Με την ολοκλήρωση της μελέτης των Θέσεων εκφράζω τη συνολική μου συμφωνία και με τα τρία κείμενα. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί ζητήματα που εντοπίζαμε το προηγούμενο διάστημα και δυσκόλευαν τη δράση μας, ξεκαθαρίζονται και γίνεται προσπάθεια να εδραιωθεί ενιαία αντίληψη για να αφήσουμε πίσω αδύναμες πλευρές της δουλειάς μας.

Το ότι δρούμε σε δύσκολες συνθήκες σοβαρής υποχώρησης του κινήματος είναι αλήθεια και δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τη μειωμένη δράση μας. Αποτελεί όμως αντανάκλαση στο αποτέλεσμα της δουλειάς μας.

Πάγια τακτική του συστήματος, που επιδιώκει να επηρεάσει ανώριμες πολιτικά μάζες, είναι η λογική τού «εδώ και τώρα» με απαξίωση της αγωνιστικής πείρας του παρελθόντος και κάθε μελλοντικής προοπτικής για ριζικότερες αλλαγές. Στον μύλο τού «εδώ και τώρα» εγκλωβίζονται εργαζόμενοι που ταυτόχρονα πιέζουν το Κόμμα να αφήσει πίσω διεκδικήσεις χρόνων και να βάλει νερό στο κρασί του, ξεχνώντας κάθε επαναστατική προοπτική.

Από τη μία θέλει προσοχή σε κάθε χώρο να μην παρασυρόμαστε από το άμεσο και να αφήνουμε πίσω την αποκάλυψη των αιτιών κάθε προβλήματος, την ανάδειξη της ριζικής ανατροπής του καπιταλισμού ως της μόνης προοπτικής για την ουσιαστική λύση των προβλημάτων τού σήμερα.

Θέλει όμως και ιδιαίτερη προσοχή να μην απαξιώνουμε τα άμεσα προβλήματα. Κι αυτό όχι μόνο στα λόγια ή με μια γενική επίκληση του δίκιου. Κατά βάση οι αγώνες δεν γίνονται για προπαγανδιστικούς λόγους. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να πιστέψουμε και να παλεύουμε για τις όποιες κατακτήσεις βελτιώνουν έστω και λίγο το επίπεδο ζωής των εργαζομένων. Διαφορετικά, άθελά μας, δεν καταπολεμούμε μια μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης. Το ζήτημα της ανεργίας και των ελαστικών μορφών εργασίας δεν μπορεί να λυθεί στον καπιταλισμό. Ομως, ο μόνιμος διορισμός χιλιάδων εκπαιδευτικών μπορεί να γίνει κάτω από την πίεση ενός μαζικού κινήματος. `Η να μην μπορεί να λυθεί το ζήτημα της συνολικής διαχείρισης των σκουπιδιών. Ομως, η επέκταση της χωματερής στη Φυλή και η λειτουργία ενός εργοστασίου καύσης που θα πολλαπλασιάσει τον καρκίνο στις γειτονιές μας, μπορεί να αποτραπεί αν γίνει υπόθεση των χιλιάδων κατοίκων της περιοχής. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Η οργάνωση των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Μόνο όταν αρχίσει ο εργαζόμενος να διεκδικεί κι, ακόμα περισσότερο, όταν αρχίσει να πιστεύει στη δύναμή του, στη συλλογική δύναμη μέσα από μικρές νίκες, θα ανεβάσει τις απαιτήσεις από την ίδια του τη ζωή. Και με την παρέμβαση του Κόμματος σε κάθε χώρο θα σκεφτεί έξω από τα όρια του συστήματος και θα διεκδικήσει ριζικότερες αλλαγές.

Στην προσπάθειά μας να ανοίξουμε θέματα πέρα από τους κλάδους και στις γειτονιές για κρίσιμα ζητήματα της ποιότητας ζωής αλλά και αλληλεγγύης, έχουμε κατά καιρούς δοκιμάσει διάφορα σχήματα. Λαϊκές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, συντονισμούς. Δεν είναι κακό να ψάχνουμε αυτό που κάθε φορά βολεύει στο να αναδείξουμε προβλήματα, να συσπειρώσουμε, να βάλουμε κόσμο σε κίνηση. Το πρόβλημα είναι να μένουμε στη σχηματοποίηση που επιλέγουμε κάθε φορά και να την απολυτοποιούμε χωρίς να υπολογίζουμε το αποτέλεσμα.

