ΣΤΑΘΗΚΕ και μένει πάντα ώρα κορυφαία, ηφαιστειακή κι έφτανε μέσα στην τυραννία και την εφιαλτική της χούντα καταπίεση, το Νοέμβρη του 1973. Ετσι, στις δυο μεγάλες ιστορικές ώρες της νεότερης ιστορίας μας - το Εικοσιένα και την Εθνική Αντίσταση - πανάξια έμπαινε τότε και μια τρίτη, του Πολυτεχνείου η Εξέγερση.

ΤΡΕΙΣ και διαδοχικές οι ιστορικές αυτές ώρες. Τρεις επίσης κι οι γενιές, ξεκινώντας από το Εικοσιένα, την Αντίσταση και στερνή του Πολυτεχνείου. Κι όταν γίνεται αναφορά για νέα γενιά μιλάμε για νιάτα, για παλικάρια κάτω από τα 25 τους που είναι τα εννιά δέκατα των αγωνιστών στη φωτιά και στις θυσίες.

ΝΙΑΤΑ φλογερά, αμούστακα και αβάσταγα στις θυσίες, που τα αίματά τους χύθηκαν ποτάμια. Μέσα στο καμίνι των παθών της μεταπολεμικής Ελλάδας έφθανε η γενιά του Πολυτεχνείου. Γενιά φλογερή κι ατρόμητη, όπως αυτές της Εθνεγερσίας και της Εθνικής Αντίστασης. Οι ρίζες της πάνε βαθιά στο Εικοσιένα. Τα κλαδιά της ατενίζουν το μέλλον. Γενιά πεισματική, φωτισμένη, που ξέρει τι γυρεύει, για τι παλεύει: ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΨΥΧΗ από την ψυχή του λαού. Και σάρκα από τη σάρκα του η γενιά του Πολυτεχνείου, δεν είναι αποκλειστικά η Σπουδάζουσα. Οι πρώτοι που τρέξανε να κλειστούνε στο φράχτη εκείνο της λευτεριάς ήταν οι νέοι εργάτες. Η ιερή άρρηκτη αδελφοσύνη ενάντια στη χούντα. Ας θυμηθούμε πόσες γενιές μάτωσαν και πόνεσαν για να προβάλει στον ορίζοντα η γενιά του Πολυτεχνείου.

ΑΣ ΤΙΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ στην επετειακή αυτή μέρα στη σειρά τους, καθώς πρόβαλαν στο στερέωμα: η γενιά της Κλεφτουριάς, του μεγάλου Ξεσηκωμού, η γενιά του 1843 και του 1862, η γενιά του Κιλελέρ, των εργατικών αγώνων. Είναι η μεγάλη γενιά της θυσίας της Ακροναυπλίας, η γενιά της Αντίστασης των βουνών, του Δημοκρατικού Στρατού...

ΤΑ ΝΙΑΤΑ που στάθηκαν στου Πολυτεχνείου την έπαλξη δεν άκουσαν τις συνταγές της «φρονιμάδας» που και τότε πολλοί έσπευσαν να σερβίρουν, όπως ακριβώς έκαναν κάποιοι άλλοι στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής Κατοχής. Φυσικά τα νιάτα δεν τους άκουσαν. Και τράβηξαν αταλάντευτα το δρόμο του αγώνα.

ΕΧΟΥΝ περάσει 28 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οσοι βρέθηκαν μέσα σ' εκείνο το Κάστρο, όσοι περπάτησαν γύρω του εθελοντές και συμπαραστάτες κι όσοι άλλοι από μακριά έστω, μέθυσαν και σπάραξαν ζώντας εκείνη την αντιφασιστική εξέγερση, νιώθουν σαν τους πολεμιστές που πήραν μέρος σε μεγάλες στιγμές μεγάλων αγώνων.

ΕΙΝΑΙ γνώριμη η μεθοδολογία που εφαρμόζουν από τα χρόνια τα παλιά ν' αφυδατώνουν του λαού τους αγώνες, να τους «θάβουν», να τους βάζουν στις μουσειακές προθήκες με τη ναφθαλίνη και να ξοφλάνε με κάποιες τελετές και με κάποια λογύδρια, ώστε το μεγάλο αυτό γεγονός και τα μηνύματά του να χάσει τη φλόγα του κι απονεκρωμένο να μένει στις βιτρίνες.

Η ΦΕΤΙΝΗ επέτειος βεβαίωσε ξανά πως τα οράματα της εξέγερσης είναι πάντα ζωντανά, ολοζώντανα στους σημερινούς αγώνες εξακολουθεί να μένει αναμμένη στην καρδιά του λαού μας καθώς χιλιάδες και χιλιάδες Ελληνες πήραν μέρος στις μεγάλες πορείες κρατώντας στα χέρια τους το ιερό μήνυμα της Γενιάς του Πολυτεχνείου: ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ανταμωμένο αγωνιστικά με του λαού τον αγώνα με το Σήμερα.