Σε μια σειρά χώρες της ΕΕ και όχι μόνο, οργανώνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια σ' αυτή την πολιτική.

Το κύμα καταλήψεων δημοσίων κτιρίων, διαδηλώσεων και συγκρούσεων με την αστυνομία των Γάλλων ανέργων δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία". Είναι συνέχεια των κινητοποιήσεων περασμένων ετών και της συσσωρευμένης αγανάκτησης λόγω και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων της κυβέρνησης για λήψη μέτρων υπέρ των ανέργων.

Οι άνεργοι στη Γαλλία φθάνουν τα 3.000.000 και σ' αυτό υπολογίζονται μόνο οι μακροχρόνιοι άνεργοι. Στις νεαρές ηλικίες 16 - 24 χρόνων εργάζεται μόνο το 32%, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό είναι ημιάνεργοι μια και υποαπασχολείται. Ενα άλλο στοιχείο είναι ότι τα τελευταία 4-5 χρόνια ο αριθμός των αστέγων έχει διπλασιαστεί και μόνο ο αριθμός αυτών που ζουν από Κοινωφελή Ιδρύματα ανέρχονταν πριν δύο χρόνια στις 520.000. Υπολογίζεται ότι το 50% των ατόμων που ζουν κυριολεκτικά στους δρόμους είναι νέοι, μικρότεροι των 25 ετών. ("Ρ" 6/10/96).

Αυτό που περισσότερο ανησυχεί σήμερα, όχι μόνο τη γαλλική κυβέρνηση, αλλά και τις κυβερνήσεις των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ είναι ότι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπόρεσαν να καθυποτάξουν το κίνημα των ανέργων που παρουσιάζεται με άρτια οργάνωση μέσα από επιτροπές εκπροσώπησης των ανέργων με συμπαγή ενότητα, με συγκροτημένα, συγκεκριμένα και σαφή αιτήματα, όπως:

- Καταβολή έκτακτου βοηθήματος στο τέλος κάθε χρόνου.

- Αύξηση του μηνιαίου επιδόματος ανεργίας.

- Επίτευξη συμφωνίας με τις κρατικές εταιρίες ηλεκτρισμού και γκαζιού, για να μην σταματούν τις παροχές τους όταν οι άνεργοι δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.

- Η ψήφιση νομοθετικής ρύθμισης που θα απαγορεύει στους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων να διώχνουν ανέργους ενοικιαστές.

- Η θεσμοθέτηση ενός συστήματος δωρεάν νομικής βοήθειας για τους ανέργους.

Επίσης, ζητάνε από τη γαλλική κυβέρνηση να δεσμευτεί να θέσει σε εφαρμογή ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο καταπολέμησης της μάστιγας. ("Ρ" 18/1/98).

Ομως, η ανεργία είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα, άρα δεν μπορεί να εξαλειφθεί μέσα σ' αυτό και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης του δεν μπορούν να παρθούν παρά ελάχιστα έως μηδαμινά μέτρα για την ανακούφιση των ανέργων. Αυτή ήταν και η ταξική τοποθέτηση του Γάλλου πρωθυπουργού. "Η κυβέρνηση μπορεί να δώσει μόνο μία μικρή αύξηση στα βοηθήματα". Διαφορετικά θα παρεκκλίνει του προϋπολογισμού της για ικανοποίηση των κριτηρίων ένταξής της στην ΟΝΕ.

Στην Ιταλία η ανεργία φθάνει στο 12,5%.

Στο Νότο ξεπερνά το 23%. Επίσης το 50% των νέων και το 30% των γυναικών του Νότο είναι χωρίς δουλιά.

