Σε ό,τι αφορά το Ιράν και τον (στρατηγικής σημασίας για την Ενέργεια και τη διεθνή ναυτιλία) Περσικό Κόλπο το 2020 κλείνει περίπου όπως ξεκίνησε: Με μια δολοφονία. Στις 3 Γενάρη οι ΗΠΑ δολοφόνησαν, μέσω πλήγματος από τηλεκατευθυνόμενο βομβαρδιστικό στην αυτοκινητοπομπή όπου βρισκόταν, τον Ιρανό επιφανή στρατηγό των επίλεκτων δυνάμεων Αλ Κουντς, Κασέμ Σολεϊμανί, που θεωρείται ο άνθρωπος - κλειδί πίσω από αρκετές νικηφόρες μάχες έναντι των τζιχαντιστών στο Ιράκ, στη Συρία και τον Λίβανο. Στις 27 Νοέμβρη το Ισραήλ πήρε τη «σκυτάλη» σκοτώνοντας πιθανώς με τη χρήση δορυφορικού συστήματος και τεχνολογία Τεχνητής Νοημοσύνης τον αρχιτέκτονα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος και σημαντικό επιστήμονα και στρατιωτικό αξιωματούχο, Μοχσέν Φαχριζαντέχ...

Με την ανάληψη καθηκόντων της κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ στις 20 Γενάρη δεν αποκλείεται να ξεκινήσει ένα νέο παζάρι (παρασκηνιακά ή και επίσημα) ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Τεχεράνη. Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος έχει δηλώσει πως επιθυμεί την επαναφορά των ΗΠΑ στη διεθνή συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, από την οποία αποχώρησαν το 2018 υπό τη διοίκηση του Ντ. Τραμπ. Ωστόσο το πώς και πότε θα το πράξει ενδέχεται να καθοριστεί μέσω μιας νέας διαπραγμάτευσης, την οποία απορρίπτουν ο Ιρανός Πρόεδρος Χασάν Ροχανί και άλλοι αξιωματούχοι (ενόψει και των βουλευτικών εκλογών το καλοκαίρι του 2021...).

Δεν είναι μόνο οι εξελίξεις εντός και εκτός Ιράν αλλά και η νέα εποχή εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με μοναρχίες του Περσικού Κόλπου και άλλες αραβικές χώρες που ξεκίνησε με φόντο το περιβόητο «Σχέδιο του Τραμπ» για τη «Συμφωνία του Αιώνα». Το σχέδιο του Τραμπ υποτίθεται πως είχε ως επίκεντρο την επίλυση του Παλαιστινιακού. Ωστόσο, φαίνεται πως τελικά στόχευε στην επισημοποίηση των μυστικών σχέσεων του Ισραήλ με χώρες του Κόλπου που είναι γεωπολιτικοί αντίπαλοι του Ιράν, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν. Η ανακοίνωση των ΗΑΕ και του Ισραήλ στις 13 Αυγούστου 2020 για εξομάλυνση των σχέσεων ακολούθησε εκείνη του Ισραήλ και του Μπαχρέιν σηματοδοτώντας μια «Νέα Μέση Ανατολή». Οι υπογραφές έπεσαν στα μέσα Σεπτέμβρη στον Λευκό Οίκο σε μία πανηγυρική τελετή, με τον Ντόναλντ Τραμπ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι βέβαιο πως θα κλιμακωθούν οι αμερικανικές πιέσεις για την εξομάλυνση των σχέσεων και άλλων αραβικών ή μουσουλμανικών χωρών με το Ισραήλ μέχρι τις 20 Γενάρη, οπότε ορκίζεται η κυβέρνηση Μπάιντεν.

Υπό το βάρος όλων αυτών, η Παλαιστινιακή Αρχή δείχνει με την «πλάτη στον τοίχο». Ο Αραβικός Σύνδεσμος, που εμφανιζόταν ως «υπερασπιστής του δίκαιου αγώνα του Παλαιστινιακού λαού», επί της ουσίας και πριν και τώρα είναι οι αστικές τάξεις που υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και ενδιαφέρονται για τη συγκρότηση λυκοσυμμαχιών έναντι αντιπάλων, τη δεδομένη στιγμή του Ιράν. Ταυτόχρονα, όπως όλα δείχνουν, παίρνεται υπόψη και η αναμενόμενη όξυνση της αντιπαράθεσης των συμμάχων των ΗΠΑ με την Κίνα και τη Ρωσία τα επόμενα χρόνια.

