Ετσι, η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Πολιτισμού έσπευσε να απαντήσει στις καταγγελίες με την εξαγγελία για δημιουργία κώδικα δεοντολογίας στον χώρο, ενώ στο κάλεσμα στον πρωθυπουργό και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πάρουν θέση και να παρέμβουν, εκείνοι πρόθυμα ανταποκρίθηκαν. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνοντας την υπόθεση στις καταγγελίες για κολάσιμες πράξεις από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και την απροθυμία της υπουργού Πολιτισμού που τον διόρισε να αναλάβει την ευθύνη για το θέμα, πλασάρει ποικιλοτρόπως ως κύριο το αίτημα για παραίτησή της. Με την πάγια αυτή τακτική του, να ζητά την παραίτηση μια του ενός και μια του άλλου υπουργού, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει ότι όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και στον τομέα του Πολιτισμού, η πολιτική του συμπλέει στρατηγικά με αυτή της κυβέρνησης.
Οσο για τον κώδικα δεοντολογίας που η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ως πανάκεια, σε καμιά περίπτωση δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Γιατί το υπόβαθρο για τα φαινόμενα κακοποιητικής συμπεριφοράς και ανοχής τους είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το αν θα υπάρχει δουλειά και την άλλη σεζόν, ο φόβος της ανεργίας και της ανέχειας, τα εργασιακά δικαιώματα που διαρκώς ξηλώνονται. Με άλλα λόγια, είναι οι εργασιακές και γενικότερα οι οικονομικές σχέσεις που επικρατούν στη σάπια σημερινή καπιταλιστική κοινωνία και υπαγορεύουν τις «αξίες» της και την υποκρισία της. Μέσα σ' αυτές και ο βεντετισμός, το κυνήγι της καριέρας, ο άκρατος ανταγωνισμός, που πλασάρεται μάλιστα και ως κινητήριος μοχλός του κοινωνικού συστήματος.
Είναι υποκρισία να μιλάμε για κώδικες, όταν για την πλειοψηφία των ηθοποιών και ιδιαίτερα των νεότερων, που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις σχολές και που τάχα τώρα κάποιοι σπεύδουν να προστατέψουν και μιλούν στο όνομά τους, οι συνθήκες δουλειάς προσομοιάζουν με της γαλέρας. Συλλογικές Συμβάσεις δεν υπογράφονται, η ατομική διαπραγμάτευση σπρώχνει προς τα κάτω τα δικαιώματα όλων και ήρθαν η πανδημία και η νέα κρίση για να κάνουν την κατάσταση εκρηκτική.
Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να ακούγεται καθησυχαστικό, αλλά δεν είναι το ότι το προεδρείο της διοίκησης του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών δηλώνει πως θα πάρει στα χέρια του τη διαμόρφωση του κώδικα για να προστατέψει τους ηθοποιούς και να θέσει κανόνες δεοντολογίας. Γιατί ποιος θα θεσμοθετήσει τον κώδικα, αν όχι η κυβέρνηση, με την οποία το προεδρείο του ΣΕΗ αναγκαστικά θα τον συνδιαμορφώσει και τελικά στα χέρια ποιανού θα γίνει εργαλείο για να τον εφαρμόσει; Τα χρόνια της αθωότητας έχουν παρέλθει προ πολλού...
Είναι βολικό, αντί για την ουσιαστική ενίσχυση του εισοδήματος των ανθρώπων του χώρου και σχέδιο για την επαναλειτουργία του θεάτρου με τα απαιτούμενα μέτρα, που αποτελεί και ανάγκη όλου του λαού, να επικεντρώνεται τελικά η προσοχή στο αν και ποιοι γνώριζαν και ποιοι δεν γνώριζαν, ποιοι πρέπει και ποιοι δεν πρέπει να μιλάνε κ.ο.κ. Είναι βολικό για την κυβέρνηση να μονοπωλούν τη συζήτηση θέματα όπως το αν εργαλειοποιήθηκε ή όχι η ανακοίνωση του Συλλόγου Σπουδαστών του Εθνικού Θεάτρου κι αν αφορούσε ή όχι τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του, και να μη συζητάει κανείς για το ότι όλες οι δραματικές σχολές είναι κλειστές εδώ και ένα χρόνο, οι σπουδαστές έχουν χάσει το ένα τρίτο των σπουδών τους και τα δίδακτρα τρέχουν...