Στην Ιταλία οι φτωχοί ανέρχονται στα 7.000.000 ("Ρ" 6/10/96). Η ιταλική κυβέρνηση στην προσπάθειά της κι αυτή για ένταξη στην ΟΝΕ, συνεχίζει τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, παραγνωρίζοντας τη δραματική κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η ΕΤ της χώρας της.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η ισπανική κυβέρνηση με την προώθηση μέτρων για μείωση των δημοσίων εξόδων στην υγεία (συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα), στην εκπαίδευση (μείωση χρηματοδότησης στα δημόσια Πανεπιστήμια), στην κοινωνική ασφάλιση (αύξηση του χρόνου καταβολής εισφορών από τους εργαζόμενους και αλλαγής μηχανισμών για τον υπολογισμό των συντάξεων). Επίσης, προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και το κλείσιμο αυτών που δεν είναι κερδοφόρες. Παίρνει μέτρα στην κατεύθυνση κατάργησης της μόνιμης εργασίας και αύξηση της πρόσκαιρης απασχόλησης. ("Ρ" 6/10/96).

Είναι γνωστό ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας έχει ψηφίσει νόμο που προβλέπει περικοπές στον τομέα της υγείας και ιδιαίτερα στα επιδόματα ασθενείας (μείωση κατά 20% του μισθού κατά τη διάρκεια της ασθένειας τους πρώτους έξι μήνες και κατά 10% στη συνέχεια). Να υπενθυμίσουμε ότι οι Γερμανοί εργαζόμενοι είχαν κατακτήσει, ύστερα από τη γενική απεργία τους το 1957, την καταβολή του 100% του μισθού τους κατά τη διάρκεια της ασθενείας τους.

Επίσης, με βάση το νόμο καταργείται η συμμετοχή των ταμείων υγείας στα γυαλιά και τις τεχνητές οδοντοστοιχίες των ασφαλισμένων, ενώ κατά τη διάρκεια ασθενείας διπλασιάζεται η οικονομική συμμετοχή των πασχόντων.

Στα πλαίσια της αντεργατικής πολιτικής της γερμανικής κυβέρνησης εντάσσεται το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για δύο χρόνια (αρχής γενομένης από πέρυσι), η χαλάρωση των νόμων προστασίας των εργαζομένων από απολύσεις, η δραστική μείωση των επιδομάτων ανεργίας, η αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 60 στα 63 χρόνια, η περικοπή βοηθημάτων σε απόρους και πρόσφυγες, το πάγωμα του επιδόματος τέκνων και η συζήτηση για κατάργηση των επιδομάτων αδείας και γιορτών. ("Ρ" 6/10/96).

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι από τις πρώτες κιόλας μέρες που ανακοίνωσε η κυβέρνηση τις προαναφερόμενες περικοπές προχώρησαν με μαχητική αντεπίθεση. Ετσι, πολλές επιχειρήσεις, όπως οι "Opel", "Ford", "Siemens", "ΒΜW" κλπ., που αρχικά είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν τα αντεργατικά μέτρα, αποφάσισαν προσωρινά να υπαναχωρήσουν.

Ομως και στη Σουηδία η οικονομική και κοινωνική κρίση παίρνει δραματικές διαστάσεις, ιδιαίτερα μετά την ένταξή της στην ΕΕ. Η ανεργία φθάνει στο 9,7% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της Σουηδίας, γεγονός πρωτοφανές για τη Σκανδιναβική αυτή χώρα, αφού πριν μερικά χρόνια τα ποσοστά αυτά ήταν πολύ μικρά. ("Ρ" 25/9/96).

Η σουηδική κυβέρνηση για την εκπλήρωση των όρων σύγκλισης για την είσοδο της Σουηδίας στη Νομισματική Ενωση, παίρνει μέτρα που έχουν ως αποτέλεσμα το συνεχιζόμενο ξεθεμέλιωμα της κοινωνικής πρόνοιας (μείωση επιδομάτων ασθενείας και ανεργίας, ιδιωτικοποίηση προνοιακών ιδρυμάτων κλπ.), η Πρόνοια, που στη διάρκεια των μεταπολεμικών χρόνων στη Σουηδία, λόγω συσσώρευσης κεφαλαίων και ανάλογων συγκυριών είχε φθάσει σ' ένα αξιόλογο επίπεδο.

