Αλλαξαν πολλά μέσα σε μια δεκαετία σε ό,τι αφορά βασικές πληροφορίες για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Συρρικνώθηκε δραστικά ο πλούτος των πληροφοριών με βάση τις οποίες θα μπορούσε κάθε πολίτης να βγάζει τα συμπεράσματά του για την κατεύθυνση του μέλλοντος, την ίδια του τη ζωή και κυρίως τα θεριά τ' ανήμερα που προορίζονται να κυνηγήσουν κι ενδεχομένως να κατασπαράξουν τα ίδια του τα παιδιά. Ειδικά στο δυτικό κόσμο παρόλο που οι πηγές άντλησης ειδήσεων ήταν έτσι κι αλλιώς δυο-τρία μεγάλα πρακτορεία, που μονοπωλούσαν παραδοσιακά -έναντι χαμηλού σχετικώς κόστους - την εικόνα και τα κείμενα απεσταλμένων τους ή των οργανωμένων γραφείων τους όπου Γης, μια στοιχειώδης δεοντολογία «κάλυψης» των γεγονότων επέτρεπε τη διασταύρωση των πληροφοριών και την εξαγωγή λογικών τουλάχιστον συμπερασμάτων.

Πριν από δεκαπέντε και πλέον χρόνια στην κρατική τηλεόραση κοβόταν στον αέρα μια εκπομπή για τα «καμάκια», που έθιγε την ερωτική προσεγγιστική ικανότητα των Ελλήνων, με τηλεφωνική παρέμβαση της τότε πρώτης κυρίας και φεμινίστριας. Το ζήτημα αντιμετωπιζόταν ως κυρίως πολιτικό. Τότε. Εξ ου και η κριτική που γινόταν από όλες τις πλευρές. Σήμερα κόβεται μια εκπομπή όπως του Μάκη στον αέρα και η επιχειρηματολογία είναι αμιγώς οικονομικού τύπου. Η... κάθε λογής λογοκρισία, απεχθές συνοδευτικό κάθε ολοκληρωτισμού και εκβιαστικής εξυπηρέτησης συμφερόντων, μπαίνει στη λογική του κόστους - κέρδους. Ποιος καθορίζει τι λέγεται, τι γράφεται και πότε, πώς ή γιατί; Μα ρωτήστε τον διαφημιζόμενο και τον διαφημιστή. Είναι ο παραδεκτός γενικώς αρχισυντάκτης, διευθυντής κι ενδεχομένως και εκδότης. Ο κυρίαρχος των ΜΜΕ. Το παράθυρο διακίνησης πληροφοριών που άνοιξε το Ιντερνέτ, κατασκεύασμα βεβαίως εξ αρχής του αμερικανικού Πενταγώνου και μετέπειτα για λόγους καθαρά εμπορικούς, ανοιγμένο στην αγορά της Πληροφορικής, ήταν μια κάποια λύση διακίνησης πληροφοριών στις ασφυκτικές συνθήκες ελέγχου των ιδεών των κοινωνιών. Ομως, μετά την 11η του Σεπτέμβρη, οι έχοντες και κατέχοντες τα μέσα παραγωγής και τα τεράστια κεφάλαια πολλαπλασιασμού και διακίνησής τους, με ειδικό δείκτη στο νεοϋορκέζικο χρηματιστήριο, σφαγιάζουν όποιον κόμβο ή και χρήστη ακόμη δε χορεύει με τα ταμπούρλα τους.

Το μέλλον εκβιαστικά και με αποτρόπαια αντιλαϊκό τρόπο, με πραγματικές σφαγές, εγκλήματα πολέμου, στραγγαλισμό δικαιωμάτων, όπλα όπως η πείνα και η ανεργία, η αρρώστια και η επιδημία, ο λοιμός κι ο λιμός, ο σεισμός κι ο καταποντισμός, που έλεγε κι ένας σοφός πανεπιστημιακός δάσκαλος πριν από έναν αιώνα, δίνοντας τον ορισμό του πολέμου, διεκδικείται μέσα σε πληροφοριακή σιωπή και διαστρέβλωση από τους προσωρινώς πανίσχυρους επιβήτορες του κόσμου. Η κουλτούρα του θανάτου πουλάει πολύ. Αλλά το θάνατο και τη σιωπή θα τη δείχνει η τηλεόραση και θα τη γράφει η εφημερίδα μόνο αν προσφέρεται για να αυξηθούν τα κέρδη του διαφημιζόμενου επενδυτή. Προσοχή. Αν το μέλλον μας απαιτεί χορηγούς, τότε τους ανήκει.