Είναι πολύ σημαντικό να γίνεται συντονισμός φορέων και σωματείων για κάθε ζήτημα που προκύπτει ή ιεραρχούμε την ανάδειξή του. Και να μπαίνουν οι φορείς μπροστάρηδες και οργανωτές του κινήματος. Ομως, δεν μπορεί σε κάθε κινητοποίηση να βάζουμε τον τίτλο «σωματεία και φορείς» όταν δεν υπάρχει από κάτω κάτι τέτοιο, όταν δεν έχουν συνεδριάσει όργανα διοίκησης, δεν έχει γίνει υπόθεση του ίδιου του φορέα. Οι Κομματικές Ομάδες δεν γίνεται να σχεδιάζουν αγνοώντας την κατάσταση των συνδικάτων. Γιατί χωρίς να το καταλαβαίνουμε πέφτουμε στο λάθος της υποκατάστασής τους από το ίδιο το Κόμμα. Και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να σεβόμαστε την αυτοτέλειά τους, δρώντας βέβαια μέσα σ' αυτά.

Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα σύνθετα αυτά καθήκοντα χρειάζεται συλλογικό ανέβασμα του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου. Τα μαθήματα, οι σχολές, οι συσκέψεις είναι αυτονόητα. Επίσης δεν νοείται κομμουνιστής που δεν είναι όχι μόνο μαρξιστικά αλλά και πολύπλευρα διαβασμένος. Το δυσκολότερο όμως είναι οι ΚΟΒ, τα Οργανα, οι Κομματικές Ομάδες να φτάσουν σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορούν σε κάθε χώρο να διακρίνουν την πίεση από τον ταξικό αντίπαλο, να επεξεργάζονται πλαίσια που παίρνουν υπόψη το υπαρκτό επίπεδο συνείδησης των μαζών και να εξοπλίζουν τα μέλη και τους οπαδούς τους όχι μόνο για να αντέξουν οι ίδιοι την πίεση αλλά και να μπορούν σε κάθε φάση να πολιτικοποιούν την πάλη και να εμπνέουν τις μάζες με την προοπτική της ανατροπής. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα στη φωτιά της μάχης, όχι έξω από αυτή. Η γνώση πρέπει να συνοδεύεται από κοινωνική μόρφωση που πηγάζει από τη συλλογική εξέταση της πείρας, μέσα από τη δράση και από βαθιά πίστη στη δύναμη του αγώνα. Γι' αυτό είναι μεγάλο λάθος να μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην ιδεολογική και τη μαζική, οργανωτική δουλειά. Αν ο κομμουνιστής συνδικαλιστής, η Κομματική Ομάδα κάθε χώρου στο σύνολό της δεν έχουν ανώτερο ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό επίπεδο δεν θα μπορέσουν να οργανώσουν με επιτυχία καμιά μάχη, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι.

Αποτελεί παράδειγμα για τη δουλειά μας ο τρόπος που δώσαμε τη μάχη τα προηγούμενα χρόνια με τους αναπληρωτές. Καταφέραμε ο αγώνας για μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση να βγει από τα όρια μιας πόλης, δίνοντας πανελλαδική εμβέλεια ακόμα και με συλλαλητήρια στην Αθήνα. Να βγει από τα όρια ενός σωματείου και ενός κλάδου, εξασφαλίζοντας 150 αποφάσεις σωματείων στο χώρο του Δημοσίου και βάζοντας ως αίτημα τη συνταγματική αναθεώρηση για να υπάρχει δυνατότητα να μετατραπούν οι συμβάσεις σε αορίστου χρόνου. Πατώντας στο δικαίωμα στη σταθερή δουλειά, επεξεργαστήκαμε πλαίσια και αιτήματα σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο που ήταν στον δρόμο προσπαθώντας σε κάθε φάση να εξασφαλίσουμε την ενότητα όλων απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των εκφραστών της να διαιρέσουν σε μόνιμους και συμβασιούχους, ειδικότητες... Σε μεγάλο βαθμό τα αιτήματα αυτά έγιναν υπόθεση των ίδιων των αναπληρωτών, που έβλεπαν το αδιέξοδο των προτάσεων των άλλων δυνάμεων. Και με την αυτοτελή δουλειά του Κόμματος ο αγώνας αυτός πήρε έκταση αναδεικνύοντας το θέμα τόσο μέσα από τον κομματικό Τύπο, όσο και μέσα από τα έδρανα της Βουλής. Ολοι θυμόμαστε τον αντίκτυπο που είχε η ομιλία του σφου Κουτσούμπα στον κόσμο που κινητοποιούνταν. Μπορεί ο αγώνας να μη μαζικοποιήθηκε τόσο ώστε να έχει άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα, όμως εξασφάλισε ένα μεγαλύτερο κύρος και δέσιμο της πολιτικής του Κόμματος με τους συμβασιούχους της Εκπαίδευσης.