Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών δημιουργούν αντικειμενικά περισσότερες δυνατότητες κατανόησης της στήριξης όλων των αστικών κομμάτων στις θεμελιώδεις πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτή ακριβώς η συμφωνία κρύβεται πίσω από τις συνεχείς μετατοπίσεις ανάμεσα σε αυτά τα κόμματα, τα οποία πλέον λειτουργούν ανοιχτά σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Αυτή η συμφωνία κρύβεται πίσω από την προσπάθεια χάραξης πλαστών διαχωριστικών γραμμών, είτε μέσω της ανακάλυψης ανύπαρκτων διαφορών είτε μέσω της προβολής σε πρώτο πλάνο δευτερευόντων και τριτευόντων διαφορών. Αυτή η συμφωνία κρύβεται πίσω από το ανέβασμα των τόνων της ενδοαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης και από την επιστράτευση από τους μνηστήρες της αστικής διακυβέρνησης, για άλλη μία φορά, της λογικής του δήθεν «μικρότερου κακού», η οποία αξιοποιείται διαχρονικά για την απόσπαση της συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική και τη διασφάλιση της σταθερότητάς της.

Τα συνεχή συγχαρητήρια προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για την εσωτερική και εξωτερική της πολιτική, απ' όλους εκείνους τους βασικούς πυλώνες του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος που συνέχαιραν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις για το αντιλαϊκό τους έργο, αποδεικνύουν το παραπάνω συμπέρασμα. Οπως, άλλωστε, μας υπενθύμισε τον Γενάρη και ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γ. Σταθάκης, σε συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό «Real», «το σύνολο σχεδόν των νομοσχεδίων που έχει φέρει η κυβέρνηση τους πρόσφατους μήνες ψηφίζονται με πολύ ευρεία πλειοψηφία, καθώς αναγκάζεται και η ΝΔ να τα ψηφίσει». Χαρακτηριστική γι' αυτήν τη σύμπνοια ήταν και η ανοιχτή υπεράσπιση της αναγκαιότητας των μέτρων των δύο πρώτων μνημονίων από τους κυβερνητικούς δικηγόρους στη συνεδρίαση του ΣτΕ, το οποίο συζητούσε τη «συνταγματικότητα» της μνημονιακής περικοπής των δώρων για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Ξεκινώντας την επισκόπηση των εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος, δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στις εξελίξεις γύρω από την υπερψήφιση σε Αθήνα και Σκόπια της λεγόμενης συμφωνίας των Πρεσπών και την ακόλουθη ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ. Η απόλυτη συμφωνία του συνόλου των αστικών κομμάτων στις ευρωΝΑΤΟικές στοχεύσεις της συμφωνίας επιχειρήθηκε να κρυφτεί κάτω από τη σκόνη της μεταξύ τους αντιπαράθεσης.

Τσίπρας και Ζάεφ δεν προλάβαιναν τα συγχαρητήρια και τις βραβεύσεις. Ανάμεσα σε όσους εξέφρασαν δημόσια τον ενθουσιασμό τους για τη συμφωνία, ξεχωρίζουμε ενδεικτικά τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ, τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζ. Μπόλτον, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Κλ. Γιούνκερ, τον γγ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, την Γερμανίδα καγκελάριο Α. Μέρκελ, τον Γερμανό ΥΠΕΞ Χ. Μάας, τον ακροδεξιό καγκελάριο της Αυστρίας Σ. Κουρτς κ.λπ. Την ίδια στιγμή, οι δύο πολιτικοί βραβεύτηκαν από τον Συντηρητικό πρωθυπουργό της Βαυαρίας με το ίδιο βραβείο («Ewald von Kleist»). Οσον αφορά τον υπερδραστήριο Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Τζ. Πάιατ, αναπαρήγαγε στον προσωπικό του λογαριασμό στο «Twitter» μια σειρά από επαινετικά σχόλια και ρεπορτάζ ξένων ΜΜΕ για την κυβέρνηση, που ανέφεραν τη σημασία του «ιστορικού επιτεύγματος» της συμφωνίας για την οικοδόμηση μιας «Νοτιοανατολικής Ευρώπης εξολοκλήρου εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ».

