• Στη διαχείριση της πανδημίας καταγγέλλει την κυβέρνηση για «καθυστερήσεις» και «ανικανότητα» και την ίδια ώρα προσφέρεται για ακόμα μεγαλύτερη συναίνεση, προτείνοντας ακόμα και κοινό υπουργό Υγείας. Αυτή είναι η νέα εκδοχή τού «θα λογαριαστούμε μετά» που έλεγε στο πρώτο κύμα της πανδημίας. Αλλά και τώρα, αυτό που προτείνει είναι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δηλαδή μπούκωμα των κλινικαρχών με «ζεστό» χρήμα, αλλά σε ...καλύτερες τιμές για το κράτος! Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πρωτοπόρησε στη δημιουργία των περίφημων Ανωνύμων Εταιρειών Μονάδων Υγείας, με εμβληματική αυτή του Νοσοκομείου Σαντορίνης. Το παράδειγμα βέβαια της Θεσσαλονίκης είναι αποκαλυπτικό για το πού οδηγεί αυτό το παζάρι, αντί να επιταχθεί εδώ και τώρα ο ιδιωτικός τομέας, χωρίς αποζημιώσεις και δωράκια. Ζητάει υποκριτικά προσλήψεις υγειονομικών και αύξηση της χρηματοδότησης στην Υγεία, που και ο ίδιος δεν έκανε ποτέ ως κυβέρνηση, επικαλούμενος τις «αντοχές τις οικονομίας», όπως κάνει τώρα η ΝΔ.
• Στα Ελληνοτουρκικά υπερασπίζεται μαχητικά την πολιτική της ενεργότερης ιμπεριαλιστικής εμπλοκής που μας έφερε ως εδώ, καλώντας την κυβέρνηση να διεκδικήσει μεγαλύτερα ανταλλάγματα από ΗΠΑ και ΕΕ. Διεκδικεί την πατρότητα για πολλά από τα σχέδια που ολοκληρώνει σήμερα η ΝΔ και ξεκίνησαν επί δικής του κυβέρνησης, κυρίως σε ό,τι αφορά την ενισχυμένη στρατιωτική και επιχειρηματική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή.
• Στο μέτωπο της οικονομικής κρίσης και των νέων αντεργατικών μέτρων, κάνει κριτική στο νόμο για το Ασφαλιστικό και πέφτει πάνω στο νόμο Κατρούγκαλου, που νομιμοποίησε όλες τις προηγούμενες ανατροπές και άνοιξε το δρόμο στις επόμενες. Κατηγορεί την κυβέρνηση για τον αντιαπεργιακό της νόμο, αλλά «σκοντάφτει» στους νόμους που ο ίδιος ψήφισε για την περιστολή του απεργιακού δικαιώματος. Καταγγέλλει το νέο Πτωχευτικό Κώδικα, που είναι όμως συνέχεια των ρυθμίσεων που ο ίδιος εφάρμοσε ως κυβέρνηση για την άρση κάθε προστασίας στην πρώτη κατοικία και την ποινικοποίηση της λαϊκής αντίδρασης στους πλειστηριασμούς.

Για παράδειγμα, είναι αποκαλυπτική η αφωνία του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη βδομάδα στη συζήτηση στη Βουλή για την πανδημία, όταν ο πρωθυπουργός προανήγγειλε την απαγόρευση των αγωνιστικών εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο. Δεν κατάπιε μόνο τη γλώσσα του για το αυταρχικό παραλήρημα του πρωθυπουργού, αλλά διαβεβαίωσε ότι δεν θα συμμετάσχει σε πορείες και αγωνιστικές εκδηλώσεις, δίνοντας άλλοθι στις κυβερνητικές αθλιότητες ότι οι λαϊκές διαμαρτυρίες, παρά τα μέτρα προστασίας που παίρνουν οι διαδηλωτές, είναι εστίες μετάδοσης του κορονοϊού.

Η γενικευμένη καταδίκη του κυβερνητικού αυταρχισμού από σωματεία και φορείς, κυρίως όμως το «σπάσιμο» στην πράξη των απαγορεύσεων από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ ανήμερα του Πολυτεχνείου, με το όργιο καταστολής που ακολούθησε, επιβεβαίωσαν την αμηχανία της κυβέρνησης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ για τις εξελίξεις. Ετσι εξηγείται, για παράδειγμα, γιατί η κριτική του στην κυβέρνηση για το όργιο καταστολής και αυταρχισμού γίνεται στο πλαίσιο μιας συζήτησης για το αν συμβάλλει ή όχι στην «κοινωνική συνοχή». Μήνυμα που βεβαίως δεν στέλνεται πρωτίστως στο λαό, αλλά στην αστική τάξη για το ποιος μπορεί καλύτερα σε συνθήκες κρίσης (υγειονομικής και οικονομικής) να διαχειριστεί καλύτερα τη δυσαρέσκεια.

Καλές οι πονηριές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο, και κυρίως υπάρχει μνήμη. Ξέρουμε πού κατέληξε η προηγούμενη προσπάθεια της «πρώτη φορά αριστεράς»: Σε μνημόνια, αντιλαϊκούς νόμους, ΝΑΤΟική εμπλοκή κ.ά. Και δεν έχει περάσει άλλωστε και πολύς καιρός. Είναι νωπές ακόμα οι υπογραφές τους σε αντιλαϊκά νομοσχέδια, οι ψήφοι τους σε αντιλαϊκά μέτρα, είναι πρόσφατοι οι χαριεντισμοί στη Βουλή για το ποιος συνεχίζει το έργο του αλλουνού. Ακόμα και οι «αύρες» που επιτέθηκαν στους διαδηλωτές την περασμένη Τρίτη είναι «made in ΣΥΡΙΖΑ», αυτοί τις προμηθεύτηκαν, αυτοί τις πρωτοχρησιμοποίησαν και μάλιστα για πρώτη φορά στις 17 Νοέμβρη του 2018.

Επειδή η αντιλαϊκή πολιτική έχει συνέχεια, όποιος και να 'ναι κυβέρνηση, όποιο αστικό κόμμα και αν βρίσκεται στο τιμόνι, γι' αυτό και ο αγώνας, η πάλη του λαού πρέπει να έχει συνέχεια και σταθερότητα και να βάζει στο στόχαστρο την αντιλαϊκή επίθεση, τη στρατηγική του κεφαλαίου στο σύνολό της, όποιος και να την διαχειρίζεται...