O «κοινωνικός διάλογος» θα είναι το βαρύ πυροβολικό της κυβέρνησης στη δεύτερη προσπάθειά της, μέσα σε ένα χρόνο, ν' ανατρέψει τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, να βάλει «ταφόπλακα» στα εναπομείναντα ασφαλιστικά δικαιώματα. Ηδη το επιτελείο του υπουργείου Εργασίας εντείνει την προπαρασκευαστική επεξεργασία, προετοιμάζει το χρονοδιάγραμμα της επίθεσης και τους «στόχους» που αυτή τη φορά θα χτυπήσει.

Στα πλαίσια αυτά, της προετοιμασίας του εδάφους, ο υπουργός Εργασίας θα έχει την Παρασκευή συνάντηση με το προεδρείο του ΣΕΒ, τους εκπροσώπους της ΓΣΕΒΕΕ και τη Δευτέρα με το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ, ενώ αναμένεται να οριστεί συνάντηση με το προεδρείο της ΕΣΕΕ.

Μάλιστα, σε δημοσίευμα του χτεσινού «Εθνους» γίνεται λόγος για «διάλογο σε πέντε δόσεις», που θα σαλαμοποιεί τα θέματα, σε μια προσπάθεια να κάμψει την αντίθεση των εργαζομένων, θ' αρχίζει από τα πιο «εύκολα», χρηματοδότηση, ενοποίηση ταμείων, για να προχωρήσει στα πιο «δύσκολα», στην επικουρική ασφάλιση και στην εμπλοκή σε αυτή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών και στη συνέχεια στο ύψος των συντάξεων και στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Παράλληλα με αυτή την προσπάθεια, η κυβέρνηση αρχίζει να προβάλλει μια σειρά επιχειρήματα από το ιδεολογικό της οπλοστάσιο, να καλλιεργεί το ανάλογο κλίμα. Απ' αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις χτες στον «PLANET» του υφυπουργού Εργασίας Ρ. Σπυρόπουλου. Επαναφέρει - όπως κατά κόρον έκανε ο Τ. Γιαννίτσης την προηγούμενη άνοιξη - τον όρο «ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα» και έμμεσα ισχυρίζεται ότι οι αλλαγές και οι νέες ρυθμίσεις δε θα τα θίξουν, σε μια εμφανή προσπάθεια να καθησυχάσει και να διασπάσει τους εργαζόμενους.

Επιπλέον συνδέει τα μέτρα που πρέπει να επιβληθούν με την «ύφεση» που πρέπει να ληφθεί υπόψη και επαναλαμβάνει τη γνωστή κινδυνολογία ότι αν μείνει στάσιμο το ασφαλιστικό, τότε κινδυνεύει να καταρρεύσει! Και βέβαια δεν παραλείπει να «ξαναζεστάνει» το γνωστό μοτίβο ότι η ασφάλιση πρέπει να προσαρμοστεί στο σημερινό «μοντέλο παραγωγής» και ότι το «κοινωνικό κεκτημένο» δεν μπορεί να είναι ίδιο με αυτό της βιομηχανικής εποχής.

Ολη βέβαια αυτή η επιχειρηματολογία, η επίκληση των «αντικειμενικών συνθηκών» και των «αλλαγών», ένα στόχο έχουν: Να αποκρύψουν το βαθύ αντεργατικό χαρακτήρα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, να κάμψουν τις αντιστάσεις στο όνομα κάποιας «εξωκοινωνικής» ανάγκης. Για την κυβέρνηση το πρόβλημα προκύπτει από τις «αλλαγές» στο μοντέλο παραγωγής και όχι από την επιδίωξή της να χειροτερέψει τη θέση των εργαζομένων, ενισχύοντας το ΣΕΒ και το κεφάλαιο. Πρόβλημα είναι ο «κίνδυνος της κατάρρευσης» - μπορεί και μετά από 30 χρόνια - αλλά όχι ότι σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι λαμβάνουν συντάξεις πείνας, ενώ έχουν πληρώσει ακριβά. Τα παραπάνω είναι ένα μικρό μόλις δείγμα ότι η κυβέρνηση συνεχίζει στην ίδια γραμμή πλεύσης και επιβεβαιώνουν την ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα να της απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και την περασμένη άνοιξη.