Με κεντρικό ζητούμενο την προσπάθεια διασφάλισης πρόσθετου δημοσιονομικού χώρου, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι παρεμβάσεις στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων και του κεφαλαίου μέσω των κρατικών προϋπολογισμών της επόμενης περιόδου, και την πρόβλεψη γι' αυτό συνεχών αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και εκτόξευσης της φοροληστείας του λαού, ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2022 - 2025, από την κυβέρνηση στη Βουλή μέσα στη βδομάδα, αποτελώντας μια αποτύπωση στο χαρτί του γενικότερου σχεδιασμού για την καπιταλιστική ανάπτυξη το επόμενο διάστημα.

Δείχνει, χωρίς περιστροφές, ποιο είναι το πραγματικό αποτύπωμα της «πράσινης κοινωνικής συμφωνίας» της ΕΕ για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις απ' το λεγόμενο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ στον λαό.

Την ίδια ώρα, τα όσα προβλέπονται σε αυτό (όσο και οι προβλέψεις της Τράπεζας της Ελλάδας και του υπουργείου Οικονομικών, που δημοσιεύτηκαν μέσα στη βδομάδα - βλέπε δίπλα), σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνητικές μεγαλοστομίες περί «μεγάλων και διατηρήσιμων» ρυθμών ανάπτυξης, αποτυπώνουν μικρότερους ρυθμούς, στους οποίους θα συνεχίσουν να επιδρούν και οι επιπτώσεις από τις μεταλλάξεις του κορονοϊού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα κι αν επιτευχθούν οι στόχοι που τίθενται σε αυτό, κάτι για το οποίο εκφράζει τις αμφιβολίες του ακόμα και το Γραφείο της Βουλής για τον Προϋπολογισμό του Κράτους, θα χρειαστεί σχεδόν ένας χρόνος ακόμα για να πιάσει η οικονομία τα προ κρίσης επίπεδα. Και εάν συνυπολογίσει κανείς και τη λογιστική αύξηση του ΑΕΠ, ως αποτέλεσμα των αυξήσεων στις αντικειμενικές τιμές που υιοθετούνται από τις αρχές του 2022, η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο δυσοίωνη.

Ακόμα κι αν η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται, πρακτικά και φέτος, σε στασιμότητα, αν συνυπολογίσει κανείς τα δισεκατομμύρια ευρώ με τα οποία δάνεισε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και κυριολεκτικά χάρισε στις μεγάλες.

Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για μια γρήγορη επαναφορά στην κανονικότητα σκοντάφτουν στην επισφαλή κατάσταση της οικονομίας, στα πενιχρά μέτρα στήριξης για τους επαγγελματοβιοτέχνες, που μόλις λήξουν απειλούν να οδηγήσουν σε δεκάδες χιλιάδες λουκέτα, όπως καταγράφει και η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, και βέβαια στην πορεία της πανδημίας που βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο, με την κυβέρνηση αντί να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας και επιτάχυνσης των εμβολιασμών, να προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα με λογικές ανταπόδοσης και δωράκια στους νέους που συγκαλύπτουν και μια προσπάθεια να χρηματοδοτήσει επιχειρηματικούς ομίλους στον Τουρισμό και τις Μεταφορές.

Την ίδια ώρα, τα όσα καταγράφονται στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο είναι αποκαλυπτικά και για το ταξικό πρόσημο της περιβόητης «πράσινης» και «ψηφιακής» καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τα στοιχεία λένε:

-- Οτι η αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης θα είναι σχεδόν μισή απ' την υπολογιζόμενη αύξηση του ΑΕΠ, για όλη την ερχόμενη περίοδο. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν ολοένα και μικρότερο κομμάτι της παραγόμενης «πίτας» τα επόμενα χρόνια, θα γίνονται κάθε χρόνο αναλογικά όλο και πιο φτωχοί.

-- Οτι η αύξηση της κατανάλωσης θα κυμαίνεται στο επίπεδο μείωσης της ανεργίας. Δηλαδή, ότι οι μισθοί θα παραμένουν καθηλωμένοι, και την ίδια στιγμή το λαϊκό εισόδημα θα «ροκανίζεται» απ' όλες τις πλευρές, από την αύξηση του πληθωρισμού, την αύξηση στο κόστος Ενέργειας, τα πανάκριβα «πράσινα» εμπορεύματα, την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας.

-- Οτι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν «μέχρι δεκάρας» τα νέα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου. Ενδεικτικό είναι ότι ανάμεσα σε άλλα το σχέδιο προβλέπει δραστική αύξηση της φορολογίας, σχεδόν κατά 8 δισ. ευρώ ετησίως, μέχρι το 2025, που θα κληθούν να αποπληρώσουν οι εργαζόμενοι, αφού την ίδια στιγμή μειώνει συνεχώς τη φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα, η επαναφορά των στόχων για τα «ματωμένα» πλεονάσματα σηματοδοτεί συνεχή φοροαφαίμαξη, παράλληλα και με την «απόσυρση» των «επεκτατικών» μέτρων.

Τα στοιχεία δεν ψεύδονται. Φωτογραφίζουν την πραγματικότητα της επόμενης μέρας, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του Σχεδίου Ανάκαμψης «Ελλάδα 2.0» για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα. Σχετική εξαθλίωση του λαού, καθηλωμένοι μισθοί, φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα.

