Με αφορμή τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας στο λιμάνι του Πειραιά, βγήκαν σαν έτοιμοι από καιρό έξω από τα λαγούμια τους όλα εκείνα τα τρωκτικά που τον καιρό της πανδημίας έκαναν φύλλο και φτερό κάθε πρωτόκολλο υγείας, πλούτισαν και αύξησαν την κερδοφορία τους πάνω στη δυστυχία και τον πόνο του λαού, αυτοί που στοίβαζαν τους ανθρώπους μέσα στα καράβια σαν σαρδέλες.

Με έναν προβοκατόρικο σχεδιασμό, κράτος, εργοδοσία και η πλειοψηφία των ΜΜΕ καταλόγισαν ενιαία και σε συντονισμό μια τυχοδιωκτική ενέργεια ενός σωματείου στο ΠΑΜΕ και στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά, δείχνοντας ακριβώς ποιος είναι ο στόχος τους. Από τη μία στόχευσαν στην ενοχοποίηση του απεργιακού αγώνα μπροστά στην κατάθεση ενός βαθιά αντεργατικού νομοσχεδίου και από την άλλη εφηύραν ένα επιπλέον άλλοθι ώστε να προχωρήσει η κυβέρνηση σε ένα αναμορφωμένο σχέδιο χτυπήματος της απεργίας, η οποία έμμεσα ταυτίζεται με εγκληματική ενέργεια.

Η απεργία δεν είναι μια απουσία από την εργασία αλλά ευθεία αντιπαράθεση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, καθώς αποτελεί δράση που κατευθύνεται στη διακοπή της καπιταλιστικής παραγωγής. Γι' αυτό άλλωστε κάθε απεργία που θίγει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων βρίσκει απέναντί της «λυτούς και δεμένους» από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία έως τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τις έδρες των δικαστηρίων.

Παρά όμως το ευρύ οπλοστάσιο που έχει εξασφαλίσει η εργοδοσία από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, κοιτάει μακροπρόθεσμα, εξελίσσει την τακτική της, με το μάτι στην επόμενη μέρα, επιδιώκει να τελειώνει μια για πάντα με τις απεργίες και τη συνδικαλιστική δράση.

Πλάι τους βρίσκονται συνειδητά ή ασυνείδητα πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που διαχρονικά προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία στην εκάστοτε κυβέρνηση, αδυνατίζοντας, απαξιώνοντας και λερώνοντας τις αγωνιστικές μορφές πάλης και το δικαίωμα στην απεργία.

Η απεργία ως μορφή πάλης είναι σύγκρουση και όχι τηλεοπτικό σόου. Δεν είναι ούτε σαματάς ούτε συμβολισμός. Απεργιακούς ακτιβισμούς πραγματοποιούν όσοι έχουν απέχθεια στη συνειδητή λαϊκή πάλη, αυτοί που δεν έχουν εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους, όσοι βρίσκονται σε απόσταση από τους καημούς και τους προβληματισμούς των ανθρώπων του μόχθου, όσοι φτιάχνουν αγωνιστικά προφίλ και τα κορνιζάρουν με τις πλάτες και τη στήριξη της εργοδοσίας.

Η εμπειρία άλλωστε είναι μεγάλη για τον ρόλο συνδικαλιστικών και πολιτικών δυνάμεων που είτε θεωρούν τις απεργίες αναχρονιστικές και πως «έχουν φάει τα ψωμιά τους», όπως έχει αναφέρει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, είτε ως φωνακλάδες θα προτείνουν άκοπα απεργίες διαρκείας χωρίς να κουνούν το μικρό τους δαχτυλάκι για την οργάνωσή τους, οι οποίες θα υποβαθμίζονται αυτόματα σε δίωρες συμβολικές στάσεις εργασίας, χωρίς εργάτες - απεργούς. Αλλοι, όπως ο Κυρίτσης του ΣΥΡΙΖΑ, πιάνουν πάτο όταν μπροστά στην κλιμάκωση μιας μάχης όπου απαιτείται μαζική εργατική απάντηση, υπονομεύουν την απεργία, τη θεωρούν «ελάχιστη υπόθεση» μπροστά στην κυβερνητική εναλλαγή, η οποία θα δώσει τάχα οριστικές λύσεις, ενδεχομένως με έναν νόμο και ένα άρθρο, προσδοκώντας ψήφους από τους εργατικούς αγώνες.

Ο ταξικός αντίπαλος διαβάζει την Ιστορία, όπως και εμείς. Βγάζει τα δικά του συμπεράσματα και γνωρίζει πως η προσωρινή υποχώρηση των εργαζομένων έχει ημερομηνία λήξης. Γι' αυτό λυσσάει και παίρνει επιπλέον μέτρα, που ενδεχομένως σήμερα φαίνονται υπερβολικά με βάση το μέγεθος των αγώνων. Αξιοποιεί την υποχώρηση του κινήματος για να πάρει πίσω κατακτήσεις που είχαν αποσπαστεί με αίμα και θυσίες και παράλληλα δημιουργεί το έδαφος για να καταστείλει φωνές που αντιστέκονται, τη συλλογική δράση, τη συνδικαλιστική πάλη.

Το δικαίωμα στην απεργία είναι αδιαπραγμάτευτο και η ίδια η απεργία όπλο που δεν θα το αφήσουμε να γίνει ούτε συμβολική ενέργεια ούτε παιχνίδι. Κυρίως όμως είναι όπλο που δεν μπορεί να περιοριστεί σε νόμους και διατάξεις των εκμεταλλευτών μας, δεν παζαρεύεται στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων». Η απεργία στηρίζεται στη θέληση των εργατών να συγκρουστούν με την εργοδοσία και το κράτος της, για τις διεκδικήσεις τους, για τη ζωή τους. Οσες τροπολογίες και να φέρουν για να την αλλοιώσουν και να τη μετατρέψουν σε άηχο πυροτέχνημα, να γνωρίζουν πως ούτε τη χαρίζουμε σε τυχοδιωκτισμούς ούτε την παραδίδουμε στους εργατοπατέρες, κυρίως όμως δεν θα παίρνουμε την άδεια των εργοδοτικών ενώσεων, λ.χ. των εφοπλιστών, ή του υπουργού για να τους αντιμετωπίζουμε στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, για να διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε.