Κάποια στιγμή, λοιπόν, εμφανίζεται ο πρωθυπουργός, σήμερα τον λένε Κώστα Σημίτη, χτες τον λέγανε Ανδρέα Παπανδρέου, προχτές Κωνσταντίνο Καραμανλή και αύριο ποιος ξέρει ποιος θα μας προκύψει, θα ζητήσει από τον παρατρεχάμενό του ένα μαχαίρι και κείνος θα τον ρωτήσει. Ποιο απ' όλα να φέρω πρόεδρε; Εκείνο το πριονωτό που πετσοκόβουμε τα εισοδήματα των εργαζομένων ή το άλλο το ίσιο, που λιανίζουμε τις κοινωνικές δαπάνες;

- Αυτά τα μαχαίρια δεν είναι για τη σημερινή εκδήλωση, του απαντά ο Μεγάλος. Να φέρεις εκείνο της σύγκλισης.

Σε δυο λεπτά, ο άρχοντας σταυρώνει με το μαχαίρι τη «βασιλόπιτα», εύχεται καλή χρονιά σε όλους κι αρχίζει να κόβει.

- Το πρώτο κομμάτι για την Ευρωπαϊκή Ενωση, το δεύτερο για το Μάαστριχτ, το τρίτο για τους συμμάχους μας.

Και αφού τελειώσει έτσι με τα «ιερά» μερίδια, έρχεται και στα ατομικά. Τραβάει μια μαχαιριά και κόβει ένα τεράστιο κομμάτι για τους βιομήχανους. Μετά κόβει, το ίδιο μεγάλα κομμάτια για τους εφοπλιστές, για τους μεγαλοεργολάβους και τους τραπεζίτες. Αυτοί παίρνουν τα χορταστικότατα κομμάτια τους και τρίβουν τα χέρια τους από χαρά.

- Ρε πρόεδρε, με τέτοιες κομματάρες που δίνεις σ' αυτούς τι θα μείνει να πάρουμε εμείς;

- Μη στενοχωριέστε, θα σας βολέψω κι ελόγου σας, απαντάει ατάραχος ο Μεγάλος. Και κόβοντας από το υπόλοιπο κομματάκι που απόμεινε μια φετούλα λεπτή, σαν τσιγαρόχαρτο, φωνάζει τον εργάτη και του λέει:

- Ορίστε κύριε, πάρε το μερτικό σου και πάψε να φωνάζεις.

Ο εργάτης βγαίνει από τα ρούχα του, βλέποντας την αδικία σε βάρος του και φωνάζει έξαλλος, καθώς αποχωρεί από την αίθουσα:

- Σιγά να μην πάρω εγώ αυτή την κοροϊδία, μπαγαπόντη. Θα τα πούμε όμως από αύριο, στους δρόμους.

Ο πρόεδρος για λίγο κλονίζεται, συνέρχεται όμως αμέσως και συνεχίζει την μπαμπέσικη μοιρασιά, δίνοντας κάτι κομματάκια μια σταλιά στον υπάλληλο και στους άλλους. Και συνεχίζει ο αθεόφοβος, ακόμα και όταν διαπιστώνει ότι τελείωσε η πίτα και απόμεινε χωρίς κομμάτι ο συνταξιούχος. «Μωρέ θα τον βολέψω κι αυτόν», λέει από μέσα του. Μαζεύει αμέσως τα ψίχουλα από το ταψί και λέει στον ασπρομάλλη απόμαχο. «Να, πάρε και συ το μερτικό σου και... καλοφάγωτο».

«θα τα πούμε από αύριο στους δρόμους», ακούσαμε τον εργάτη να λέει στον μπαγαπόντη. Στους δρόμους λοιπόν. Ναι, στους δρόμους. Μαζί με τον εργάτη κι ο αγρότης, μαζί με τον συνταξιούχο κι ο μικρομεσαίος. Εκεί θα συναντηθούμε κι από εκεί θα δώσουμε την απάντησή μας. Και δεν έχει καμιά σημασία αν δε συμφωνούμε σε κάποια άλλα πράγματα και σε κάποιες πολιτικές επιλογές. Εκείνο που μετράει αυτή τη στιγμή είναι τα κοινά προβλήματα, που μας ενώνουν και μας δένουν σ' ένα μεγάλο και πλατύ λαϊκό μέτωπο, δημοκρατικό, αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό. Για το μεροκάματο, για τη σύνταξη, για το σχολείο των παιδιών μας, για μια καλύτερη ζωή, σε κοινούς αγώνες και κοινούς στόχους. Αυτός είναι ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.

Το σπουδαιότερο όμως απ' όλα και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΓΓΥΗΣΗ για την επιτυχία των στόχων και των αγώνων μας είναι στις ερχόμενες εκλογές, και σε κάθε εκλογές που θα 'ρχονται, μέσα από τις κάλπες, κάθε φορά, να βγαίνουν όλο και περισσότερα ΚΟΚΚΙΝΑ ψηφοδέλτια. Ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.