«

H Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα». Με τη φράση αυτή, κυβερνητικά στελέχη περιβάλλουν την οποιαδήποτε ελληνική στρατιωτική συμμετοχή στα διάφορα μέτωπα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, για να δικαιολογήσουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, μ' αυτή τη συμμετοχή. Ουσιαστικά, πρόκειται για προσπάθεια επιβολής στο λαό της αναγκαιότητας αποδοχής αυτής της παρουσίας στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα, γιατί είναι προς το συμφέρον του! Η παρουσία αυτή οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη, όλο και βαθύτερη, όλο και πιο ενεργή εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.

Ετσι στους 2.500 θα φτάσουν, τις επόμενες μέρες, οι Ελληνες στρατιώτες (αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες), οι οποίοι βρίσκονται εκτός συνόρων στα διάφορα ιμπεριαλιστικά μέτωπα. Από αυτούς περίπου 1.700 δηλώνουν «παρών» στο Κοσσυφοπέδιο, 130 στη Βοσνία, 60 στην Αλβανία, 10 στην ΠΓΔΜ, ακόμη και στο Κουβέιτ, το Β. Ιράκ, τη Γεωργία, τη Δ. Σαχάρα κλπ. Την ίδια ώρα ετοιμάζονται ν' αναχωρήσουν για το Αφγανιστάν 124 στρατιώτες, ενώ δύναμη περίπου 300 στρατιωτών έχει προσφερθεί από την κυβέρνηση, για να καλύψουν το κενό, αν αποφασίσουν οι Αμερικανοί να μειώσουν την παρουσία τους στα Βαλκάνια. Και ακόμα, βέβαια, βρισκόμαστε στην αρχή.

Με τις αποστολές αυτές η Ελλάδα πράγματι είναι «παρούσα». Αλλά πού; Είναι παρούσα στα σφαγεία των λαών που στήνουν οι ιμπεριαλιστές. Είναι παρούσα στους διεθνείς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Φιλοδοξία της κυβέρνησης για λογαριασμό της ελληνικής πλουτοκρατίας είναι να πάρει μέρος και στη διανομή της λείας, διεκδικώντας μερίδιο για το κεφάλαιο στην Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια παρούσα - ούτε θα μπορούσε άλλωστε, με βάση το ρόλο του υπηρέτη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που έχει αναλάβει - στον πόνο των λαών, στις αγωνίες τους για το σήμερα και το αύριο.

Αν, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς, πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση και τι πρέπει να γίνει, ένα πράγμα είναι σαφές: Ο λαός της Ελλάδας ως θύτης και θύμα οδηγείται σε όλο και πιο επικίνδυνη θέση, αλλά η κυβέρνηση επιμένει σ' αυτή την πορεία. Και για να διατηρηθεί στη θέση και το ρόλο της, γεγονός που είναι απαίτηση της ολιγαρχίας, χρειάζεται πλέον όλο και πιο πολλά να δίνει. Φαίνεται αυτό στα κυριαρχικά δικαιώματα που έχουν εκχωρηθεί στο ΝΑΤΟ. Φαίνεται στην υπόθεση του λεγόμενου «ευρωστρατού» και με κάθε άλλη ευκαιρία. Φαίνεται στις τουρκικές διεκδικήσεις και στη στάση των «συμμάχων». Η άρνηση, λοιπόν, η αντίσταση υποταγής στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε εκτός πραγματικότητας, είναι όρος για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των λαϊκών συμφερόντων, είναι φραγμός στην υπονόμευση της προοπτικής που ο λαός θα καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του.