Ο άνθρωπος στην ποίηση του Νίκου Καραβέλου είναι διαιώνιος κι έχει πατρίδα του όλη τη Γη. «Τόπος καταγωγής» του το χώμα. Στο πρώτο ποίημα της συλλογής αυτοβιογραφείται ένας «αρχαίος σκελετός». «Τ' όνομά μου το ξέρετε, / είμαι τελείως άγνωστος / Ο,τι κι αν ξέρετε, / εγώ κατάγομαι από σας / κι εσείς απ' τα παιδιά μου(...). Με λένε όπως με λέγαν κι αύριο, / όπως θα με φωνάζουν και χθες. / Προορισμός μου το σύμπαν / ή το τίποτα». Το «σύμπαν» έχει σχέση με τη μνήμη, το «τίποτα» με τη λήθη. Ετσι, ένας «σκελετός» αν υπήρξε άνθρωπος συμπαντικός, μέσα απ' τη μνήμη εξακολουθεί να ζει. Αρα έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε στη μνήμη των «ανθρώπων που θα 'ρθουν» τη συμπαντική μας υπόσταση. Παράδειγμα, αγώνα, να παραμείνουμε ζωντανοί, είναι ο ποιητής: «Υπερασπίζω τον εαυτό μου / από μένα». Δυστυχώς, ο άνθρωπος δεν κατάφερε να νικήσει τον κακό εαυτό του. Ακόμα ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο. «3.500 χρόνια μετά από τη μάχη», όπως φαίνεται απ' τα ευρήματα στο χώμα, δε νίκησε κανένας από τους εμπόλεμους, γιατί η αληθινή νίκη δεν ανήκει στον πόλεμο αλλά στην ειρήνη.

Στην ειρήνη ανήκει και η ποίησή του. Γι' αυτό, κι όταν ακόμα παραδοξολογεί «διεγείρει τα όνειρα» και τις «λέξεις να επαναστατούν» ενάντια σ' όλους αυτούς που «παραβιάζουν / συστηματικά / τους κανόνες του φωτός» (Ν. Καραβέλος, Δωδεκανήσου 5, Ανω Ηλιούπολη).