Στη μακρόχρονη ιστορία του το ΚΚΕ συμβάλλει καθοριστικά στον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ, (3-10 Νοέμβρη 1918), πολλά από τα στελέχη των σοσιαλιστικών ομίλων που ίδρυσαν λίγες μέρες αργότερα το Κόμμα, έδωσαν μάχη απέναντι σε συνδικαλιστές, οπαδούς του τότε πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου, γύρω από το ζήτημα της «πάλης των τάξεων» και του ταξικού προσανατολισμού της συνομοσπονδίας και τελικά επικράτησε ως σκοπός της ΓΣΕΕ «η πάλη των τάξεων».

Από τότε μέχρι σήμερα, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, συγκρούονται δυο γραμμές, αυτή του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας μ' αυτήν της ταξικής πάλης, που υπερασπίζει το ΚΚΕ και άλλες συνεπείς ταξικές δυνάμεις.

Αμέσως μετά την ίδρυσή του, το Κόμμα καταπιάνεται με την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων και την ενίσχυση του ταξικού χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος. Οργανώνονται δε μαζικές απεργίες με περιεχόμενο την 8ωρη δουλιά, αυξήσεις στα μεροκάματα και την Κοινωνική Ασφάλιση που τότε δεν υπάρχει.

Είναι η εποχή που η κυβέρνηση Βενιζέλου ετοιμάζεται να στείλει στρατό ενάντια στη Σοβιετική Εξουσία στη Ρωσία, (εκστρατεία στην Ουκρανία), και θέλει το κίνημα αδρανοποιημένο, πλήρως υποταγμένο, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζεται για τη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Ετσι τον Ιούλη του 1919 κάνει μαζικές συλλήψεις κομμουνιστών συνδικαλιστών στη ΓΣΕΕ και τους εξορίζει στη Φολέγανδρο. Στη συνέχεια επιδιώκει, τον Ιούνη του 1920, τη διοργάνωση συνεδρίου της ΓΣΕΕ, με σκοπό να την ελέγξει. Το ΣΕΚΕ δίνει τη δική του μάχη ενάντια σ' αυτά τα σχέδια. Οργανώνει τον Ιούλη του 1919 πανεργατική, πολιτική απεργία, για την απελευθέρωση των εξορίστων συνδικαλιστών, το σταμάτημα της τρομοκρατίας και των κυβερνητικών παρεμβάσεων στα συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ. Η κινητοποίηση στέφεται με επιτυχία.

Το Σεπτέμβρη του 1920 πραγματοποιείται το 2ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η βενιζελική παράταξη με σωματεία - «σφραγίδες» και εξαγορά συνδικαλιστών επιδιώκει να κερδίσει την πλειοψηφία στο συνέδριο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το συνέδριο καταδικάζει τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, τις κρατικές παρεμβάσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργατών και υπερασπίζει τον ταξικό χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στη δεκαετία του '20 συνεχίζονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος, στα τέλη του 1921, εναντίον των τροχιοδρομικών, οι πολύχρονες φυλακίσεις συνδικαλιστών, οι επιστρατεύσεις σιδηροδρομικών για τον πόλεμο της Μικράς Ασίας. Οπως, επίσης, και τα γεγονότα του Αυγούστου του 1923, όταν ο Γ. Παπανδρέου ως υπουργός Εσωτερικών διέταξε τις κρατικές δυνάμεις καταστολής να ανοίξουν πυρ κατά των απεργών εργατών στο Πασαλιμάνι, ενώ υπέγραψε διάταγμα διάλυσης της ΓΣΕΕ, την πλειοψηφία στην οποία είχαν οι ταξικές δυνάμεις με επικεφαλής τους κομμουνιστές.

Τον Ιούνη του 1925 εγκαθιδρύεται η δικτατορία του Πάγκαλου, η οποία έθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ, προχώρησε στη σύλληψη όλων κομμουνιστών και άλλων προοδευτικών συνδικαλιστών και τους εξόρισε σε νησιά του Αιγαίου. Σ' αυτές τις συνθήκες πραγματοποιείται το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, με βασικό στόχο την «αποκομμουνιστικοποίησή της». Και σ' αυτό το συνέδριο οι ταξικές δυνάμεις έχουν την πλειοψηφία. Αλλά, το καθεστώς, προκειμένου να αλλάξει τους συσχετισμούς προχώρησε σε συλλήψεις αντιπροσώπων, κυρίως κομμουνιστών συνδικαλιστών. Ετσι γίνεται δυνατή η εκλογή στη συνομοσπονδία διοίκησης υποταχτικής στο καθεστώς.

Η επιχείρηση αποκομμουνιστικοποίησης της ΓΣΕΕ θα ολοκληρωθεί το Μάη του 1928, στο 4ο συνέδριό της. Η προετοιμασία είχε αρχίσει αμέσως μετά το προηγούμενο συνέδριο, με διαγραφές ταξικών σωματείων από εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, (300 στο σύνολο), οπότε και θα εκδιωχθούν οι κομμουνιστές από τη ΓΣΕΕ, αφού αποκλείστηκαν μεγάλες ομοσπονδίες από το συνέδριο, ανάμεσά τους η μεγαλύτερη της χώρας, η Καπνεργατική, αλλά αποκλείστηκαν και οι εκλεγμένοι από άλλα συνδικάτα κομμουνιστές και άλλοι συνεπείς συνδικαλιστές αντιπρόσωποι.

Με δεδομένες αυτές τις συνθήκες, δηλαδή το βίαιο αποκλεισμό των ταξικών δυνάμεων από τη ΓΣΕΕ και τη μετατροπή της σε μοχλό περάσματος της πολιτικής της άρχουσας τάξης στο εργατικό κίνημα, οι ομοσπονδίες στις οποίες κυριαρχούσαν οι ταξικές δυνάμεις αποφασίζουν το συντονισμό δράσης τους, εκλέγοντας ένα 5μελές γραφείο και θέτοντας δυο βασικά καθήκοντα στη δράση τους. Πρώτο να οργανώσουν και να καθοδηγήσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης και δεύτερο να αγωνιστούν για την αποκατάσταση της νομιμότητας στη ΓΣΕΕ. Αν αυτό δεν επιτευχθεί να προχωρήσουν στην οργανωτική αντιμετώπιση της κατάστασης.

Η οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης από το 5μελές γραφείο, δημιουργεί προϋποθέσεις απομόνωσης της ΓΣΕΕ από την εργατική τάξη. Την ίδια περίοδο το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ, (Δεκέμβρης 1928), θέτει ως άμεσο καθήκον «τη σύγκληση του εργατικού πανελλαδικού συνεδρίου... τη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, την επανίδρυση του ταξικού κέντρου των συνδικάτων για την οργάνωση και διεξαγωγή των οικονομικών αγώνων της εργατικής τάξης, την καταπολέμηση της πολιτικής συνεργασίας των τάξεων...». Το συνέδριο εκτιμά ότι «για την επιτυχή διεξαγωγή των αγώνων της εργατικής τάξης, επιβάλλεται το ενιαίο μέτωπο όλων των εργατών, ανεξαρτήτως πολιτικών αντιλήψεων», μέτωπο ενάντια στην «κρατικοποιημένη», όπως τη χαρακτηρίζει, ηγεσία της ΓΣΕΕ και στην κεφαλαιοκρατία.

Το ΚΚΕ μπροστά στον επιδιωκόμενο ταξικό αφοπλισμό του κινήματος, παρεμβαίνει έτσι ώστε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να εξασφαλίσει ταξική ηγεσία, ταξική ενότητα δράσης και προσανατολισμό.

Ετσι στις 3/2/1929, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα προχωρήσει στην πραγματοποίηση του συνεδρίου της Ενωτικής ΓΣΕΕ.

Η Ενωτική ΓΣΕΕ ήταν μια αναγκαιότητα που επιβλήθηκε στους κομμουνιστές και προοδευτικούς συνδικαλιστές, στους οργανωμένους εργάτες που δεν επιθυμούσαν ένα συνδικαλιστικό κίνημα ποδηγετημένο από την εκάστοτε κρατική, κυβερνητική και εργοδοτική εξουσία. Η ίδρυσή της αποσκοπούσε στη δημιουργία των προϋποθέσεων ενότητας δράσης πάνω στις αρχές της ταξικής πάλης και της απόκρουσης οποιασδήποτε εξάρτησης από την αστική τάξη και τα κυβερνητικά - κρατικά όργανά της.

Η Ενωτική ΓΣΕΕ καθημερινά συσπείρωνε ολοένα και περισσότερο τους εργάτες. Ετσι η κυβέρνηση Βενιζέλου επιχείρησε να ενισχύσει την κυβερνητική ΓΣΕΕ και να χτυπήσει με κατασταλτικά μέτρα την Ενωτική. Ετσι μέσα στα 1929 ψήφισε τρεις νόμους: Με τον έναν έδινε το προνόμιο στη διοίκηση της ΓΣΕΕ να υποδείχνει τέσσερις γερουσιαστές. Με τον δεύτερο ίδρυε έναν ειδικό οργανισμό, την «Εργατική Εστία», στην οποία εξασφάλιζε και τους πόρους, ώστε να μπορεί να έχει στη διάθεσή της οικήματα, στα οποία θα μπορούσαν να στεγάζονται τα σωματεία της κυβερνητικής ΓΣΕΕ. Στο νόμο αυτό υπήρχε και διάταξη που προέβλεπε τον αποκλεισμό από τα οικήματα της «Εργατικής Εστίας» των συνδικάτων εκείνων που έκαναν αντικυβερνητική πολιτική. Τέλος, με τον τρίτο νόμο έβγαζε εκτός νόμου την Ενωτική ΓΣΕΕ.

Αν και εκτός νόμου η Ενωτική ΓΣΕΕ δεν ανέστειλε τη δράση της για την υπεράσπιση του ανεξάρτητου από την αστική τάξη και το κράτος, ταξικού συνδικαλισμού, αλλά συνέχισε να λειτουργεί παράνομα και να αυξάνει την επιρροή της μέσα στους εργάτες, καθοδηγώντας την πάλη τους για το μεροκάματο, τις καθημερινές διεκδικήσεις, την πάλη ενάντια στο φασισμό, που τη δεκαετία του '30 πρόβαλε απειλητικός σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ηταν τέτοια δε η επιρροή της Ενωτικής ΓΣΕΕ μέσα στην εργατική τάξη που στο 7ο συνέδριο της καθεστωτικής ΓΣΕΕ, το 1934, το 1/3 των συνέδρων υποστήριξε τις προτάσεις της για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η πίεση, μάλιστα, των εργατών για ενότητα, σύμφωνα με τις προτάσεις της Ενωτικής ΓΣΕΕ συνεχώς δυνάμωνε γεγονός που υποχρέωσε την καθεστωτική ΓΣΕΕ να έρθει τον Ιούλη του 1936 σε επικοινωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ και να συμφωνήσει μαζί της για τη σύγκληση ενός ενωτικού συνεδρίου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών στη ΓΣΕΕ, καθώς και την αποδέσμευσή της από κάθε κρατική ή εργοδοτική εξάρτηση. Η επιβολή, όμως, της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου έθεσε τέρμα σε τέτοιου είδους εξελίξεις. Το μεταξικό καθεστώς προχώρησε με ταχύτατους ρυθμούς στη φασιστικοποίηση των συνδικάτων, ενώ γέμισε τις φυλακές και τις εξορίες με κομμουνιστές, αριστερούς και προοδευτικούς συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων.

