Συνεχίστηκε και χτες η ταλαιπωρία των Σύρων προσφύγων μετά την «έξωσή» τους από ξενοδοχείο στη Σπάρτη. Για λίγες μέρες θα μείνουν στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ της πόλης, μέχρι να πάρουν τα έγγραφά τους. Τους χορηγήθηκαν στρώματα και κουβέρτες, ενώ τους δόθηκαν κούτες με ξηρά τροφή. Ηδη, ένας μικρός αριθμός τους έχουν πάρει τα απαραίτητα έγγραφα για να μπορούν να μετακινηθούν. Την απόφαση να πεταχτούν στο δρόμο καταγγέλλει η ΤΕ Λακωνίας του ΚΚΕ. Επισημαίνει τις ευθύνες της κυβέρνησης, της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του δήμου, ενώ καταγγέλλει την παρέμβαση της αστυνομίας και του εισαγγελέα στον χώρο του ξενοδοχείου. Απαιτεί κανένας πρόσφυγας να μην πεταχτεί στο δρόμο, να βρεθεί άμεσα χώρος αξιοπρεπούς στέγασης για όσο χρειαστεί, άμεσα να εκδοθούν τα έγγραφά τους και να διευκολυνθούν να ταξιδέψουν στη χώρα προορισμού τους.

Την αγανάκτησή τους για τη μεγάλη καθυστέρηση στη διαδικασία υποβολής και εξέτασης των αιτήσεων για χορήγηση ασύλου και εγγράφων εξέφρασαν πρόσφυγες στη δομή της Ριτσώνας, προχωρώντας σε κινητοποιήσεις στην είσοδό της.

Η πλειοψηφία των προσφύγων της δομής έχει ήδη συμπληρώσει πάνω από ένα χρόνο αναμονής, ενώ σύμφωνα με τις ημερομηνίες των ραντεβού για τη διαδικασία της συνέντευξης θα πρέπει να περιμένουν ακόμη και δύο χρόνια σε ορισμένες περιπτώσεις. Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα προβλήματα στις συνθήκες διαβίωσης στη δομή, οδήγησε πρόσφυγες, κυρίως αφγανικής καταγωγής, να προχωρήσουν τις τελευταίες μέρες σε ειρηνικές κινητοποιήσεις.

Επίσης, τον άμεσο απεγκλωβισμό όλων των προσφύγων και μεταναστών, να κλείσει το ΚΥΤ της Λέσβου και να μη γίνει νέο, ούτε κλειστό ούτε ανοιχτό, και να απορροφηθούν όλοι οι εργαζόμενοι στις προσφυγικές δομές ως μόνιμο προσωπικό σε κρατικές δομές, δήμους και Περιφέρειες, με βάση και τον τόπο κατοικίας τους, διεκδικεί, μεταξύ άλλων, η Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων σε δομές και υπηρεσίες στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό στη Λέσβο.

Σημειώνει χαρακτηριστικά σε ανακοίνωσή της: «Οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με τον αόρατο τοίχο της γραφειοκρατίας και της ασυνεννοησίας των ΜΚΟ, οι οποίες έχουν τη συντριπτική ευθύνη για τον ευαίσθητο αυτό χώρο, αφού το κράτος την έχει μετακυλίσει». Οι καταγγελίες στοιχειοθετούν την ανασφάλεια που βιώνουν, με συμβόλαια ολιγόμηνα και τις απολύσεις, τα ωράρια - λάστιχο και τις συμβάσεις που γίνονται κουρελόχαρτα, τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, τα ελλιπή μέτρα προστασίας. Και καταλήγουν: «Εχει γίνει πια ξεκάθαρο ότι η μόνη λύση είναι η αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων. Μόνο μέσα από τον συλλογικό αγώνα θα καταφέρουμε να διεκδικήσουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, σταθερό ωράριο και δουλειά με δικαιώματα».