Ανάμεσα στα εξαιρετικά γεγονότα που χάραξαν ανεξίτηλα την πορεία της ανθρωπότητας αδιαμφισβήτητη και κορυφαία θέση κατέχει η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Πρόκειται για το πιο σημαντικό κοσμοϊστορικό γεγονός του εικοστού αιώνα και τη μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία των κοινωνικών, απελευθερωτικών, λαϊκών επαναστάσεων.

Το θεμελιώδες γνώρισμα που σφραγίζει την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι ότι εγκαινιάζει νέα ιστορική εποχή, την εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Η μετάβαση αυτή υλοποιείται με την ανάδειξη στην πολιτική εξουσία της πιο επαναστατικής τάξης από τις καταπιεσμένες τάξεις που εμφανίστηκαν στην εξέλιξη της κοινωνίας. Της εργατικής τάξης. Που ως κυρίαρχη τάξη ασκεί την εξουσία σε συμμαχία με τα άλλα καταπιεσμένα στρώματα, πριν απ' όλα, με τους φτωχούς αγρότες.

Αυτή η ιστορική διαφοροποίηση, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις, που έφθαναν μόνο μέχρι την εναλλαγή των εκμεταλλευτριών τάξεων, σηματοδοτεί και τη ριζική στροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλά και τον ιστορικό ρόλο και την προοπτική του παγκόσμιου προλεταριακού κινήματος.

Και είναι εδώ ακριβώς που αποτυπώνεται ο διεθνής χαρακτήρας της Οκτωβριανής Επανάστασης. Η κοσμοϊστορική της σημασία. Η ανατροπή του καπιταλισμού δεν μπορούσε να αποτελέσει μια στενά εθνική υπόθεση της Ρωσίας. Οπως, αντίστοιχα, και η αστική επανάσταση δεν αποτέλεσε μια αποκλειστική υπόθεση της Γαλλίας, ή της Αγγλίας, ή των ΗΠΑ.

Ουσιαστικά, δηλαδή, η πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι ένα κοσμογονικό γεγονός, που έρχεται ως ένας παγκόσμιος επαναστατικός κήρυκας να μας αναγγείλει για λογαριασμό της Ιστορίας, ότι έχουμε εισέλθει ανεπιστρεπτί στην εποχή του τέλους του καπιταλισμού. Οτι την ιστορική πρωτοβουλία γι' αυτήν την κοινωνική ανατροπή την έχει στα χέρια της η εργατική τάξη, στη διαχρονική της εξέλιξη, με τους συμμάχους της. Αναπόδραστος στόχος αυτής της ιστορικής πρωτοβουλίας είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας για την εγκαθίδρυση του εργατικού κράτους, γεγονός που προϋποθέτει και αντικειμενικά απαιτεί την πολιτική της έκφραση μέσα από την ύπαρξη του κόμματός της, τη δική της κοσμοθεωρία και ιδεολογία, το δικό της πολιτισμό.

Απ' αυτή την άποψη, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι μια ιστορική επιβεβαίωση του επιστημονικού σοσιαλισμού, που με την επιστημονική του ανάλυση και την αντίστοιχη πρόβλεψη μάς έχει ήδη μιλήσει για την εξέλιξη των κοινωνιών στα γενικά τους χαρακτηριστικά.

Επιβεβαιώνει κατ' αρχήν ότι η επανάσταση ως μορφή κοινωνικής ανάπτυξης είναι το νομοτελειακό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης.

Στις αρχές του 20ού αιώνα ο καπιταλισμός έχει διαμορφωθεί σε μονοπωλιακό καπιταλισμό, σε ιμπεριαλισμό. «Το μονοπώλιο είναι πέρασμα από τον καπιταλισμό σ' ένα ανώτερο σύστημα», μας λέει ο Β. Ι. Λένιν στο κορυφαίο του έργο «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», για να καταλήξει και να μας δώσει την ιστορική θέση του ιμπεριαλισμού, από την άποψη της οικονομικής του ουσίας, ότι είναι μεταβατικός καπιταλισμός, που πεθαίνει.

Αρκετό χρόνο πριν, όταν ο Λένιν έγραφε τον «ιμπεριαλισμό», υπέβαλε τις απόψεις του Κάουτσκι σε αυστηρότατη κριτική, γιατί με τη θεωρία του για τον υπερ-ιμπεριαλισμό συγκάλυπτε την πραγματική φύση του ιμπεριαλισμού και τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Κάουτσκι καταργούσε την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης...

Η Οχτωβριανή Επανάσταση, λοιπόν, είναι η επανάσταση που πραγματοποιείται κατά την εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής εποχής. Και ο τονισμός αυτού του γεγονότος θα μπορούσε να θεωρηθεί περιττός, αν δεν υπήρχαν οι συστηματικές προσπάθειες των απολογητών του ιμπεριαλισμού να υπονομεύσουν το κρυστάλλινο μήνυμα της Οχτωβριανής Επανάστασης.

Η υπονόμευση αυτή επιχειρείται μέσα από δύο διαφορετικά επιχειρήματα. Το πρώτο αφορά την ωριμότητα των αντικειμενικών συνθηκών. Υποστηρίζεται ότι η επανάσταση δεν έπρεπε να μετεξελιχθεί σε σοσιαλιστική και να διεκδικήσει η εργατική τάξη και η αγροτιά την πολιτική εξουσία γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες δεν ήταν ώριμες μια και η Ρωσία δεν μπορούσε να «σηκώσει» μια σοσιαλιστική αλλαγή.

Το επιχείρημα αυτό στερείται από κάθε επιστημονική αλήθεια, δεδομένου ότι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» στο επίπεδο της οικονομίας, αποδεικνύει ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός στη Ρωσία είχε μετεξελιχθεί σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, πράγμα, που προσδιορίζει και το χαρακτήρα της επανάστασης και την προοπτική της πάλης.

Η θέση αυτή βέβαια υποστηρίζει ότι η Ρωσία έπρεπε να παραμείνει στα πλαίσια του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας.

Το δεύτερο επιχείρημα αφορά τον υποκειμενικό παράγοντα και υποστηρίζει ότι η επανάσταση πραγματοποιήθηκε από μια καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη μειοψηφία, που διέθετε έναν επιφανή ηγέτη, με μεγάλες ικανότητες, που εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία -εννοεί στην επαναστατική κατάσταση- και απέσπασε την εξουσία, μέσα από μια βολονταριστική και τυχοδιωκτική κίνηση, χωρίς να εκφράζει τις πραγματικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών. Και αυτό το επιχείρημα στερείται ιστορικής αλήθειας. Ο Β.Ι. Λένιν, κατ' επανάληψη είχε τονίσει ότι οι μπολσεβίκοι δε θέλουν να «αρπάξουν την εξουσία» χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη. Αυτή η ευκαιρία δόθηκε στους μπολσεβίκους και δεν το αποτόλμησαν γιατί δεν είχαν συσπειρώσει την πλειοψηφία των αντιπροσώπων των Σοβιέτ, που με μια άλλη ανάγνωση σήμαινε ότι δεν είχε σφυρηλατηθεί η συμμαχία μεταξύ της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, γενικότερα με την τεράστια μάζα των μικροαστών. Η απόφαση για την κατάληψη της εξουσίας μέσα από την ένοπλη εξέγερση, παίρνεται όταν η επαναστατική κατάσταση γενικεύεται και όταν στο Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας, οι μενσεβίκοι και οι εσέροι χάνουν την πλειοψηφία και αρχίζει η μαζική μετατόπιση προς τους μπολσεβίκους, όπου αναδεικνύονται η ισχυρότερη και η πλειοψηφούσα δύναμη. Οι μετατοπίσεις αυτές σημειώθηκαν και στα άλλα Σοβιέτ της χώρας.

Αν αναφερθήκαμε σ' αυτές τις δύο απόψεις για την Οχτωβριανή Επανάσταση ειδικώς, το κάνουμε, γιατί έχουν την καταγωγή τους στις ημέρες της επανάστασης και αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα, τα οποία είναι συνδεδεμένα με το σήμερα. Το ένα αφορά το σαφώς αστικό ρεύμα που είχε καθαρή στάση απέναντι στην επανάσταση, δεν την ήθελε, την αντιπάλεψε, θεωρούσε ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι αναντικατάστατος. Είναι το ρεύμα που ουσιαστικά μάς φέρνει μπροστά στο «τέλος της ιστορίας», ότι η εξέλιξη της κοινωνίας περιορίζεται μόνο στην εξέλιξη της αγοράς, της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος μέσα από τις συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού και πλήρους απελευθέρωσης του κεφαλαίου.

Το δεύτερο ρεύμα είναι αυτό που θα το ονομάζαμε σήμερα της σοσιαλδημοκρατίας και της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, ανεξάρτητα αν στις αρχές του αιώνα έκανε λόγο για το σοσιαλισμό, αλλά προτιμούσε την «ωριμότητα» των μεταρρυθμίσεων, σήμερα έχει περιοριστεί στις μεταρρυθμίσεις, που αφορούν ανοιχτά πλέον την ικανοποίηση των απαιτήσεων του μεγάλου κεφαλαίου στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έστω κι αν γίνεται λόγος για την ανάγκη εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και το κοινωνικό πρόσωπο της πολιτικής του.

Και τα δύο ρεύματα αξιοποιούν την ανατροπή του σοσιαλισμού στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, τις εξελίξεις στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στον τομέα των λεγόμενων νέων τεχνολογιών, για να καλλιεργήσουν την άποψη ότι κάθε ανάλογη επαναστατική προσπάθεια, όπως έγινε με την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι μάταιη.

Απαραίτητο συμπλήρωμα αυτής της επιχειρηματολογίας είναι ο πλήρης μηδενισμός των επιτυχιών του σοσιαλιστικού συστήματος και η εξαφάνιση της προσφοράς του στην ανάπτυξη της παγκόσμιας κοινωνίας, και πριν απ' όλα στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, η ενοχοποίησή του για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση.

Σ' ό,τι αφορά την αξιοποίηση της ανατροπής του σοσιαλισμού από την πλευρά τους η πραγματικότητα δεν μπορεί να αποκρυβεί. Τι μπορεί να αντιπαραθέσουν μπροστά στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο σοσιαλισμός έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας; Ενώ σήμερα ο καπιταλισμός με πολύ περισσότερες παραγωγικές δυνατότητες αυξάνει τα ποσοστά ανεργίας. Γιατί στη Σοβιετική Ενωση οι εργάτες δούλευαν 6 και 7 ώρες από το 1956, ενώ σήμερα στον καπιταλισμό, για να κερδίσεις όσα κέρδιζες στο 8ωρο πρέπει να δουλεύεις 10 και 12 ώρες;

Γιατί ο σοσιαλισμός παρέλαβε μια χώρα σε διάλυση, την ένωσε, την ανάπτυξε, την έκανε πυρηνική δύναμη, την έβγαλε στο διάστημα, την έφθασε να έχει περίπου το 1/4 της παγκόσμιας παραγωγής, της έλυσε το πρόβλημα της Εκπαίδευσης, της Υγείας, της τροφής, της αναψυχής, του πολιτισμού, της σύνταξης, των γηρατειών, της σιγουριάς, της ασφάλειας, της αύξησε το μέσο όρο ζωής, της κατοχύρωσε την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα, όρισε τον παραγωγικό πλούτο, τους φυσικούς πόρους. Και ο καπιταλισμός διέλυσε μια χώρα, αποδιοργάνωσε την παραγωγή, έριξε το μέσο όρο ζωής στα 59 χρόνια, δημιούργησε ανεργία, ανασφάλεια, εμφάνισε την πείνα, αρρώστιες που είχαν οριστικά αντιμετωπιστεί, μείωσε τον πληθυσμό μέσα σε 10 χρόνια κατά 10 εκατομμύρια, επανέφερε την υποτέλεια και τη δουλοπρέπεια, εκποίησε τους φυσικούς πόρους, το επιστημονικό δυναμικό, κατέστρεψε το σύστημα Υγείας και Παιδείας.

Πώς συμβαίνει επί σοσιαλισμού η κοινωνική εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά να μην υπάρχουν ή να βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και με τον καπιταλισμό να εκτινάσσονται στα ύψη;

Ποιος θα μας εξηγήσει, γιατί όταν υπήρχε το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό σύστημα υπήρχαν περισσότερα δικαιώματα, περισσότερες ελευθερίες, περισσότερες κοινωνικές κατακτήσεις, διεθνής ασφάλεια, καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις στη Δύση, ενώ τώρα τα πάντα έχουν γίνει της αρπαχτής;

Οταν η σοβιετική κυβέρνηση στα πρώτα χρόνια σοβιετικής εξουσίας έστειλε τους δασκάλους στις μουσουλμανικές περιοχές της, οι μουλάδες τους σκότωναν. Σ' αυτές τις περιοχές γινόταν και εμπόριο ναρκωτικών. Η σοβιετική εξουσία έστειλε τον Κόκκινο Στρατό οι μουλάδες δεν ξαναδολοφόνησαν και η εμπορία ναρκωτικών σταμάτησε. Στη Δύση το γεγονός αυτό αποδόθηκε ως χαρακτηριστικό στοιχείο της καταπίεσης που ασκούσε η σοβιετική εξουσία.

Ασφαλώς, όσο οξύνεται η ταξική διαπάλη, όσο πιο έντονα μπαίνουν τα ερωτήματα και η ιδεολογική αντιπαράθεση εντείνεται οι αντίπαλοι του σοσιαλισμού αποσύρουν μερικά από τα ψεύτικα επιχειρήματά τους και καταφεύγουν στα ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας.

Δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα και ζήτημα ελευθερίας η κατάργηση της ανεργίας; Της πείνας;

Δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα η μόρφωση, η υγεία, ο πολιτισμός; Η ειρήνη;

Η Εθνική Ανεξαρτησία και η εθνική ακεραιότητα; Να μην αλλάζουν τα σύνορα;

Τώρα όμως γνωρίζουμε πολύ καλά τι εννοείται ως δημοκρατία και ως ελευθερία. Το ζήσαμε στην πράξη. Και δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες.

Είναι το δικαίωμα και η ελευθερία της εκμετάλλευσης για την εξαγωγή κέρδους.

Ο σοσιαλισμός που κατάργησε την εκμετάλλευση θεωρήθηκε ανελεύθερος. Και ο καπιταλισμός που νομιμοποίησε την εκμετάλλευση θεωρείται ελεύθερος.

Και πράγματι ο καπιταλισμός χρειάζεται την «ελευθερία» και τη «δημοκρατία», για να μπορεί να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους και τους λαούς.

Ο σοσιαλισμός με τη δική του ελευθερία και δημοκρατία, που κόβει τον αέρα στον καπιταλισμό για την εκμετάλλευση πρέπει να λείψει. Το ζήτημα είναι ταξικό και καθένας προσδιορίζει την ελευθερία του και τη δημοκρατία του, σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί.

Οι ανατροπές που σημειώθηκαν δε μειώνουν σε τίποτα την προσφορά του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε. Αν οι σοσιαλιστικές χώρες ήταν μόνο κατ' όνομα σοσιαλιστικές τότε από την εμφάνιση του σοσιαλισμού δε θα είχε σημειωθεί τόσο μεγάλη πρόοδος. Ούτε ο καπιταλισμός θα εξασκούσε τόση μεγάλη πίεση, δε θα χρειαζόταν τον ψυχρό πόλεμο, ούτε την καπιταλιστική περικύκλωση και τις επεμβάσεις, στρατιωτικές, πολιτικές, ιδεολογικές, διπλωματικές.

Δεν πρέπει να υποτιμάμε το ταξικό κριτήριο του κεφαλαίου. Ως κύριο αντίπαλο θεωρούσε τη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες του σοσιαλισμού. Αυτό μπορούμε να το συμπεράνουμε και από τα γεγονότα και μετά τις ανατροπές.

Το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας υπερασπίστηκε τις χώρες του σοσιαλισμού και σωστά έκανε. Την ορθότητα αυτής της θέσης μπορούμε τώρα να την αντιληφθούμε καλύτερα που λείπει το αντίπαλο δέος. Και είναι πολλοί εκείνοι που το αναζητούν, πολλοί περισσότεροι και από εμάς. Αν θέλετε, την ορθότητα της θέσης μας μας την υποδεικνύει με το δικό του τρόπο ο αντίπαλος.

Οι ανατροπές, όμως, έφεραν ένα θέμα μεγάλης σημασίας. Οι κομμουνιστές πρέπει να διδάσκονται από τις εξελίξεις και κυρίως από τις ήττες τους.

Είναι φανερό πως η στάση μας δεν μπορεί να είναι άλλη από το να μελετήσουμε τις αιτίες των ανατροπών, τους παράγοντες που διαμόρφωσαν ένα τέτοιο αποτέλεσμα.

Η θέση αυτή δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην άρνηση του σοσιαλισμού γενικά, ούτε του σοσιαλισμού ειδικά, αυτού, δηλαδή, που γνωρίσαμε μέχρι τώρα.

Η δική μας στάση ξεκινάει από πολύ μακριά. Από τη στάση του Κ. Μαρξ απέναντι στην Κομμούνα. Το να αρνηθείς την Κομμούνα, αρνείσαι το σοσιαλισμό. Το να αρνηθείς τη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες αρνείσαι την Οχτωβριανή Επανάσταση. Αρνείσαι το σοσιαλισμό. Πολύ περισσότερο που αυτές οι εξελίξεις δεν ήταν αναπόφευκτες.

Πιστεύουμε πως η στάση των διάφορων ιδεολογικών ρευμάτων που υπάρχουν, και όπως δείξαμε προηγουμένως με πολύ μικρές παραλλαγές υπήρχαν και τις παραμονές της Οχτωβριανής Επανάστασης, καθορίζεται από την άρνηση του σοσιαλισμού γενικά. Γιατί διαφορετικά θα μπορούσαμε λόγου χάρη να ρωτήσουμε τους σοσιαλδημοκράτες σήμερα γιατί δεν κοινωνικοποιούν τα μέσα παραγωγής στις χώρες που είναι κυβέρνηση.

Θα μπορούσαμε, επίσης, να ρωτήσουμε τους εκπροσώπους της εγχώριας ανανέωσης και του εκσυγχρονισμού, που αποσπάστηκαν από το κομμουνιστικό κίνημα, γιατί χαιρέτισαν τις ανατροπές ως κοσμογονικές. Μήπως δεν καταλάβαιναν ότι η ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής θα οδηγούσε στον καπιταλισμό, ανεξάρτητα από εάν πίστευαν, τότε, ότι τα κρατικοποιημένα μέσα παραγωγής δεν είναι και κοινωνικοποιημένα. Από την ιδιωτικοποίηση όμως προέκυψαν μονοπώλια.

Σοσιαλισμός χωρίς κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτή είναι η βάση της εκμετάλλευσης.

Εμείς οφείλουμε να μελετήσουμε τις αιτίες της ανατροπής του σοσιαλισμού για να τον υπερασπιστούμε καλύτερα. Και σε αυτή την κατεύθυνση το ΚΚΕ προσπάθησε να αποτυπώσει ορισμένες πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα, αφήνοντας θέματα ανοιχτά για παραπέρα διερεύνηση.

Από το σύνολο των αναφορών που γίνονται για τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού εμείς θα περιοριστούμε σ' ορισμένες απ' αυτές.

α). Υποτιμήθηκε το σύστημα των εσωτερικών αντιθέσεων του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι μια μεταβατική περίοδος που δεν είναι απαλλαγμένη από αντιθέσεις. Συνεπώς στο βαθμό που δεν επιλύονται έγκαιρα ή και καθόλου μπορούν να εκδηλωθούν ακόμη και με τη μορφή μιας βαθιάς κρίσης. Οι αντιθέσεις στο σοσιαλισμό επιλύονται στο πλαίσιο της εναρμόνισης των σχέσεων παραγωγής προς το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

β). Σημαντικό λάθος αποτέλεσε η άποψη για το κράτος. Η θέση που εκφράστηκε μέσα από την έννοια του «παλλαϊκού κράτους» οδήγησε σε αλλοίωση του πραγματικού περιεχομένου του κράτους ως δύναμης ταξικής κυριαρχίας του προλεταριάτου. Γεγονός που παραπέμπει στις σχέσεις του Κόμματος με το κράτος στη λειτουργία των Σοβιέτ και στην ταξική πάλη στο σοσιαλισμό.

γ). Η ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ήταν χαλαρή, ανεπαρκής. Πράγμα που οδήγησε στο να μην αντιπαρατάσσει στην ενιαία αντίληψη του ιμπεριαλισμού την ενιαία αντίληψη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Δέκα χρόνια περίπου πέρασαν από τις ανατροπές και οι θριαμβικοί τόνοι από τους πολιτικούς μας αντιπάλους έχουν πέσει σημαντικά. Κάτι παραπάνω. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί συνειδητοποίησαν πως η έλλειψη του σοσιαλιστικού συστήματος δεν τους βοήθησε να λύσουν κανένα από τα προβλήματά τους. Αντίθετα, διαπίστωσαν ότι η ανατροπή του σοσιαλισμού χρησίμευσε, για να εξαπολυθεί μια πρωτόγνωρη επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις τους.

Την ίδια στιγμή η πολιτική των κυβερνήσεων, είτε πρόκειται για κυβερνήσεις της κεντροδεξιάς, είτε της κεντροαριστεράς σε μια ενιαία πολιτική ευνοούν και ικανοποιούν σκανδαλωδώς τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο ιμπεριαλισμός εξαπολύει πολέμους, αλλάζει τα σύνορα, κατανέμει τις ζώνες επιρροής, δε σέβεται την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα των εθνών-κρατών.

Η ύφεση είναι στην ημερήσια διάταξη και είναι προφανές ότι τις συνέπειες θα τις πληρώσουν πάλι οι λαοί.

Οι λόγοι που γέννησαν την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι υπαρκτοί και πολύ περισσότεροι, καθιστώντας το μήνυμά της ακόμη πιο επίκαιρο, ακόμη πιο αναγκαίο.

Οι λαοί δεν έχουν άλλη επιλογή. Παρά να βαδίσουν το δρόμο της αντίστασης, της αντεπίθεσης, της ρήξης και της ανατροπής, το δρόμο της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

*Αποσπάσματα από την ομιλία του, στην εκδήλωση του ΚΜΕ για την Οχτωβριανή Επανάσταση