Αντιμέτωποι με τις επιλογές μιας κυβέρνησης, που δε διστάζει να δέσει χειροπόδαρα το λαό, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών αφεντικών της, βρίσκονται εδώ και μέρες οι κάτοικοι του Στρυμονικού Κόλπου. Η "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση, μπροστά στην αδυναμία της να παρουσιάσει το μαύρο - άσπρο και να πείσει πως ενδιαφέρεται για το καλό του τόπου, προχώρησε στη λήψη πρωτοφανούς έκτασης μέτρων καταστολής, προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντα των αφεντικών της από τις αντιδράσεις των κατοίκων, που εδώ και 670 μέρες αγωνίζονται να προστατέψουν τον τόπο τους και το βιος τους από τα ολέθρια σχέδια των εκμεταλλευτών.

Η τρομοκρατία και ο αυταρχισμός βασιλεύουν στην πατρίδα του Αριστοτέλη. Οι κάτοικοί της οραματίζονται μια άλλου είδους ανάπτυξη από αυτήν που σχεδιάζουν κυβέρνηση και TVX, θυσιάζοντας, στο όνομα των υπερκερδών για τους λίγους, την προστασία του περιβάλλοντος, ακόμη και τη ζωή των ίδιων, αλλά κυρίως των νεότερων γενιών.

Το μπλε και το χακί κυριαρχούν στην περιοχή. Μόνο που το μπλε και το χακί, στην προκειμένη περίπτωση, σημαίνει δυνάμεις καταστολής, αστυνομίας και ΜΑΤ. Σημαίνει αύρες και κλούβες. Σημαίνει γκλομπ, δακρυγόνα, ασπίδες και όπλα. Σημαίνει κατάλυση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών χιλιάδων κατοίκων στην Ολυμπιάδα και τη Βαρβάρα Χαλκιδικής.

Το σχέδιο είχε εκπονηθεί από το καλοκαίρι. Αρχισε, όμως, να μπαίνει σε εφαρμογή από το Σεπτέμβρη. Τότε μεταφέρθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκιδικής περισσότερες από 20 διμοιρίες των ΜΑΤ και της αστυνομίας. Η τελική (;) φάση του σχεδίου ξεκίνησε, όπως φαίνεται, όμως, δεν ολοκληρώθηκε. Οι κοινοτάρχες Ανω Σταυρού Β. Ναούμ και Ολυμπιάδας Ν. Μήτσιου καταγγέλλουν ότι μεθοδευμένα οι δυνάμεις της αστυνομίας προκαλούν, προκειμένου να οδηγήσουν σε ματοκύλισμα. Σ' αυτό το σχέδιο, πιστεύουν ότι εντάσσονται και οι αδικαιολόγητες και παράνομες γεωτρήσεις που πραγματοποιεί αυτές τις μέρες η TVX υπό την προστασία της αστυνομίας.

Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι οι χουντοβασιλικοί νόμοι έπαψαν να ισχύουν, οι Κοινότητες Ολυμπιάδας και Βαρβάρας παραμένουν περικυκλωμένες από δυνάμεις τις αστυνομίας, που παραμένουν και ενισχύονται. Μάλιστα, όσο περνάνε οι μέρες, η παρουσία της αστυνομίας γίνεται ολοένα και πιο προκλητική. Μέχρι και χτες, άνδρες των ΜΑΤ βρίσκονταν ακροβολισμένοι γύρω από τα τελευταία σπίτια του χωριού, παρά τη δέσμευση των υπεύθυνων ότι δε θα πλησίαζαν κάτω από τον περιφερειακό δρόμο. Οι είσοδοι και οι έξοδοι των χωριών παραμένουν μπλοκαρισμένοι από κλούβες, αύρες, περιπολικά και, φυσικά, δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ, που βρίσκονται παραταγμένοι πάνοπλοι, με τα κράνη, τα γκλομπ, τα όπλα εκτόξευσης δακρυγόνων και καπνογόνων, τις ασπίδες και τα περίστροφα.

Στη διαδρομή από τη Διασταύρωση της Ολυμπιάδας μέχρι και πάνω στην Κοινότητα Βαρβάρας, μέσα στο βουνό και κυρίως τριγύρω από την περιοχή των μεταλλείων και του εργοστασίου εμπλουτισμού, όπου πραγματοποιούνται οι γεωτρήσεις, υπάρχουν ακροβολισμένοι εκατοντάδες άνδρες της αστυνομίας. Από το ύψωμα παρακολουθούν τα χωριά και τις κινήσεις των κατοίκων, εξοπλισμένοι με ειδικούς τηλεφακούς. Καμία κίνηση δεν μπορεί να ξεφύγει από την αντίληψή τους.

Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής αυτές τις μέρες αμφισβητούνται κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού. Κρίνεται και δοκιμάζεται η δημοκρατική ευαισθησία όλων μας.

Τα προχτεσινά επεισόδια, που είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό δύο κατοίκων, τη σύλληψη και, τελικά, αθώωση άλλου, δεν ικανοποιούν τους εμπνευστές αυτού του σχεδίου. Ο πρόεδρος της Κοινότητας Βαρβάρας για τρεις μέρες δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει μέσα στα διοικητικά όρια της κοινότητάς του. Οι κάτοικοι του οικισμού Καλύβια Βαρβάρας, που βρίσκεται δίπλα στο εργοστάσιο εμπλουτισμού, κυριολεκτικά τυραννιούνται για να πάνε στα κοπάδια τους, ενώ για τρεις συνεχείς μέρες κάποιοι τους έκοβαν το καλώδιο του μοναδικού τηλεφώνου που έχει ο οικισμός.

Καθημερινά τις τελευταίες μέρες, οι ακροβολισμένοι αστυνομικοί στα τελευταία σπίτια της Ολυμπιάδας χτυπούν ρυθμικά τις ασπίδες τους, ενισχύοντας το ήδη έντονο κλίμα τρομοκρατίας. Πυροβολούν και δοκιμάζουν με ρίψεις τα χημικά τους όπλα. Αυτά καταγγέλλουν οι ίδιοι οι κάτοικοι. "Τα παιδιά μας δεν μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα. Ξυπνάνε και κλαίνε. Πάνε στο σχολείο και φοβούνται να βγούνε στο διάλειμμα, γιατί ακούνε τις ασπίδες που χτυπάνε τα ΜΑΤ. Γιατί ακούνε τους πυροβολισμούς που ρίχνουν. Τα παιδιά μας έχουν τρομοκρατηθεί. Και βέβαια όχι μόνο τα παιδιά", δηλώνει η Δήμητρα Μαγουλάκη.

Τους ελέγχους, που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του κάθε ένα, καταγγέλλει ο Γ. Ναλμπάνης: "Από την άσφαλτο και πάνω, αν πάμε να περάσουμε, πρέπει να υποστούμε τον εξευτελιστικό έλεγχο. Ταυτότητες, δίπλωμα και έλεγχο στο αυτοκίνητο".

"Θέλουν να καταστρέψουν το χώρο που ζούμε. Τον τόπο, που ήρθαν οι πατεράδες μας, δούλεψαν και φτιάξαν τη ζωή τους. Τους το λέμε να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Δε θα μας κάνουν για δεύτερη φορά πρόσφυγες", δηλώνει ο Ηλίας Αναστασιάδης.

Προς το παρόν, η αυτοσυγκράτηση κυριαρχεί. Η αξιοπρέπεια δεν τσαλαπατήθηκε. Ομως, τα όρια αντοχής στενεύουν και οι κάτοικοι δηλώνουν πως τη μόνη ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί θα έχει η κυβέρνηση που αρνείται να δώσει το δικαίωμα στο λαό να αποφασίσει για τον τόπο του και τη μορφή ανάπτυξής του.

Μια επίσκεψη στα γιαπιά του Πύργου, αρκεί για να διαπιστώσεις την κατάσταση που επικρατεί. Η συντριπτική πλειοψηφία των οικοδόμων, νέοι και ανήλικοι. Αλλωστε τέτοιους εργάτες χρειάζονται οι εργολάβοι. Να αντέχουν στη σκληρή εργασία, να μην απαιτούν λεφτά και πολύ περισσότερο, ένσημα.

Σύμφωνα με καταγγελίες του Συνδικάτου Οικοδόμων Πύργου, γίνονται συμφωνίες μεταξύ εργολάβων και ιδιοκτητών κατοικιών για δουλιές χωρίς ένσημα, ή και με λιγότερα ένσημα από αυτά που προβλέπονται. Υπάρχουν όμως και καταγγελίες για "κλοπή" των ενσήμων από τους εργολάβους, αφού δεν τα καταβάλουν στους εργαζόμενους, τα κρατούν για τον εαυτό τους ή και τα πουλούν σε τρίτους, μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη τους.

