«Κι αν τα όνειρά τους / αποδείχτηκαν χίμαιρες / φτάνει μόνον η ευτυχία / που γέμισε την όρθια ζωή τους».

Δηλαδή οι ήρωες μάρτυρες είναι άξιοι τιμής, αλλά ο αγώνας τους χίμαιρα; Δηλαδή τόσες χιλιάδες που θυσιάστηκαν, τόσες εκατοντάδες χιλιάδες που συμμετείχαν στην εξανάσταση, ήταν αφελείς; Τόσοι και τόσο λαμπροί άθλοι των λαών, για τρία τέταρτα ενός αιώνα, ήταν μάταιοι;

Τι λένε ακόμα οι κακώς λεγόμενοι «ποιητές της ήττας»; Ηταν διατεθειμένος ο γράφων, με την πρώτη ανάγνωση, να υποκλιθεί στους στίχους του Κ. Κοβάνη, παραβλέποντας ασυμφωνίες του σε διάφορα σημεία της συλλογής. Ιδιαίτερα, αφού μετά το πρώτο ποίημα, τα επόμενα είναι μνημόσυνο σε πρόσωπα που πέθαναν επίσης όρθια. Ενα από αυτά, στον σταυραετό της Λατινικής Αμερικής, τον Τσε Γκεβάρα: «Αλίμονο, τον σκότωσαν! / Κομμάτιασαν και σκόρπισαν / το σώμα του να μην το βρουν / οι πεινασμένοι και θρηνήσουν. / (...)Από σήμερα τ' όνομά του / οι «Κολασμένοι της Γης» / θα το φρουρούν στον ΥΜΝΟ ΤΟΥΣ...». Λοιπόν; Ηταν χίμαιρες ο πανανθρώπινος αγώνας; Και για να δικαιωθεί τι κάνουν οι ποιητές; (Εκδόσεις «Ιωλκός»).