Υπάρχουν γεγονότα που η ύπαρξή τους αφορά, τουλάχιστον διοικητικά, το σύνολο της διεθνούς κοινωνίας υπό την καπιταλιστική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Αργεντινή με τον εξεγερμένο λαό και τα δεκάδες θύματα. Επίκεντρο της όλης κρίσης είναι αυτό που ονομάστηκε «κενό εξουσίας». Υπάρχει μια πρόδηλη ομολογία όλων των πολιτικών πλευρών της αστικής τάξης ότι αδυνατούν να κυβερνήσουν με κυριολεκτικά άδεια τα κρατικά ταμεία. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγεται, ότι πριν δέκα χρόνια το δημόσιο χρέος ήταν τριάντα εκατ. δολάρια και σήμερα φτάνει στο αστρονομικό ποσό των εκατόν πενήντα δισ.

Δεν είναι, όμως, η γενεσιουργός αιτία. Είναι, απλά, εκμεταλλεύσιμη από τις γενεσιουργούς δυνάμεις. Η καταλυτική ερμηνεία του φαινομένου της Αργεντινής, οδηγεί στην ευρύτερη επιστημονική θεώρηση της εξέλιξης κι εναλλαγής των κοινωνιών και των τάξεων. Βασικός κανόνας αυτής της θεώρησης είναι ότι κάθε κοινωνικής μορφής οργάνωση έχει ένα ορισμένο κύκλο ζωής. Από εκεί και πέρα, η παραμονή της εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για την ανθρωπότητα. Ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης με κυριαρχούσα την κεφαλαιοκρατική του δομή οδήγησε στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίων, αγαθών πνεύματος και ύλης εθνών, λαών και τάξεων. Το «ιμπέριουμ» υπήρξε βασικός τρόπος λειτουργίας του σε σημείο που από χρήστης του ταυτίστηκε με αυτό. Από εκείνη τη στιγμή της έλευσης του εικοστού αιώνα ο κύκλος ζωής του καπιταλισμού έκλεισε.

Το πιο επικίνδυνο είναι ότι, επειδή η κίνηση των κοινωνιών δε σταματά και τα τυχόν κενά είναι λίγο - πολύ προσωρινά, κάθε επιστημονική ή άλλη ανακάλυψη και τελειοποίηση χρησιμοποιείται εναντίον του ανθρώπου. Αυτό δεν προκύπτει από την υποκειμενική διάθεση κάποιου ακραίου «τρελού» αλλά από αυτή καθεαυτή την αντικειμενική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος που χρησιμοποιεί ο κάθε λογής «τρελός». Η ανατροπή αυτή της άκρως επικίνδυνης πορείας γίνεται μόνο με την επίσης ανατροπή των αιτίων που τη γεννά. Γίνεται, με την ανατροπή των καπιταλιστικών δομών οργάνωσης της κοινωνίας και της κεφαλαιοκρατικής οικονομικής λειτουργίας. Αντικαθίσταται από την εργατική τάξη ως την «εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας», στηριζόμενη στην κοινωνική ιδιοκτησία και τον καθολικό κοινωνικό έλεγχο που ασκούν δομημένα κυβερνητικά της όργανα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο της επιστημονικής θεώρησης για την εξέλιξη των κοινωνιών βρίσκεται το τραγικό πρόβλημα της Αργεντινής. Το κορυφαίο σημείο της κρίσης με τη συνεχόμενη παραίτηση κυβερνήσεων, το σημείο που ονομάστηκε, όχι τυχαία, «κενό εξουσίας», αναδείχνεται για μια ακόμη φορά ως ο Γόρδιος Δεσμός της Ιστορίας που κόβεται με το νυστέρι της επανάστασης. Το ονομαζόμενο «κενό εξουσίας» είναι η διεφθαρμένη ανικανότητα της αστικής τάξης να συνεχίσει να κυβερνά κι η τραγική ανετοιμότητα των εργαζομένων να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία.