Διάβασα το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού «Ο εμφύλιος πόλεμος στην Πελοπόννησο 1946-'49» και νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.

Είναι ένα βιβλίο όπως και εκείνο του Μακρυγιάννη, γεμάτο ΑΛΗΘΕΙΑ για τα γεγονότα που περιγράφει. Οπως ο πολέμαρχος Μακρυγιάννης έτσι και ο ηρωικός καπετάνιος του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, καταθέτουν τις μαρτυρίες τους για την ιστορία των αγώνων του ελληνικού λαού και τις δίνουν παρακαταθήκη στις απερχόμενες γενιές, χωρίς λογοτεχνικές φιοριτούρες και ωραιοποιήσεις, αλλά με μόνο σκοπό να λάμψει η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ανατρέποντας εκ βάθρων την παραχαραγμένη, σκόπιμα και ασύστολα από τους ιθύνοντες ιστορία που δε δίσταζαν να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο. Αυτούς που πολέμησαν, κι έδωσαν και τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας και το καλό του λαού, τους παρουσιάζουν σαν «Κατσαπλιάδες - Κομμουνιστοσυμμορίτες και Προδότες» κι εκείνους που συνεργάστηκαν με τους Γερμανο-Ιταλούς κατακτητές και τους Αγγλο-Αμερικάνους κατακτητές, τους αναγορεύουν σε σωτήρες εθνικόφρονες και να τους αμείβουν πλουσιοπάροχα ηθικά και υλικά.

Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ξαναζωντανεύει η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού στην Πελοπόννησο και παρουσιάζει τους ήρωες, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, του αγώνα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Αποδεικνύει περίτρανα, πως το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού της Πελοποννήσου, συμπαραστάθηκε και βοήθησε πολύ για την πραγματοποίηση αυτού του ΑΘΛΟΥ, που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία, εκτός από τον επικό αγώνα του Βιετναμέζικου λαού, εναντίων των ίδιων Αμερικάνων επιδρομέων εγκληματιών.

Πολλούς από τους ηγέτες του Δημ. Στρατ. Πελ/σου τους γνώρισα γιατί είχα συμπολεμήσει μαζί τους στον ΕΛΑΣ. Οι συνθήκες όμως, τότε, ήτανε πολύ καλύτερες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν μ' αυτές που αντιμετώπισαν οι μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού, που ξεπέρασαν κάθε ανθρώπινο όριο αντοχής και παλικαριάς και θα μείνουν, αιώνια, φωτεινοί φάροι για τους αγώνες του ελληνικού λαού.

Γι' αυτούς, τούτο το βιβλίο, είναι το καλύτερο μνημόσυνο. Οσο για μένα σαν ελάχιστο φόρο τιμής, στη μνήμη των ανυπέρβλητων τούτων ηρώων, προσφέρω συμβολικά στο ΚΚΕ 100.000 δραχμές στο Κόμμα που εξέθρεψε, γαλούχησε αυτούς τους ήρωες, με τα ανώτερα πανανθρώπινα ιδανικά.