Το 2021 είναι πάντως χρονιά εκλογών και για το Ισραήλ και για την Παλαιστινιακή Αρχή. Οι πρόωρες εκλογές στο Ισραήλ προγραμματίστηκαν για τις 23 Μάρτη και έχει ήδη ξεκινήσει το ενδοαστικό «γαϊτανάκι» ζυμώσεων. Η Παλαιστινιακή Αρχή, από την άλλη, έχει διαβεβαιώσει, σε συνεννόηση με την ισλαμική «Χαμάς» στη Λωρίδα της Γάζας, πως θα οργανώσει εντός του πρώτου εξαμήνου του 2021 τις πρώτες (μετά από πολλά χρόνια) κοινές βουλευτικές και προεδρικές εκλογές.

Το 2021 αναμένεται δύσκολη χρονιά και για τους λαούς της Συρίας και της Λιβύης που παραμένουν εγκλωβισμένοι στους πολέμους που ξεκίνησαν το 2011 δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με βασικό στόχο το ξαναμοίρασμα αγορών, αγωγών και πηγών Ενέργειας, αλλά και στις ενδοαστικές ανακατατάξεις μέσω της υποτιθέμενης «Αραβικής Ανοιξης», η οποία μετρά πλέον μια δεκαετία.

Στη Συρία οι εργασίες της Συνταγματικής Επιτροπής αναμένεται να συνεχιστούν στο πλαίσιο ζυμώσεων για την επίτευξη της λεγόμενης «πολιτικής λύσης» που θα επιτρέψει τη «μετάβαση» εξουσίας, με τον Σύρο Πρόεδρο, Μπασάρ Ασαντ, να διεκδικεί να παραμείνει στη θέση του παρά τις αντιρρήσεις δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ωστόσο, μεγάλα «αγκάθια» παραμένουν η χρηματοδότηση των τεράστιων αναγκών ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας, η επιστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων που παραμένουν σε Τουρκία, Ιορδανία, Λίβανο και ευρωπαϊκές χώρες. Σε επίπεδο συγκρούσεων, η παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στη βόρεια Συρία θα παραμείνει πηγή εντάσεων και συγκρούσεων τόσο με τους Κούρδους μαχητές όσο και τις δυνάμεις του συριακού στρατού, με δεδομένη και την παρουσία των συμμάχων της συριακής κυβέρνησης Ρωσίας και Ιράν.

Στη Λιβύη ο κίνδυνος γενικής ανάφλεξης εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ άλλων και λόγω των σχεδιασμών της τουρκικής αστικής τάξης με μοχλό το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο του Νοέμβρη του 2019 και τη συνεχιζόμενη προσπάθεια διεύρυνσης της επιρροής της στην περιοχή της πλούσιας σε ορυκτό πλούτο Βόρειας Αφρικής. Η συμφωνία εκεχειρίας του περασμένου Οκτώβρη προβλέπει σε λιγότερο από ένα μήνα αφενός τη συγκρότηση νέας κυβέρνησης κοινής αποδοχής και την απομάκρυνση όλων των ξένων στρατευμάτων από τη χώρα (και ξένων μισθοφόρων αλλά και στρατευμάτων, όπως των τουρκικών). Η Αγκυρα δεν δείχνει διατεθειμένη να αποχωρήσει από τη Λιβύη, ενώ ρίχνει τις ευθύνες στην πλευρά του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ, που έχει στηρίγματα στη Ρωσία, η οποία βεβαίως έχει διαύλους επικοινωνίας και με την άλλη πλευρά, του Φαγιάζ αλ Σάρατζ. Η ίδια συμφωνία προβλέπει επίσης τη διενέργεια εκλογών στις 24 Δεκέμβρη 2021. Ωστόσο, μέχρι τότε, πολλά μπορεί να συμβούν, όμως αυτό που θα μείνει σταθερό είναι ότι ο βασανισμένος λιβυκός λαός θα συνεχίζει να πληρώνει το βαρύ τίμημα του να βρεθεί η χώρα του στο στόχαστρο μιας ενδοϊμπεριαλιστικής και ενδοαστικής σύγκρουσης ακριβώς λόγω του πλούτου της.