Οπως θα μας πει ο οικοδόμος Σταυρόπουλος, που δουλεύει 22 χρόνια στην οικοδομή, "στις 50 δουλιές που θα δουλέψουμε, μόνο στις δύο μας δίνουν ένσημα". Στην ερώτησή μας γιατί δεν τα διεκδικεί, θα πει: "Ολοι οι οικοδόμοι εκβιάζονται από τους εργολάβους και τους κατασκευαστές σπιτιών με τον "μπαμπούλα" των Αλβανών". Δίπλα του, με ένα σκεπάρνι στα χέρια στεκόταν ένα ανήλικο παιδί περίπου 16 χρονών. Οταν αντιλήφθηκε την ιδιότητά μας, απομακρύνθηκε διακριτικά...

Πιο πέρα συναντήσαμε τον Βασίλη Μπαλά, 22 χρονών και τον Αλ. Ανδρεόπουλο, 20 χρονών. Μαζί τους και ο πατέρας του Βασίλη, Αγγελος. Και οι τρεις δουλεύουν για λογαριασμό της εταιρίας "ΔΟΞΑ". Οι δύο νέοι που δουλεύουν ως απλοί εργάτες, όπως μας είπαν, παίρνουν πέντε χιλιάδες τη μέρα και μάλιστα χωρίς να έχουν ωράριο. Ο Α. Μπαλάς που είναι μάστορας, οι αποδοχές του κυμαίνονται ανάλογα με τη δουλιά από τις 7 έως τις 10 χιλιάδες. Ενσημα για τη συγκεκριμένη δουλιά - φρεάτια σε δρόμο - σύμφωνα με την εταιρία, δεν προβλέπονται. "Πότε δουλεύω 8 ώρες, πότε 4 ώρες, με κρατάνε όσο με χρειάζονται. Μερικές φορές δεν έχω και καθόλου δουλιά. Τι να κάνουμε" θα μας πει με πικρία ο Αλέξανδρος.

Σε ένα γιαπί συναντήσαμε δύο παλαίμαχους του κλάδου, τον 57χρονο Γιώργο Κατσαρδάμα και τον Χρήστο Ροδόπουλο 63 χρόνων! "Δουλεύω από δέκα χρονώ παιδί", θα μας πει ο Γ. Κατσαρδάμας. "Σαράντα εφτά χρόνια δουλιάς στην οικοδομή είναι παρά πολλά. Ευτυχώς που έχω συμπληρώσει ίσα - ίσα τα ένσημά μου και σε ένα χρόνο θα πάρω σύνταξη. Δεν είναι κατάσταση αυτή να παίρνουμε σύνταξη στα 58 και να θέλουν να μας την πάνε στα 60. Ζαλίζομαι, δεν μπορώ να σταθώ πια στη σκαλωσιά. 47 χρόνια με το μυστρί στο χέρι και μόλις που έχω συμπληρώσει τα ένσημά μου. Δουλεύαμε σε ανασφάλιστες περιοχές χωρίς ένσημα. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που δε θα μπορέσουν να πάρουν ποτέ σύνταξη. Αίτημά μας είναι να αποδοθούν τα υπέρ αγνώστων ένσημα, ώστε να καταφέρουν οι ηλικιωμένοι οικοδόμοι να πάρουν μια σύνταξη. Οσο για το μεροκάματο, αυτό είναι κάτω από αυτό που ορίζει η Συλλογική Σύμβαση. Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα οικονομικά. Ειδικά τώρα το χειμώνα υπάρχουν και περιπτώσεις που κάνουμε δύο μεροκάματα το μήνα".

Δίπλα μας και Χρήστος Ροδόπουλος, 63 χρόνων. Στην ερώτησή μας γιατί δεν έχει πάρει ακόμα τη σύνταξή του, θα μας πει: "Θέλω ακόμα δύο χιλιάδες ένσημα"! και συνεχίζοντας μας λέει, "τι να κάνω; Εχω πρόβλημα στην καρδιά μου και έκανα εγχείρηση με τρία μπάι πας. Προσπαθώ να κάνω κουράγιο να δουλέψω, αλλά δυσκολεύομαι πολύ. Πολλές φορές σταματάω, γιατί δεν αντέχω. Το ξέρω κάποια στιγμή θα πεθάνω πάνω στη δουλιά". Για το πόσα χρόνια δουλεύει; "Από δώδεκα χρονώ. Σταμάτησα το σχολείο στην τετάρτη τάξη του δημοτικού και άρχισαν να δουλεύω στην οικοδομή, 51 χρόνια!Μια ζωή δουλεύαμε χωρίς ένσημα, γι' αυτό τώρα δεν μπορούμε να πάρουμε σύνταξη". Για το πρόβλημα υγείας που έχει, όπως μας είπε, έχει εξεταστεί σε πολλά νοσοκομεία, τα οποία τον έχουν βγάλει ως ανίκανο για εργασία. Ομως, η δευτεροβάθμια υγειονομική επιτροπή τον βγάζει ικανό. "Το παλεύω το θέμα - θα μας πει - αλλά δε βλέπω να γίνεται τίποτα". Στην ίδια θέση με τον Χ. Ροδόπουλο, που είναι πολύ δύσκολο να πάρει σύνταξη, βρίσκονται στην περιοχή άλλοι 300 ηλικιωμένοι οικοδόμοι.

Η επιχείρηση ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ήταν η τελευταία από τις μεγάλες που υπήρχαν στην περιοχή. Το πρωί της 17ης Νοέμβρη οι 200 εργαζόμενοι γυρνώντας από την κανονική τους άδεια που τους είχε παραταθεί αναγκαστικά από τον επιχειρηματία, βρήκαν την πύλη κλειδωμένη. Ο λόγος όπως τους εξήγησε ο διευθυντής κ. Ντούνης, είναι ότι η επιχείρηση δεν έχει λεφτά για πρώτες ύλες και ότι θα λειτουργήσει σε μερικές μέρες. Ομως οι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν τη δήλωση αυτή με επιφυλακτικότητα και από εκείνη την ημέρα πραγματοποιούν επίσχεση εργασίας, απαιτώντας τη λειτουργία του εργοστασίου και την καταβολή των δεδουλευμένων τους.

Αντί όμως να έρθουν οι πρώτες ύλες και να λειτουργήσει το εργοστάσιο, ήρθε μια επιστολή της διεύθυνσης προς το σωματείο εργαζομένων που ανακοίνωνε το οριστικό κλείσιμο. Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι "παρά την πολύμηνη και αγωνιώδη προσπάθεια δεν καταφέραμε να αποφύγουμε την - ίσως αρκετά καθυστερημένη - παύση των εργασιών! Αν είχαμε σταματήσει πριν από ένα χρόνο οι οφειλές προς τους προμηθευτές μας θα ήταν μηδενικές. Οι αποζημιώσεις των εργαζομένων θα καλυφθούν προνομιακά από τα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης" και τέλος "θέλουμε να ευχαριστήσουμε αυτούς που εργάστηκαν ευσυνείδητα και συνεργάστηκαν έντιμα μαζί μας"!

Ως ιδιοκτήτης της επιχείρησης εμφανίζεται ένας Ιταλός, ονόματι Τζοβάνι Μαρατζάνα. Πριν τρία χρόνια περίπου άρχισε να δημιουργεί τα πρώτα προβλήματα, με καθυστερήσεις στις πληρωμές, με αναγκαστικές διαθεσιμότητες, αλλά και με την εκ περιτροπής (! ) απασχόληση των εργαζομένων που τους είχε χωρίσει σε τρεις ομάδες εργασίας.

Οι εργαζόμενοι τότε κλήθηκαν να κάνουν υποχωρήσεις και υπομονή για το καλό του εργοστασίου και έτσι έπαψαν να παίρνουν φόρμες εργασίας, παπούτσια, γάλα. Εφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να δουλεύουν υπερωρίες με 8 κατοστάρικα την ώρα. Οποιος είχε αντίρρηση να δουλέψει υπερωρία με αυτή την τιμή, εκβιαζόταν δεόντως. Παρά τις υποχωρήσεις των εργαζομένων, η επιχείρηση - σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη - πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ώσπου πρόπερσι η πιστώτρια ΕΤΒΑ κινήθηκε προς τον πλειστηριασμό της επιχείρησης. Η αντίδραση όμως των εργαζομένων και των φορέων της περιοχής απέτρεψε τον πλειστηριασμό και υποχρεώθηκε η ΕΤΒΑ σε ρύθμιση χρεών, με την προοπτική να λειτουργήσει η επιχείρηση. Ελαφρυντικές ρυθμίσεις είχε και από το ΙΚΑ αφού έκανε διακανονισμό να πληρώνει με δόσεις τα συσσωρευμένα ασφάλιστρα των εργαζομένων.

