Ο δικηγόρος Ν. Καραβέλος αιφνιδιάζει με τον καλλιεργημένο στίχο του στο δεύτερο βιβλίο του και κυρίως με έναν αρκετά πρωτότυπο στοχασμό καθολικής και διαχρονικής θεματικής. Εύστοχο παιχνίδι με το χώρο, το χρόνο και την ανθρώπινη ύπαρξη, που σημαίνει δημιουργική αφαίρεση, πυκνά, κωδικοποιημένα σχεδόν εκφραστικά μέσα.

Χαρακτηριστικά είναι τα πρώτα ποιήματα - ιδιαίτερα το εισαγωγικό, που τιτλοδοτεί τη συλλογή - όπου μεταδίδει ένα ρίγος με τους μονολόγους του «αρχαίου σκελετού», που δεν είναι παρά ο διαχρονικός εαυτός μας. Με αντιφατικά λογικά σχήματα σε διαφορετικούς χρόνους προβάλλεται ο ενιαίος χρόνος που ταυτίζει τα ανθρώπινα στον ιστορικό - κοινωνικό - πολιτισμικό προσδιορισμό τους. Δύσκολο διαλεκτικά εγχείρημα, αλλά με σταθερό και ξεκάθαρο στόχο. Φωνή από το παρελθόν που προτρέπει: Ξεπεράστε τις συμβάσεις, τις αντιθέσεις, τις τεχνητές διαφορές που σας χωρίζουν: «Εγώ κατάγομαι από σας/ κι εσείς απ' τα παιδιά μου./ Γεννήθηκα σε λήκυθο (ταφικό δηλαδή αγγείο, όχι για φτωχούς βέβαια)/(...) μέθυσα με το κρασί που ήπιατε/ φύλακας κλέφτης στη γη σας,/(...) Ακίνητος ταξιδευτής/ κατήγορος υπερασπιστής,/ αυτόπτης μάρτυρας αυτών/ που θάψατε./ Θύτης και θύμα σας/ Πολίτης στην πατρίδα σας./ (...) Προορισμός μου το σύμπαν/ ή το τίποτα,/ (...) Τόπος καταγωγής μου/ το χώμα».

Η έμπνευση, το νεύρο, ο καίριος λόγος, χαλαρώνουν σε άλλα ποιήματα. Περιμένουμε από τον ποιητή λιγότερη «φόρμα», λιγότερη ρητορεία.