Υφεση στα επίπεδα του 2011 - 2012, δηλαδή κοντά στο 10%, και μια «κρίση με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά και απρόβλεπτες επιπτώσεις», χωρίς «αυτονόητη επιστροφή στην ανάπτυξη το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα μετά τη λήξη των περιοριστικών μέτρων», βλέπει σε μελέτη του το Οικονομικό Επιμελητήριο, καταθέτοντας παράλληλα τις προτάσεις για επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης, ώστε αυτή «να μη μετατραπεί σε μακροχρόνια ύφεση».

Η μελέτη αναδεικνύει μεταξύ άλλων τέσσερα χαρακτηριστικά που καθιστούν την ελληνική οικονομία την πιο ευάλωτη στην κρίση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες, επικεντρώνοντας στο σημαντικό ποσοστό των μικρών επιχειρήσεων, το υψηλό ποσοστό της συνεισφοράς στο ΑΕΠ του τομέα των υπηρεσιών που επηρεάζονται από την κρίση - εξαιτίας της περιβόητης «εξωστρέφειας» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας - του μικρού ποσοστού του εργατικού δυναμικού που μπορεί να εργαστεί με τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων, δείχνοντας προς την κατεύθυνση της γενίκευσης της τηλεργασίας, και τέλος εξαιτίας των περιορισμένων δημοσιονομικών μέσων για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ταυτόχρονα, σημειώνει ότι οι τράπεζες θα αντιμετωπίσουν τόσο προβλήματα ρευστότητας όσο και ζητήματα που άπτονται της κεφαλαιακής τους επάρκειας, λόγω της επιδείνωσης της ποιότητας των «στοιχείων» του ενεργητικού τους, σημειώνοντας μάλιστα πως η δημιουργία μιας «bad bank» αποτελεί μονόδρομο.

Σε σχέση με τα μέτρα που έχουν παρθεί σε επίπεδο Ευρωζώνης, κάνει λόγο για «κατώτερη των περιστάσεων» αντίδραση των ευρωπαϊκών ηγεσιών, επισημαίνοντας πως «το πρόβλημα στη διαμόρφωση και στην υλοποίηση των ευρωπαϊκών πολιτικών είναι η ασυμμετρία των αποτελεσμάτων της κρίσης», όπως και ότι «σε περιπτώσεις χωρών με μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα (...) αν τα δημοσιονομικά ελλείμματα χρηματοδοτηθούν μέσω δανεισμού (ακόμα και με μηδενικά επιτόκια), τα επιτόκια θα αυξηθούν κατακόρυφα, προκαλώντας έτσι καταστροφικές συνέπειες για τις χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους».

Ενώ μέσα σε αυτό το πλαίσιο επισημαίνει τον κίνδυνο αν δεν προχωρήσουν γρηγορότερα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, αυτή να μείνει πίσω στον διεθνή ανταγωνισμό, ζητώντας «να υιοθετηθούν φορολογικά και αναπτυξιακά κίνητρα για δικτυώσεις, συμπράξεις και συγχωνεύσεις μικρών επιχειρήσεων», «συστηματική στήριξη της μεταποίησης με νέες μεγάλες επενδύσεις, απρόσκοπτες χωροθετήσεις νέων μονάδων σε βιομηχανικές περιοχές και άμεση ενσωμάτωση τεχνολογιών και περιβαλλοντικών πρακτικών της λεγόμενης τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης» κ.ά.