(ΜΕΡΟΣ Β') Το μυστήριο του φυσικού κόσμου.. Οσο πιο επιταχτική και άμεση γίνεται για τον άνθρωπο η ανάγκη ετούτη τόσο πιο δύσκολο γίνεται να ξεδιαλύνει κάτι μέσα στο χάος, που τον περιτυλίγει απ' όλες τις μεριές. Η καταχνιά κατεβαίνει στο νου, όπως κυλάει σήμερα εδώ που κάθομαι, σαν θολό αγέρινο ποτάμι από το λαιμό του βουνού και σκεπάζει τον κάμπο εδώ αντίκρυ μου και κρύβει τ' άσπρα σπίτια των χωριών του κάμπου, τα χωράφια και τα ψηλά καμπαναριά μέσα στην άσπρη θολούρα της και σε λίγο δε βλέπω τίποτα γύρω μου, μόνο ακούω τις μακρινές φωνές των παιδιών και τα κοκόρια, που λαλούνε μέσα στο πούσι. Την καταχνιά ετούτη, τα άσπρο πούσι, τη βροχή, το χαλάζι, την μπόρα, τον ήλιο που φεγγοβολεί...