Η Θεανώ Τσούρα, εργαζόμενη στην ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑ μέσα σε λίγα χρόνια βρίσκεται για δεύτερη φορά άνεργη. Το 1991 απολύθηκε από το "Αιγαίον". Βρήκε δουλιά στην ΚΕΡΑΜΙΚΑ, αλλά πάλι τα ίδια. "Βρίσκομαι σε άσχημη οικονομική κατάσταση, λέει. Πώς να τα βγάλω πέρα. Οι υποχρεώσεις μου είναι πάρα πολλές. Πούνα βρω τώρα δουλιά;". Ο Β. Σκουρής που δούλευε 9 χρόνια στην επιχείρηση, πιστεύει πως δεν πρόκειται να ξανανοίξει το εργοστάσιο. "Είμαστε όλοι νέοι και πρέπει να βρούμε δουλιά", θα μας πει. "Πού όμως, αφού δεν υπάρχει τίποτα. Η ΚΕΡΑΜΙΚΑ ήταν το τελευταίο που λειτουργούσε. Δεν υπάρχει καμία προοπτική για εύρεση εργασίας". Η Αντωνία Κωνσταντοπούλου 45 χρονών, ειδοποιήθηκε να γυρίσει στη δουλιά της εφτά μέρες απ' όταν έληγε η άδειά της. "Επρεπε να γυρίσω στη δουλιά στις 10 Νοέμβρη όμως με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν να έρθω στις 17. Στις 14 του μήνα με ξαναπήραν τηλέφωνο και μου είπαν να γυρίσω στις 24. Πού να ξέρω τώρα αν θα ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο. Εγώ είμαι μεγάλη και θέλω να συμπληρώσω τα ένσημά μου. Αν με διώξουν από δω, πού θα βρω δουλιά σε τέτοια ηλικία;", θα μας πει οργισμένη.

Σε πείσμα όσων θέλουν να παρουσιάσουν το ξεπούλημα των Μεταλλείων Κασσάνδρας ως τη μεγαλύτερη επενδυτική δραστηριότητα ξένων κεφαλαίων στη χώρα μας, κρίνεται σκόπιμη μια υπενθύμιση γνωστών και αδιάψευστων ως τώρα στοιχείων.

Το φθινόπωρο του '95 η TVX αγόρασε τα Μεταλλεία Κασσάνδρας έναντι 11 δισ. δραχμών, αποκτώντας παράλληλα το δικαίωμα εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου σε έκταση 314.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων μέχρι το 2083. Το ποσό είναι εξευτελιστικά χαμηλό αν υπολογίσει κανείς την πραγματική αξία της γης, των εγκαταστάσεων και των μεταλλευτικών εκμεταλλεύσεων. Η απόκτηση των μεταλλείων ήταν σωτήρια για την TVX και, όπως η ίδια αναφέρει, η συγκεκριμένη επένδυση θα γινόταν η ναυαρχίδα των επιχειρήσεών της.

Μέσα στο πακέτο των όσων αγόρασε η καναδική TVX GOLD με τα 11 δισ. περιλαμβάνονται: 300.000 τόνοι χρυσοφόρου αρσενοπυρίτη, που βρίσκονται στοκαρισμένοι στο χώρο των Μεταλλείων στην Ολυμπιάδα, οι οποίοι μετά από επεξεργασία θα δώσουν 7 τόνους χρυσού, δηλαδή καθαρά κέρδη 13 δισ. Επίσης 700.000 τόνοι σιδηροπυρίτη στο Στρατώνι, που θα δώσουν 2 τόνους χρυσού και θα αποφέρουν 3 δισ. κέρδη. Η καθαρή αξία του χρυσού που υπάρχει στη λεκάνη απόθεσης της Ολυμπιάδας υπολογίζεται από ερευνητές ότι θα φτάσει τα 14 δισ.

Στοιχεία της ίδιας της εταιρίας αναφέρουν ότι τα μεγέθη χρυσού σε ουγκιές στην περιοχή είναι: 5,5 εκατ. στην Ολυμπιάδα, 500.000 στο Μάντεμ Λάκκο - Μαύρες Πέτρες και 10 εκατ. ουγκιές. στις Σκουριές. Σύνολο δηλαδή 16 εκατ. ουγκιές. Αυτά και μόνο τα στοιχεία αποδεικνύουν το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της περιοχής, έναντι πινακίου φακής.

