Είπαν πως η Ιστορία τέλειωσε κάπου εκεί, πριν το τέλος της δεύτερης, μετά Χριστόν, χιλιετίας. Και μοίραζαν περιχαρείς τα κόλλυβά της, σε αφελείς και ανιστόρητους οπαδούς τους. Υστερα, πάτησαν delete (τη «γομολάστιχα» του πληκτρολογίου) στο παρελθόν. Κι απειλούν με το παρόν, που λένε πως προδικάζει το μέλλον. Ξεμπέρδεψαν με τους εχθρούς. Κι επιτίθενται στους φίλους. Συναρπαστικό πάντα το σαφάρι, αν και δεν είναι κάθε φορά ίδια η ευχαρίστηση. Γιατί, άλλο να κυνηγάς τον «κομαντάντε» Τσε κι άλλο τον «μπιγκ μπράδερ» Μπιν Λάντεν. Ισχυρίζονται πως νίκησαν πλήρως και διά παντός. Και επιδεικνύουν τα λάφυρα που άρπαξαν: Τα δικαιώματα των λαών. Τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Την ανθρώπινη υπερηφάνεια. Την προσωπική αξιοπρέπεια.

Οι «Νικητές» έγιναν Υβριστές και Αιθεροβάμονες. Κι επιχειρούν να ξαναγράψουν το βιβλίο της Ιστορίας. Πήραν τη γομολάστιχα να σβήσουν τα «καλώς γινόμενα». Και στη θέση των επαναστατικών γεγονότων και των ηρωικών πράξεων, να γράψουν τα «καθημερινά και πικάντικα» μιας εποχής. Ομως, τι ενδιαφέρον μπορεί να έχουν στο μέλλον ιστοριούλες για τους κινδύνους που αντιμετώπισαν οι πλανητάρχες από γυναίκες τύπου Μόνικας και κουλουράκια μάρκας πρέτσελ; Ποιον θ' αφορά τι είδους δώρα πρόσφερε ένας εκ των περιφερειακών ηγετίσκων της παγκοσμιοποιημένης αμερικανοκρατίας, στο «μεγάλο αφεντικό» του πλανήτη, όταν το επισκέφτηκε στο «Λευκό Οίκο» για να πάρει εντολές και κατευθύνσεις;

Αλλά για σκέψου: Μέχρι προχτές ζούσε ο Γκρεγκόριο Φουέντες. Ο ναυτικός που ενέπνευσε τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ να γράψει το αριστούργημα «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Ναι, ο διάσημος καπετάνιος του «Πιλάρ» ζούσε, μέχρι προχτές, στο ψαροχώρι Κοχιμάρ της Κούβας, καπνίζοντας το πούρο του. Για να θυμίζει στους απανταχού κιοτήδες τη μάχη στα βαθιά νερά που έδωσε ο Σαντιάγκο με τον τεράστιο ξιφία. Και την ικανοποίηση του γέροντα ψαρά, όταν, έπειτα από τρία μερόνυχτα, έμπαινε με το βαρκάκι του στο λιμάνι κι ένιωθε νικητής, παρά το γεγονός ότι στη διαδρομή οι καρχαρίες είχαν καταβροχθίσει το ψάρι, αφήνοντας μόνον ένα άσπρο κόκαλο. Σκέψου ακόμα ότι λίγο παραπέρα από το Κοχιμάρ, στην Αβάνα, ζει ακόμη ο Φιντέλ κι ο Ραούλ κι άλλοι που «έγραψαν ιστορία».

Η Ιστορία ζει. Και βιάστηκαν όσοι εκφώνησαν τον επικήδειό της. Το delete, που πατούν οι αμνήμονες, αποτυχαίνει να σβήσει την ανθρώπινη μνήμη. Και το μέλλον άρχισε, ήδη, να διαφοροποιείται από το παρόν. Για κοίτα: Τα παιδιά που τους λέγαν αλήτες διαδηλώνουν στο Σιάτλ και στη Γένοβα. Και μαζί με τους ζωντανούς, μάχονται οι νεκροί. Για άκου: Οι μετανάστες έφτασαν, πολιορκούν τα τείχη των μητροπόλεων. Και γρήγορα θα ξαναδούμε «εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα». Ο Μαγιακόφσκι το υπόσχεται. Και ο Μπίρμαν διαβεβαιώνει «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη»...