Οι συνέπειες από τη διαχρονική συρρίκνωση της κρατικής χρηματοδότησης για την Πρόνοια, το κλείσιμο προνοιακών δομών και η έλλειψη μόνιμου προσωπικού για τη στελέχωσή τους, σε συνθήκες μάλιστα όξυνσης των προβλημάτων των εργατικών - λαϊκών οικογενειών από την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, αποτυπώθηκαν με χαρακτηριστικό τρόπο στα στοιχεία που δημοσιοποίησε με συνέντευξη Τύπου την περασμένη Τρίτη η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά:

-- Τα τελευταία χρόνια γιγαντώνονται, λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, οι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη των παιδιών, που εκφράζονται έντονα στην περίοδο της εφηβείας. Πριν από 20 χρόνια, οι έφηβοι αντιπροσώπευαν τις ψυχιατρικές και αναπτυξιακές διαταραχές σε ένα ποσοστό 15 - 17% του κλινικού πληθυσμού. Σήμερα το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 50 - 60%. Να σημειωθεί ότι αυτό το ποσοστό δεν στηρίζεται σε επιδημιολογικές μελέτες - καθώς κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ στη χώρα - αλλά στηρίζεται στις κλινικές μελέτες της Εταιρείας.

-- Παρατηρείται αύξηση των παιδιών που είναι εξαρτημένα από αλκοόλ, ουσίες, διαδίκτυο. Αναπτύσσονται οι διαταραχές διατροφής κυρίως στα κορίτσια που είναι στην εφηβεία. «Εχουν γεμίσει οι παιδοψυχιατρικές κλινικές με κρούσματα νευρικής ανορεξίας και παιδιά που παρουσιάζουν αυτοτιμωρητικές συμπεριφορές (self cutting)», αναφέρθηκε χαρακτηριστικά.

-- Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η διαρκώς αυξανόμενη τάση έκδοσης εισαγγελικών παραγγελιών προς τις παιδοψυχιατρικές κλινικές της χώρας, οι οποίες ζητούν την κατεπείγουσα παιδοψυχιατρική εκτίμηση ανηλίκων. Το φαινόμενο επιδεινώθηκε στις συνθήκες της μακρόχρονης οικονομικής κρίσης. Με το χαρακτηρισμό «εισαγγελικά περιστατικά» συναθροίζονται τρεις διαφορετικές κατηγορίες: Παιδιά που προέρχονται από οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες τους, λόγω οικονομικής δυσπραγίας και κοινωνικών αντιξοοτήτων. Παιδιά που έχουν υποστεί παραμέληση ή/και κακοποίηση. Τα «ασυνόδευτα» προσφυγόπουλα.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένας μεγάλος και διαρκώς αυξανόμενος αριθμός παιδιών να μεταφέρονται με παραγγελία του αρμόδιου εισαγγελέα στις παιδιατρικές κλινικές των Γενικών Νοσοκομείων, όπου ο χρόνος παραμονής του ανηλίκου στο νοσοκομείο συχνά είναι μεγαλύτερος του απαιτούμενου. Πρόκειται σχεδόν πάντα για σωματικώς υγιή παιδιά, εκ των οποίων το 40% είναι ανεμβολίαστα. Η επιμήκυνση της παραμονής τους στα νοσοκομεία έχει ως αποτέλεσμα το 40% να παθαίνουν λοιμώξεις και να εκδηλώνουν αντιδραστικές και καταστροφικές συμπεριφορές.

Οπως αναφέρθηκε, η τελική τοποθέτηση των ανηλίκων σε δομές παιδικής προστασίας - ακόμα και σε αυτές τις ελάχιστες που υπάρχουν - γίνεται τυχαία, με αποκλειστικό γνώμονα τη διαθεσιμότητα που υπάρχει τη δεδομένη χρονική στιγμή, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες και οι εξατομικευμένες ανάγκες κάθε παιδιού.