Οσοι βρέθηκαν προχτές το μεσημέρι στον Κηφισό, στο ρεύμα της εξόδου, και άκουγαν στα ραδιόφωνα τα διάφορα παπαγαλάκια να ωρύονται για την ταλαιπωρία που προκάλεσε η απεργία στους οδηγούς του κέντρου, αισθάνονταν μόνο αγανάκτηση, βλέποντας μπροστά τους ένα ατελείωτο ποτάμι με αυτοκίνητα, αλλά κανέναν διαδηλωτή! Αυτοί βέβαια είναι μια καθημερινή εικόνα στο «ποτάμι», που επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο όταν συμβεί κάποιο ατύχημα, εξαιτίας της επικινδυνότητας του δρόμου, της μεγάλης κίνησης και της καθυστέρησης με την οποία φτάνουν συνήθως τα περιπολικά ή και τα ασθενοφόρα. Για όσους πάλι ξεκίνησαν χτες το πρωί να πάνε στη δουλειά τους από τα νότια προάστια και τον Πειραιά προς τη Μεταμόρφωση και τα βόρεια της Αττικής, διαπίστωσαν με τρόμο ότι μια διαδρομή 12 περίπου χιλιομέτρων απαιτούσε 1 ώρα και 49 (!) λεπτά για να διανυθεί, εξαιτίας ενός «συμβάντος» στο ύψος της Μεταμόρφωσης. Παρόμοιες πάνω κάτω είναι οι εμπειρίες όσων μετακινούνται και στο κέντρο, έχει - δεν έχει διαδήλωση, αφού σύμφωνα με έρευνες της ΕΕ, ο Ελληνας οδηγός περνάει 36 ώρες το χρόνο στο τιμόνι, στριμωγμένος σε κάποιο μποτιλιάρισμα. Ας αφήσει επομένως η κυβέρνηση τις αθλιότητες περί ταλαιπωρίας από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες. Ταλαιπωρία είναι για το λαό η αντιλαϊκή πολιτική της, που επηρεάζει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του. Αυτόν τον εφιάλτη πρέπει με τους αγώνες του να ανατρέψει.