Οσο κι αν η κυβέρνηση φουσκώνει τις εξαγγελίες της, δύσκολα κρύβεται ότι αυτές αποτελούν από τη μία δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο και από την άλλη ξαναμοίρασμα της φτώχειας στο λαό, και μάλιστα υπό προϋποθέσεις. Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, για να ενισχυθεί στο λαό η αυταπάτη ότι κάτι «έχει να λαμβάνει», αξιοποιούνται και δημοσκοπήσεις με διλήμματα απόλυτα προσαρμοσμένα στη λογική του «μικρότερου κακού»: «Αύξηση μισθών» ή «μείωση της ανεργίας», «μη περικοπή συντάξεων» ή «μείωση φορολογίας», «υποστήριξη των ασθενέστερων» ή «αύξηση επενδύσεων» κ.ο.κ. Δηλαδή, καλούν το λαό να μετρήσει πόσα και από ποια τσέπη θα χάσει, φυλάσσοντας ως κόρη οφθαλμού τη «δημοσιονομική πειθαρχία», για να μην «επαναληφθούν οι παθογένειες του παρελθόντος». Την ίδια στιγμή, κυβέρνηση και ΝΔ ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να συντηρήσουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, ενώ η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι προτάσεις τους, ακόμα κι εκεί που εμφανίζουν διαφορές ως προς το εύρος και τους ρυθμούς της αντιλαϊκής επίθεσης, δεν παύουν να υπηρετούν τον ίδιο στρατηγικό στόχο, της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, στις φορομπηχτικές προτάσεις της ΝΔ για μεταφορά του ΕΝΦΙΑ στους δήμους, η κυβέρνηση απαντάει ότι αυτό είναι «ανεδαφικό», επειδή δεν υπάρχει τέτοιος ...μηχανισμός και ότι η Τοπική Διοίκηση χαρακτηρίζεται από διαφθορά και σπατάλη, επομένως κάτι τέτοιο θα ήταν «ρίσκο»! Δεδομένος λοιπόν ο ΕΝΦΙΑ και για τους δύο, όπως δεδομένη και η φορομπηχτική πολιτική της Τοπικής Διοίκησης, στη λογική της μεγαλύτερης ανταποδοτικότητας. Χώρια η ανησυχία και των δύο να σιγουρέψουν ότι τα λαϊκά νοικοκυριά θα στραγγίζονται για την αποπληρωμή του ΕΝΦΙΑ, είτε εισπράττεται από την Εφορία είτε από τα δημοτικά ταμεία.