Μετά τη γερμανική εισβολή, στις 6/4/1941 η Ελλάδα βρέθηκε υπό το καθεστώς της τριπλής - γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής - κατοχής. Αμεσο καθήκον, η εθνική απελευθέρωση. Στον αγώνα αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ.

Την 1η Ιούλη του 1941, συνήλθε η 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η απόφασή της είναι καθοριστική για την οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και τη δράση για συσπείρωση όλων των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που ήταν διατεθειμένες να αγωνιστούν γι' αυτό το σκοπό. Στις 16 Ιουλίου του 1941, με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, ιδρύθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Στην ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ συμμετείχαν η Ενωτική ΓΣΕΕ, η ΓΣΕΕ και η ρεφορμιστική οργάνωση των Ανεξάρτητων Συνδικάτων.

Το Εργατικό ΕΑΜ υπήρξε η ψυχή της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού στον αγώνα του για επιβίωση και εθνική απελευθέρωση. Αλλωστε, η συμβολή του στους συνδικαλιστικούς αγώνες στην κατοχή ήταν καθοριστική. Ετσι, όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, το ΕΕΑΜ αναγνωρίστηκε ως Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας. Αλλά η εργατική τάξη ενωμένη στη δράση και με ταξικό προσανατολισμό γίνεται εμπόδιο στην άρχουσα τάξη, και μάλιστα σε μια περίοδο που ουσιαστικά κρίνεται το «ποιος-ποιον». Ετσι μετά την ήττα του λαϊκού κινήματος το Δεκέμβρη του 1944, με την επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών, και την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα, η κυβέρνηση Πλαστήρα το Γενάρη του 1945 καθαίρεσε τη νόμιμη διοίκηση της ΓΣΕΕ, που ανήκε στο ΕΕΑΜ και διόρισε νέα διοίκηση από παλιούς συνεργάτες της μεταξικής δικτατορίας και των αρχών κατοχής.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, (Φλεβάρης του 1945), το ΚΚΕ πρωτοστατεί για την αποκατάσταση της νομιμότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα, με γνήσιες ελεύθερες αρχαιρεσίες και ανάλογες διαδικασίες για το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Το εργατικό κίνημα περνάει ήδη μια νέα περίοδο πραξικοπηματικών επεμβάσεων στο εσωτερικό του. Η άρχουσα τάξη, στηριγμένη στους Αγγλους ιμπεριαλιστές έκανε τα πάντα για την ποδηγέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος, αφού οι πραγματικοί συσχετισμοί σ' αυτό έδιναν συντριπτική πλειοψηφία στους κομμουνιστές και άλλες ταξικές δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχαιρεσίες τον Απρίλη του 1945, πρόεδρος της κεντρικής εκλογικής επιτροπής ήταν ο Αγγλος Tewson.

Σ' αυτές τις συνθήκες, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, του μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου σε βάρος των ΕΑΜιτών και προοδευτικών πολιτών, παρά τις απροκάλυπτες επεμβάσεις και τα διοικητικά μέτρα, οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος καταφέρνουν να οργανωθούν, να κερδίσουν και να διατηρήσουν σε πολύ αντίξοες συνθήκες την υποστήριξη της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης. Με απόφαση του ΚΚΕ στις αρχές Απρίλη 1945 ιδρύεται από τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους στο εργατικό κίνημα ο Εργατικός Αντιφασιστικός Συνασπισμός (ΕΡΓΑΣ), που γρήγορα θα επικρατήσει σε όλα σχεδόν τα σωματεία, στις δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις και στη ΓΣΕΕ. Ετσι, παρά τις συνεχιζόμενες πολύμορφες κυβερνητικές, από κοινού με τους Αγγλους επεμβάσεις, στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, (Μάρτης 1946), ο ΕΡΓΑΣ κατακτά μεγάλη πλειοψηφία και εκλέγεται γενικός γραμματέας της Συνομοσπονδίας, ο κομμουνιστής συνδικαλιστής ηγέτης Μήτσος Παπαρήγας, ο οποίος δολοφονήθηκε από την Ασφάλεια το Φλεβάρη του 1949. Ομως και αυτή η νίκη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος θα αντιμετωπιστεί με μέτρα καταστολής. Η εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ θα καταργηθεί με δικαστικά και διοικητικά - κρατικά μέτρα, αφού το μοναρχοφασιστικό καθεστώς που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με την αμέριστη στήριξη των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών, οδηγεί στον Εμφύλιο Πόλεμο και βεβαίως δεν εξασφάλιζε στοιχειώδεις προϋποθέσεις άσκησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, πολύ περισσότερο ελευθερία αγωνιστικής δράσης.