Η πραγματικότητα του σχεδίου της κυβέρνησης είναι προφανής. Αρκεί να διαβάσει κανείς με προσοχή το σχέδιο Πισσαρίδη για να βγάλει συμπεράσματα για το πραγματικό περιεχόμενο της «πράσινης» και «ψηφιακής» Ελλάδας.

Το σχέδιο αυτό προβλέπει «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, αύξηση των επενδύσεων, που απαιτεί μείωση των μισθών, επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στα δικαιώματα στην Υγεία, προώθηση της εμπορευματοποίησης, ψηφιακό επιτελικό κράτος στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου.

Κερασάκι στην τούρτα είναι οι λεγόμενες «πράσινες» επενδύσεις που καταστρέφουν βουνά και ύπαιθρο σε ολόκληρη τη χώρα, πολλαπλασιάζουν τα τιμολόγια Ενέργειας για τον λαό, για να κερδίζουν δισεκατομμύρια οι «πράσινοι» όμιλοι σε Ελλάδα και σε ΕΕ. Αυτό το σχέδιο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων και υλοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς. Μετά το νόμο - έκτρωμα για τα Εργασιακά με τη 10ωρη δουλειά και τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, τώρα σειρά έχει το Ασφαλιστικό που μετά την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση από το νόμο Κατρούγκαλου έρχεται να ολοκληρώσει το έγκλημα.

Το σχέδιο της κυβέρνησης, τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη του επόμενου διαστήματος μεταφράζονται σε συνεχή εξαθλίωση των εργαζομένων και του λαού.

Αυτήν την πραγματικότητα, που αφορά τη στρατηγική του κεφαλαίου που κι εκείνος στηρίζει, επιχειρεί να κρύψει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λέει ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης δεν έχουν απαραίτητα αντιλαϊκό πρόσημο.

Λένε πως θέλουν ακόμα μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, συσκοτίζοντας όμως πως αυτή δεν πέφτει απ' τον ουρανό, πως «δεν υπάρχουν μαγικά χρήματα», όπως έλεγαν στη Βουλή τα κυβερνητικά στελέχη. Κάποιος θα πληρώσει το μάρμαρο της παρέμβασης του αστικού κράτους.

Ομως, ο νέος γύρος «πράσινων», «ψηφιακών» επενδύσεων έχει ανάγκη χαμηλή φορολογία για το κεφάλαιο και μετατόπιση της φορολογίας στον λαό, χρειάζεται μεγάλα πακέτα χρηματοδότησης προς τους ομίλους που θα τα πληρώσει ο λαός στην επόμενη φάση.

Η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου απαιτεί καθηλωμένους μισθούς, μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους, «ευελιξία» στην εργασία.

Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε και η πολιτική του Μεσοπρόθεσμου δεν είναι καινούργια. Τα μνημόνια και οι μεταμνημονιακές δεσμεύσεις, που υπηρέτησαν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν το ίδιο αντιλαϊκό πρόσημο, την ίδια κατεύθυνση με τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Γι' αυτό η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα συμφωνούν σε όλα τα ουσιαστικά. «Πράσινες», «ψηφιακές» επενδύσεις και φθηνή εργατική δύναμη. Οι επιμέρους διαφορές αφορούν τελικά μόνο το από ποια τσέπη θα πληρώσει ο λαός, και δεν αλλάζουν την ουσία.

Ενώ με τα περί ενός τάχα κοινωνικού συμβολαίου, που θα εγγυηθεί παράλληλα τόσο την καπιταλιστική ανάπτυξη όσο και τη λαϊκή ευημερία, παρουσιάζει στον λαό ότι τελικά γίνεται ο «τετραγωνισμός του κύκλου». Και την ίδια ώρα «κλείνει το μάτι» στην αστική τάξη πως εκείνος μπορεί να στοιχίσει τον λαό στα προτάγματά της, με λιγότερες αντιδράσεις.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη και τα δικαιώματα του λαού βρίσκονται σε δύο διαφορετικές όχθες. Και όποιος στηρίζει την καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν μπορεί να είναι μαζί με τον λαό.

Γι' αυτό τελικά και η πρόταση περί κοινωνικού συμβολαίου δεν είναι απλά ανέφικτη, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη για τον λαό, τη νεολαία, την εργατική τάξη. Γιατί, τελικά, είναι πρόταση μιας ταξικής συνεργασίας ανάμεσα στον λαό και στους ομίλους για να έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Καλεί τον λαό να σκύψει το κεφάλι, να υποταχθεί στην εξαθλίωση του «πράσινου», «ψηφιακού» καπιταλισμού, δήθεν φιλολαϊκού.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Οι επενδύσεις θέλουν αύξηση της εκμετάλλευσης, φθηνή εργατική δύναμη, ενώ η πορεία της νέας κρίσης είναι δεδομένη. Οι ξέφρενοι ρυθμοί ανάπτυξης όχι μόνο δεν συνδέονται με ουσιαστική βελτίωση αλλά στην πραγματικότητα απαιτούν σχετική επιδείνωση της ζωής του λαού. Οι αντιφάσεις του καπιταλισμού θα συνεχίσουν να οξύνονται, οι καπιταλιστικές κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη.

Στον αντίποδα βρίσκεται η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί στον λαό μας ότι σήμερα, στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και του 5G, αυτός μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του, μπορεί να είναι αφέντης στον τόπο του και στον πλούτο που παράγει και όχι σκλάβος.