Χωρίς βάση, όμως, αποδεικνύεται και το επιχείρημα πως η TVX θα κάνει επενδύσεις, που θα ξεπεράσουν τα 130 δισ.. και θα δώσουν νέες θέσεις εργασίας στην πληττόμενη από την ανεργία Χαλκιδική. Πρέπει να θυμίσουμε ότι πριν την πώληση των Μεταλλείων το κράτος φρόντισε να μειώσει σταδιακά το προσωπικό από 1.200 σε 500 εργαζόμενους. Ομως, και η ίδια η επένδυση θα γίνει στις πλάτες του λαού. Το σύνολο του ποσού που θα επενδυθεί ανέρχεται περίπου σε 46 δισ. με επιχορήγηση από το κράτος των 16 δισ. Ενώ θα υπάρχει και παράλληλη χρηματοδότηση από τις τράπεζες με επιδότηση επιτοκίου 35%, που θα αποφέρει όφελος στην εταιρία 4,3 δισ. δραχμών.

Τα κείμενα έγραψε η Αννα ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ

Το Μάρτη του 1993, οπότε έγινε ο καταστροφικός σεισμός, χιλιάδες κάτοικοι έχασαν τα σπίτια τους. Τότε η κυβέρνηση για να στεγάσει τους πληγέντες, δημιούργησε τους "προσωρινούς" καταυλισμούς από κοντέινερ. Ο δε Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας εξήγγειλε την κατασκευή 1.500 σπιτιών για να στεγάσει τους σεισμοπαθείς.

Από τότε έχουν κατασκευαστεί μόνο 38 σπίτια, για τα οποία υπάρχουν 200 άμεσα ενδιαφερόμενοι. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Πύργου που έπαθαν ζημιές από το σεισμό, βαρέθηκαν πια να περιμένουν τον ΟΕΚ και την κυβέρνηση και με μικρά δάνεια που τους χορηγήθηκαν, άρχισαν να φτιάχνουν από μόνοι τους.

Αυτή τη στιγμή, πέντε χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό, οι "προσωρινοί" καταυλισμοί είναι ακόμα στη θέση τους, με τους ανθρώπους να μην περιμένουν τίποτα πια, να έχουν προδιαγράψει τη ζωή τους μέσα στις λαμαρίνες των κοντέινερ.

Πάγιο αίτημα του Συνδικάτου Οικοδόμων Πύργου είναι να προχωρήσει άμεσα η κατασκευή 200 κατοικιών για να στεγαστούν οι πραγματικά άστεγοι. Ακόμα, να δοθούν οι δυνατότητες επιδότησης ενοικίου σ' αυτούς που δεν έχουν όλες τις προϋποθέσεις.

Δίπλα στον Πύργο υπάρχει ο "προσωρινός" οικισμός, τα "ΛΕΤΡΙΝΑ", που λειτουργεί από το 1993 και κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα. Τόσο... προσωρινός αποδείχτηκε! Εκατόν δέκα κοντέινερ στη σειρά "στεγάζουν" τα όνειρα και τις ελπίδες των φτωχών κατοίκων τους. Εγκαταλειμμένοι από όλους, ζουν σαν σε γκέτο, βιώνοντας το δικό τους δράμα. Οσοι έχουν μείνει εκεί είναι οι πλέον φτωχοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να νοικιάσουν ούτε ένα μικρό σπίτι. Το χειμώνα μέσα στα σιδερένια κοντέινερ επικρατούν πολικές καιρικές συνθήκες, ενώ το καλοκαίρι "ψήνονται" από τη ζέστη.

Αυτοί που παραμένουν ακόμα στους καταυλισμούς έμεναν πριν τους σεισμούς με το νοίκι σε παλιά σπίτια, με χαμηλό μίσθωμα. Τώρα όμως που τα περισσότερα σπίτια είναι καινούρια, οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτιναχτεί στα ύψη, με συνέπεια τα φτωχά στρώματα να μην μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά.

Στα ΛΕΤΡΙΝΑ συναντήσαμε τη Ρεβέκκα Μώρου, μητέρα τριών παιδιών που ζουν σε ένα ασβεστωμένο κοντέινερ από το Μάρτη του '93. Στα λίγα που μας είπε, ανέφερε ότι πριν από τους σεισμούς έμενε με το νοίκι. "Τώρα όμως τα νοίκια είναι υψηλά, ο άντρας είναι μου άνεργος και δε μας φτάνουν τα λεφτά", μας είπε η Ρεβέκκα και συνέχισε: "Τα κτίρια είναι από λαμαρίνα και το καλοκαίρι κάνει αφόρητη ζέστα, ενώ το χειμώνα πολύ κρύο. Μας έχουν δώσει κάποια ηλεκτρικά σώματα καλοριφέρ, αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε διότι δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε το ρεύμα. Το Μάρτη λήγει η προθεσμία ενοικίασης του χώρου που είναι εγκαταστημένα τα κοντέινερ και είναι πολύ πιθανόν να μας διώξουν. Εμείς όμως δεν έχουμε να πάμε πουθενά".