Η λήξη του Εμφυλίου βρήκε το ΚΚΕ στην παρανομία και τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών και στελεχών του στις φυλακές και τις εξορίες ή στην πολιτική προσφυγιά, μακριά από την πατρίδα, με στέρηση της ιθαγένειας και του δικαιώματος επιστροφής. Ομως, τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος, που έμειναν ελεύθερα ή κατάφεραν να απελευθερωθούν από τα κάτεργα, δεν εγκατέλειψαν ούτε για μια στιγμή την προσπάθεια να διατηρήσουν και να διευρύνουν τους δεσμούς του ΚΚΕ με την εργατική τάξη και τις μαζικές της οργανώσεις της, κυρίως τις πρωτοβάθμιες. Ετσι πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση του «Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος Ελλάδος», που ήταν η συνδικαλιστική παράταξη της ΕΔΑ και μέσω αυτής της παράταξης έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες που αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του '50 για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πρέπει δε να σημειωθεί πως το Μάη του 1955 ο αγώνας για ένα ανεξάρτητο ταξικό συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα πήρε νέες διαστάσεις με τη δημιουργία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, που προήλθε από την ενοποίηση του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος Ελλάδας και του Κινήματος Ελεύθερου Συνδικαλισμού (στο οποίο ηγέτης ήταν ο παλιός σοσιαλρεφορμιστής συνδικαλιστής Δ. Στρατής).

Η πάλη του ταξικού συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος θα κάνει νέα πιο προωθημένα βήματα στις αρχές της δεκαετίας του '60, όταν θα συγκροτηθεί το κίνημα των 115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων. Το κίνημα αυτό θα κρατήσει μέχρι την επιβολή της χούντας των Συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.

Η χούντα, διορίζει δική της διοίκηση στη ΓΣΕΕ ενώ καταργεί τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Παρ' όλα αυτά στη διάρκεια της δικτατορίας, αναπτύσσονται από τα κάτω διεκδικητικοί αγώνες, ακόμη και απεργίες, για τα πιο φλέγοντα προβλήματά τους. Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν και σ' αυτό το πεδίο όπως συνολικά στην αντιδικτατορική πάλη. Μέσα στην περίοδο της δικτατορίας συγκροτήθηκε η ΕΣΑΚ, στην οποία δρούσαν και οι κομμουνιστές.

