Ο Φίλιππος Τσετσέκος, με πονεμένη ματιά, φωτογραφίζει την «πλεμπάγια» της σύγχρονης κοινωνίας μέσα σ' ένα «τούνελ». Η αρετή του δεν αρνιέται να μιλάει στη φωτοχολογιά, όπως θα 'λεγε ο Βάρναλης. Ρίχνοντας φως όπου ο ανθρώπινος πόνος είναι ανάγλυφος, σβήνει τα φώτα της απάτης, ότι τάχα, σήμερα υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, ευημερία. Ο ποιητής φωτίζει την πραγματική εικόνα, αυτή που δε βλέπουμε, ή αποφεύγουμε να δούμε. Γι' αυτόν ένας «ρακοσυλλέκτης» πέθανε σε τούτο το υπόγειο, έτερος ρακοσυλλέκτης «ξεψύχησε»: «Στη λευκή την παγωνιά / μέσ' στη βαρυχειμωνιά / στην παράγκα στο νταμάρι / βρήκαν τ' άψυχο κουφάρι». Σπουργίτης το «δωδεκάχρονο τσιγκανόπουλο» ψάχνει μια γωνιά να κοιμηθεί και να ονειρευτεί,. «Ξεκόβει βράδυ για να 'ρθει / να πέσει ν' αποκοιμηθεί/ πείνα και πόνο να μαλάξει/ σε όνειρο να μεταλλάξει». Ομως γίνεται «ολοκαύτωμα» η ζωή του: «Λαμπάδιασε απ' το κερί / η παραγκούλα η κρυερή / λαμπάδιασε και η χαρά του / και κάηκαν τα όνειρά του».

Μέσα απ' την ποίηση του Φ.Τ. φτάνει στ' αυτιά μας μια θλιμμένη μουσική σαν από παλιό γραμμόφωνο. Καλογραμμένες ριμάτες κι ελεύθεροι στίχοι μας αγγίζουν βαθιά με τα κοινωνικά τους μηνύματα. Τελικά το μαύρο πλήθος που αναδεύεται μέσα στο «τούνελ» δεν ανήκει στη στασιμότητα των μοιραίων: «Οι ανθρώπινες φιγούρες / προχωρούν στρεψίποδες / γλιστροπατώντας κι αγκομαχώντας / μα προχωρούν. / Ατσάλινη η ψυχή. / Χάλυβας τα νεύρα / μπετόν αρμέ η πίστη». Το «Τούνελ» σίγουρα έχει έξοδο εκεί «όπου το θείο φως θα λαμπρύνει / τα σεπτά τους πρόσωπα/. Οπου η πρασινάδα της φυλλωσιάς, / η γαλανάδα της θάλασσας και τ' ουρανού / κι η χρυσοκόκκινη πορφύρα του ήλιου / θ' αδελφωθούν με την ψυχή τους». (Εκδοση του ποιητή - Παπαδιαμαντοπούλου 102 - Ζωγράφου).