Με αφορμή το τσουνάμι του Σαββάτου στην Ινδονησία και το θάνατο εκατοντάδων (μέχρι στιγμής) ανθρώπων, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θυμήθηκαν το αντίστοιχο γεγονός στις 26 Δεκέμβρη 2004, όταν μετά τον ισχυρότατο σεισμό, το τσουνάμι που δημιουργήθηκε σάρωσε ό,τι βρήκε μπροστά του και σκότωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Με αφορμή λοιπόν την προηγούμενη και τη νέα καταστροφή, άλλοι έγραψαν «όπου φτωχός κι η μοίρα του» κι άλλοι μίλησαν για «τραγικές συμπτώσεις», μιας που το τσουνάμι «χτύπησε» ξανά κοντά στα Χριστούγεννα. Το τραγικό όμως δεν είναι η χρονική σύμπτωση, ούτε βέβαια η φτώχεια έπεσε από τον ουρανό. Το τραγικότερο όλων είναι ότι σε μια τόσο σεισμογόνο περιοχή, όπου ο κίνδυνος για τσουνάμι είναι υψηλός και υπάρχει μάλιστα σχετική αρνητική πείρα με χιλιάδες νεκρούς, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει παρθεί για την προστασία του λαού, παρότι πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια από τη φονική εκείνη προειδοποίηση της φύσης. Βλέπετε, η συντριβή των λαϊκών αναγκών σε λογικές «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο είναι χαρακτηριστικό όλου του καπιταλιστικού κόσμου, που βάζει στο ζύγι τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων από τη μια και από την άλλη το κόστος ενός ολοκληρωμένου συστήματος προστασίας του λαού από φυσικές και άλλες καταστροφές, με σύγχρονα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης, με υποδομές και σχέδιο πρόληψης και διαχείρισης μιας καταστροφής και πάει λέγοντας. Η επανάληψη του ίδιου φαινομένου στην ίδια περιοχή δείχνει προς ποια μεριά γέρνει σταθερά το ζύγι...