Αν πιστέψουμε την κυβερνητική προπαγάνδα, τότε μάλλον όλοι οι παραπάνω τοποθετήθηκαν στη συμφωνία εμφορούμενοι από βαθιά αισθήματα διεθνισμού και μάλλον εφάρμοσαν στη ζωή τα διδάγματα του... Λένιν, τον οποίο θρασύτατα επιστράτευσαν - μέσω της διαστρέβλωσής του - μερίδα των κυβερνητικών στελεχών. Από τις εξελίξεις που ακολούθησαν την υπογραφή της συμφωνίας, φαίνεται ότι αυτή αποτελεί σημαντικό κρίκο σε μια αλυσίδα γενικότερων παρεμβάσεων των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στα Βαλκάνια. Η συμφωνία προτάσσεται ως πρότυπο για μια σειρά διευθετήσεις στην περιοχή, που περιλαμβάνουν αλλαγές συνόρων και έχουν ως κοινό παρονομαστή τη λεγόμενη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή την ενίσχυση των ευρωατλαντικών θέσεων στην περιοχή έναντι της Ρωσίας και άλλων ανταγωνιστών.

Ιδιαίτερη κινητικότητα εμφανίστηκε στο ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, με τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο και Σερβία να λαμβάνουν χώρα με την άμεση ανάμειξη ΗΠΑ και ΕΕ και τα σενάρια ανταλλαγών εδαφών ανάμεσα σε Σερβία και Κοσσυφοπέδιο να είναι «στο τραπέζι». Ιδιαίτερα αξίζει να σημειωθεί η πρόσκληση του Σέρβου Προέδρου, Αλεξάνταρ Βούτσιτς, στον Αμερικανό ομόλογό του, Ντ. Τραμπ, να επισκεφτεί το Βελιγράδι (ως ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που θα το κάνει μετά από 40 χρόνια) και να συμβάλει στην «επίλυση» του ζητήματος του Κοσσυφοπεδίου. Σε αυτό το πεδίο εντάσσεται και το σχέδιο της «Μεγάλης Αλβανίας», το οποίο σιγοντάρεται τουλάχιστον από τις ΗΠΑ και προχωράει ήδη με την κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στην Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.

Σε αυτό το περιβάλλον, γίνεται εύκολα κατανοητός ο κίνδυνος ανακίνησης από τον ιμπεριαλισμό μιας σειράς ζητημάτων, όπως αυτό της δήθεν «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα, το οποίο προβλήθηκε από άρθρο στο γνωστό βρετανικό δίκτυο BBC. Το ίδιο το περιεχόμενο της συμφωνίας των Πρεσπών, άλλωστε, δίνει τη δυνατότητα ανακίνησης τέτοιων ζητημάτων σε βάρος όλων των λαών της περιοχής. Οι κίνδυνοι που απορρέουν για τους λαούς της περιοχής από τους σχεδιασμούς και τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων, των κυβερνήσεων και των συμμαχιών τους αναδεικνύονται από τη σταθερή αντίδραση της Ρωσίας στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων και τις αντίστοιχες απειλές.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν συμβιβάστηκε απλά με την άρχουσα τάξη, αλλά αντίθετα στρατεύεται ολοένα και πιο ενεργητικά στο πλευρό των ευρωατλαντικών επιδιώξεων στην περιοχή και σέρνει τον ελληνικό λαό όλο και βαθύτερα στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οπως σημειώνεται στην «Ολοκληρωμένη Εκθεση του αμερικανικού ΥΠΕΞ για την Ελλάδα» που δημοσιοποίησε ο «Ριζοσπάστης»: «Η Ελλάδα είναι αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ εντός και εκτός της Ελλάδας (...) Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Αμυνας προσέφερε επιπλέον τοποθεσίες εκτός του Κόλπου της Σούδας για να υποστηρίξει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή (...) Η αποστολή θα συνεχίσει να ενθαρρύνει την Ελλάδα να υποστηρίζει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και για ειρηνική επίλυση σε περιφερειακές διαφορές και συγκρούσεις»!

Στόχος της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ν/Α Μεσογείου αποτελεί η μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό και εμπορικό κόμβο. Πέρα από τη μετατροπή της Ελλάδας σε πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων από και προς την ΕΕ, αυτός ο στόχος υπηρετείται, για παράδειγμα, από τον σχεδιασμό για διοχέτευση του φυσικού αερίου της Ν/Α Μεσογείου μέσω του αγωγού «EastMed» στην Ελλάδα και από εκεί μέσω των Βαλκανίων στις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης. Ο ίδιος στόχος υπηρετείται και με την είσοδο του αμερικανικού υγροποιημένου σχιστολιθικού αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά (στη μεταφορά του οποίου, άλλωστε, βλέπει τεράστιες ευκαιρίες το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο), καθώς και με την κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ, ο οποίος διασχίζει τη Βόρεια Ελλάδα και θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τις πηγές του Αζερμπαϊτζάν, όπου δραστηριοποιούνται κυρίως αμερικανικοί όμιλοι. Πρόκειται για σχεδιασμούς που υπηρετούν παράλληλα και τη στόχευση των ΗΠΑ και ΕΕ για μείωση της εξάρτησης της ΕΕ από τη ρωσική Ενέργεια.

Ο ενεργητικός ρόλος της Ελλάδας και η στήριξη στον αγωγό «EastMed» αποτυπώθηκε το τελευταίο διάστημα τόσο στο 1ο Φόρουμ για το Φυσικό Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο, που έλαβε χώρα στο Κάιρο με τη συμμετοχή Αιγύπτου, Ισραήλ, Ιορδανίας, Ιταλίας, Ελλάδας, Κύπρου και Παλαιστίνης, όσο και στη «Διακήρυξη της Λευκωσίας» που εγκρίθηκε από την 5η Σύνοδο Κορυφής των μεσογειακών χωρών της ΕΕ (MED 7), στις οποίες μεταξύ άλλων περιλαμβάνεται η Γαλλία και η Ιταλία, εταιρείες των οποίων έχουν δικαιώματα έρευνας και εξόρυξης στην κυπριακή ΑΟΖ. Επίσης, στις αρχές Μάρτη θα λάβει χώρα στην Κρήτη η τριμερής συνάντηση Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ με αιχμή τη στενότερη συνεργασία στην Ενέργεια και την «άμυνα», με την παρουσία και του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μ. Πομπέο. Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να παίξει ρόλο «γέφυρας» ανάμεσα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και τον αραβικό κόσμο, όπως φάνηκε και από την τοποθέτηση του Αλ. Τσίπρα στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Συνδέσμου Αραβικών Κρατών.

Σε προπαγανδιστικό επίπεδο, η κυβέρνηση προβάλλει την αναβάθμιση της αστικής τάξης της χώρας ως «εθνική», ενώ διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα, προβάλλει τον ολοένα και πιο ενεργητικό ρόλο στην περιοχή ως παράγοντα εξασφάλισης της σταθερότητας και της... ειρήνης. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποκρύψει από τον ελληνικό λαό ή να υποβαθμίσει ότι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας φέρει ΝΑΤΟική «σφραγίδα», ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ στηρίζουν το σχέδιο της «Μεγάλης Αλβανίας», ότι το ΝΑΤΟ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, στο φασιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία ή παλιότερα στο πραξικόπημα στην Ελλάδα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ότι το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε στάδιο πολεμικής προετοιμασίας περικυκλώνοντας τη Ρωσία και υιοθετώντας το ανατριχιαστικό δόγμα του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», με τη Ρωσία να αντιδρά απειλώντας ανοιχτά τις χώρες που έχουν αμερικανικά πυρηνικά και πρωταγωνιστούν στην προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

Στο μέτωπο των γεωτρήσεων, τώρα, σε επίσημη ανακοίνωση της κοινοπραξίας «ExxonMobil» - «Qatar Petrοleum», το κοίτασμα που εντοπίστηκε στο στόχο «Γλαύκο» του «οικοπέδου 10» της κυπριακής ΑΟΖ χαρακτηρίστηκε εξαιρετικής ποιότητας και μεγάλης ποσότητας. Αυτά τα αποτελέσματα εδραιώνουν τη μακρόχρονη παρουσία της κοινοπραξίας στην περιοχή για την ανάπτυξη και εκμετάλλευση του κοιτάσματος, αλλά και για περαιτέρω αναζητήσεις, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ένταση των ανταγωνισμών στην περιοχή. Στο πλαίσιο της προσπάθειας ΗΠΑ και Ισραήλ για τον έλεγχο των κοιτασμάτων και των θαλάσσιων δρόμων μεταφοράς Ενέργειας από την Αίγυπτο μέχρι την Ελλάδα, διεξάγονται σύνθετες διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, που αφορούν τόσο το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ όσο και της συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων Ελλάδας και Κύπρου.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Μ. Τσαβούσογλου, δήλωσε με τη σειρά του, μόλις λίγες μέρες πριν την έναρξη της μεγάλης στρατιωτικής άσκησης με το χαρακτηριστικό όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», ότι «το Αιγαίο, η Ανατολική Μεσόγειος και ο ενεργειακός πλούτος γύρω από την Κύπρο αποτελούν για εμάς στρατηγικούς στόχους, εθνικά ζητήματα» και ότι «απολύτως τίποτα δεν μπορεί να συμβεί στη Μεσόγειο χωρίς την Τουρκία, δεν θα επιτρέψουμε κάτι τέτοιο». Η ίδια η έκταση και γεωγραφική διασπορά της άσκησης (η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη άσκηση που οργάνωσε ποτέ η Τουρκία) υπογραμμίζει τις τουρκικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ συνοδεύτηκε από παραβιάσεις και προκλήσεις, με το τουρκικό υπουργείο Αμυνας να κυκλοφορεί μέχρι και αφίσα στην οποία εμφανίζεται ολόκληρη η Κύπρος υπό τουρκική κατοχή.

Σε κάθε περίπτωση, τα κοιτάσματα γύρω από την Κύπρο μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο το νησί σε επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Από τη μία, «ξαναζεσταίνονται» τα σενάρια για το Κυπριακό, με τις ΗΠΑ να καταθέτουν νομοσχέδιο για την άρση του εμπάργκο όπλων που είχαν επιβάλει στο νησί από το 1980, με την αιτιολογία ότι «η ενεργειακή εξερεύνηση της κυπριακής ΑΟΖ και των κυπριακών υδάτων αφορά τη συμμετοχή αμερικανικών εταιριών» και οι έρευνες υδρογονανθράκων στην Κύπρο «προάγουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, παρέχοντας στους συμμάχους και εταίρους των ΗΠΑ μια πιθανή εναλλακτική στο ρωσικό αέριο», ενώ φουντώνουν τα σενάρια για δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στο νησί, πάντα στο όνομα της... ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή. Από την άλλη, ο ΥΠΕΞ της Κύπρου, Ν. Χριστοδουλίδης, επισκέφτηκε στη Μόσχα τον ομόλογό του, Σ. Λαβρόφ, ο οποίος φανέρωσε την απροθυμία της Ρωσίας να αποκλειστεί από νέους συμβιβασμούς, χαρακτηρίζοντας αναχρονιστικό το υπάρχον σύστημα εγγυήσεων και προσθέτοντας ότι «όποιες αλλαγές» γίνουν πρέπει «να γίνουν με νέες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας» του ΟΗΕ.

Τα ζητήματα «ασφάλειας» της Κύπρου βρέθηκαν - μαζί με τα ζητήματα Ενέργειας, υποδομών και διμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων - και στο επίκεντρο της πολύωρης συνάντησης Τσίπρα - Ερντογάν τον Φλεβάρη στην Αγκυρα. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι πολλά ερωτήματα εγείρονται από το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία επίσημη ενημέρωση για το περιεχόμενο και τις ενδεχόμενες αποφάσεις της συζήτησης, καθώς και από το ότι στις δηλώσεις Τσίπρα - Ερντογάν προέκυψαν αρκετά «γκρίζα» σημεία, τόσο για την «ασφάλεια» και τη συνεργασία στην αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» όσο και για τα παζάρια της Τουρκίας με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι στρατευμένη στον αμερικανοΝΑΤΟικό στόχο για διατήρηση της Τουρκίας στο «δυτικό» στρατόπεδο και για ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στην περιοχή. Αυτός ο στόχος περιγράφεται και στην πρόσφατη Εκθεση του αμερικανικού ΥΠΕΞ για την Τουρκία: «Η σχέση των ΗΠΑ με την Τουρκία είναι ζωτικής σημασίας για πολλούς από τους βασικούς μας στόχους στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Η συνεργασία μας σε ένα ευρύ φάσμα προκλήσεων ασφάλειας και διπλωματικών προκλήσεων τα τελευταία χρόνια υπογραμμίζει τη σημασία της ανοικοδόμησης και της διατήρησης ισχυρών και δυναμικών δεσμών με την Αγκυρα».

Οι σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας θα επηρεαστούν το επόμενο διάστημα μεταξύ άλλων και από τις εξελίξεις στη Συρία. Σε αυτό το μέτωπο είχαμε μέσα στον Φλεβάρη δύο σημαντικές συναντήσεις: Πρώτον, τη συνάντηση των υπουργών της «διεθνούς συμμαχίας για την ήττα του "Ισλαμικού Κράτους"», στην οποία ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Μ. Πομπέο, ξεκαθάρισε ότι «η αποχώρηση (σ.σ. των αμερικανικών) στρατευμάτων είναι απαραίτητη ως αλλαγή τακτικής, όχι ως αλλαγή αποστολής» και, δεύτερον, τη Σύνοδο Κορυφής των τριών δυνάμεων που έχουν αναλάβει το ρόλο «εγγυητή» της λεγόμενης εκεχειρίας στη Συρία (Ρωσία, Ιράν, Τουρκία), η οποία επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι στην «αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη» της Ιντλίμπ - που παραμένει ουσιαστικά υπό την προστασία του τουρκικού στρατού - εντείνεται η κινητικότητα των αντικαθεστωτικών. Επίσης, για τα μέσα Μάρτη είναι προγραμματισμένη στις Βρυξέλλες η «Συνδιάσκεψη για τη Συρία» της ΕΕ.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί στη Ν/Α Μεσόγειο αποτελούν, με τη σειρά τους, μέρος ευρύτερων ανταγωνισμών ανάμεσα στα ισχυρά κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αυτό αποτυπώθηκε πολύ καθαρά στην πρόσφατη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, την οποία ο επικεφαλής της Β. Ισινγκερ έκλεισε με τα χαρακτηριστικά λόγια: «Μετά από αυτήν τη Διάσκεψη δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Σήμερα έχουμε προβλήματα». Σε αυτήν εκφράστηκε πολύ οξυμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα, Ρωσία, για ζητήματα όπως η έξοδος των ΗΠΑ από τη Συνθήκη για τα πυρηνικά, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, ο υποθαλάσσιος αγωγός «Nord Stream 2» (ο οποίος προβλέπεται να ενώνει μέσω της Βαλτικής Θάλασσας τη Ρωσία με τη Γερμανία), ο εμπορικός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα κ.λπ. Την ίδια στιγμή, σε αδιέξοδο έφτασαν οι συνομιλίες Τραμπ - Κιμ Γιονγκ Ουν στο Ανόι, ενώ βασικά κέντρα του ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, ΕΕ, Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών) οργανώνουν ωμή επέμβαση στις εσωτερικές εξελίξεις στη Βενεζουέλα, μέσω της πολύπλευρης στήριξης των αντιδραστικών δυνάμεων της χώρας και του επικεφαλής τους, Γκουαϊδό.

Σε αυτό το περιβάλλον των οξυμένων διεθνών ανταγωνισμών, Γερμανία και Γαλλία προσπάθησαν το τελευταίο δίμηνο να φτάσουν σε έναν (πρόσκαιρο) συμβιβασμό των αντικρουόμενων συμφερόντων τους, με στόχο την ενίσχυση της συνοχής και της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ έναντι άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η προσπάθεια αναζωογόνησης του γαλλογερμανικού άξονα ως «κινητήρα» της ΕΕ είναι φανερή τόσο στη Συμφωνία του Ααχεν, που υπογράφτηκε ανάμεσα στις δύο χώρες τον Γενάρη, όσο και στις συνομιλίες των ηγετών των δύο κρατών τον Φλεβάρη στο Παρίσι, όπου αποφασίστηκε η κατάθεση κοινών προτάσεων για τη βιομηχανική πολιτική της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη Μάρτη. Γαλλία και Γερμανία ετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα μετά από την καταψήφιση στη Βρετανία της Συμφωνίας της κυβέρνησης Μέι με την ΕΕ για τους όρους του Brexit.