Μετά το συμβιβασμό της χούντας με τον αστικό πολιτικό κόσμο το 1974 και την αλλαγή διακυβέρνησης στη χώρα, ο κρατικοκυβερνητικός έλεγχος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τη ΓΣΕΕ, συνεχίζεται. Αλλωστε, υπήρχαν συνθήκες ανόδου του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και των αγώνων της εργατικής τάξης. Ετσι μετά τον κρατικό έλεγχο επί της ΓΣΕΕ που είχε επιβάλει η ΝΔ και τα διατάγματα του τότε υπουργού Εργασίας Κ. Λάσκαρη για κατάργηση της ταξικής πάλης, ήρθε το ΠΑΣΟΚ να προσαρμόσει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες στις ανάγκες του συστήματος, Το ΚΚΕ δουλεύοντας για την κατάχτηση ταξικής ηγεσίας στα συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ, αλλά και για τον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος, (χαρακτηριστική προσπάθεια ταξικού συντονισμού συνδικάτων ήταν τα ΣΑΔΕΟ), συνέβαλε αποφασιστικά το 1984, να συγκληθεί Συνέδριο της ΓΣΕΕ και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, να εκλεγεί αντιπροσωπευτική διοίκηση και να εκπροσωπηθούν οι ταξικές δυνάμεις. Ούτε αυτό έμελλε να κρατήσει πολύ, αφού η επίδραση των κομμουνιστών στον προσανατολισμό της δράσης της ΓΣΕΕ ήταν σημαντική και δυσκόλευε την επικράτηση της γραμμής της υποταγής. Αυτό δυσκόλευε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, γι' αυτό και προχώρησε σε επέμβαση με δικαστικό πραξικόπημα στη συνομοσπονδία το 1985, που κατάργησε την εκλεγμένη διοίκηση και διόρισε νέα απόλυτα ελεγχόμενη απ' αυτήν.

Στη δεκαετία του 1990, με τις αρνητικές επιδράσεις στο συσχετισμό των δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, (ανατροπή σοσιαλισμού, υποχώρηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος), οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας, του συμβιβασμού και της υποταγής εξασφάλισαν την πλειοψηφία στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι η εποχή που η εργατική τάξη βαφτίζεται εταίρος της άρχουσας τάξης και τα όργανά της εγκαταλείπουν την πάλη, προκειμένου να συνδιαλλαγούν για την ανάπτυξη του καπιταλισμού με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Σ' αυτή τη λογική πρωτοστατούν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνεπικουρούμενες και από αυτές του Συνασπισμού.

Μπροστά σ' αυτή τη διαμορφωμένη πραγματικότητα συγκροτήθηκε, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, (ΠΑΜΕ), σαν συσπείρωση συνδικάτων, σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και συνδικαλιστών από διάφορες δυνάμεις, με σκοπό την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την κατάχτηση της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, πάνω σε στόχους πάλης που αντιστρατεύονται την πολιτική των μονοπωλίων και την ταχτική της συναίνεσης, του συμβιβασμού και της υποταγής, του περάσματος της πολιτικής της άρχουσας τάξης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που εκφράζεται από την πλειοψηφία των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η δράση του ΠΑΜΕ είναι σημαντική για τον απεγκλωβισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος από την αστική πολιτική, για την ανεξαρτησία των συνδικάτων από κυβέρνηση - εργοδοσία, άρα βασική στην επίδραση στις εργατικές συνειδήσεις, προκειμένου να αναπτύσσονται αγώνες για τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Στις δοσμένες συνθήκες είναι ο μόνος δρόμος, για να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την υπόθεση των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, να αλλάξουν τους συσχετισμούς υπέρ των ταξικών δυνάμεων και να πετάξουν από πάνω τους την εργατική αριστοκρατία. Από τα πιο σπουδαία ζητήματα σήμερα είναι η αποτίναξη των ξεπουλημένων ηγεσιών από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ο συντονισμός των σωματείων, η δημιουργία απεργιακών επιτροπών οργάνωσης των αγώνων με ταξικό προσανατολισμό, η συσπείρωση όλων των δυνάμεων που θέλουν να ανατρέψουν το τέλμα στο συνδικαλιστικό κίνημα, εξαιτίας της πλειοψηφίας της ηγεσίας του και κόντρα σ' αυτήν, μπορούν να ανοίξουν το δρόμο στην ενίσχυση του ταξικού πόλου στις γραμμές του, στην ανάταση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος, στην αγωνιστικότητα και τη μαχητικοποίησή του ενάντια στη σημερινή πολιτική.

Πηγές:«Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ», τ.1ος και Γ. Μαυρίκου, «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, 1918-1948»