Δίπλα μας στεκόταν η κυρία Κωτσάκη - έτσι μας συστήθηκε - επίσης κάτοικος του "προσωρινού" οικισμού. Η κ. Κωτσάκη μας είπε ότι είχε πάρει ένα δάνειο 4,5 εκατομμύρια για να φτιάξει σπίτι, όμως αυτά της έφτασαν ίσα - ίσα για το σκελετό. "Τώρα ο άνδρας μου είναι άνεργος και δεν μπορούμε να το συνεχίσουμε. Γι' αυτό αναγκαζόμαστε να μένουμε εδώ". Τις συνθήκες διαβίωσης στα κοντέινερ τις χαρακτήρισε άθλιες.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Σταμάτης ΖΗΣΙΜΟΥ

Στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικοδόμοι στην Ηλεία, συμπαραστάτη βρίσκουν το Συνδικάτο Οικοδόμων Πύργου.Ο πρόεδρος του Συνδικάτου, Παναγιώτης Σταθάς,θα μας πει: "Βρισκόμαστε συνέχεια στους δρόμους και τα γιαπιά και προσπαθούμε να διαπιστώσουμε τις παραβάσεις. Ομως αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί η περιοχή είναι μεγάλη και οι εργαζόμενοι, φοβούμενοι την απόλυση από τους εργολάβους, δεν καταγγέλλουν τα περιστατικά. Στόχος μας είναι να ασφαλιστούν όλοι οι οικοδόμοι και να δουλεύουν μεαξιοπρεπές μεροκάματο και με ορθές συνθήκες εργασίας. Ζητάμε συνεχώς και την παρέμβαση από το ΙΚΑ, που όμως δεν μπορεί να μας προσφέρει πολλά, αφού αντιμετωπίζει έλλειψη προσωπικού". Στο ΙΚΑ υπάρχουν αυτή τη στιγμή 30 υπάλληλοι από τους οποίους οι 7 είναι κλητήρες, με συνέπεια να μην υπάρχει το υπαλληλικό προσωπικό για τη διενέργεια ελέγχων.

Στην επίσκεψή μας στο ΙΚΑ του Πύργου, συναντήσαμε τον διευθυντή του Δ. Αργυρόπουλο,ο οποίος δήλωσε ότι δεν υπάρχει κανένας ανασφάλιστος εργαζόμενος στις οικοδομές και ότι όλα δουλεύουν... ρολόι! Ωστόσο, η προϊσταμένη του καταστήματος Σ. Τσαρπαλή,σημειώνει ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικοδόμοι είναι πάρα πολλά και οι καταγγελίες για ανασφάλιστη εργασία είναι η δραματική πραγματικότητα.

Η κ. Τσαρπαλή επισημαίνει ότι το μέγεθος του προβλήματος βρίσκεται περισσότερο στα χωριά, εκεί όπου οι οικοδόμοι απασχολούνται περιστασιακά και δεν απαιτούν ένσημα. Κατήγγειλε, επίσης, και το φαινόμενο παιδικής εκμετάλλευσης.Φαινόμενο, που, όπως πρόσθεσε, "είναι εκτεταμένο σε όλο το νομό, αλλά πολύ οξύτερο είναι στα χωριά". Σχετικά με τις παρεμβάσεις του ΙΚΑ για την αποκάλυψη της ανασφάλιστης και της παιδικής εργασίας, επισήμανε το πρόβλημα στην έλλειψη προσωπικού.

Στην Επιθεώρηση Εργασίας τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Υπάρχουν 8 υπάλληλοι για όλο το νομό, από τους οποίους μόνο ο ένας είναι τεχνικός, αλλά και ο συγκεκριμένος τεχνικός που αυτή την περίοδο βρίσκεται σε άδεια και η θέση του παραμένει κενή, δεν είναι ειδικευμένος στο αντικείμενο. Ωστόσο, αναγνωρίζεται η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλει για να αντεπεξέλεθει στο έργο του.

Η προϊσταμένη της Επιθεώρησης Εργασίας, Βασ. Νέζερη,τόνισε ότι υπάρχουν προβλήματα με τη στελέχωση της Επιθεώρησης και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, ώστε να μειωθούν οι παραβάσεις τόσο στην απασχόληση των ανηλίκων, όσο και στις συνθήκες εργασίας. "Δεχόμαστε πολλές περιπτώσεις εργατικών διαφορών που σχετίζονται με τα χαμηλά ημερομίσθια", θα μας πει η Β. Νέζερη.