Ομως, στα πλαίσια "της παγκοσμιοποίησης" και "της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας", ανάλογου περιεχομένου μέτρα παίρνονται και σ' άλλες χώρες εκτός ΕΕ.

Στις ΗΠΑ ψηφίστηκε νόμος από τη Βουλή των αντιπροσώπων, με τον οποίο:

1. Τα επιδόματα ανεργίας δίνονται μόνο για 5 χρόνια μέσα στη διάρκεια του εργασιακού βίου, ενώ πριν δίνονταν στους άνεργους χωρίς χρονικούς περιορισμούς.

Επίσης, απαιτείται από τους δικαιούχους να προσφέρουν κάποιες ώρες δουλιάς ή παρακολούθηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, για να δικαιούνται τα επιδόματα.

2. Ο άντρας "αρχηγός οικογένειας", που παίρνει επίδομα ανεργίας έχει υποχρέωση να βρει δουλιά, το πολύ μέσα σε 2 χρόνια από τότε που θα μείνει άνεργος. Διαφορετικά χάνει το επίδομα. Απ' αυτό εξαιρούνται οι γυναίκες "αρχηγοί οικογένειας", οι οποίες δεν έχουν τρίτο πρόσωπο να τις βοηθήσει στη φροντίδα των ανήλικων (μέχρι 11 χρονών) παιδιών της.

3. Οι Πολιτείες έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα να αρνηθούν τις κοινωνικές υπηρεσίες τους σε ανήλικες εγκυμονούσες. Επίσης, έχουν δικαίωμα να αρνηθούν τις υπηρεσίες τους σε πρόσωπα που έχουν διαπράξει οποιοδήποτε αδίκημα με εξαίρεση αυτούς που συμμετέχουν σε προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Οι Πολιτείες χάνουν τις πιστώσεις τους αν δεν καταφέρουν ν' αλλάξουν τους άνεργους σε εργαζόμενους, δηλαδή υποαπασχολούμενους.

4. Οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας παρέχονται σε μετανάστες μόνον όταν θα έχουν εξασφαλίσει επίσημα την αμερικανική υπηκοότητα. Καταλαβαίνουμε καλύτερα ποια είναι σήμερα η κατάσταση της πλειοψηφίας των Αμερικανών εργαζομένων, εάν δούμε και ορισμένα στοιχεία πριν την ψήφιση του παραπάνω νόμου. 26.000.000 Αμερικανοί ήταν οι άμεσοι αποδέκτες από τις κοινωνικές υπηρεσίες των κουπονιών διατροφής, 13.000.000 οικογένειες επιβιώνουν από τα προνοιακά επιδόματα, ενώ 6.000.000, κυρίως ηλικιωμένοι ή ΑΜΕΑ, ήταν αποδέκτες ειδικής οικονομικής βοήθειας. ("Ρ" 18/8/96) και (ΑΥΓΗ 6/1/98).

Στις ΗΠΑ υπάρχουν διάφορα κινήματα (ασιατική, αφρικανική μειονότητα, πολιτικών δικαιωμάτων, φτώχειας, φεμινιστικά κλπ.), όμως, λόγω ανεπαρκούς πολιτικής καθοδήγησης για σωστή κατεύθυνση της δράσης τους και το συντονισμό τους, είναι αναποτελεσματικά με αποσπασματική δράση.

Με όλα τα προαναφερόμενα προσπαθήσαμε να δείξουμε ποια είναι η Ευρωενωσιακή και η διεθνής πραγματικότητα στον τομέα της Κοινωνικής Πρόνοιας. Απ' αυτά τα πλαίσια δεν ξεφεύγουν και οι ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης με την υποστήριξη ή ανοχή και των άλλων κομμάτων για την υπεράσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων.