Την ίδια ώρα, βέβαια, κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι θα συνεχίσουν να του τα παίρνουν «με δυο χέρια» από την άλλη τσέπη, μέσα από τις νέες αυξήσεις στη ΔΕΗ, τους εκβιασμούς και τις πιέσεις για τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια και το μαχαίρι στο λαιμό για τα χρέη που συσσωρεύτηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, την εκτίναξη των ενοικίων και βέβαια τη συνέχιση των περικοπών για βασικές τους ανάγκες στον κρατικό προϋπολογισμό, ελέω «δημοσιονομικής πειθαρχίας», φορτώνοντάς του σταθερά πάνω από το 95% της φορολογίας. Με δυο λόγια, όπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπου ανάλογα «ταχυδακτυλουργικά» επιχειρούσε να παρουσιάσει ως «δίκαιη ανάπτυξη» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: Μηδέν από μηδέν, μηδέν για εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα. Τα πραγματικά μέτρα ανακούφισης για τους ίδιους, όπως αυτά που διεκδικεί το ταξικό εργατικό κίνημα, δεν μπορούν να έρθουν παρά σε σύγκρουση και αμφισβητώντας την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και τους στόχους της, και όχι από την υλοποίησή της.