Οι τρεις στους πέντε εργαζομένους που δουλεύουν στις οικοδομές στον Πύργο Ηλείας είναι ανασφάλιστοι! Το 20% από αυτούς είναι ανήλικοι!Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι οικοδόμοι, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νέοι, υποχρεώνονται να δουλεύουν το πολύ για πέντε χιλιάρικα την ημέρα. Τόσο είναι το προβλεπόμενο ημερομίσθιο που δίνουν οι εργολάβοι, ανεξάρτητα από τις ώρες που τους απασχολούν!

Η ειδική αναφορά για τους εργαζόμενους στις κατασκευές στο νομό της Ηλείας γίνεται επειδή η οικοδομική δραστηριότητα βρίσκεται σε έξαρση, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1993. Πολλοί ιδιώτες πήραν δάνεια για την ανέγερση κατοικιών και αρκετές κατασκευαστικές εταιρίες βρήκαν την ευκαιρία να πλουτίσουν με τον ιδρώτα των εργαζομένων. Παράλληλα με την αυθαιρεσία, η τρομοκρατία βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Οποιος διεκδικήσει τα δικαιώματά του, παίρνει το δρόμο της ανεργίας. Υπάρχουν βέβαια πάρα πολλοί που μπορούν να πάρουν τη θέση του. Οι Αλβανοί κατά δεκάδες κάνουν "πιάτσα" στους δρόμους, έστω και για ένα μεροκάματο.

Οι συνθήκες εργασίας είναι απάνθρωπες. Η έλλειψη μέτρων ασφαλείας σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση, έχουν αποτέλεσμα την έξαρση των ατυχημάτων.

Το δρόμο της εργασιακής "σκλαβιάς" έχουν πάρει και εκατοντάδες ανήλικα παιδιά από τα ορεινά χωριά της Ηλείας, που μη υποφέροντας τη φτώχεια και την ανεργία, αφήνουν το σχολείο και κατεβαίνουν στις πόλεις για ένα πεντοχίλιαρο, για μια "καλύτερη" ζωή. Μια ζωή, που στη συνέχεια συνθλίβεται στα απάνθρωπα χέρια των αφεντικών. Η δουλιά όμως είναι πρόσκαιρη. Η αποκατάσταση των ζημιών φτάνει στο τέλος της. Για τους χιλιάδες οικοδόμους τι θα υπάρξει μετά; "Τίποτα", θα μας απαντήσει ο Π. Σταθάς,πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Πύργου.

Στην Ηλεία δεν υπάρχει καμία άλλη παραγωγική δραστηριότητα εκτός από τη γεωργία. Εργοστάσια δεν υπάρχουν πια. Το '91 έκλεισε το "Αιγαίον" παρασέρνοντας στην ανεργία 300 εργαζόμενους. Πριν λίγες μέρες έκλεισε και η "ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑ",πετώντας στο δρόμο άλλους 200. Υπάρχουν κάποιες μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που όμως και αυτές, η μια μετά την άλλη κλείνουν. Οι μεγαλύτερες οικοδομικές κατασκευαστικές εταιρείες του νομού, "ΔΟΞΑ" και "ΠΗΛΙΧΟΣ ΑΕ", παρουσιάζουν προβλήματα όσον αφορά τις καταβολές των δεδουλευμένων.

Ακόμη στους καταυλισμούς μένουν οι άστεγοι από το σεισμό του 1993

Γιώργος Κατσαρδάμας: "Σαράντα εφτά χρόνια με το μυστρί στο χέρι και μόλις έχω συμπληρώσει τα ένσημά μου"

Ο 63χρονος Χρήστος Ροδόπουλος (στη μέση) με τρία μπάι - πας στην καρδιά, μας λέει: "Χρειάζομαι 2.000 ένσημα ακόμα για να πάρω σύνταξη"

Οι εργαζόμενοι της "ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑ" μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα του εργοστασίου

Ελάχιστα από τα πειστήρια (δακρυγόνο και η ασφάλειά του) της μέχρι σήμερα τρομοκρατικής δράσης των κυβερνητικών κατασταλτικών μηχανισμών.

Πάνοπλοι αστυνομικοί και άνδρες των ΜΑΤ ελέγχουν όλους τους δρόμους κι έχουν μεταβάλει την περιοχή σε σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης