή βοηθημάτων σε απόρους και πρόσφυγες, το πάγωμα του επιδόματος τέκνων και η συζήτηση για κατάργηση των επιδομάτων αδείας και γιορτών. ("Ρ" 6/10/96).

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι από τις πρώτες κιόλας μέρες που ανακοίνωσε η κυβέρνηση τις προαναφερόμενες περικοπές προχώρησαν με μαχητική αντεπίθεση. Ετσι, πολλές επιχειρήσεις, όπως οι "Opel", "Ford", "Siemens", "ΒΜW" κλπ., που αρχικά είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν τα αντεργατικά μέτρα, αποφάσισαν προσωρινά να υπαναχωρήσουν.

Ομως και στη Σουηδία η οικονομική και κοινωνική κρίση παίρνει δραματικές διαστάσεις, ιδιαίτερα μετά την ένταξή της στην ΕΕ. Η ανεργία φθάνει στο 9,7% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της Σουηδίας, γεγονός πρωτοφανές για τη Σκανδιναβική αυτή χώρα, αφού πριν μερικά χρόνια τα ποσοστά αυτά ήταν πολύ μικρά. ("Ρ" 25/9/96).

Η σουηδική κυβέρνηση για την εκπλήρωση των όρων σύγκλισης για την είσοδο της Σουηδίας στη Νομισματική Ενωση, παίρνει μέτρα που έχουν ως αποτέλεσμα το συνεχιζόμενο ξεθεμέλιωμα της κοινωνικής πρόνοιας (μείωση επιδομάτων ασθενείας και ανεργίας, ιδιωτικοποίηση προνοιακών ιδρυμάτων κλπ.), η Πρόνοια, που στη διάρκεια των μεταπολεμικών χρόνων στη Σουηδία, λόγω συσσώρευσης κεφαλαίων και ανάλογων συγκυριών είχε φθάσει σ' ένα αξιόλογο επίπεδο.

Ομως, στα πλαίσια "της παγκοσμιοποίησης" και "της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας", ανάλογου περιεχομένου μέτρα παίρνονται και σ' άλλες χώρες εκτός ΕΕ.

Στις ΗΠΑ ψηφίστηκε νόμος από τη Βουλή των αντιπροσώπων, με τον οποίο:

1. Τα επιδόματα ανεργίας δίνονται μόνο για 5 χρόνια μέσα στη διάρκεια του εργασιακού βίου, ενώ πριν δίνονταν στους άνεργους χωρίς χρονικούς περιορισμούς.

Επίσης, απαιτείται από τους δικαιούχους να προσφέρουν κάποιες ώρες δουλιάς ή παρακολούθηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, για να δικαιούνται τα επιδόματα.

2. Ο άντρας "αρχηγός οικογένειας", που παίρνει επίδομα ανεργίας έχει υποχρέωση να βρει δουλιά, το πολύ μέσα σε 2 χρόνια από τότε που θα μείνει άνεργος. Διαφορετικά χάνει το επίδομα. Απ' αυτό εξαιρούνται οι γυναίκες "αρχηγοί οικογένειας", οι οποίες δεν έχουν τρίτο πρόσωπο να τις βοηθήσει στη φροντίδα των ανήλικων (μέχρι 11 χρονών) παιδιών της.

3. Οι Πολιτείες έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα να αρνηθούν τις κοινωνικές υπηρεσίες τους σε ανήλικες εγκυμονούσες. Επίσης, έχουν δικαίωμα να αρνηθούν τις υπηρεσίες τους σε πρόσωπα που έχουν διαπράξει οποιοδήποτε αδίκημα με εξαίρεση αυτούς που συμμετέχουν σε προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Οι Πολιτείες χάνουν τις πιστώσεις τους αν δεν καταφέρουν ν' αλλάξουν τους άνεργους σε εργαζόμενους, δηλαδή υποαπασχολούμενους.

4. Οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας παρέχονται σε μετανάστες μόνον όταν θα έχουν εξασφαλίσει επίσημα την αμερικανική υπηκοότητα. Καταλαβαίνουμε καλύτερα ποια είναι σήμερα η κατάσταση της πλειοψηφίας των Αμερικανών εργαζομένων, εάν δούμε και ορισμένα στοιχεία πριν την ψήφιση του παραπάνω νόμου. 26.000.000 Αμερικανοί ήταν οι άμεσοι αποδέκτες από τις κοινωνικές υπηρεσίες των κουπονιών διατροφής, 13.000.000 οικογένειες επιβιώνουν από τα προνοιακά επιδόματα, ενώ 6.000.000, κυρίως ηλικιωμένοι ή ΑΜΕΑ, ήταν αποδέκτες ειδικής οικονομικής βοήθειας. ("Ρ" 18/8/96) και (ΑΥΓΗ 6/1/98).

Στις ΗΠΑ υπάρχουν διάφορα κινήματα (ασιατική, αφρικανική μειονότητα, πολιτικών δικαιωμάτων, φτώχειας, φεμινιστικά κλπ.), όμως, λόγω ανεπαρκούς πολιτικής καθοδήγησης για σωστή κατεύθυνση της δράσης τους και το συντονισμό τους, είναι αναποτελεσματικά με αποσπασματική δράση.

Με όλα τα προαναφερόμενα προσπαθήσαμε να δείξουμε ποια είναι η Ευρωενωσιακή και η διεθνής πραγματικότητα στον τομέα της Κοινωνικής Πρόνοιας. Απ' αυτά τα πλαίσια δεν ξεφεύγουν και οι ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης με την υποστήριξη ή ανοχή και των άλλων κομμάτων για την υπεράσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων.

Η κυβέρνηση εδώ και πολύ καιρό έχει ξεκινήσει την καλλιέργεια του εδάφους για να "πέσουν στα μαλακά" οι αναδιαρθρώσεις που ετοιμάζει στον τομέα της Κοινωνικής Πρόνοιας, συνδεδεμένες άρρηκτα με τις αναπροσαρμογές και το ξεθεμέλιωμα των εργασιακών σχέσεων.

Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται είναι ότι: "Το κράτος είναι κακός εργοδότης", "στοιχίζει πολλά και οι υπηρεσίες που παρέχει είναι κακής ποιότητας", "ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να γίνει ικανός, ώστε να καλύπτει μόνος του τις ανάγκες για ασφάλιση, στέγαση, παιδεία, υγεία, πρόνοια", "στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης θα πρέπει να αναπτυχθεί παραπέρα ο εθελοντισμός και να στηθεί σε νέες βάσεις η φιλανθρωπία" κλπ.

Αυτή η ιδεολογική προετοιμασία συνοδεύεται και από σειρά νομοθετημάτων, που ενώ φαίνεται ότι αφορούν επιμέρους ανεξάρτητους τομείς, στην ουσία είναι τμήματα του συνολικότερου σχεδιασμού της κυβέρνησης για συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα, είναι υλοποίηση της "Λευκής" και "Πράσινης Βίβλου". Π. χ. σχέδιο "Καποδίστριας", νόμος για την Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, νόμος για την Περιφερειακή Διοίκηση, που μεταφέρει την αρμοδιότητα για λειτουργία των Κρατικών Παιδικών Σταθμών (ΚΠΣ) και Εθνικών Γυμναστηρίων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Με την ψήφιση αυτών των νόμων τέθηκαν τα θεμέλια, δημιουργήθηκε το θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία αυτών των τομέων με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια είτε με ανάθεση απευθείας σε ιδιώτες, είτε μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με επιβολή νέων φόρων ή ανταποδοτικών πληρωμών από τους χρήστες των υπηρεσιών αυτών και με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.

Η κατεδάφιση όμως δεν ολοκληρώθηκε. Ετσι, σειρά έχουν τώρα άλλοι τομείς του Δημοσίου, μεταξύ αυτών ο τομέας της Πρόνοιας.

Οι προνοιακές υπηρεσίες λειτουργούν μέχρι σήμερα στη χώρα μας κυρίως με ευθύνη του κράτους και είναι στην αρμοδιότητα του υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.

Οι βασικές υπηρεσίες που παρέχουν (χωρίς να κρίνεται η ποσότητα και η ποιότητά τους), είναι οι εξής:

1. Επιδόματα και οικονομικά βοηθήματα (τρίτου παιδιού, πολυτεκνικό, ισόβια σύνταξη πολύτεκνης μητέρας, Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ), μητρότητας, παλιννοστούντων).

2. Ανοιχτή και κλειστή περίθαλψη σε ΑΜΕΑ (διάφορα προνοιακά ιδρύματα).

3. Ανοιχτή και κλειστή περίθαλψη σε ηλικιωμένους (γηροκομεία - ΚΑΠΗ).

4. Αγωγή και φιλοξενία σε παιδιά προσχολικής ηλικίας (ΚΠΣ, ΙΒΣΑ).

5. Προγράμματα υιοθεσίας και αναδοχής.

6. Προγράμματα κατασκηνώσεων για παιδιά, ηλικιωμένους, ΑΜΕΑ και οικογένειες.

7. Προγράμματα για ευπαθείς ομάδες (άστεγοι, ναρκομανείς, εγκαταλειμμένα παιδιά, κακοποιημένες γυναίκες, Τσιγγάνοι, πρόσφυγες κλπ.).

Κατά καιρούς η κυβέρνηση έχει δώσει στη δημοσιότητα διάφορα νομοσχέδια για αλλαγή των υπηρεσιών στον τομέα της Πρόνοιας, τα οποία όμως δεν προωθήθηκαν για ψήφιση στη Βουλή. Την περασμένη βδομάδα παρουσίασε και πάλι κάποιους βασικούς άξονες που θα περιλαμβάνει το αναμενόμενο συνολικό νομοσχέδιο για την Πρόνοια. Μέσα από αυτούς τους άξονες διαφαίνεται η στρατηγική κατεύθυνση που χαράζει η κυβέρνηση για τις αναδιαρθρώσεις της προνοιακής πολιτικής. Σχεδιάζεται ένα "Εθνικό Σύστημα Κοινωνικής Φροντίδας", όπως το αποκαλεί για προπαγανδιστικούς και αποπροσανατολιστικούς λόγους. Αυτό περιλαμβάνει τα εξής:

1. Προνοιακές υπηρεσίες που θα παρέχονται σε άτομα ή ομάδες που έχουν πραγματική ανάγκη, σύμφωνα με κριτήρια που θα θεσπιστούν για να ορίζονται αυτά τα άτομα ή οι ομάδες. Για τους υπόλοιπους οι κοινωνικές παροχές θα δίνονται, αφού λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαίτερες προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές συνθήκες.

2. Το κράτος κρατάει στην ευθύνη του μόνο τον επιτελικό και οργανωτικό χαρακτήρα, για να μπορεί να επιβάλει και να ελέγχει την υλοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης.

3. Οι υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας θα 'ναι στην ευθύνη των Α και Β βαθμού ΤΑ και του μη κερδοσκοπικού ιδιωτικού τομέα, δηλαδή της "φιλανθρωπικής" δράσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και θα εποπτεύονται όλοι από την περιφέρεια.

Οι υπηρεσίες αυτές θα λειτουργούν με εθελοντές (δημιουργείται Εθνικό Συμβούλιο Εθελοντών, στα πλαίσια του υπουργείου) και με "οργανώσεις μη κυβερνητικού χαρακτήρα, που αναπτύσσονται με ενθάρρυνση από το κράτος σε όλη τη χώρα" (προσπάθεια μετατροπής των οργανώσεων του μαζικού κινήματος σε φορείς άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής με "εθελοντική προσφορά", στα πλαίσια της πολυδιαφημιζόμενης "κοινωνικής αλληλεγγύης").

4. Σε όλο αυτό το πλέγμα δράσης των κοινωνικών υπηρεσιών σημαίνουσα θέση έχει ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή το κεφάλαιο, που - όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση - θα λειτουργεί με σύγχρονο και αυστηρό πλαίσιο κανόνων λειτουργίας και ελέγχου. Ο όρος αυτός μπαίνει για να προλάβει αντιδράσεις και να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, ότι τάχα στον καπιταλισμό το κεφάλαιο θα δρα κάτω από κρατικό έλεγχο προς όφελος των εργαζομένων.

Η διαδικασία αυτή, όπως ομολογεί η κυβέρνηση, συνδυάζεται με συγχωνεύσεις, μετεξελίξεις, όπως ΕΟΠ και ΠΙΚΠΑ, αλλά και καταργήσεις Οργανισμών και Προνοιακών Υπηρεσιών. Στα πλαίσια αυτά διάφορα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για απολύσεις 2.000 εργαζομένων αποφοίτων Λυκείου και προσλήψεις 350 επιστημόνων (οικονομολόγων, ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, κοινωνικών λειτουργών κλπ.).

Χαρακτηριστικό των προθέσεων της κυβέρνησης είναι η παλιότερή της αναφορά ότι διευθυντικά στελέχη των προνοιακών φορέων θα 'ναι οικονομολόγοι manager.

Επίσης έντονη συζήτηση γίνεται για τη δημιουργία ενός ταμείου με τη φορολόγηση των "μεγάλων εισοδημάτων", που είτε θα χρηματοδοτεί αποκλειστικά ιδρύματα και δράσεις για τα ΑΜΕΑ, είτε θα 'ναι πηγή εσόδων για όλο τον τομέα της Πρόνοιας (άνεργοι, ηλικιωμένοι, παιδιά κλπ.).

Ολα τα κόμματα συμφωνούν με τη γενική κατεύθυνση της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για μείωση του δημόσιου τομέα στην Πρόνοια.

Η ΝΔ πιέζει για ιδιωτικοποιήσεις άμεσα όλων των Προνοιακών Υπηρεσιών και για τη λειτουργία στη βάση της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού μέσω της εκκλησίας ή φιλανθρωπικών οργανώσεων, κάποιων ιδρυμάτων για τους εξαθλιωμένους, τους άπορους.

Να υπενθυμίσουμε ότι ο Πρόεδρος της ΝΔ συνυπέγραψε για "τη μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού και κοινωνικού μοντέλου", που εγκρίθηκε στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος το Νοέμβρη του 1997 και που μεταξύ άλλων προβλέπει ότι: "Είναι προσωπική ευθύνη των γονέων το μεγάλωμα των παιδιών". "Πρέπει να επεκταθούν οι πιθανότητες για τη φροντίδα στο σπίτι των ασθενών, των αναπήρων, των ΑΜΕΑ".

"Η κοινωνική ασφάλιση θεωρείται ως ένα δίχτυ ασφαλείας για όσους πραγματικά το χρειάζονται και επομένως να ακολουθείται μια ενεργητική πολιτική με στόχο να κρατήσει τα άτομα έξω από το σύστημα Πρόνοιας, για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο ή να τα ενθαρρύνει να το εγκαταλείψουν σύντομα". "Πρέπει να γίνει συζήτηση για έναν υγιή τρόπο ζωής και τις ευθύνες του ατόμου για την προσωπική του υγεία". ("Ρ" 20/11/97).

Το ΔΗΚΚΙ συμφωνεί με την ανάθεση της αρμοδιότητας για τη λειτουργία Προνοιακών Υπηρεσιών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπεραμυνόμενο το παλιό αίτημα, όπως ισχυρίζεται, των εκπροσώπων των ΟΤΑ για ανάληψη αρμοδιοτήτων με αντίστοιχη κρατική χρηματοδότηση. Δεν απαντάει στη θέση ότι μ' αυτή την κυβερνητική πολιτική η παραχώρηση αυτής της αρμοδιότητας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση σημαίνει ξεθεμέλιωμα όποιας κρατικής προνοιακής πολιτικής υπήρχε μέχρι σήμερα κάτω από την πίεση των αγώνων των εργαζομένων και του συσχετισμού δυνάμεων. Ομως, ανάλογα με την περίπτωση (αν αναπτύσσεται κίνημα ή όχι), παίρνει θέση να μην επιβληθούν νέα χαράτσια στους εργαζόμενους και χαθεί το "Κράτος Πρόνοιας" του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΝ, όχι μόνο αποδέχεται και προπαγανδίζει την κυβερνητική πολιτική, αλλά θεωρεί ότι είναι η πλέον "σύγχρονη πρόταση για υπέρβαση των προβλημάτων που υπάρχουν σήμερα στην Πρόνοια λόγω των απαρχαιωμένων δομών της". Η λογική του είναι ότι δεν μπορεί το 2000 να πηγαίνεις με οχήματα των αρχών του αιώνα μας. Χρειάζεται εκσυγχρονισμός των μέσων, των θεσμών άσκησης προνοιακής πολιτικής. Γι' αυτό που ενδιαφέρεται ο ΣΥΝ είναι να αναπτυχθεί διάλογος και στα πλαίσιά του να συμφωνεί ποιο θα 'ναι το θεσμικό πλαίσιο του τομέα της Πρόνοιας. Σε πρόσφατη αρθρογραφία στην "Αυγή" στελεχών του, υποστηρίζεται ότι "η αύξηση των κοινωνικών δαπανών μπορεί να υπάρξει με αύξηση της φορολογίας μέσα σ' ένα συμφωνημένο πλαίσιο επιμερισμού του σχετικού κόστους". Με τον τρόπο αυτό υπερθεματίζει υπέρ της άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης της Πρόνοιας και της αύξησης της φορολογίας και της ανταποδοτικότητας.

Οπως κι αν εξελιχθούν τα κυβερνητικά σχέδια ένα είναι καθαρό, ότι δεν πρόκειται οι Προνοιακές Υπηρεσίες και τα ιδρύματα να παραμείνουν στην ευθύνη του κράτους για το σχεδιασμό, τη λειτουργία και τη χρηματοδότησή τους.

Επίσης η συνολική πολιτική της κυβέρνησης εξαθλιώνει όλο και μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών μαζών, τόσο των εργαζομένων, όσο και των μικρομεσαίων της πόλης και της υπαίθρου και γι' αυτό γίνεται όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η ύπαρξη και αναβάθμιση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών.

Μ' αυτή την έννοια αυξάνεται η σημασία της δράσης του Κόμματος, του λαϊκού κινήματος, στο χώρο της Πρόνοιας, διότι δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα και ανάγκες, αλλά και προϋποθέσεις για διεκδικητικούς αγώνες.

Μπορούν να συσπειρωθούν πλατιές δυνάμεις και να έχουμε αποτελέσματα στην ενίσχυση του ΚΚΕ, στην οργανωτική του ανάπτυξη και στην προσπάθεια για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης.

Γι' αυτό το λόγο, από τώρα πρέπει να οργανωθεί με την αποφασιστική συμβολή των κομμουνιστών, η αντίσταση και αντεπίθεση σ' αυτές τις μεθοδεύσεις, με κύρια αιτήματα: "Η Πρόνοια είναι και να μείνει ευθύνη κρατική", "Δημόσιες δωρεάν, αναβαθμισμένες υπηρεσίες και ιδρύματα Πρόνοιας", "Οχι μεταφορά της Πρόνοιας στους ΟΤΑ", "Οχι απολύσεις", "Καμία αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις".

Να ανοίξουμε μέτωπο και να προπαγανδίσουμε πλατιά στο λαό την ουσία αυτής της πολιτικής, να αναδείξουμε τις συνέπειες σε βάρος του και την ανάγκη να αντισταθεί, να καταδικάσει αυτή τη μεθόδευση, να μην υποκύπτει, να μη δέχεται τη φροντίδα κακής ποιότητας που του προσφέρεται και να διεκδικεί αναβαθμισμένες δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές παροχές.

Κείμενα: Μαρία ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ

Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για αναπροσαρμογές στο Δημόσιο Τομέα σχετίζονται με αλλαγές και αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης του, στα πλαίσια της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου.

Ο προβληματισμός που αναπτύσσουν οι καπιταλιστές σε διεθνή κλίμακα έχει να κάνει με την απάντηση στα ερωτήματα - προβλήματα που θέτουν, "πώς θα πετύχουμε να συνδέσουμε την υψηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;

Πώς θα προστατεύσουμε το οικονομικό κύτταρο, την επιχείρηση από το διεθνή ανταγωνισμό και το κοινωνικό κύτταρο, τον εργαζόμενο από την κοινωνική εξαθλίωση;" (περιοδικό "Επίκεντρα", Δεκέμβρης '97, σελ. 18).

Η λύση που προκρίνεται από τους ιθύνοντες και τα όργανα της ΕΕ και μπαίνει σε εφαρμογή από τα κράτη - μέλη της, είναι όπως την αποκαλούν "η ενδιάμεση λύση, ο συνδυασμός ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και κοινωνικής προστασίας" (στο ίδιο, σελ. 18). "Το πρότυπο της κοινωνικής προστασίας πρέπει να 'ναι αναπόσπαστο τμήμα της αναπτυξιακής πολιτικής ώστε η ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη να ακολουθήσουν κοινή πορεία" (στο ίδιο, σελ. 24).

Το πώς θα γίνει αυτό, να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, είναι το άλλο αγωνιώδες πολιτικό ερώτημα - πρόβλημα που τους απασχολεί για να προλάβουν δυσάρεστες γι' αυτούς κοινωνικές αντιδράσεις, λαϊκές κινητοποιήσεις, κλπ.

Ετσι, στη δέσμη μέτρων που παίρνουν, κυριαρχούν αυτά για την επίτευξη συναίνεσης μεταξύ "κοινωνικών εταίρων", όπως λέγεται, για ένα "εναλλακτικό μοντέλο του μεταβιομηχανικού Κράτους - Πρόνοιας" (στο ίδιο σελ. 18). Το μοντέλο αυτό το προσδιορίζουν ως μετάβαση "από το κράτος πρόνοιας στην κοινωνία πρόνοιας" και ότι σ' αυτό "τα δικαιώματα αντιστοιχούν σε υποχρεώσεις". "Το κράτος οφείλει πλέον να παρεμβαίνει οργανωτικά και συντονιστικά στη σύλληψη και υλοποίηση των προγραμμάτων κοινωνικής μέριμνας και απασχόλησης. Δεν είναι δυνατό, αλλά και εφικτό να έχει την αποκλειστική ευθύνη. Η κρατική κοινωνική πολιτική οφείλει να αντικαταστήσει το παραδοσιακό "συγκεντρωτικό μοντέλο" με μορφές "κοινοτικής δράσης". Να στραφεί στην ενθάρρυνση της ατομικής πρωτοβουλίας" (στο ίδιο σελ. 21).

Οι στόχοι αυτού του μοντέλου κοινωνικής προστασίας στην ΕΕ, όπως μπαίνουν από τους υποστηρικτές του, είναι:

1. "Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της οικονομίας διαμέσου της χρηματοδότησης του μη μισθολογικού κόστους εργασίας, της εκπαίδευσης, κλπ.

2. Η εξασφάλιση της κοινωνικής ασφάλισης διαμέσου χρηματοδότησης μιας εθνικής σύνταξης για όλους τους πολίτες.

3. Η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσω της εισαγωγής ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, της βοήθειας σε ευπαθείς ομάδες κλπ." (στο ίδιο σελ. 19).

Για την επίτευξη αυτών των στόχων λένε ότι πρέπει:

1. Να παρθούν υπόψη, οι νέες κοινωνικές ανάγκες και να καθοριστούν "ομάδες στόχους του πληθυσμού που θα αποτελέσουν προτεραιότητα στην κοινωνική προστασία και να οριστεί το σύστημα προϋποθέσεων γι' αυτή την παροχή". Δηλαδή, η κοινωνική πρόνοια θα ασκείται για μια μικρή μερίδα, τους πιο εξαθλιωμένους από τα φτωχά και καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα.

2. Να οριστεί ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής προστασίας στη βάση ενός ελάχιστου ορίου εισοδήματος.

Τα ελάχιστα όρια κοινωνικής προστασίας δεν αφορούν μόνο το ύψος των χρηματικών παροχών, αλλά και των παροχών σε είδος όπως υγεία, εκπαίδευση, κλπ.

Η περίπτωση των ΕΚΑΣ για τους συνταξιούχους αντανακλά εν μέρει αυτή τη στρατηγική.

3. "Να διαμορφωθεί μια ευέλικτη μορφή παροχών κοινωνικής προστασίας με τη συνεργασία δημόσιου, ιδιωτικού και ανεπίσημου τομέα".

4. "Να προωθηθεί η ορθολογική κατανομή των πόρων μεταξύ των διαφόρων μορφών κοινωνικής προστασίας... που να εξασφαλίζει τη μεγιστοποίηση της παραγόμενης κοινωνικής ευημερίας" (στο ίδιο σελ.28).

Οσα προαναφέρθηκαν αποτελούν τη στρατηγική που χαράσσουν οι καπιταλιστές στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και σαν τέτοια έχει περάσει μέσα σ' όλες τις αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Ομως, το κάθε κράτος - μέλος, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξής του και το σύστημα προνοιακής πολιτικής που έχει, παίρνει και τ' ανάλογα μέτρα για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των μέτρων είναι η ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και η παράλληλη αύξηση της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας.

Σαν κεραυνός σε ξάστερο ουρανό έσκασε η λακωνική - με πολλά υπονοούμενα -θέση και άποψη που διατύπωσε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου,σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Εμπορικής και της Ιονικής Τράπεζας, που σήμερα ελέγχονται από το δημόσιο. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για τα σχέδια της κυβέρνησης με τις ιδιωτικοποιήσεις στις τράπεζες, ο υπουργός είπε πως "... υπάρχει ανοιχτό το θέμα της Εμπορικής και της Ιονικής Τράπεζας" και ότι αναμένει τα σχετικά πορίσματα "για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε"! Ετσι, στα καλά καθούμενα δηλαδή, ο υπουργός θέτει επί τάπητος και το ενδεχόμενο να πουληθούν η Εμπορική με την Ιονική σε ιδιώτες, ενώ κανείς μέχρι σήμερα στην κυβέρνηση δεν είχε κάνει λόγο για ιδιωτικοποίηση της μίας από τις δύο τράπεζες.

Το ανεπίσημο σχόλιο από την πλευρά της Εμπορικής, για την παραπάνω άποψη που διατύπωσε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ήταν πως τόσο η λύση που θα προκριθεί για την τύχη της Ιονικής ή της Ιονικής και της Εμπορικής (σε περίπτωση συγχώνευσης των δύο τραπεζών), είναι καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Πάντως, η σημερινή διοίκηση της Εμπορικής δε φαίνεται πρόθυμη να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση της ΙΟΝΙΚΗΣ και πολύ περισσότερο των δύο τραπεζών, σε περίπτωση που αποφασιστεί η απορρόφηση της Ιονικής από τον Εμπορική.

Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε, για όσους δεν παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στον τραπεζικό χώρο, τα εξής:

Πρώτον, η Ιονική Τράπεζα είναι θυγατρική της Εμπορικής Τράπεζας (που ελέγχεται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η διοίκησή της διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση). Η Εμπορική Τράπεζα κατέχει περίπου το 63% του μετοχικού κεφαλαίου της Ιονικής.

Δεύτερον, οι δύο τράπεζες είναι εμπορικές και στο μεγαλύτερο μέρος τους αλληλοκαλύπτονται.

Τρίτον, με βάση τα νέα δεδομένα (εξαγορές - συγχωνεύσεις τραπεζικών επιχειρήσεων κλπ.) στη διεθνή και την εγχώρια οικονομία και τις συγκεκριμένες επιλογές της κυβέρνησης, η διοίκηση της Εμπορικής ανέθεσε πριν ένα χρόνο στην εταιρία MONITOΡ να εξετάσει εναλλακτικές λύσεις (με στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Εμπορικής και της ΙΟΝΙΚΗΣ). Ζητήθηκε δηλαδή από την εταιρία - σύμβουλο να εξετάσει όλες τις λύσεις - από τη διατήρηση των σημερινών σχέσεων μεταξύ των δύο τραπεζών μέχρι και την πλήρη συγχώνευσή τους, εκτός από το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης της ΙΟΝΙΚΗΣ - και να προτείνει την καλύτερη δυνατή που θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα των δύο τραπεζών.

Πρόσφατα, οι εκπρόσωποι της εταιρίας ΜΟΝΙΤΟΡ ολοκλήρωσαν το πόρισμα, το οποίο κατάρτισαν με βάση τη σχετική εντολή και ενημέρωσαν σχετικά τη διοίκηση τόσο της Εμπορικής (μητέρα τράπεζα) όσο και της Ιονικής (θυγατρική της Εμπορικής) για τα υπέρ και τα κατά κάθε μιας από τις διαφορετικές λύσεις που εξετάστηκαν. Τα σενάρια, που εξετάστηκαν, ήταν τα εξής: α) Να παραμείνει άθικτο το σημερινό καθεστώς, που σημαίνει ότι οι δύο τράπεζες θα συνεχίσουν να λειτουργούν όπως μέχρι σήμερα, με όποια προβλήματα προκαλεί το ισχύον σχήμα. β) Να αυτονομηθεί πλήρως η Ιονική από την Εμπορική. γ) Να γίνει μερική συγχώνευση των δύο τραπεζών (συγχώνευση δραστηριοτήτων). δ) Να γίνει πλήρης συγχώνευση, κατά το πρότυπο της συγχώνευσης της Εθνικής Κτηματικής με την Εθνική Στεγαστική, που η πρώτη απορρόφησε τη δεύτερη.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι συντάκτες του πορίσματος έκριναν ως ασύμφορη τη λύση να παραμείνει σε ισχύ το σημερινό καθεστώς λειτουργίας και προέκριναν ως συμφερότερη τη λύση της πλήρους συγχώνευσης της Ιονικής με την Εμπορική. Με τη λύση της πλήρους συγχώνευσης, φέρονται να συμφωνούν και οι διοικήσεις τόσο της Εμπορικής όσο και της Ιονικής. Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί πως όλα τα σενάρια θέτουν ένα χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των λύσεων που θα επιλεγούν από 3 μέχρι 5 χρόνια. Και το πιο σημαντικό, είναι πως όλα τα σενάρια προβλέπουν σημαντική μείωση του προσωπικού, που σε όλες τις περιπτώσεις ξεπερνούν τα 1.000 άτομα.

Στο επόμενο διάστημα - και μέχρι να καθαρογραφεί η μελέτη της ΜΟΝΙΤΟΡ με τις λύσεις - θα υπάρξουν οι γνωστές συσκέψεις και διαβουλεύσεις τόσο μεταξύ των διοικήσεων της Εμπορικής και της Ιονικής για την εξέλιξη της συνεργασίας των δύο τραπεζών όσο και μεταξύ των διοικήσεων των δύο τραπεζών με την κυβέρνηση. Με δεδομένο ότι από τη μια έχουμε τις διοικήσεις των δύο τραπεζών να συμφωνούν σε λύση - εκτός ιδιωτικοποίησης - και από την άλλη έχουμε την κυβέρνηση που αγωνιά να δείξει έργο στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, ίσως μέχρι το τέλος Φλεβάρη, που θα καθαρογραφεί και δημοσιοποιηθεί η μελέτη της ΜΟΝΙΤΟΡ για τις προτεινόμενες λύσεις, να εκδηλωθούν και δημόσια τριβές και μεταξύ κυβέρνησης και διοικήσεων Εμπορικής και Ιονικής.

Ο χρόνος θα δείξει. Ιδωμεν...

Αποφασισμένη να επιβάλει την πολιτική του "λιγότερου κράτους" και στον τραπεζικό τομέα, φέρεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εν γνώσει της ότι έτσι ενισχύει την κερδοσκοπική ασυδοσία του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου σε βάρος τόσο του ελληνικού δημοσίου όσο και της εθνικής οικονομίας. Οι μέχρι σήμερα εξελίξεις δείχνουν ότι και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιφυλάσσει στον τραπεζικό τομέα, την ίδια τύχη που είχε ο τομέας της βιομηχανίας και εμπορίου. Θα πουληθούν, δηλαδή, οι ελεγχόμενες από το κράτος τράπεζες και θυγατρικές τους επιχειρήσεις, που είναι κερδοφόρες και οι οποίες, για τη μεγάλη ιδιωτική πρωτοβουλία, αποτελούν το "φιλέτο".

Στην ουσία δηλαδή, αντιγράφει την τακτική που είχε ακολουθήσει στο παρελθόν η κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ έλεγε ότι το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων - αποκρατικοποιήσεων περιλάμβανε μόνο προβληματικές και ζημιογόνες επιχειρήσεις (που αντί για κέρδη παράγουν ελλείμματα), τελικά πούλησε μόνο κερδοφόρες βιομηχανικές και άλλες επιχειρήσεις... Ακολουθώντας το παράδειγμα της ΝΔ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην αρχή (που απέφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να χρησιμοποιήσει τη λέξη "ιδιωτικοποιήσεις" και στη θέση της χρησιμοποιούσε τη λέξη "μετοχοποίηση") έλεγε ότι θα πουληθεί μόνο η Τράπεζα Κρήτης, την οποία σκόπιμα έχουν οδηγήσει σε μαρασμό.

Τώρα, όμως - και με το προκλητικό επιχείρημα "μας ψήφισε ο λαός για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας" - δηλώνουν επίσημα ή ανεπίσημα ότι θα πουληθούν και άλλες τράπεζες και εμπλουτίζουν τον αρχικό κατάλογο των προς "αποκρατικοποίηση" τραπεζών. Αποκαλύπτουν, δηλαδή, και δημόσια την πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει είτε ολόκληρες κρατικές τράπεζες είτε μεγάλα πακέτα μετοχών τους, με στόχο και στη μια και στην άλλη περίπτωση να περάσουν κάτω από τον πλήρη έλεγχο των ιδιωτών.

Ετσι, ενώ η Τράπεζα Κρήτης, παραμένει στα... αζήτητα, η κυβέρνηση:

• Το Νοέμβρη του 1997, ανακοίνωσε την απόφασή της να πουλήσει ένα μεγάλο πακέτο μετοχών της Εθνικής Τράπεζας σε ιδιώτες και να μειώσει αντίστοιχα τη συμμετοχή του δημοσίου. Στα πλαίσια αυτά, ανακοινώθηκε η πώληση ενός μεγάλου πακέτου μετοχών της ΕΤΕ. Πρόκειται για την πώληση του πρώτου πακέτου ομολόγων της ΕΤΕ (του 20% του ομολογιακού δανείου των 100 δισ. δραχμών), τα ομόλογα του οποίου είναι μετατρέψιμα σε μετοχές (περίπου 1,6 εκατομ. μετοχές). Θα πρέπει, ακόμη να σημειώσουμε, ότι η διαδικασία πώλησης μεγάλου πακέτου μετοχών της ΕΤΕ (με τα μετατρέψιμα ομόλογα) ήταν εκτός προγράμματος και εξαγγελιών, καθώς ποτέ η κυβέρνηση δεν είχε κάνει λόγο για πώληση μετοχών της ΕΤΕ και μείωση της συμμετοχής του δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο της μεγαλύτερης ελληνικής τράπεζας. Προφανώς, την ίδια τύχη θα έχει και το υπόλοιπο 80% του ομολογιακού δανείου της ΕΤΕ, που σημαίνει ότι άλλα 6,4 εκατομ. ομόλογα μετατρεπόμενα σε μετοχές θα πουληθούν σε ιδιώτες, μέχρι το έτος 2001 (κάθε Νοέμβρη μέχρι το 2001 περίπου 1,6 εκατομ. ομόλογα θα μετατρέπονται σε μετοχές).
• Με το ξημέρωμα του 1998, αποκάλυψε τις προθέσεις της να πουλήσει και την Τράπεζα Μακεδονίας - Θράκης. Αν και η τράπεζα αυτή ήταν εκτός καταλόγου των επιχειρήσεων και των τραπεζών που είχε δηλώσει ότι προτίθεται να πουλήσει η κυβέρνηση, ακούσαμε ξαφνικά την περασμένη βδομάδα στη Βουλή τον αρμόδιο υπουργό Εθνικής Οικονομίας ότι "αποτελεί πολιτική βούληση η πώληση της Τράπεζας Μακεδονίας - Θράκης"!
• Αναζητά εναγωνίως αγοραστή, για την Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας καθώς και για την αμαρτωλή Τράπεζα Κρήτης. Είναι τόση η αγωνία της κυβέρνησης να δείξει έργο στην εφαρμογή της πολιτικής του "λιγότερου κράτους", που η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας δεν κρύβει ότι είναι έτοιμη να ξεπουλήσει στην κυριολεξία την Τράπεζα Κρήτης. Φτάνει μόνο να αναφερθεί το εξής χαρακτηριστικό. Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας ενώ αναγνώρισε δημόσια, ότι τα ποσά που προσφέρουν οι υποψήφιοι αγοραστές της Τράπεζας Κρήτης είναι "πολύ χαμηλά", δε δίστασε να αποκαλύψει στη συνέχεια ότι είναι έτοιμος να συμβιβαστεί σ' αυτά τα χαμηλότερα ποσά!

Οσοι νόμισαν ότι εδώ τελειώνει ο κατάλογος των τραπεζών που η κυβέρνηση προτίθεται να πουλήσει είτε το σύνολο των μετοχών που έχει στο χαρτοφυλάκιό του το δημόσιο είτε μεγάλα πακέτα μετοχών, έκαναν λάθος. Τους διέψευσε ο αρμόδιος υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου, ο οποίος πριν δύο βδομάδες περίπου, με συνέντευξή του σε απογευματινή εφημερίδα άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να πουληθούν "πακέτο" οι ελεγχόμενες από το δημόσιο τράπεζες Εμπορική και Ιονική!

Από κάθε άποψη λοιπόν και με όλα τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας να παραμένουν άλυτα, το πρώτο εξάμηνο του 1998, θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για την τύχη των ελεγχόμενων από το δημόσιο τραπεζών.Με δεδομένη μάλιστα την εμμονή της, στη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής και την πάση θυσία εκπλήρωση ή προσέγγιση των κριτηρίων του Μάαστριχτ για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, η κυβέρνηση Σημίτη φαίνεται έτοιμη να σφάξει ακόμη και την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά.Να πουλήσει, δηλαδή, τις ελεγχόμενες από το δημόσιο τράπεζες που αποδίδουν σημαντικά κέρδη.Για παράδειγμα, ενώ μέχρι πρόσφατα λόγος γινόταν μόνο για ιδιωτικοποίηση της Τράπεζας Κρήτης, με την πάροδο του χρόνου, επίσημα ή ανεπίσημα η κυβέρνηση αποκαλύπτει τις προθέσεις της να πουλήσει και την Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας και τη Μακεδονίας - Θράκης και την... Ιονική και την... Εμπορική! Περισσότερα, όμως, γύρω από τα σχέδια της κυβέρνησης για τις τράπεζες Ιονική και Εμπορική, στο σχετικό ρεπορτάζ σε διπλανές στήλες.

Τα κείμενα έγραψε ο Λάμπρος ΤΟΚΑΣ